ΚΥΡΙΑΚΗ Γ ΛΟΥΚΑ Ο ΠΟΝΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

 

Του π.Ιωαννη Νικοπουλου

Μια επισκεψη πραγματοποιει ο Κύριος πανω στον δρομο! Επισκεπτεται μια πονεμενη ψυχη, μια αξιολυπητη μανα, η οποια την στιγμη εκείνη συνοδευει τον μονάκριβο υιο της στην ‘‘τελευταια κατοικια του’’. Ενα νεο παλληκαρι νεκρο μεταφερεται στο κοιμητηριο εξω από την πολη Ναίν. Αντικριζοντας ο Ιησούς εκεινη τη μητερα, η οποια ηταν και χηρα, αμεσως την συμπονεσε. Την σπλαχνισθηκε τοσο που την ευεργετησε, ανασταινοντας το ιδιο της το παιδι. Με ενα και μονο κελευσμα Του: «Νεανίσκε ἐγέρθητι» (Λουκ. ζ’,14), γυρισε τον νεο απο το θανατο στη ζωη. Τοτε ολοι με μια φωνη βροντοφωναξαν: ‘‘Σήμερα επισκέφθηκε ο Θεός το λαό Του’’(Λουκ. ζ’, 16). 

Μεσα στο Ευαγγελιο βλεπουμε πολλες φορες οτι ο Κυριος προτιμαει να επισκεπτεται ασθενεις και πονεμενους ανθρωπους. Και αυτοι οι πονεμενοι ανθρωποι φαινεται να εχουν μια ικανοτητα και μια ετοιμοτητα να δεχθουν την επισκεψη του Θεου! Οπως ο Κυριος επισκεφθηκε τη χηρα της Ναιν στο αποκορυφωμα του πονου, οταν εχει χαθει καθε ανθρωπινη ελπιδα, ετσι επισκεπτεται καθε ανθρωπο που ειναι ετοιμος για μια τετοια επισκεψη: Εχει φθασει στα ορια του, στο τελευταιο σκαλοπατι, δεν ελπιζει στις δικες του δυναμεις, στις δικες του δυνατοτητες, στον εαυτο του, στα ανθρωπινα. Με αλλα λογια μπορουμε να πουμε οτι ο πονος ειναι ο μονος τροπος με τον οποιο "συλλαμβανει" ο ανθρωπος το Θεο!!!  Οπως η γεννα, η ζωη, ερχεται μεσα απο τους πονους, ετσι και η πνευματικη αναγεννηση ερχεται μεσα απο τον πονο. Οχι γιατι ο Θεος θελει να ποναμε, αλλα γιατι ο πονος μας προσγειωνει, μας βγαζει απο την ανωριμοτητα, απο μια ψευδαισθηση παντοδυναμιας που εχουμε: Οτι "μπορω να ζησω και χωρις το Θεο"!!! Για να μπορεσει, λοιπον,  ο ανθρωπος να γεννηθει στη Ζωη μοναδικη προυποθεση ειναι ο πονος!"Ταυτα εδει παθειν τον Χριστο και εισελθειν εις την δοξαν αυτου"(Λουκ. κδ,26).

Ο Θεος, αγαπητοι μου,  μας καλει να συναντηθουμε μαζι του και με τον εαυτο μας μεσα απο τις ευλογιες, τα χαρισματα και τα δωρα τα οποια μας δινει. Εμεις, ομως, εγκλωβιζομαστε στα χαρισματα μας, στις επιτυχιες μας, στα κατορθωματα μας, τα θεωρουμε ολα δικα μας επιτευγματα οποτε δεν μπορουμε να δουμε  ουτε το Θεο, ουτε τον εαυτο μας!!! Τοτε ο Θεος επιτρεπει στη ζωη μας τον πονο, την δοκιμασια. Μεσα απο τον πονο ο Θεος καλει τον ανθρωπο να γνωρισει τον εαυτο του και να γνωρισει το Θεο του. Θελει να μας οδηγήσει στην αλήθεια μας. Στην πραγματική μας ταυτότητα. Κι αυτο για να γινει πρεπει να γκρεμιστει το ψευτικο ειδωλο του εαυτου μας, να τσακιστει το "εγω" μας και μεσα απο τις ρωγμες της σκληρης του επιφανειας να περασει το ζωογονο φως του Θεου.

Και εδω  τιθεται το ερωτημα: Ο πονος μας βοηθαει και μας σωζει παντα; Οχι.  Ο πονος απο μονος του δεν σε κανει αγιο! Αντιθετα μπορει να σε κανει  πιο σκληρο, και κλειστο και δυστροπο!  Ομως σου δινει τη δυνατοτητα να κατεβεις πιο βαθεια μεσα στην υπαρξη σου! Εαν κανεις τη σωστη αναγνωση και τη σωστη διαχειρηση του πονου, της δοκιμασιας, τοτε ο πονος θα γινει ο καλυτερος "φιλος" σου με ευεργετικα και σωστικα αποτελεσματα!!!

Το πρωτο που σου φανερωνεται, μεσα απο τον πονο,  ειναι η κτιστοτητα σου, οτι εισαι ενας ανθρωπος με περιορισμενες δυνατοτητες και με ημερομηνια ληξεως: Ο πονος σου διαλυει αμεσως την παντοδυναμια του "εγω", την μεγαλη ιδεα που εχεις για τον εαυτο σου, οτι εσυ εισαι και κανενας αλλος, και οτι μπορεις να ελεγχεις τους παντες και τα παντα! Για να μπορεσεις, δηλαδη,  να βρεις πραγματικα ποιος εισαι πρεπει να νεκρωσεις τον ιδιο τον εαυτο σου, να απογυμνωσεις την εικονα σου, να διαλυσεις τις προκαταληψεις σου και τις εμμονες σου. Η αγιοτητα, η αληθινη σχεση με τον εαυτο μας και με το Θεο γινεται μονο σε οριακες καταστασεις της υπαρξης, στην απολυτη απογυμνωση και "νεκρωση"! Γιατι οσο προσπαθουμε να αποδειξουμε οτι κατι ειμαστε κι εμεις, κατι καναμε κι εμεις για να κερδισουμε τα δωρα του Θεου,  και δεν αισθανομαστε οτι οι δυνατοτητες μας ειναι περιορισμενες, τοσο η καρδια μας δεν ανοιγει πληρως στο Θεο. Οταν, ομως, νοιωσουμε οτι ολα ειναι δωρεα, χαρισμα, τιποτε δεν ειναι δικο μας, τοτε καταλαβαινουμε, την αγαπη του Θεου για τον ανθρωπο. Ο Θεος ερχεται εκει που ο ανθρωπος ειναι τελειως απογυμνωμενος, "νεκρωμενος"!  Αυτη δεν ειναι η προσπαθεια μας μεσα απο την ασκηση στην Εκκλησια μας; Να νεκρωσουμε εαυτους; Τοτε μας επισκεπτεται ο Θεος!

Εμεις δεν εχουμε επισκεψεις του Θεου, γιατι αρνουμαστε το Θεο, θελουμε τη δικαιωση μας! Ειμαστε βολεμενοι στις επιτυχιες μας, στις δυναμεις μας και δεν μπορουμε να δουμε παρα περα απο τον εαυτο μας! Οι αδυνατοι και οι πονεμενοι εχουν μια  ικανοτητα να "βλεπουν" και να αναγνωριζουν τις επισκεψεις του Θεου! Οσο, λοιπον, ο ανθρωπος νοιωθει ισχυρος στις δυναμεις του, στις επιτυχιες του, τοσο περισσοτερο γινεται ανημπορος να αναγνωρισει την επισκεψη του Θεου. Οσο πιο χαμενος και  ανισχυρος νοιωθει   ο ανθρωπος, τοσο μεγαλυτερες ελπιδες εχει, αρκει να μην εγκλωβιστει στον εαυτο του, στη μιζερια του, στα προβληματα του, στην απελπισια και στο κλαψουρισμα, αλλα να αναγνωρισει το Θεο, να καταφυγει σ΄αυτον και να ομολογησει την αποτυχια του: "Κυριε ειμαι ολος μια αποτυχια κανε με οτι θελεις"!

Ο πονος, αγαπητοι μου, ειναι βασικο κομματι της ζωης. Δεν υπαρχει ζωη χωρις πονο, χωρις σταυρο! Ο Χριστος δεν εξαιρεθηκε απο τον πονο! Ο σταυρος του Χριστου μας αποκαλυπτει ακριβως οτι η ζωη εινα σταυροαναστασιμη! Ο Χριστος ζει την απορριψη, την περιφρονηση, την εγκαταλειψη ακομα και του Θεου Πατερα! "Θεε μου, Θεε μου γιατι με εγκατελειψες;". Κλαιει στον ταφο του Λαζαρου μπροστα στο γεγονος του θανατου, κλαιει στη Γεθσημανη και φοβαται. Η Παναγια ενταφιαζει το παιδι της, οι Αγιοι υποκεινται σε μαρτυρια φοβερα. Αυτο τι σημαινει; Σημαινει οτι  στην Εκκλησια δεν εξαφανιζεται ο πονος, ουτε τα προβληματα. Αλλα τι συμβαινει;  Με την παρουσια του Αγιου Πνευματος στη  ζωη σου, το καθε προβλημα σου δινει την ευκαιρία να δεις διαφορετικα την ζωή, τον εαυτό σου, το συνανθρωπο, το Θεό σου. Σου δινεται η δυνατοτητα να πονας και να ελπιζεις, να πονας και να εχεις χαρα, να μπορεις να μετατρεψεις τον πονο σε μια διεξοδο προς στο  Θεο!!!

ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ - ΕΝΑ ΑΝΟΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ

Του π.Ιωαννη Νικοπουλου

Όσο κι αν ο άνθρωπος πέσει χαμηλα, δεν παύει να είναι εικόνα Θεού. Στο βαθος της υπαρξης του ατενιζουμε το Θεο.Γι΄αυτο και η συγχώρεση δεν είναι καποιο συναίσθημα, μια απλη ανοχη απεναντι στον αλλον, αλλάμια πράξη ζωής, ενα άνοιγμα προς τον αλλον. Ανοιγω χώρο στην υπαρξη μου για να χωρέσει ο άλλος, οπως ειναι, με τα λάθη του και τις αδυναμιες του. Προσπαθω να τον αγαπησω ετσι οπως ειναι και οχι ετσι οπως θα ηθελα να ειναι. Γι΄αυτο και δεν τον κατακρινω παρα μονο τον αγαπαω.

Το κλειδι δε για να ανοιξεις τον εαυτο σου και να (συν-)χωρεσεις τον αλλον, ειναι να αγαπησεις πρωτα τον εαυτο σου, να τον αποδεχτεις οπως ειναι και να τον δεις οπως σε βλεπει ο Θεος. Και ο Θεος δεν σε βλεπει στα χαλια του χθες και του σημερα, αλλα στην ομορφια της αλλης ημερας, του αυριο, του μελλοντος, σ΄αυτο που θα συμβει Ο Θεος δεν βλεπει μονο αυτο που εισαι, αλλα και αυτο που θα γινεις, την δυνατοτητα σου, την προοπτικη σου. Γι΄αυτο και σε αγαπαει και σε χαριτωνει και σε ενισχυει και σε εμπιστευεται! Αυτη ειναι η αγαπη του Θεου προς τον ανθρωπο!

Στο βαθμο δηλαδή που θα αποδεχθουμε (θα χωρεσουμε) μέσα μας τις αδυναμίες μας, τα λάθη μας και τις αστοχίες μας τότε και μόνο μπορούμε να συγχωρέσουμε και εμείς τους άλλους. Ο άνθρωπος που δεν μπορει να συγχωρέσει τον συνάνθρωπο του, βασικα δεν μπορει να αποδεχθεί τον ιδιο τον εαυτό του και να παραδεχθεί οτι εκεινο που σωζει τελικα ειναι η αγαπη και οχι τα πνευματικα του κατορθώματα.

Ε ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ

Του π.Ιωαννη Νικοπουλου

Η αμαρτωλη ζωη της Μαριας της Αιγυπτιας δεν αποκλειει την συναντηση της με τον αναστημενο Χριστο. Αυτο σημαινει οτι οπου και αν βρισκεται κανεις, οσο χαμηλα κι αν εχει πεσει, αν μεταθεσει τον ερωτα του απο τα κτισματα στον Κτιστη, αν καταληφθει απο ερωτα θεικο και πιστη ζεουσα, μπορει να πορευθει προς αυτη τη συναντηση. Κανεις δεν πρεπει να χανει την ελπιδα του και να απογοητευεται!

Εξ αλλου, απο την ορθοδοξη ασκητικη μαθαινουμε, οτι οι μεγαλοι αμαρτωλοι με τα μεγαλα παθη τους, ειναι ανθρωποι προικισμενοι με μεγαλες αρετες, με μεγαλες θεοειδεις δυναμεις, που ομως εκαναν κακη χρηση αυτων των δυναμεων και εγιναν εμπαθεις. Η διαστροφη αυτων των δυναμεων ειναι το παθος. Αντι να στρεφονται προς το Θεο, στρεφονται εναντιον του Θεου και εναντιον των αδελφων μας. Ειναι η κινηση της ψυχης παρα φυσιν.

Καθε παθος μας, κρυβει μια δυνατοτητα του εαυτου μας, που ομως την κατευθυνουμε λαθος και την αχρηστευουμε. Το παθος δεν ανηκει στη φυση μας. Ο ανθρωπος δεν πλαστηκε με τα παθη αλλα με τις αρετες, με σπερματα αρετων (που ειναι οι χυμοι της ζωης), τα οποια πρεπει να καλλιεργησει για να φθασει στην τελειωση του.

Η Μαρια η Αιγυπτια χρησιμοποιει την αγαπητικη της δυναμη σε λαθος κατευθυνση. Αντι να την χρησιμοποιησει για να απελευθερωθει απο τον εαυτο της και την ατομικοτητα της, δεχτηκε να γινει ενα αντικειμενο ηδονης και την αχρηστευσε σε μια αυτοκαταδικη της μοναξιας, στην κολαση της απροσωπης σχεσης.

Μεσα ομως απο αυτη τη κολαση ανακαλυπτει η Μαρια τις διαστασεις της αληθινης ζωης, το μεγεθος των δυνατοτητων της αγαπης και κανει το μεγαλο αλμα! Μετανοει! Αποφασιζει να αλλαξει ζωη! Ζηταει βοηθεια απο την Παναγια και η Παναγια αμεσως ανταποκρινεται.

Στρεφει σε αλλο Προσωπο την αγαπητικη της δυναμη! Παθος της υπαρξης της και αντικειμενο του ποθου της, γινεται πλεον ο Χριστος!

Το παραδειγμα της Μαριας της Αιγυπτιας μας αποκαλυπτει οτι:

-Κανεις να μην απελπιζεται απο την κατασταση του και να μην χανει την ελπιδα του οσο χαμηλα και αν εχει πεσει. Ισως, τοτε ακριβως, να αισθανθει την αναγκη της επιστροφης...

-Τα παθη δεν τα πνιγουμε, δεν τα καταστρεφουμε, ουτε τα νεκρωνουμε, αλλα τα μεταστρεφουμε και τα μεταμορφωνουμε στις αντιστοιχες αρετες. Ειναι οι "θεοειδεις" δυναμεις μας παραμορφωμενες με τη θεληση μας. Όπως η Αγία μετέστρεψε την επιθυμία της, σε ποθο για το Χριστο, με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να το κάνουμε και εμείς. Το πρόβλημα δεν είναι η αμαρτία και τα σκοταδια της, αλλά το ποσο αγαπαμε το Χριστό.

- Η σωτηρια μας κατα την ορθοδοξη πνευματικοτητα, δεν ειναι δικο μας κατορθωμα, αλλα χαρισμα, δωρο του Θεου, ως ανταποκριση στην μετανοια μας και την αγαπη μας.

- Ο Θεός μας είναι ένας Θεός των εκπλήξεων, κανείς μας δεν θα πρέπει να απελπίζεται πως δεν μπορει να σωθεί. Ολα εναπόκεινται στην προαίρεσή μας. Η επιλογή είναι δική μας.

Δ ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΣΚΗΣΗΣ Η ΑΓΑΠΗ

 Του π.Ιωαννη Νικοπουλου

Η Δ΄ Κυριακή των νηστειών είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη τον Σιναΐτη(528-603μ.χ.) που αποκαλείται και ο της Κλίμακος για ένα πολύ πνευματικό βιβλίο που εγραψε και ονομάζεται «Κλίμαξ», δηλαδή σκάλα, επειδή οδηγεί από τα χαμηλά στα υψηλά, από τα πρώτα στάδια της πνευματικής ζωής στα υψηλότερα και τελειότερα.

Λόγω δε της μεγάλης του αξίας και επειδή το βιβλίο αυτό αναφέρεται κυρίως προς τους μοναχούς, διαβάζεται συνήθως από την αρχή της Μεγάλης Σαρακοστής στα περισσότερα Ορθόδοξα Μοναστήρια.

Αποτελείται από 30 λόγους που ο καθένας τους περιγράφει μια αρετή. Αρχίζοντας οι αρετές από τις πιο πρακτικές και προχωρώντας στις πιο θεωρητικές, ανεβάζουν τον άνθρωπο, σκαλοπάτι-σκαλοπάτι σε ουράνιο ύψος. Στην κορυφή των αρετών, ο Άγ. Ιωάννης τοποθέτησε την «Αγάπη», ως την υψηλοτέρα των αρετών και αυτή που κάνει τον άνθρωπο κατ’ εξοχήν «όμοιο»με το Θεό.

Η αγάπη δηλαδή τελικά, οδηγεί τον ανθρωπο στο «καθ’ ομοίωσιν», στον προορισμό του, στη σωτηρία του. Αυτή είναι το κριτήριο της πνευματικής ζωής, της προσπάθειας την οποία καταβάλλουμε για να συναντήσουμε τον Αναστημένο Χριστό. Η αγάπη είναι το κριτήριο της ορθόδοξης ασκησης.

Η ορθόδοξη ασκηση με αλλα λόγια δεν είναι ατομικό γεγονός, αλλά εκκλησιαστικό γεγονός. Πολλοί αδελφοί μας κάνουν ασκηση για αυτοπειθαρχία, για να νικήσουν τις ορμές τους, για να επιβληθούν στον εαυτό τους, για να αποκτήσουν δύναμη. Θέλουν κι αυτοί να γίνουν δυνατοί, να αποκτήσουν κάποια χαρίσματα των αγίων. Κίνητρο τους είναι ο εαυτός τους, η ατομικότητα τους και όχι το Πρόσωπο του Θεού και τα πρόσωπα των αδελφών. Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που επαγγέλεται ο εκκλησιαστικός τρόπος ζωής, η ορθόδοξη ασκηση.

Η ορθόδοξη ασκηση, ακριβώς, θέλει να βγάλει τον ανθρωπο από την ατομικότητα, από την απομόνωση, από το κλείσιμο στον εαυτό του και να τον επαναφέρει στη σχέση, στη φύση του που είναι εκκλησιαστική, να τον κάνει μέλος της Εκκλησίας. Η ορθόδοξη ασκηση θέλει να βοηθήσει τον ανθρωπο να συναντήσει το Πρόσωπο του Θεού και τα πρόσωπα των αδελφών του. Γι’ αυτό το σκοπό και μόνο χρειάζεται η ασκηση.

Ο ανθρωπος δημιουργήθηκε υγιής από το Θεό για να εχει και να διατηρεί μια σχέση, σχέση με το Θεό, σχέση με τους αλλους ανθρώπους και σχέση με ολόκληρη την κτίση. Αυτό το ειχαν επιτύχει οι πρωτόπλαστοι γιατί ειχαν την ζωοποιό σχέση με το Θεό, ειχαν τη Χάρη του Θεού. Μετά την πτώση, όμως ο ανθρωπος αρρώστησε, εχασε τον προσανατολισμό του προς το Θεό, απώλεσε τη Θ. Χάρη με αποτέλεσμα να διαταραχθούν ολες οι σχέσεις του με το Θεό, τους ανθρώπους, την κτίση και τον ιδιο τον εαυτό του. Επομένως η θεραπεία, όπως την βλέπει η Ορθόδοξη Παράδοση, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αποκατάσταση των σχέσεων αυτών και η επαναφορά της ανθρώπινης υπαρξης στην προηγούμενη δόξα της.

Ο ανθρωπος την θεραπεία του, την πληρότητα του, την υγεία του μπορεί να την βρεί μόνο μέσα στον χώρο της εκκλησιαστικής κοινότητος, όπως εκφράζεται κυρίως στην Θ.Ευχαριστία, στον χώρο της φιλαδελφείας, στην οικογένεια=Εκκλησία οπου υπάρχει αληθινή θεραπεία μέσα από τις αγαπητικές σχέσεις που αναπτύσσονται.

Γι΄αυτό το σκοπό και μόνο χρειάζεται η ασκηση: Για να ανήκω στο Σώμα του Χριστού, που κοινωνούν τα πρόσωπα των αδελφών μεταξύ τους. Επειδή δεν μπορώ να ενωθώ με τους αδελφούς μου, επειδη είναι κάτι δύσκολο, γιατί εχω τον εγωισμό μου, θέλω την καλοπέραση μου, θέλω πάντα να βάζω τον εαυτό μου πάνω απ’ όλα, γι’ αυτό ασκούμαι. Η ασκηση είναι το μέσον για να συναντήσω τον αδελφό μου. Δεν κάνω ασκηση ερήμην του Θεού και του αδελφού μου για να καταφέρω κάτι δικό μου.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα από την καθημερινή μας ζωή: Νηστεύουμε σκληρά, δεν τρώμε το λάδι πολλές φορές, αλλά δεν καταλαβαίνουμε τον σύντροφό μας, ζούμε στον κόσμο μας, δεν του δείχνουμε αγάπη και ενδιαφέρον, τον εχουμε στο περιθώριο. Δεν καταλαβαίνουμε τα παιδιά μας, δεν ακούμε τι μας λένε, δεν μπαίνουμε στη θέση τους, δεν σεβόμαστε το πρόσωπο τους, φερόμαστε αψυχολόγητα. Και κατά τα αλλα θεωρούμε ότι είμαστε εντάξει απέναντι στο Θεό, γιατί κάνουμε ασκηση, κάνουμε νηστεία.

Ομως το κριτήριο της ασκησης είναι η αγάπη. Ασκούμαστε για να αγαπήσουμε, για να μπούμε πιο πολύ μέσα στην Εκκλησία.

Ξέρετε είναι σχετικά εύκολο να ασκείσαι σωματικά, π.χ. να νηστεύεις, αλλά είναι πιο δύσκολο να κάνεις ασκηση στον εγωισμό σου, για να αγαπήσεις τον συνάνθρωπό σου.

Ολες οι ασκήσεις είναι πιο εύκολες από την αγάπη. Γιατί η αγάπη είναι η κατ’ εξοχήν ασκηση. Στις άλλες ασκήσεις είναι μικρό το κόστος, το φαγητό, τα χρήματα, ο υπνος κ.λ.π. Στην αγάπη είναι μεγάλο το κόστος: Πρέπει να κάνεις την αποκεντρωση, να βγάλεις τον εαυτό σου από το κέντρο της καρδιάς σου, για να χωρέσει ο άλλος, ο συνάνθρωπος. Αυτή είναι η ασκηση, η αγάπη. Όλα τα αλλα μας βοηθούν στην αγάπη.

Υπακούω στην Εκκλησία και νηστεύω, σημαίνει μαθαίνω να αγαπάω περισσότερο. Γι’ αυτό και οι Πατέρες μας λένε ότι αυτά που εξοικονομούμε από τη νηστεία, θα πρέπει να πηγαίνουν στους φτωχούς, όχι στη τράπεζα.

Νηστεύω, κάνω ασκηση δηλαδή, για να ενωθώ με τους αδελφούς μου περισσότερο.

Με αυτές τις σκέψεις αγαπητοί μου θέλησα να σας πω ότι είναι ανάγκη τώρα που είναι Σαρακοστή, να μελετήσουμε και να προσευχηθούμε πολύ, ώστε να αποφύγουμε τις παρανοήσεις και η ασκηση μας να είναι ορθόδοξη, απαλλαγμένη από ξένα στοιχεία, από ιδιωτικές θεολογίες, από την αγνοια. Διαφορετικά η ασκηση μας θα ειναι κουραστική, σκληρή, πικρή, αναποτελεσματική, αντιεκκλησιαστική, χωρίς χαρά, χωρίς ταπείνωση, χωρίς εμπνευση, χωρίς ελπίδα, χωρίς αγάπη,.

Όμως δεν είναι αυτό η Εκκλησία μας, δεν είναι αυτό η πίστη μας, δεν είναι αυτό, η παράδοση μας, δεν είναι αυτό οι Πατέρες μας, δεν είναι αυτό η ορθοδοξία μας. Αντίθετα οι Αγιοι μας, οσο πιο σκληρή ασκηση εκαναν, τόσο πιο πολύ αγάπη εδειχναν, τόσο πιο πολύ επιεικείς ησαν, τόσο πιο πολύ χαρά ειχαν,γιατί ειχαν συλλάβει το νόημά της : Ότι είναι μια εξάσκηση, προπόνηση, για να συναντήσει κάποιος τον αδελφό του, τον συνάνθρωπό του.

Σας ευχομαι καλή επιτυχία στην ασκηση σας, στην πορεία δηλαδή για την συνάντηση σας με τον Αναστημένο Χριστό.

Γ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - ΕΝΑΣ ΖΩΗΦΟΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ-ΜΙΑ ΣΤΑΥΡΟΜΟΡΦΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

 

Την Γ Κυριακη των Νηστειων η Εκκλησια μας θετει ενωπιον μας τον Τιμιο Σταυρο. Ειμαστε στη μεση της Σαρακοστης και η κουραση μας απο τη φυσικη και πνευματικη προσπαθεια, αρχιζει να γινεται αισθητη. Χρειαζομαστε καποια βοηθεια και υποστηριξη. Αυτη την αναγκη μας ερχεται σημερα η Εκκλησια να θεραπευσει θετοντας ενωπιον μας τον Τιμιο και Ζωοποιο Σταυρο, ωστε να παρουμε θαρρος, παρηγορια, δυναμη και ελπιδα για τις επομενες 3 εβδομαδες που ακολουθουν.

Πως ομως μας ενθαρρυνει και μας γεμιζει ελπιδα ο Τιμιος Σταυρος; Μας το λεει το σημερινο Ευαγγελιο: "Οποιος θελει να με ακολουθησει, ας απαρνηθει τον εαυτο του, ας σηκωσει τον σταυρο του κι ας με ακολουθει. Γιατι οποιος θελει να σωσει τη ζωη του θα τη χασει* οποιος ομως χασει τη ζωη του εξ αιτιας μου και εξ αιτιας του ευαγγελιου μου, αυτος θα τη σωσει".

Εαν, δηλαδη, δεχεσαι να συσταυρωθεις με το Χριστο, που σημαινει να παραιτηθεις απο τον εγωκεντρισμο σου και να φρεναρεις τις επιθυμιες σου, τοτε θα σωσεις τη ψυχη σου!

Εαν ομως αφησεις τη ψυχη σου ελευθερη και ασυδοτη στις επιθυμιες σου, μπορει να γλυτωνεις το κοπο, την ασκηση και τη ταλαιπωρια, αλλα χανεσαι τελικα.

Με αλλα λογια, η Εκκλησια σημερα μας προβαλλει το Τιμιο Σταυρο:

1. Για να μας θυμισει οτι χωρις τη θυσια και χωρις αυτο το εκουσιο "σταυρωμα", τη νεκρωση των εξωτερικων αισθησεων και τη μεταμορφωση ολων των ψυχικων δυναμεων, δεν θα μπορεσουμε να συναντηθουμε με τον αναστημενο Χριστο. Γιατι το βολεμα και η ανεση που εξασφαλισαμε στην καθημερινοτητα μας, δεν αφηνουν το Θεο να μπει στη ζωη μας. Γι αυτο και η λυση ειναι μονο μια: Να μαθουμε να θυσιαζομαστε στη ζωη μας. Αναλογα με την ασκηση μας και την ελευθερια της καρδιας μας, το Αγιο Πνευμα σκορπαει μεσα μας την ομορφια Του και την ειρηνη Του.

2. Για να μας δωσει θαρρος και να μας πει, οτι το εκουσιο αυτο "σταυρωμα" ειναι στην ουσια ενας ζωηφορος θανατος και μια σταυρομορφη ανασταση. Γιατι οταν ο ανθρωπος "σταυρωνει" τον ναρκισσισμο του, τις επιθυμιες του και τα κεφια του, ουσιαστικα ανοιγει χωρο μεσα του για το Θεο και το συνανθρωπο. Αν και υφισταται ενα "θανατο" στην ουσια ζωοποιειται, γιατι συντριβει την αιτια του θανατου που ειναι η φιλαυτια, ο εγωκεντρισμος, η αυτοζωη, δηλαδη μια ζωη μεσα στην αφορητη μοναξια και την απομονωση. Ζωη δεν ειναι η βιολογικη επιβιωση, αλλα η αποκατασταση των σχεσεων με το Θεο και το συνανθρωπο, η πραγματοποιηση της υπαρξης ως αγαπητικης κοινωνιας.

3. Για να μας πει, οτι τελικα, ο Σταυρος του Χριστου ειναι εκεινος που μας σωζει και οχι ο δικος μας σταυρος. Ο Σταυρος του Χριστου εδωσε νοημα στο δικο μας σταυρο. Ο Χριστος δεν μας καλει να σταυρωσουμε τον εαυτο μας για να δειξουμε τη "δυναμη" μας και τα κατορθωματα μας, αλλα για να ανοιξουμε την υπαρξη μας στην κοινωνια της αγαπης του Θεου.

Γι΄αυτο σημερα η Εκκλησια μας προβαλλει το Σταυρο του Χριστου. Οταν εισερχομενοι στον Ιερο Ναο ατενισουμε το Σταυρο του Χριστου, να παρουμε δυναμη, ευλογια, να ανανεωθουμε και να αρχισουμε το Β μερος της Σαρακοστης με καινουργιες δυναμεις και με το βλεμα στραμμενο πλεον στο Φως της Αναστασεως, που αρχιζει να γλυκοχαραζει..

Β ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ

 

Σημερα η Εκκλησια μας, τη Β Κυριακη των Νηστειων, την χαρακτηριζει σαν δευτερη Κυριακη της Ορθοδοξιας, σαν δευτερη νικη της Ορθοδοξιας μετα την καταρρευση της εικονομαχιας, γιατι με τους αγωνες του Αγιου Γρηγοριου του Παλαμα διεφυλαχθη η Ορθοδοξη Πιστη για την "κατα Χαρη" θεωση του ανθρωπου. Μας υπενθυμιζει, δηλαδη, τις νικες της Ορθοδοξης Πιστης μας για να μας πει οτι:

Οταν οι Πατερες αγωνιστηκαν για την Θεανθρωποτητα του Χριστου, αγωνιστηκαν για να σωσουν τον ανθρωπο. Ο ανθρωπος δεν σωζεται εαν ο Χριστος ειναι μονο θεος η μονο ανθρωπος, αλλα επειδη ειναι Θεανθρωπος. Οποιος δεν πιστευει ετσι, δεν σφαλλει απλως, αλλα δεν σωζεται, δεν μπορει να γινει σωος, δηλαδη ολοκληρος, ακεραιος, να εκπληρωσει τον προορισμο του, να φθασει στο "καθ΄ομοιωσιν", να γινει Θεος κατα χαριν. Για να σωθει, δηλαδη κανεις, χρειαζεται να εχει την αληθινη πιστη.

Την εποχη του αγιου Γρηγοριου του Παλαμα (14ος αωνας) καποιοι ανθρωποι, με επικεφαλης τον Ιταλο μοναχο Βαρλααμ, επηρεασμενοι απο την ευρωπαικη φιλοσοφια και τη Ρωμαιοκαθολικη Θεολογια, απομακρυνθηκαν επικινδυνα απο την ορθη πιστη.

Υπεστηριζαν οτι ο ανθρωπος δεν μπορει να προσεγγισει το Θεο, γιατι ο Θεος ειναι απροσιτος στην ουσια Του. Αμφισβητουσαν τη δυνατοτητα της αμμεσης κοινωνιας με το Θεο. Απερριπταν, δηλαδη, τον ιδιο τον προορισμο του ανθρωπου, που ειναι η πληρη ενωση του με τον Αγιο Τριαδικο Θεο. Περιοριζαν το ιδιο το εργο του Κυριου σε μια εξωτερικη, ηθικη καλλιεργεια του ανθρωπου. Αυτη η διδασκαλια περασε στον ανθρωπο της Ευρωπης, ο οποιος αρχισε πλεον να στηριζεται στις δικες του δυναμεις και να βγαζει το Θεο απο τη ζωη του (Ανθρωπισμος-Ουμανισμος).

Ο Αγιος Γρηγοριος Παλαμας πολεμησε με σφοδροτητα αυτη τη διδασκαλια του Βαρλααμ. Μεσα απο την προσωπικη του εμπειρια μας διδαξε οτι:

1. Ο Θεος ως προς την ουσια Του πραγματι ειναι απροσιτος, αλλα ως προς τις ενεργειες Του ειναι προσιτος, μεθεκτος. Ως προσωπικη υπαρξη κινειται προς τον ανθρωπο και τον αγκαλιαζει με την ακτιστη ενεργεια Του, τη Θεια Χαρη.

2. Η σωτηρια δεν επιτυγχανεται με την εξωτερικη και ηθικη καλλιεργεια του ανθρωπου, αλλα με τη μετοχη μας στη ζωη του Τριαδικου Θεου, μεσω της προσωπικης κοινωνιας μας με το Χριστο και την κατα χαριν Θεωση μας. Και αυτη η θεωση μας επιτυγχανεται μονο αν ερθει η ενεργεια του Θεου, η Θεια Χαρη μεσα μας, μεσα στην καρδια μας. Με τη Χαρη του Θεου ο ανθρωπος φωτιζεται, μεταμορφωνεται, αγιαζεται και σωζεται και οχι με τις δικες του δυναμεις.

Γι΄αυτο κοινωνουμε των Αχραντων Μυστηριων, γι΄αυτο παιρνουμε μεσα μας το Χριστο. Ετσι ερχεται μεσα μας η Χαρη του Χριστου. Ετσι ενωνεται ο ανθρωπος με το Θεο και ετσι θεωνεται ο ανθρωπος. Οχι εξωτερικα, οχι θεωρητικα, οχι απλως με τη σκεψη, οχι συναισθηματικα και ψυχολογικα, αλλα ολος ο ανθρωπος βυθιζεται μεσα στην ενεργεια του Θεου. Αισθανεται την ιδια τη παρουσια του Θεου μεσα του. Εχουμε πραγματικη κοινωνια του ανθρωπου με το Θεο.

Ο Αγιος επιμένει ότι ο Θεός είναι προσιτός, φιλάνθρωπος, ζωντανός, προσωπικός και ανακαλυπτεται στα βάθη της καρδιάς. Είναι ενας Θεός που ζητάει προσωπική κοινωνία με τον ανθρωπο και θέλει να τον θεραπεύσει και να τον οδηγήσει, όχι μόνο στη ζωή που ζούσε ο Αδάμ προ της πτώσεως , αλλά και να τον ανεβάσει ακόμη ψηλότερα. Ο Παλαμάς προβάλλει στη σύγχρονη εποχή μας την αλήθεια, ότι ο ανθρωπος ειναι πολυ "μεγαλη υποθεση": Γίνεται κατα χαριν θεός, χωρίς να παύει να είναι ανθρωπος.

Αυτη ειναι εν ολιγοις η ουσια, ο πυρηνας της διδασκαλιας του Αγιου Γρηγοριου του Παλαμα. Μια διδασκαλια πολυ επικαιρη, γιατι μπορει να απαντησει στις συγχρονες ανθρωποκεντρικες θεωριες, που κυριαρχουν στη ζωη μας και αδικουν παραφωρα τον εαυτο μας, ενω μας αποπροσανατολιζουν απο την ασφαλη πυξιδα των Πατερων της Ορθοδοξιας μας και μας καταδικαζουν στην απωλεια.

Η ΠΙΟ ΚΑΛΗ ΕΙΔΗΣΗ-ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Μεσα στην απελπισια των καιρων, λογω της πανδημιας και της γενικωτερης παγκοσμιας κρισης, ερχεται η γιορτη του Ευαγγελισμου και μας φερνει μια ευχαριστη ειδηση, ενα καλο μηνυμα!

Καθε ανθρωπος αναλογα με τις αναγκες του, τους ποθους του και την κοσμοθεωρια του περιμενει την ευ+αγγελια, τη καλη ειδηση, το χαρμοσυνο μηνυμα για να τον βγαλει απο το προσωπικο του αδιεξοδο. Και τα αδιεξοδα της εποχης μας ειναι μεγαλα: Ανεργια, φτωχεια, ασθενεια, χρεη, αποτυχιες διαφορες, δοκιμασιες...

Ομως ολες οι καλες ειδησεις, οσο και αν ανακουφιζουν τον ανθρωπο ειναι μικρες, προσκαιρες...Πισω απο τα ευχαριστα νεα του κοσμου τουτου, βρισκεται κατι που ολα τα ακυρωνει και τα εκμηδενιζει. Και αυτο ειναι ο θανατος! Και πισω απο το θανατο κρυβεται η κτιστοτητα, η τρεπτοτητα, η αδυναμια του ανθρωπου να ζησει την Οντως Ζωη. Γι΄αυτο και οι δοκιμασιες, οι θλιψεις, οι στενοχωριες, οι ταλαιπωριες της ζωης.

Ποιος κατορθωσε να νικησει το θανατο και να ευαγγελιστει τη Ζωη; Ο Υιος του Θεου, που σημερα γινεται και Υιος της Παρθενου. Να λοιπον γιατι σημερα, η ημερα του Ευαγγελισμου ειναι η ημερα του μεγαλύτερου ευαγγελιου. Ειναι η ημερα που "Αγγελος πρωτοστατης επεμφθη ειπειν τη Θεοτοκω το Χαιρε". Χαρας ευαγγελια, γιατι θα γεννηθει ο Χριστος που θα νικησει το θανατο και την αιτια του θανατου!

Αυτη η χαρμοσυνη ειδηση ερχεται να με ξεσηκωσει προσωπικα. Ηλθε η στιγμη που περιμενα. Η προσωπικη μου περιπετεια τελειωνει. Ολα αλλαζουν με το Χριστο! Στην απολυτη απογνωση ερχεται η εκπληξη, το θαυμα. Εχουμε καλα νεα! Αυτο μας λεει η γιορτη του Ευαγγελισμου.

Για να μπουν ομως τα καλα νεα στη ζωη μου, χρειαζεται να πω με τολμη το "ναι", να δωσω τη συγκαταθεση μου και να αναλαβω ελευθερα την ευθυνη μου. Στην πρωτοβουλια αυτη του Θεου, να πω, ναι εδω ειμαι, δεχομαι το φως, αποδεχομαι το Ευαγγελιο, την καλη ειδηση, τη σωτηρια ειδηση, οπως ακριβως εκανε και η Παναγια μας: "Ιδου η δουλη Κυριου γενοιτο μοι κατα το ρημα σου"! Και τοτε αμεσως θα διαλυθει το σκοταδι μεσα μου και θα ανατειλει το φως το αληθινο πού "φωτιζει και αγιαζει παντα ανθρωπον ερχομενον εις τον κοσμον. Αμην!

Πρωτοπρεσβυτερος

π.Ιωαννης Νικοπουλος

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ Dr ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΓΙΕΒΤΙΤΣ (+1938 – 2021) ΕΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΟΥΣΤΙΝΟ ΠΟΠΟΒΙΤΣ - ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Ηταν μια πρωτογνωρη εμπειρια και ευλογια μεγαλη για μενα η πρωτη επισκεψη μου στην ξακουστη Ιερα Μονη Τσελιε των Αγιων Αρχαγγελων Μιχαηλ και Γαβριηλ, οπου εζησε και ασκητεψε ο συγχρονος Σερβος Αγιος π.Ιουστινος Ποποβιτς, καπου την ανοιξη στο πολυ μακρινο 1985. Η εμπειρια αυτη ηταν επισης πολυ γοητευτικη γιατι συμμετειχα σε μια ομαδα 10 φοιτητων της Θεολογικης Σχολης Βελιγραδιου με επικεφαλης τον Ιερομοναχο τοτε π.Αθανασιο Γιεβτιτς Καθηγητη μας αγαπητο και σεβαστο. Μεταξυ των φοιτητων ηταν και ο Prle Peric σημερινος Πατριαρχης Σερβιας, ο Nenad Milosevic Καθηγητης σημερα στη Θεολογικη Σχολη, ο Zoran Jelisavcic Καθηγητης με Διδακτορικο και αυτος, ο Miloje, ο Βασιλης ο Γουλας και αλλοι που τωρα πλεον...δεν θυμαμαι τα ονοματα τους. Ξεκινησαμε με λεωφορειο απο το Βελιγραδι με προορισμο την πολη Βαλιεβο της Κεντρικης Σερβιας, 80 περίπου χλμ. νοτιοδυτικά τοῦ Βελιγραδίου. Βρισκόμασταν σε απόσταση αναπνοης απο το μοναστήρι (6 χλμ) στο οποιο εζησε οσιακά τα τελευταια τριάντα χρόνια της ζωης του ο Αγιος μας. Απο κει με τα ποδια κατευθυνθηκαμε πρωτα προς το χωριο Λελιτς οπου γεννηθηκε ο αλλος συγρονος Σερβος Αγιος Νικολαος Βελιμιροβιτς...

ΕΚΟΙΜΗΘΗ ΕΝ ΚΥΡΙΩ Ο ΕΛΛΗΝΟΜΑΘΗΣ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΛΗΝΑΣ ΠΡΩΗΝ ΖΑΧΟΥΜΙΟΥ ΚΑΙ ΕΡΖΕΓΟΒΙΝΗΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΓΙΕΒΤΙΤΣ - ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΑΣ ΚΑΘΗΓΗΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥΣΕΒΑΣΤΕ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΤΕΡ ΑΘΑΝΑΣΙΕ!

Ο Σεβασμιωτατος κ.κ. Αθανάσιος Γέβτιτς, πνευματικο τεκνο του συγχρονου Σερβου Αγιου Ιουστινου Ποποβιτς, υπηρξε μια μεγάλη θεολογικη προσωπικότητα της Ορθοδοξίας πολυ αγαπητός και σεβαστός σε όλες τις ορθόδοξες χώρες. Γεννήθηκε στις 8 Ιανουαριου 1938 στο χωριό Μπρντάριτσα κοντά στην πόλη Σάμπατς της πρωην Γιουγκοσλαβίας. Μετα τις σπουδες του στην Ιερατικη Σχολη Βελιγραδιου, ενεγραφη στη Θεολογικη Σχολή το 1958, απο οπου αποφοιτησε το 1963. Μοναχος εκάρη στις 3 Δεκεμβριου του 1960. Ιεροδιάκονος χειροτονήθηκε κατά την εορτή του Ευαγγελισμού το 1961, ενώ κατά την εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου το 1963 χειροτονήθηκε Ιερέας...

Το 1964 μεταβαινει στην Χαλκη για μεταπτυχιακες σπουδες αλλα λογω πολιτικων συνθηκων αναγκαζεται να συνεχισει στην Αθηνα υπό την εποπτεία του Καθηγητή Δογματικής, Ακαδημαϊκού Δρ. Ιωάννη Καρμίρη. Κατά την τετραετή διαμονή του στην Αθήνα, διακονούσε ως ενοριακός Ιερέας στην Ρώσικη Εκκλησία, διαμένοντας ένα διάστημα στην οικοτροφειο της Αποστολικης Διακονιας της Εκκλησίας της Ελλαδος. Στις 2 ιουνιου του 1967 υποστηριξε με αριστα τη διδακτορικη του διατριβη με θέμα "Η Εκκλησιολογία του Απόστολου Παύλου κατά τον Ιερο Χρυσόστομο", στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το φθινόπωρο του 1968, μετακόμισε στο Παρίσι, όπου συνέχισε τις θεολογικές του σπουδές του στο Θεολογικο Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου. Μετά την πάροδο ενός έτους εξελεγη Καθηγητής στο ιδιο Ινστιτούτο και διδαξε για τρια χρονια «Εισαγωγή στη Θεολογία», «Ασκητική Πατρολογία» και «Ιστορία της Εκκλησίας της Βυζαντινής περιόδου». Κατά την τετραετή διαμονή του στην Γαλλία διακονούσε ανταποκρινόμενος στις ανάγκες της ρωσικής, της σερβικής, της ελληνικής και της γαλλικής παροικιας. Διεμενε στην φοιτητική εστία του Ινστιτούτου του Αγίου Σεργίου, ενώ τα καλοκαίρια ταξίδευε στους Αγίους Τόπους, στη Σερβία και την Ελλάδα. Επιστρεφοντας από το Παρίσι το 1973, εκλέχθηκε υφηγητής της Θεολογικής Σχολής στην Έδρα Πατρολογίας (όπου δίδασκε τα εξής μαθήματα: «Εκκλησιαστική γραμματολογία» και «Σκέψη των Αγίων Πατέρων της Ανατολής και της Δύσης»). Το 1983 εξελεγη αναπληρωτής καθηγητής, ενώ το 1987 τακτικος καθηγητής της Έδρας Πατρολογίας. Εξελέγη Κοσμήτορας της Σχολής δυο φορες κατά τις περιόδους 1980-1981 και 1990-1991. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Σχολή δημοσίευσε περίπου περί τις εκατό επιστημονικές εργασίες.

Χειροτονήθηκε Επίσκοπος Βανατου στις 7 Ιουλίου 1991, ενω απο το 1992 εως το 1999 τοποθετηθηκε επίσκοπος Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης. Ο Αθανάσιος υπηρέτησε επίσης τοποτηρητής της επισκοπής Ράσκας και Πριζρένης το 2010.

Το θεολογικό του έργο είναι μεγάλο, περιλαμβάνει σχεδόν όλους τους κλάδους της Θεολογίας ως επιστήμης, από Πατρολογία, Δογματική, Ασκητική και Λειτουργική έως Εκκλησιαστικό Δίκαιο, Χριστιανική Ιστορία και Ιστορία των Σέρβων. Το μεταφραστικό του έργο επίσης είναι πολύ σημαντικό και τεράστιο, ιδιαίτερα εκείνο που αναφέρεται στις μεταφράσεις της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, της Λειτουργίας και των λειτουργικών βιβλίων ( Ωρολόγιον, Παροιμίες, Ψαλτήριον, Ευχολόγιον... ). Εδώ συμπεριλαμβάνονται επίσης οι μεταφράσεις των πρώιμων χριστιανικών συγγραφέων αλλά και τα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας της βυζαντινής περιόδου.

Απο τα πιο γνωστα θεολογικά έργα του στην Ελλαδα ειναι: Η Εκκλησιολογία του Αποστόλου Παύλου, Φως Ιλαρόν, Χριστός Αρχή και Τέλος, Χριστος η χωρα των ζωντων. Του Μακαριστου Επισκοπου Πρωην Ζαχουμιου και Εζεγοβινης κ.κ.Αθανασιου Αιωνια η μνημη!!!

ΔΙΚΑΙΟΝ ΟΦΛΗΜΑ ΕΥΛΑΒΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟ ΡΑΝΤΟΒΙΤΣ

Απο τα μεσα της δεκαετιας το "70 αρχισε να γινεται γνωστη στην Ελλαδα και να διαφημιζεται η Θεολογικη Σχολη Βελιγραδιου. Εκεινος που πρωτος ενεπνευσε την αναγεννηση των θεολογικων σπουδων στη Σερβια την εποχη αυτη μολις χαλαρωσε λιγο το κομουνιστικο καθεστως στην Πρωην Γιουγκοσλαβια, ηταν ο π.Ιουστινος Ποποβιτς, συγχρονος Αγιος της Ορθοδοξου Σερβικης Εκκλησιας. Ο π.Ιουστινος, Διδακτωρ της Θεολογικης Σχολης Αθηνων, ζωντας "εγκλειστος" απο το κομουνιστικο καθεστως της Γιουγκοσλαβιας στην Ιερα Μονη των Αρχαγγελων του Τσελιε, με την αγιοπνευματικη ζωη του, με τα πολυαριθμα θεολογικα εργα του και με μια θεολογικη γλωσσα πρωτογνωρη, εφερε στο προσκηνιο το ενδιαφερον για την Θεολογια με αποτελεσμα να φθασουμε σε μια μεγαλη ανθιση των θεολογικων σπουδων στην Σερβια την δεκαετια του "80 και του "90. Η Θεολογικη Σχολη Βελιγραδιου, κατα την δεκαετια του "80, ηταν στελεχωμενη απο μια ομαδα νεων καθηγητων η οποια αντιπροσωπευε εναν ορθοδοξο πατερικο τροπο σκεψης και προβληματισμου πολυ μακρια απο την προβληματικη της σχολαστικης θεολογιας και του ευρωπαικου επιστημονισμου, με τις δυτικες προδιαγραφες διδασκαλιας και την υιοθετηση της δυτικης εκδοχης των κλαδων της θεολογιας...

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜ ΕΞΩ ΑΓΥΙΑΣ – ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Η ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ ΤΙΜΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΜΑΣ ΠΕΜΠΤΗ – ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2 και 3 ΙΟΥΛΙΟΥ 2020

Περγάμου Ιωάννης: ''Η Εκκλησία άνευ της Ευχαριστίας δεν είναι πλέον Εκκλησία''

Μια (τηλεφωνική) συνομιλία με τον Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννη Ζηζιούλα* (23 Μαρτίου 2020) Μεταφραση για την Romfea.gr

Σεβασμιώτατε, θα θέλαμε να ακούσουμε τις απόψεις σας για την τρέχουσα κατάσταση, καθώς η θεολογία σας διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στις παρούσες περιστάσεις.
Η θεολογία μου, δυστυχώς, δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Στην Ελλάδα έχουν ήδη κλείσει τις εκκλησίες και η Θεία Λειτουργία δεν τελείται. Τελείται στην Σερβία;

Λαμβάνοντας υπ᾽ όψιν την απόφαση της κυβέρνησης να περιορίζεται ο αριθμός των ανθρώπων σε κάθε ορισμένο τόπο, καθώς επίσης και το ζήτημα της απαγόρευσης της κυκλοφορίας και της διατήρησης αποστάσεων, η πιο πρόσφατη απόφαση του Πατριάρχη Ειρηναίου είναι οι ακολουθίες να τελούνται στους ναούς, αλλά όχι με περισσότερους από πέντε ανθρώπους.
Αυτό είναι αποδεκτό.

Στην Αμερική αποφασίστηκε ότι ο ιερέας, ο ψάλτης και ο βοηθός στο ιερό, να είναι παρόντες, προκειμένου να τελείται η Θεία Λειτουργία, ούτως ώστε να μπορούν να υπάρχουν τα άγια μυστήρια, για να μεταλαμβάνει ο κόσμος. Τί σκέπτεστε επ᾽ αυτού;
Κατ᾽ εμέ, η Εκκλησία άνευ της Θείας Ευχαριστίας δεν είναι πλέον Εκκλησία. Από την άλλη μεριά, ο κίνδυνος μετάδοσης αυτού του ιού στους άλλους μας επιβάλλει την ανάγκη να κάνουμε οτιδήποτε είναι απαραίτητο, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει το κλείσιμο της Εκκλησίας. Η Ελληνική Κυβέρνηση έχει λάβει δραστικά μέτρα εξαιτίας του πολύ σημαντικού εν εξελίξει ζητήματος.

Πολλοί έχουν θέσει το ερώτημα: Τί λέει ο Ιωάννης Ζηζιούλας; Καθώς ο καθένας γνωρίζει ότι είχατε κάποτε πει ότι εντός της Ορθοδοξίας δεν υφίσταται ῾῾ιδιωτική᾽᾽Λειτουργία.
Η Λειτουργία υπό τις παρούσες συνθήκες θα τελείται για να ζήσει ο κόσμος. Ο ιερέας θα την τελέσει προκειμένου να επιτραπεί στους ανθρώπους να λάβουν την Θεία Κοινωνία. Ας μην λησμονούμε, η Λειτουργία τελείται ῾῾ὑπὲρ τῶν δι᾽ εὐλόγους αἰτίας ἀποληφθέντων᾽᾽.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ

Δύο είναι οί βασικές έννοιες τής περικοπής τής Δευτέρας Παρουσίας. Α) Η μία ότι θά γίνη ή άνάσταση όλων τών άνθρώπων καί ή δεύτερη Β) ότι θά ακολουθήση κρίση, δηλαδή θά γίνη δικαστήριο. "Οταν θά έλθη ό Χριστός κατά τήν Δευτέρα Τον Παρουσία μέ όλη Του τήν δόξα, τότε Θά άναστηθοϋν όλοι οί άνθρωποι καί θά παρουσιασθοϋν ένώπιόν Τον (Ματθ. Κε', 31-32). Αύτό σημαίνει ότι ή άνάσταση τών νεκρών θά είναι καθολική, άφου δέν θά άναστηθουν μόνον εκείνοι πού Θά άξιωθουν νά εισέλθονν στόν Παράδεισο.Είναι ένα δώρο πού θά τό άπολαύσουν καί οί άμαρτωλοί. 
Οί άγιοι Πατέρες διδάσκουν ότι τήν άποκατάσταση τής άνθρωπίνης φύσεως θά τήν άπολαύσουν όλοι οί άνθρωποι, δίκαιοι καί άμαρτωλοί, όχι όμως καί τήν άποκατάσταση τής άνθρωπίνης θελήσεως. Αύτό θά πή ότι, ένώ όλοι θά άναστηθουν, μόνον οί δίκαιοι πού έζησαν μέ τόν άναστάντα Χριστό άπό τήν ζωή αύτή, θά άξιωθοϋν τής άναλήψεως, τής εισόδου στήν Βασιλεία τών Ούρανών. Οί μέν θά άναστηθουν καί θά άπολαύσουν τόν αίώνιο χωρισμό άπό τόν Θεό, πού είναι θάνατος πνευματικός, οί δέ θά άναστηθουν καί θά άπολαύσουν τήν αίώνια κοινωνία μέ τόν Τριαδικό Θεό, πού είναι ή πραγματική ζωή.
Θά πρέπη όμως νά ξεκαθαρισθή καί ένα άλλο σημείο.ΔΕΝ ΕΤΟΙΜΑΣΕ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ ΤΟΥ. Δέν είναι ό Θεός πού έτοίμασε τήν κόλαση γιά νά καταδικάζεται αιώνια τό πλάσμα πού Αυτός δημιούργησε. Ρητώς λέγεται στήν περικοπή τής Δευτέρας Παρουσίας τού Χριστού ότι ή Βασιλεία τών Ούρανων έγινε γιά τόν άνθρωπο: «κληρονομήσατε τήν ήτοιμασμένην ύμίν βασιλείαν» (Ματθ. κε', 34). Η Κόλαση έγινε γιά τόν διάβολο καί τούς άγγέλους του: «πορεύεσθε εϊς τό πυρ τό αϊώνιον τό ήτοιμασμένον τω διαβόλω καί τοις άγγέλοις αύτοϋ» (Ματθ. κε', 41). Αλλωστε, ό Θεός είναι άγάπη καί αγαπά ύπερβολικά τόν άνθρωπο. Σύμφωνα μέ τούς Πατέρας τής 'Εκκλησίας ή δικαιοσύνη τού Θεού συνδέεται στενώτατα μέ τήν άγάπη. Δικαιοσύνη Θεού είναι η φιλανθρωπία τού Θεού.... Ο Θεός θά άγαπά καί τούς κολασμένους,άλλά αυτοί, έπειδή ακολούθησαν τόν διάβολο καί τυφλώθηκαν πνευματικά δέν θά μπορούν νά καταλάβουν τήν άγάπη τού Θεού. Θά όμοιάζουν μέ τόν τυφλό πού δέν μπορεί νά δή τόν ήλιο. Ετσι, αίτιος τής καταδίκης είναι ό ίδιος ό άνθρωπος πού δέν θέλησε νά ακούση τόν Θεό καί ακολούθησε τόν πλάνο διάβολο.
Γιά νά άπολαύσουμε τήν αίώνια ζωή ,την αιωνια κοινωνια με τον τριαδικο Θεο, πρέπει νά άρχίσουμε άπό τώρα νά τήν ζούμε. Η Αιώνια ζωη δέν είναι μιά άφηρημένη κατάσταση, εξω απο το χρονο και την ιστορια, άλλά ή έν Χριστώ ζωή. Ο Ιδιος ό Χριστός διεκήρυξε τήν μεγάλη άλήθεια: «Αυτη δέ έστιν ή αίώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τόν μόνον άληθινόν Θεόν καί όν άπέστειλας 'Ιησουν Χριστόν» ('Ιω. ιζ', 3). Δηλαδή, ή γνώση τού Θεού καί ή γνώση του Χριστού είναι αιώνια ζωή. Καί όταν λέμε γνώση έννοουμε τήν ένωση τού άνθρωπου μέ τόν Χριστό καί αυτή ή ένωση είναι ή Θέωση. Ομως ο Χριστος υπαρχει μεσα στην Εκκλησια, που ειναι το ευλογημενο Σωμα Του. Μέσα στήν 'Εκκλησία εισρέουν ισχυρά κύματα αιωνίου ζωής, άφου ό Χριστος ειναι ή κεφαλή της. Καί έπειδή ύπάρχει ένότητα μεταξύ τής κεφαλής καί τού σώματος, γι' αύτό όλο αύτό τό πλήρωμα τής Ζωής, τής Δικαιοσύνης, τής Αγάπης, τής Αιωνιότητος υπάρχει καί μέσα στό Σώμα Του, δηλαδή τήν Εκκλησία. Ετσι, ως μελη της Εκκλησιας τού Χριστού άπολαμβάνουμε έμπειρίες άιωνιότητος. Αυτες τις εμπειριες τις βιωνουμε μεσα στη Θ.Ευχαριστια που εναι η ταυτοτητα και η φανερωση της Εκκλησιας. Η Θ.Ευχαριστια ειναι εικονα των εσχατων, εικονα της Βασιλειας του Θεου: Αρχίζει μέ τήν δοξολογία τής Βασιλείας τού Πατρός καί τού Υιου καί τον Αγίου Πνεύματος. Στη Θ.Ευχαριστια προγευομεθα την κατασταση που θα ζει ο κοσμος οταν επικρατησει το "ελθετω η βασιλεια σου". Οταν μεταλαμβανουμε το Σωμα και το Αιμα του Χριστου μας, δηλαδη ενωνομαστε με το Χριστο, τοτε η ζωη μας μεσα στην Εκκλησια εναι η πρωτη ανασταση η οποια μας βεβαιωνει οτι θα απολαυσουμε και την δευτερη ανασταση, μετα την Δευτερα Παρουσια του Χριστου μας, Αμην!!!

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΑ

Του π.Ιωαννη Νικοπουλου

Είναι καταμεσήμερο και λίγο έξω από την πόλη της Σαμάρειας Συχάρ, στο πηγάδι του Ιακώβ, ο Κύριος κάθεται να ξεκουραστεί. Ο τόπος έρημος, μα κάποια Σαμαρείτισσα πλησιάζει με τη στάμνα της για να πάρει νερό. Καθώς την βλέπει ο Κύριος, της λέει: «Δως μου να πιω». Η γυναίκα απορεί: «Πώς εσύ τολμάς και ζητάς νερά από μένα, μια Σαμαρείτισσα;». Και ο Χριστός της αποκρίνεται: «Εάν γνώριζες τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος και ποιος σου ζητά νερό, εσύ θα του ζητούσες και θα σου έδινε νερό που δεν στερεύει ποτέ». Η γυναίκα δεν κατάλαβε και ρωτάει: «Κύριε, ούτε στάμνα έχεις και το πηγάδι είναι βαθύ· από πού λοιπόν έχεις το αστείρευτο νερό;». Και ο Χριστός της απαντά: «Καθένας που πίνει από το νερό αυτό του πηγαδιού, θα διψάσει πάλι.Εκείνος όμως που θα πιει από το νερό που θα του δώσω εγώ, δεν θα διψάσει ποτέ, αλλά θα αναβλύζει από την ψυχή του αστείρευτο νερό για να του χαρίζει ζωή αιώνια». Κύριε, δως μου το νερό αυτό, παρακαλεί έκπληκτη η γυναίκα, για να μη διψώ ποτέ. 
Ο Χριστος μεσα απο αυτον τον λογο-διαλογο προσπαθει να δημιουργησει τις προυποθεσεις εκεινες, ωστε η ιδια να πει "θελω την αληθεια", η "Ποιος ειναι η Αληθεια;" Ο Κυριος μας προσπαθει να της δωσει θαρρος...Ζηταει κατι απο αυτην, για να μπορεσει και αυτη στη συνεχεια να ζητησει κατι απο Αυτον. "Δωσε μου νερο να πιω". Ο Χριστος ανοιγει διαυλο επικοινωνιας:-Θελει δε να της δωσει την αισθηση οτι αξιζει...οτι κατι καλο μπορει να κανει!!! 
Για να μπορεσει ο ανθρωπος να βρει την αληθεια, να κερδισει τη σωτηρια του, να αλλαξει σελιδα στη ζωη του, πρεπει να μην χασει την ελπιδα του!!! Να νοιωθει οτι αξιζει για την Αληθεια, αξιζει για τη σωτηρια, αξιζει για τον παραδεισο... Αυτην την ελπιδα την δημιουργει ο Χριστος με το να της ζητησει κατι! Αφου μπορω να δωσω κατι, να προσφερω κατι, να δωσω λιγη αγαπη...αρα εχω αξια.  Γι΄αυτο εαν θελουμε να βοηθησουμε εναν ανθρωπο ξεπεσμενο πνευματικα, -Δωστε του ελπιδα...-Να πιστεψει οτι κατι καλο μπορει να κανει, κατι καλο εχει μεσα του, καποια αξια εχει μεσα του, κατι ομορφο εχει ο ανθρωπος μεσα του....που πρεπει να ενεργοποιησει!!! -Δεν βοηθαμε-σωζουμε τον ανθρωπο,εαν του βγαζουμε διαρκως το κακο που εχει μεσα του. Πρεπει να του φανερωνουμε και τι καλο εχει μεσα του, να πατησει πανω σ΄αυτο και να κανει το αλμα για κατι καλυτερο... 
Προφανως μεσα της η σαμαρειτιδα θα αναρωτηθηκε: Τι μου ζηταει;.......Που να ηξερε....Μου ζηταει ο Χριστος να του δωσω λιγο νερακι, λιγη αγαπη, γιατι πιστευει οτι εχω κατι μεσα μου, λιγη ευγενεια, λιγη αγαπη, μια ομορφια....αλλα που να ηξερε τη ζωη μου... Τη γνωριζε, λοιπον, τη ζωη της ο Χριστος και για αυτο της λεει: «Πήγαινε και φέρε εδώ και τον άνδρα σου». «Δεν έχω άνδρα», απαντά εκείνη. Κι ο παντογνώστης Κύριος της αποκαλύπτει όλη της τη ζωή: «Αλήθεια είπες. Πέντε άνδρες έχεις πάρει κι αυτός που τώρα έχεις δεν είναι άνδρας σου». 
Και αφου γινεται ολος αυτος ο διαλογος, τελικα ο Χριστος βγαζει τον ποθο που ειχε στην καρδια της για τον Χριστο, για την Αληθεια, μια εσωτερικη δυναμη που ηταν διεστραμενη, πειραγμενη και που την εριχνε στην αμαρτια..... Η γυναίκα σαστίζει:«Κύριε, καταλαβαίνω ότι είσαι προφήτης. Πες μου, πού πρέπει να προσκυνούμε τον Θεό, στο βουνό μας Γαριζείν ή στα Ιεροσόλυμα;». Και ο Κύριος απαντά: «Σε λίγο καιρό ούτε μόνο στο Γαριζείν ούτε μόνο στα Ιεροσόλυμα θα λατρεύετε τον Θεό. Ο Θεός είναι πνεύμα, κι όσοι Τον λατρεύουν, πρέπει να Τον προσκυνούν με αφοσίωση και επίγνωση». Λέει σ’ αυτόν η γυναίκα: «Γνωρίζω ότι έρχεται ο Μεσσίας. Όταν έλθει εκείνος, θα μας τα διδάξει όλα». -Εγώ είμαι ο Μεσσίας! Απαντά ο Κύριος.Η γυναίκα τότε ενθουσιασμένη άφησε τη στάμνα της εκεί, έφυγε στην πόλη και άρχισε να φωνάζει: «Ελάτε να δείτε έναν άνθρωπο που μου είπε όλα όσα έκανα. Μήπως είναι αυτός ο Χριστός;». Και οι Σαμαρείτες άρχισαν να έρχονται προς το πηγάδι, να δουν τον Κύριο σαν τα διψασμένα ελάφια προς την πηγή.Της αποκαλυπτεται λοιπον η Αληθεια, ο Μεσσιας τον οποιο ζητουσε.... Και τοτε τι κανει; Τα παραταει ολα και γινεται η Αγια Φωτεινη!!!
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: Σε μας αγαπητοι μου αποκαλυφθηκε η "Αληθεια;" -Αν ειχαμετην αποκαλυψη του Χριστου....-Αν ειχαμε προσωπικη σχεση μαζι Του...-Τοτε θα ειχαμε βρει την πληροτητα της ζωης.....θα ειμασταν γεματοι.....-Τοτε θα ειμασταν ανικανοι να αμαρτησουμε.....Δεν μας αποκαλυφθηκε και γι΄αυτο αμαρτανουμε... Οταν ο ανθρωπος δεν εχει συναντησει την Αληθεια, δεν του εχει αποκαλυφθει η αληθεια, τοτε ο ποθος του, η εφεση του, η ψυχη του προσανατολιζεται σε υποκαταστατα της Αληθειας, σε ψευτικες και αμαρτωλες καταστασεις....

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ,

Για να μπορεσει ο Θεος να δουλεψει μαζι μας πρεπει να του δωσουμε τις προυποθεσεις:

-Την διαθεση μας, το ενδιαφερον μας...την αναζητηση μας....

-Να θυσιασουμε τον εαυτο μας....το θελημα μας......το εγω μας.....τις αμαρτιες μας...

-Και να παραδωθουμε στον Κυριο, οπως εκανε η Αγια Φωτεινη. Αμην!!!

Oλοταχώς προς τη συμφορά

Του Χρηστου Γιανναρα

Η ​τραγωδία μας των Ελλήνων σήμερα είναι ότι αντιλαμβανόμαστε τα όσα συμβαίνουν όχι με τη λογική μας, την κριτική λειτουργία του νου μας, αλλά με την παθητική κατανάλωση εντυπώσεων. Αυτή η απλή φρασούλα, που μπορεί να την εκλάβει κανείς σαν «σχήμα λόγου» ή έκφραση ρητορική, συνοψίζει μια συλλογική συμφορά.

Οσοι αναλαμβάνουν, χρυσοπληρωμένοι, να μετασκευάσουν αυτά που πραγματικά συμβαίνουν σε τεχνουργημένες «εντυπώσεις», με αντεστραμμένη την εικόνα της πραγματικότητας, είναι σπουδαγμένοι παραχαράκτες, περιζήτητοι στην «αγορά» –χάρη σε αυτούς οι παραγωγικές και ανταλλακτικές σχέσεις έχουν μετασχηματιστεί σε αρένα πολυμήχανης πανουργίας και απατεωνίας.

Εχουν την ικανότητα (και τις τεχνικές) να παρουσιάζουν το «αρνητικό» της φωτογραφίας σαν να είναι το θετικό: το άσπρο μαύρο, το μαύρο άσπρο. Εξουσιάζουν οι απατεώνες τις τηλεοπτικές οθόνες παραμυθιάζοντας με τερατώδη καμουφλαρισμένα ψεύδη, εκατομμύρια πολιτών, έγκαιρα ευνουχισμένων από τη σχολική τους «παιδεία». Οι τηλεοπτικές εντυπώσεις «μεταβολίζονται» άσκεπτα, άκριτα, παθητικά, σε «πολιτικές πεποιθήσεις». 

Ετσι, η πιο χοντροκομμένη αναλήθεια παγιώνεται στις συνειδήσεις σαν ραφινάτη αλήθεια. Ακούνε οι Ελληνες τον κυρίως αυτουργό της πρόσφατης ιεροσυλίας (ασέλγειας στην ελληνικότητα της Μακεδονίας), πρωθυπουργό Τσίπρα, ή τους νηπιακά μωρόπιστους, προσήλυτους στην ιεροσυλία, βουλευτές (των ΑΝΕΛ ή του «ποτάμιου» αλαλούμ), τους ακούνε να αγλαΐζουν, με διθυραμβικές κενολογίες, την καθοδηγούμενη αυτοχειρία του Ελληνισμού. Και είναι σαν να διαβάζουν την Ιστορία τους με αντεστραμμένους τους ρόλους των ηρώων της:

Είναι σαν να ακούει ο πολίτης τον Κολοκοτρώνη «να τα βρίσκει» με τον Δράμαλη ή τον Ιμπραΐμ κερδίζοντας τον δόλιο έπαινο της Ιερής Συμμαχίας και την «καλή γειτονία» με τους αδίστακτους Οθωμανούς. Σαν να ακούει τον Ιωάννη Μεταξά να λέει ευπροσήγορο «ναι» στον Μουσολίνι και η Ελλάδα να αυτοπροσφέρεται στον «Αξονα» για να είναι αρεστή στους επικαιρικά ισχυρούς κερδίζοντας αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος. Ή σαν να ακούει ο Ελληνας σήμερα, ακόμα πιο πίσω, τον μακρινό Λεωνίδα να χλευάζει κάθε ενδεχόμενο αντίστασης στις Θερμοπύλες, αφού το ΝΑΤΟ και το Βερολίνο «επιτέλους θα διαβούνε».

Δεν είναι ρομαντική εικονολογία όλα αυτά – η συλλογική αξιοπρέπεια δεν προσφέρεται για ψυχολογική κατανάλωση. Ζούμε για πολλοστή φορά, τα ψηλαφητά συμπτώματα αρρώστιας μολυσματικής, σωστής λοιμικής, που τη λέμε αρχομανία, εξουσιολαγνεία. Προσοντούχοι συνάνθρωποι, αλλά και αδικημένες από τη φύση μετριότητες, κερδίζουν στη λοταρία της εμπορευματοποιημένης «δημοκρατίας» το λαχείο των εντυπώσεων και καταλαμβάνουν πόστο εξουσίας. Γεύονται την ηδονή και τη μέθη της δημοσιότητας, των τιμών, του πλούτου. Και υπερ-φρονούν ή παρα-φρονούν: αρρωσταίνουν βαρειά. Δέσμιοι εξάρτησης από τα παραισθησιογόνα της ανεξέλεγκτης ισχύος, δεν συστέλλονται όταν αυτοδιασύρονται με εξευτελιστικές παλινωδίες, βδελυρές ασυνέπειες, σαρδανάπαλες αλλαξοπιστίες.

Τιτλοφορούνται «ριζοσπαστικοί» Αριστεριστές, αλλά δεν διστάζουν ούτε στιγμή «να γλείψουν εκεί που έφτυναν»: Να ξεπουλήσουν ιδεολογίες, δόγματα και επαναστατικές παντιέρες, να αλλάξουν πολιτική ταυτότητα μέσα σε μια νύχτα, να αγνοήσουν λαϊκό δημοψήφισμα που οι ίδιοι προκάλεσαν, να μεταμορφωθούν, με ιλιγγιώδη αδιαντροπιά, σε χαμερπείς λακέδες των «Αγορών» και του ΝΑΤΟ, σε «φιλαράκια» της Μέρκελ. Και όλος αυτός ο αυτεξευτελισμός, μόνο για την ηδονή της εξουσίας.

Θα μπορούσαν να έχουν τον οίκτο μας, τη συμπόνια που γεννάει ένα τέτοιο κατάντημα συνανθρώπων μας. Αλλά, όταν για το αλκοολίκι τους και μόνο ξεπουλάνε με άθλια τεχνάσματα πατρώα γη και προγονική ιστορία, όταν ατιμάζουν ένα πανανθρώπινο θησαύρισμα πολιτισμού, η όποια ανοχή μας γίνεται συνενοχή. Είναι λογικά ξεκάθαρο, κραυγαλέα πρόδηλο: Αν «αναγνωρίζουμε» την ύπαρξη «μακεδονικής» εθνότητας και γλώσσας, αναγνωρίζουμε αυτονόητα τη Θεσσαλονίκη πρωτεύουσα των «Μακεδόνων» και τα σύνορα του σλαβο-αλβανικού κρατικού συμπιλήματος, στη Μελούνα. Αναγνωρίζουμε αυτονόητο κρατικό σύμβολο το άγαλμα του Μεγαλέξανδρου στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων και το αστέρι της Βεργίνας στη σημαία τους.

Στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου σήμερα πολιτισμού των «προκάτ» εντυπώσεων, η Ιστορία γράφεται όχι από συνεχιστές του Θουκυδίδη, αλλά από «οργανικούς διανοούμενους» μισθωμένους μανδαρίνους των «Αγορών» και του ΝΑΤΟ. Οι Ελλαδικοί, ανίατα εθελότυφλοι, παθιαζόμαστε μανιασμένοι, για να επανεκλεγεί ο επιδεικτικά εξαγορασμένος Τσίπρας ή ο κραυγαλέα ανεπαρκής Κυριάκος. Φώφη, Σταύρος, Χρυσαυγίτες και ανίατοι σταλινικοί συμπληρώνουν το σκηνικό της νεκροπομπής.

Περίπου ανάλογο ήταν το σκηνικό και όταν παραδίδαμε την Ανατολική Θράκη στους Τούρκους (μάλλον χωρίς να μας ζητηθεί), τη Βόρεια Ηπειρο στους Αλβανούς, την Ανατολική Ρωμυλία στους Βουλγάρους, τη Βόρεια Κύπρο στους Τούρκους. Πάντοτε έντεχνα πολωμένοι σε «ενδοτικούς» και «συνεπείς πατριώτες», πάντοτε παθιασμένοι από τη φανατισμένη πίστη μας σε «προκάτ» εντυπώσεις.

Η διακυβέρνησή μας από συμπολίτες μας με αρρωστημένο ψυχισμό ήταν συχνά προφανής. Σήμερα εξόφθαλμη.

Καθημερινη 26/1/2019

Ο Πρωην Ζαχουμιου και Ερζεγοβινης Αθανάσιος Γιέβτιτς: «Από την ελευθερία στην αγάπη»

Ο Επίσκοπος πρ. Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης κ. Αθανάσιος Γιέβτιτς μιλάει στην 15η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του με τίτλο: «Από την Ελευθερία στην Αγάπη» από τις εκδόσεις Δόμος.

Η Αναληψη του Κυριου η μεγαλυτερη Δεσποτικη Εορτη

Του π.Ιωαννη Νικοπουλου

Η Ανάληψη είναι η μεγαλύτερη Δεσποτική εορτή γιατι με αυτη πραγματοποιηθηκε ο σκοπος της Θειας Ενσαρκωσεως,που ήταν να ανεβάσει και πάλι στον ουρανό την πεσμένη ανθρώπινη φύση. Μετά την Ανάστασή του ο Χριστός σε διαστημα 40 ημερων, εμφανίστηκε πολλες φορές στους Μαθητες Του, αποκαλυπτοντας τα μυστηρια της Βασιλειας του Θεου, με τελευταία φορα αυτήν κατά την οποία και αναλήφθηκε στους ουρανούς. Εμφανίζεται σε όλους τους Μαθητές και στην Παναγία τους οποίους οδήγησε έξω από την Ιερουσαλήμ στο όρος των Ελαιών. Συζήτησε πολλά μαζί τους για τη διάδοση του λόγου του στα πέρατα της οικουμένης και για τη μέλλουσα Βασιλεία του ,και αφού τους ευλόγησε μία νεφέλη τον σήκωσε μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους, αναληφθηκε στους ουρανους.

Θα μπορούσε να γίνει η Ανάληψη αμέσως μετά την Ανάσταση. Δεν το έκανε όμως για να στερεώσει την Πίστη των Μαθητών Του με τις συνεχείς εμφανίσεις Του και τα θαύματα. Για να μην φανεί ότι η Ανάσταση ήταν φαντασία. Τέλος τους κατέστησε όλους θεατές της Αναλήψεώς Του

Με την Ανάσταση έχουμε τη νίκη εναντίον του Θανάτου, με την Ανάληψη εχουμε την άνοδο της ανθρωπίνης φύσεως στον θρόνο του Θεού. 

Η Ανάληψη του Χριστού είναι το κόσμημα όλων των Δεσποτικών εορτών, η τελείωση όλων όσων έκανε ο Χριστός για μας, με το έργο της θείας Οικονομίας της Σωτηριας.

Η Δεσποτικη εορτη της Αναληψεως εχει μεγαλη σημασια στην πνευματικη ζωη γιατι συνδεεται με την θεωση του ανθρωπου.Η ανθρωπινη σαρκα που θεωθηκε με την εναθρωπιση του λογου, τωρα καθεται στον βασιλικο θρονο στα δεξια του Θεου Πατρος.

Η Αναληψη του Χριστου, δηλαδη, ανοιγει στον ανθρωπο τον ουρανο. Ο ανθρωπος - η ανθρωπινη φυση- ανεβαινει στο θρονο του Θεου. Που σημαινει οτι το ανθρωπινο σωμα εχει αξια, δεν το θεωρουμε κακο, δεν ειναι η φυλακη της ψυχης.....

Βλεπουμε, καθαρα, την ανωτεροτητα της Αναληψεως η καλυτερα το πληρωμα της Θ.Οικονομιας με το γεγονος αυτο.

Και ο ουρανός δεν βρίσκεται σε κάποιον άγνωστο γαλαξία. Ουρανός είναι αυτό που μας επιστρέφει ο Χριστός, ο,τι χάσαμε με την πτωση και την υπερηφάνεια... Ουρανός είναι η πνευματική μεταμόρφωση της ανθρώπινης ζωής,ουρανός είναι η βασιλεία του Θεού, η νίκη πάνω στο θάνατο, ο θρίαμβος της αγάπης.... Όλα αυτά μας έχουν αποκαλυφθεί, μας έχουν δοθεί από τον Χριστό. Και έτσι ο ουρανός διαπερνά τη ζωή μας εδώ και τώρα,η ίδια η γη γίνεται μια αντανάκλαση, ένα είδωλο της ουράνιας ομορφιάς.

Ο Μέγας Αθανάσιος λέει πως “ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος θεός”.Ο Θεός κατέβηκε στη γη για να μπορέσουμε εμείς να ανεβούμε στον ουρανό! Αυτό ακριβώς γιορτάζουμε την ημέρα της Αναλήψεως! Αυτή είναι η πηγή της λαμπρότητας και της άρρητης χαράς. 

Αν ο Χριστός βρίσκεται στον ουρανό, κι αν Τον πιστεύουμε και Τον αγαπούμε, τότε είμαστε κι εμείς μαζί Του, στο δείπνο Του, στη Βασιλεία Του.

Το καθετί γύρω μας μας τραβά προς τα κάτω.......... Ατενίζουμε όμως τον Χριστο να ανέρχεται στον ουρανό, και λέμε στον εαυτό μας και στον κόσμο: Αυτη ειναι η αλήθεια για τον κόσμο και τον άνθρωπο, αυτη είναι η ζωή στην οποία ο Χριστός μας καλεί από την αιωνιότητα.

Ο Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει ότι η Ανάσταση συνδέεται με όλους τους ανθρώπους, ενώ η Ανάληψη μόνο με τους Αγίους. 

Όλοι θα αναστηθούν κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού και δίκαιοι και αμαρτωλοί, αλλά δεν θα αναληφθούν όλοι. Μόνο οι δίκαιοι θα αρπαγούν μέσα σε νεφέλες για να προϋπαντήσουν τον Χριστό ερχόμενο από τους Ουρανούς.Αυτο δειχνει μεγαλυτερη κοινωνια και ενοτητα μαζι Του.

Γι΄αυτο και απο σωτηριολογικης αποψης η Αναληψη θεωρειται μεγαλυτερη εορτη, γιατι Αναληψη = Θεωση......Αυτη η μεγαλη εορτη μας καλει σε πνευματικη τελειωση και ολοκληρωση, να βιωσουμε την Αναληψη του Χριστου και να ζησουμε και την δικη μας αναληψη. Αμην!!!

Σιατίστης Παύλος: ''Λυπηθείτε επί τέλους τα παιδιά''

Εἶναι ἡ ὥρα νά μιλήσουμε καθαρά καί χωρίς μισόλογα. Εἶναι ἡ ὥρα πού πρέπει νά ζητήσουμε ἀπό τήν Κυβέρνηση νά μᾶς πεῖ ξεκάθαρα ἐάν εἶναι μέ τά παιδιά ἤ ἐάν εἶναι μέ τά ὁμόφυ-λα ζευγάρια. Εἶναι ἡ ὥρα νά μᾶς πεῖ καί ἡ Κυβέρνηση καί τά πολιτικά κόμματα γιατί στρέφονται εὐθέως ἐναντίον τῶν παιδιῶν.

Ποιός τούς ἔδωσε τό δικαίωμα νά καταστρέψουν ἀθῶα παιδιά γιά νά ἱκανοποιήσουν μιά μικρή ἐκλογική πελατεία ἤ κάποιοι ἄλλοι γιά νά ἀγρεύσουν ψήφους ἀπό μιά μικρή ἐκλογική πελατεία.

Εἶναι ἡ ὥρα νά μᾶς ἀπαντήσουν αὐτοί πού τάχα ὑπερασπίζονται τά δικαιώματα τῶν ὀλίγων, νά μᾶς ποῦν, ποιός θά ὑπερασπίσει τά δικαιώματα τῶν παιδιῶν καί ποιός ἔχει τό δικαίωμα νά ἐφαρμόσει στά παιδιά καί γιά τά παιδιά ἕνα ἰδιότυπο παιδομάζωμα.

Εἶναι ὡρα νά μᾶς ποῦν ὄχι οἱ προοδευτικοί ἀλλά οἱ χαλασμένοι τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καί τοῦ ὁποιουδήποτε κόμματος ποιός τούς ἔδωσε τό δικαίωμα νά κακουργήσουν ἐναντίον τῶν παιδιῶν.

Μέ ὅση κατανόηση καί ἐάν θέλει νά δεῖ κανείς μιά μικρή μειοψηφία ἀνθρώπων, ἡ κατανόηση αὐτή ἔχει ὅρια.

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πρέπει νά καταλάβουμε ὅτι δέν δικαιούμεθα τά πάντα σέ αὐτή τή ζωή.

Καί ἐάν κάποιοι πιστεύουν ὅτι ἔχουν τό δικαίωμα νά κάνουν τά πάντα στόν ἑαυτό τους ΔΕΝ ἔχουν τό δικαίωμα νά κάνουν τά πάντα στούς ἄλλους καί μάλιστα στά παιδιά. 

Αὐτά τά παιδιά ἔχουν δικαίωμα στήν ζωή, στήν ὁμαλή ἀνάπτυξη, στήν ψυχική καί τήν ψυχολογική τους ἰσορροπία. 

Αὐτοί πού θά ψηφίσουν ἕνα τέτοιο νομοσχέδιο θά ἔχουν τό δικαίωμα νά ἑορτάσουν αὕριο «Τήν παγκόσμια ἡμέρα γιά τό παιδί;» Αὐτοί πού θά κακουργήσουν ἐναντίον τους, μετά θά ἑορτάσουν τό κακούργημα τους. 

Διαχρονικά καί παγκόσμια ἡ οἰκογένεια συνίσταται ἀπό τόν γάμο ἀνδρός καί γυναικός. 

Σχέσεις ὑπάρχουν πολλές, ἀκόμη καί μέ ζῶα, γάμος ὅμως εἶναι ἕνας καί μόνον αὐτός πού διαχρονικά καί παγκόσμια ἔχει θεσπισθεῖ καί ἐκφράζεται μέ τό ρητό τοῦ ἀρχαίου νομικοῦ, τοῦ Κελεστίνου. 

Ὅσοι νομίζουν ὅτι αὐτά ξεπεράστηκαν, φανερώνουν πόσο ρηχοί καί ἐπιπόλαιοι εἶναι. Ἄνθρωποι τοῦ φαίνεσθαι καί ὄχι τῆς οὐσίας καί τῆς σκέψης. 

Ἔχω στά ἀρχεῖα μου τήν κραυγή ἑνός παιδιοῦ ἀπό τόν Καναδᾶ πού μεγάλωσε σέ ὁμόφυλο ζευγάρι καί κραυγάζει: «Σῶστε τά παιδιά ἀπό ἕνα τέτοιο γεγονός». 

Εἶναι κατάπτωση γιά τήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων νά ἔχει σήμερα βουλευτές μέ τόσο χαμηλό ἦθος, μέ τόση λαγνεία γιά τήν ἐξουσία, μέ τόσο ἀμοραλισμό. 

Κάποιοι νομίζουν ὅτι ἡ ἱστορία ξεκινάει ἀπό αὐτούς. 

Ἡ ἱστορία ἔχει ξεκινήσει πρό πολλοῦ καί κάτι τέτοιους τύπους θά τούς προσπεράσει καί θά τούς ἀφήσει πίσω. 

Ὅσοι αὐτοβαπτίζονται προοδευτικοί γιατί ψηφίζουν νόμους ἐξανδραποδισμοῦ τῶν ἀνθρώπων προσπαθοῦν νά πείσουν τόν ἑαυτό τους καί καί μόνο. 

Ὅσοι μέ τόση εὐκολία κολλοῦν τήν ρετσινιά τοῦ συντηρητικοῦ σέ ὅσουν ὑπερασπίζονται τήν ἀξιοπρέπεια τῶν παιδιῶν καί τήν φυσιολογική τους ἐξέλιξη δείχνουν πόσο ἐγκληματικά φασιστική εἶναι ἡ νοοτροπία τους. 

Δέν εἶναι κύριοι βουλευτές ἡ κοινωνία μας πού δέν εἶναι ὥριμη γιά νά ἀποδεχθεῖ μιά τέτοια νομοθεσία. Ἡ κοινωνία ἀντιστέκεται γιατί εἶναι ὑγιής, γιατί δέν ἔχει παράδειγμα τούς ἀποτυχημένους καί χρεωκοπημένους οἰκογενειακά ἀνθρώπους, ἀλλά γιατί ἄν ὡριμάσει καί φθάσει στό σημεῖο νά ἀποδεχθεῖ μιά τέτοια νομοθεσία θά ἔχει σαπίσει. 

Ἀντισταθεῖτε λοιπόν καί μήν σκύβετε τό κεφάλι, μήν φοβᾶσθε τούς ἀνθρώπους τοῦ τίποτα. 

Ἡ εὐθύνη ὅλων εἶναι ἱστορική. Ἕνας τέτοιος νόμος κλείνει τό μάτι στούς παιδεραστές καί στούς πάσης φύσεως ἀρρωστημένους ἀνθρώπους. 

Εἶναι σημαντικό νά καταλάβει ἡ κ. Φωτίου ὅτι μιά Κυβέρνηση δέν εἶναι προοδευτική γιατί «ἐκσυγρονίζει» τά κολαστήρια τῶν παιδιῶν καί ἀπό τήν Σκύλλα τά στέλνει στήν Χάρυβδη, ἀλλά ὅταν τά καταργεῖ καί δημιουργεῖ προϋποθέσεις γιά τό φυσιολογικό μεγάλωμα τῶν παιδιῶν. 

Ἡ Κυβέρνηση ἐάν συνεχίσει πρός αὐτή τήν κατεύθυνση θά δικαιώσει τά ὅσα εἶπε ὁ Μίκης Θεοδωράκης.

«ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ»: Ο Άγιος Βασίλειος με τα μάτια του Επισκοπου Αθανάσιου Γιεβτιτς