Στον Μορφωτικό Σύλλογο Κυριων Πατρών

Προσκεκλημένος απο τον Μορφωτικό Σύλλογο Κυριών Πατρών, ο Θεολόγος π.Ιωάννης Νικόπουλος μίλησε τη Δευτέρα το βράδυ στην αίθουσα του Συλλόγου Οθωνος Αμαλίας 74, με θέμα: “Χριστούγεννα: Απο την ψευδαίσθηση της γιορτής στην αίσθηση της Ζωής”.Τον ομιλητή καλοσώρισε και ευχαρίστησε για την παρουσία του η Πρόεδρος του Συλλόγου κ.Πηνελόπη Κρέτση-Λεοντσίνη.Ο π.Ιωάννης στην ομιλία του:

- Αναφέρθηκε στην αποκοπή των εθίμων απο το βίωμα της γιορτής,με αποτέλεσμα να οδηγείται ο ανθρωπος στο ψυχικό κενό, στην ψευδαίσθηση ευτυχίας, στη θλίψη και στη κατάθλιψη. Τα “εμπορικά χριστούγεννα”, το συναισθηματικό στόλισμα, τα θρησκευτικά αφιερώματα των εφημερίδων και των καναλιών δεν αγγίζουν το νόημα της γιορτής, γι΄αυτό και το βάλτωμα στα ιδια, στο παρελθόν, εξ΄ου η κατάθλιψη, η μελαγχολία, η απελπισία των ανθρώπων…..Απουσιάζει η εκπληξη, το νεο, το προσδοκώμενο, ηελπίδα για το μέλλον.

-Σημείωσε οτι ο ανθρωπος οταν χασει το νόημα της ζωής του, την προοπτικη του, τοτε χανει και την αυτοεκτίμηση του αναζητώντας κάποιο υποκατάστατο: τη χριστουγεννιάτικη γιορτή, τον φανταστικό παιδικό κόσμο. Η μετατροπή της εορτής της ενσαρκώσεως σε μια παιδική χαρά δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προσπάθεια του σημερινού ανθρώπου να δημιουργήσει ένα φανταστικό, νηπιακό κόσμο(Ψυχοναρκωτικό).

-Από την άλλη πλευρά, ενας φανταστικός κόσμος, ενας ψεύτικος κόσμος της αίώνιας νεότητος που εχουμε φτιάξει, δεν αντέχει την πραγμα-τικότητα, όταν ερχεται αντιμέτωπος με μια ημερομηνία λήξης, με το θάνατο. Όταν ο ανθρωπος απογοητεύεται από τη ζωή του, όταν δεν αποδέχεται την απομάκρυνση του από το Θεό, την ελλειψη νοήματος, την υπαρξιακή του μοναξιά,και όταν αρχίσει να καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να βγεί από αυτό τον ψεύτικο κόσμο και να ξεκινήσει μια νέα ζωή, τότε ο πόνος, η θλίψη, η μελαγχολία, η απελπισία του γίνονται αβάστακτα και προσπαθεί να δραπετεύσει προσωρινά με διάφορους επιφανειακούς γιορταστικούς τρόπους.

-Υπενθύμισε οτι η ορθοδοξη λειτουργική ζωή και αγωγή δεν προσπαθεί να αποφύγει τον πόνο και τη θλίψη, αλλά και δεν αφήνει τον χριστιανό να ξεχαστεί σε ενα ανύπαρκτο και φανταστικο κόσμο.

-Ετόνισε οτι Τα χριστουγεννιάτικα εθιμα αποτελούν πολύτιμα στοιχεία της παράδοσης μας, την εκφράζουν, αλλά δεν την αντικαθιστούν.Η ορθόδοξη Παράδοση δεν είναι επιφανειακή, εχει βάθος.Παράδοση θα πεί κάτι που παραδίδεται.Ο Θεός απεκάλυψε τον Εαυτό Του στους Αγίους και αυτοί παρέδωσαν αυτή την Αποκάλυψη, κυρίως με την πνευματική αναγέννηση, στα πνευματικά τους παιδιά.Η Παράδοση δηλαδή είναι η ζωή του Θεού και η κοινωνία με το Θεό. Όταν ενωνόμαστε με το Χριστό(δια της πνευματικής μας αναγεννήσεως),παραλαμβάνουμε την αποκάλυψη, μας παραδίδεται η ζωή, και ετσι νοηματοδοτείται η υπαρξη μας.Επομένως η Εκκλησία μπορεί να δώσει νόημα στην υπαρξη μας, μπορεί να απαντησει στα βασανιστικά ερωτήματα για τη ζωή και το θάνατο, ερωτήματα που γεννούν την απελπισία.

-Υπογράμμισε το γεγονός της Θείας Ενσαρκώσεως απο πλευράς θεολογικής.Οτι η Γέννηση του Χριστού συνδέεται με την αναγέννηση του ανθρώπου, με την γέννηση του Χριστού μέσα στον ανθρωπο και την γέννηση του ανθρώπου μέσα στην Εκκλησία, που είναι το Σώμα του Χριστού.Στο Χριστό εχεις την αίσθηση της Ζωής. Και κατέληξε: Η γεννηση του Χριστου ειναι ενα γεγονος ζωής, αίσθηση ζωής, προσωπικης ανακαλυψης, βιωματικης εμπειρίας,δεν εχει καμια σχεση με τη συναισθηματικη διακόσμηση, την εμπορική εκμεταλευση, και το θρησκευτικο βερμπαλισμο-πολυλογια της εορτης.Αυτή την αίσθηση της ζωής θα ψηλαφίσουμε σε οποιο ορθόδοξο εκκλησάκι βρεθούμε στον ορθρο της εορτής, μέσα από μια εκπληκτική ποίηση και την αμεσοτητα της εικόνος:«Ασαρκος γαρ ων, εσαρκώθη εκών και γέγονεν ο ων, ο ουκ ην, δι’ ημάς….Και μη εκστάς της φύσεως, μετέσχε του ημετέρου φυράματος. Εξήλθεν Λόγος εις ανάπλασιν λαών».

Αυτή την αισθηση της ζωης θα ψηλαφησουμε μεσα απο το βασικο δρόμο της θεογνωσίας την ασκηση .Αυτη την αισθηση της ζωης θα ψηλαφησουμε μεσα απο το ζωηφόρο θανατο που ειναι η ταπείνωση.Αυτη την αισθηση ζωης θα ψηλαφήσουμε στο μυστικο Δείπνο της Ευχαριστίας, θα δουμε “που εγεννηθη ο Χριστός”, τον τοπο και τον τροπο της ενωσης του Θεου με τον ανθρωπο.

Η γιορτη ειναι μυστικη, ειναι “μυστηριον μεγα και παραδοξον” Αυτο το μυστηριο καλουμαστε να ζησουμε μεσα απο την εκκλησιαστικη μας εμπειρία σας το ευχομαι ολοψύχως. Καλα και ευλογημένα Χριστουγεννα.

ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΙ ΑΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥΣ Ο ΘΕΟΣ

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου

         

   Καθώς πορευόμεθα προς την μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων και ετοιμα-ζόμαστε να δοξάσωμε και να υμνήσωμε τον ενανθρω-πήσαντα Θεό, σκεπτόμεθα πόσο μας αγάπησε ο Θεός και πόσο μας αγαπάει, παρά τα πολλά αμαρτήματά μας και την αποστασία μας απ’ Αυτόν.

Το γεγονός ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, είναι η πίστωση της πολλής του αγάπης προς εμάς. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος βάζει στο στόμα του Κυρίου μας τα παρακάτω συγκινητικά λόγια: «Διά σε ενεπτύσθην, ερραπίσθην, την δόξαν εκένωσα, τον Πατέρα είασα και προς σε ήλθον τον μισούντα με και αποστρεφόμενον και ουδέ ακούσαι βουλόμενον το όνομά μου. Κατεδίωξα και επέδραμον, ίνα σε κατάσχω, ήνωσά με και συνήψα εμαυτώ. Φάγε με, είπον, πίε με. Καί άνω σε έχω και κάτω συμπλέκομαί σοι... Ουχ απλώς μίγνυμαί σοι, αλλά συμπλέκομαι, τρώγομαι, λεπτύνομαι κατά μικρόν, ίνα πολλή η ανάκρασις γένηται και η μίξις και η ένωσις» (Εις Α΄ Τιμ. ομ. 15).

Λόγια συγκινητικά, τα οποία δηλώνουν την άκρα του Θεού συγκατάβαση και την μέχρι θυσίας σταυρικής αγάπη Του προς το δημιούργημά Του.

Όμως, ενώ ο Ίδιος «λεπτύνεται και μίγνυται ημίν», έχει δώσει και άλλη δυνατότητα παρηγορίας σε μας. Έχομε την Παναγία Μητέρα του, και μητέρα όλων μας, η οποία είναι παραμυθία και σκέπη μας. Έχομε τους Αγίους, οι οποίοι είναι για μας παράκλητοι, μετά τον Παράκλητον. Οι Άγιοι είναι σε κάθε εποχή τα φώτα του κόσμου και το αλάτι της γης. Όχι μόνο συγκινούν και εμπνέουν με τους αγώνες τους και την αγία βιοτή τους ή τα μαρτύριά τους, αλλά στηρίζουν τον ταλαιπωρημένο άνθρωπο με τις προσευχές τους και τις δεήσεις τους.

Καμμιά εποχή δεν έμεινε χωρίς Αγίους. Καί συνεπώς κανείς άνθρωπος δεν έμεινε απαράκλητος ποτέ. Κοντά στους παλαιούς του Θεού θεράποντες, νέοι προστίθενται, κοντά στους πρώτους και οι των μέσων και εκείνοι των εσχάτων χρόνων.

Χαράς λοιπόν ευαγγέλια με την πρόσφατη αγιοκατάταξη του Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου. Ημέρα χαρμόσυνος και ευφροσύνης αναπλάσις η εορτή, η πρώτη επισήμως της ιεράς και φωτοφόρου μνήμης του.

Πολλοί τον εγνώρισαν από κοντά. Πλείστοι ευεργετήθηκαν από τις συμβουλές του. Όλοι ηλεήθησαν από τις προσευχές του. Ενόσω ζούσε έδιδε ελπίδα, αισιοδοξία, παρηγοριά μέσα από τα γεμάτα φως μάτια του και το λαμπερό του πρόσωπο, το οποίο ακτινοβολούσε την χάρη του Θεού.

Ο πόνος του συνανθρώπου του έγινε δικός του πόνος και το δάκρυ του κάθε πονεμένου μεταφέρθηκε από τον Όσιο Πορφύριο προσευχητικά στον Θεό.

Δεν είχε υλικά αγαθά. Ήτο ελεύθερος από τα δεσμά αυτού του κόσμου. Ήτο απλούς, γεμάτος καλωσύνη, γεμάτος αγάπη.

Έλαβε από τον Θεό το προορατικό χάρισμα. Αυτό ήτο το δώρο του, όχι μόνο γι’ αυτόν, αλλά για την παραμυθία των ανθρώπων. Σε εποχή που εψύγη η αγάπη των πολλών , που δεν θέλει ο ένας να βλέπη τον άλλον, που δεν γνωρίζει ή δεν θέλει καν να προφέρη ο ένας το όνομα του άλλου, εκείνος, ο τρισμακάριος, εγνώριζε τους ανθρώπους προτού ακόμη τους δη.

Γι’ αυτό και όταν τον επεσκέπτοντο, τους καλωσόριζε με το όνομά τους. «Καλώς ήλθες Γιώργο... Γιάννη... Μαρία... Κάθισε κοντά μου».

Μάλιστα, όπως μου έλεγε ένας ευσεβής Πατρινός, όταν επεσκέφθη με την οικογένειά του τον π. Πορφύριο, εκείνος μίλησε στα παιδιά με το μικρό τους όνομα. Η μικρή κορούλα της οικογενείας, τώρα πιά μεγάλη, είχε «παρεξηγηθή» και διαμαρτυρήθηκε στον πατέρα της, λέγοντας: «Μπαμπά, γιατί με ξέρει αυτός ο Παπούλης, αφού δεν με έχει ξαναδεί;».

Σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή, με τα πολλά προβλήματα, σ’ αυτό τον κόσμο που θέλει να ψαλιδίση τα φτερά της αισιοδοξίας και της ελπίδος, ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε. Μέσα στο σκοτάδι λάμπουν τα φώτα, οι παλαιοί και οι σύγχρονοι Άγιοι. Μέσα στην ζοφερή νύχτα της απελπισίας, έρχεται η ελπίδα και αποδιώκει τον φόβο και την οδύνη της ψυχής.

Μέσα στην πολυεπίπεδη κρίση και την έλλειψη αγάπης, έρχεται η θαλπωρή της χάριτος του Θεού, έρχεται η ζεστασιά της ικεσίας των Αγίων. Έρχεται η αύρα του Αγίου Πνεύματος μέσα από τα χαριτόβρυτα λείψανά τους, για να μας παρηγορήση. Έρχονται οι προσευχές των Αγίων μας, οι οποίοι είναι τα όργανα της χάριτος του Θεού. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος.