Με επιτυχία ολοκληρώνονται σιγα-σιγά οι εορταστικές εκδηλώσεις της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών στα πλαίσια των "Πρωτοκλητείων 2008". Δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε το "ανοιγμα" της τοπικής μας Εκκλησίας στον Οικουμενικό Θρόνο με την ιστορικής σημασίας πρώτη Πατριαρχική Θ.Λειτουργία στον Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέα επι τη συμπληρώσει των 100 χρόνων απο την θεμελίωση του. Οπως επίσης δεν μπορούμε να μην υπογραμμίσουμε και την συμμετοχή στις εκδηλώσεις του Προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ.Ιερωνύμου. Αλλά και ολες οι αλλες αναβαθμισμένες και υψηλού επιπέδου εκδηλώσεις-συναυλίες, ομιλίες, εκθέσεις, ημερίδα κ.λ.π.-δεν ησαν τίποτε αλλο παρά ενα αλλο πολιτιστικό "ανοιγμα" προς την τοπική κοινωνία με ευεργετικές επιπτώσεις στο ηθος και την αξιοπρέπεια του λαού της περιοχής μας. Πίσω ομως απο τα "ανοίγματα" αυτά, οφείλουμε να ομολογήσουμε, οτι κρύβεται ο ζήλος και το ενδιαφέρον του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ.κ.Χρυσοστόμου, για μια ζωντανή εκκλησιαστική ζωή, εξω απο τα καθιερωμένα, που αγκαλιάζει ολους δίχως εσωστρέφειες και με αλλες προοπτικές...
«Που είναι ο Αρχιεπίσκοπος; Μέρες τώρα η Εκκλησία έχει στριμωχτεί στη γωνία και βάλλεται από κάθε κατεύθυνση και ο κ. Ιερώνυμος σιωπά.
Αν ο Αρχιεπίσκοπος δεν βγει τώρα να στηρίξει την Εκκλησία, να μιλήσει για το έργο και την προσφορά της πότε σκοπεύει να το πράξει;
Αυτό που δεν κατάφεραν αιώνες τώρα όσοι θέλουν την Εκκλησία στο περιθώριο το κατόρθωσε μέσα σε ελάχιστους μήνες ο κ. Ιερώνυμος. Όλοι μιλάνε για την Εκκλησία εκτός από τον Αρχιεπίσκοπο….».
Αυτή ειναι η αντιμετώπιση που εχει ο Μακαριώτατος από πολλά Μ.Μ.Ε. και όχι μόνο: «Που είναι ο Αρχιεπίσκοπος…γιατί δεν μιλάει…γιατί δεν απαντάει…τι κάνει η Εκκλησία;», είναι μερικές φράσεις που ακούμε καθημερινά και προβληματιζόμαστε.
Και ξαφνικά ο Μακαριώτατος λύνει τη σιωπή του με μια συνέντευξη που εδωσε στην Κ.Ε. στις 23-11-2008.Η συνέντευξη αποπνέει ενα αλλο ηθος, ενα διαφορετικό υφος, αυθεντικα ορθόδοξο θα ελεγα που μας προβληματίζει ολους και μας ανοίγει αλλες προοπτικές…Σιωπή, αυτομεμψία, ταπείνωση, αγάπη…
Διαβάζοντας και εγω τη συνέντευξη θέλησα να χαράξω κάποιες σκέψειςοι οποίες θέλω να πιστεύω ότι αντανακλούν το ορθόδοξο ηθος!
1. Το καίριο ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει ο Αρχιεπίσκοπος και η Ιεραρχία ολόκληρη αν θέλετε, ειναι το πως νικιέται η αρώστεια η φθορά και ο Θάνατος και όχι στο πως λύνονται τα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά προβλήματα των ανθρώπων. Σ' αυτά απαντά η πολιτεία.
Τώρα εαν η Εκκλησία απαντώντας στο πρόβλημα του θανάτου επηρεάζει και την καθημερινότητα των ανθρώπων, αυτό ειναι ευχής εργον, αλλά δεν μπορεί να μονοπωλεί το ενδιαφέρον της.
2. Σύμφωνα με τα λόγια του Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννη"Η Εκκλησία δεν σώζει μ' αυτό που λέει η κάνει, αλλά μ' αυτό που ειναι", ετσι δηλαδή οπως συγκροτείται και φανερώνεται, σαν Σώμα Χριστού, σαν κοινότητα αγάπης, σαν χώρος που περνάει κανείς απο τη "φιλαυτία" στη "φλαδελφεία, απο την ασθένεια στη θεραπεία.
Η Εκκλησία γνωρίζει οτι οσα εργα και αν κάνει, ότι αυτά δεν συγκροτούν την Εκκλησία.Το Αγιο Πνεύμα «ολον συγκροτεί τον Θεσμόν της Εκκλησίας».Τα εργα είναι παρόντα στη ζωή της Εκκλησίας, αλλά αυτά δεν αποτελούν την ταυτότητα της, την ειδοποιό διαφορά(παράδειγμα οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι που ειχαν εργα και δεν δικαιώθηκαν).
3. Η κρίση που διέρχεται η Ελλαδική Εκκλησία δεν προέρχεται από τις αστοχίες κάποιων ιερωμένων η και λαικών, οι οποίες πάντοτε υπήρχαν.
Το δίλημμα δεν είναι ανάμεσα σε ένα πλούσιοη φτωχό, ηθικό η ανήθικο ιερωμένο, αλλά εχει να κάνει με το ποιος σώζει τον ανθρωπο, με την ιδια την ταυτότητα της Εκκλησίας.
Απο που αντλεί το «εγώ» της, τη συνείδηση της. Από τις επιτυχημένες η αποτυχημένες πράξεις των μελών της; Από ένα άλλο ανθρωπο η από τον ιδιο το Θεό;
Το δίλημμα είναι πως θα εννοήσουμε την Εκκλησία: Σαν μια κοινότητα που εχει τις ρίζες της στο μέλλον, στα εσχατα η σαν μια κοινότητα που δικαιολογεί την παρουσία της από την οποιαδήποτε προσφορά της –κοινωνική, εθνική, πολιτιστική- στην ιστορία;
Του π.Αδαμάντιου Αυγουστίδη εκδόσεις Δομή, Αθήνα 2008 "...Μήπως χρειαζόμαστε και οι ορθόδοξοι να αναπτύξουμε και πάλι τη δική μας παραδεδομένη αλλά παραμελημένη "αφηγηματική θεολογία; " Να ξαναβρούμε, αίφνης, τον τρόπο που ο πατρο-Κοσμάς "αφηγείτο" ως "παραμύθι"-παραμυθία, δηλαδή παρηγοριά και ελπίδα, την αλήθεια της Εκκλησίας; Τον τρόπο δηλαδή που διηγείτο τα της πίστεως με τις δικές του λέξεις, που δεν ηταν πιά δικά του λόγια αλλά σαρκωμένος αγιοπνευματικός λόγος, θρεμμένος απο το ασκητικό του βίωμα. Με αλλα λόγια, να ξαναβρούμε τη θέση που της ταιριάζει - αλλά και να ανπτύξουμε περαιτέρω- μια ορθόδοξη "παραμυθητική" θεολογία, ανταποκρινόμενοι στη δίψα του σύγχρονου ανθρώπου για ποιμαντικό λόγο αμεσο, βιωματικό και παρηγορητικό. Πρόκειται βέβαια για ποιμαντικό επίτευγμα που δεν κατακτάται εύκολα, καθώς προυποθέτει πρόοδο σημαντική στην πορεία προς την αγιότητα. Ομως, εαν κάποιος δεν ειναι προκατειλημμένος, μπορεί να δεί τέτοια ποιμαντικά κατορθώματα να ανθίζουν απρόσμενα γύρω του. Εκεί που δεν το περιμένει. Οπως ανάβλυσαν οι ευωδίες της θείας Χάρης απο τις σχισμάδες των κελιών του γέροντα Παισίου η Πορφυρίου η Ιακώβου η ποιός ξέρει πόσων αλλων, λιγότερο γνωστών σύγχρονων αγιασμένων μορφών..."
Σε λαϊκό προσκύνημα έχει εκτεθεί από το μεσημέρι το σκήνωμα τουΜητροπολίτη πρώην Πατρών κ.κ. Νικοδήμου, στο παρεκκλήσιο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, δίπλα από την Αρχιεπισκοπή Πατρών.
Ο πρώην Πατρών εκοιμήθη τα ξημερώματα από παθολογικά αίτια σε νοσοκομείο της Αθήνας σε ηλικία 93 ετών.
Το σκήνωμα του μακαριστού κ.κ.Νικοδήμου έφτασε στην Πάτρα λίγο μετά τις 2.00 το μεσημέρι.
Αντιπροσωπεία του κλήρου της Ιεράς Μητρόπολης Πατρών, με επικεφαλής τον Μητροπολίτη κ.κ.Χρυσόστομο, το συνόδευσε μέχρι το παρεκκλήσιο του Αγίου Ιωάννη.
Η εξόδιος ακολουθία θα ψαλεί στις 12 το μεσημέρι της Τρίτης στον Ιερό Ναό του πολιούχου, ενώ θα ενταφιαστεί στον προαύλιο χώρο του παρεκκλησίου του Αγίου Ιωάννη.
Ο Νικόδημος Βαλληνδράς και κατά κόσμον Νικόλαος Βαλληνδράς του Λεωνίδα, γεννήθηκε στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1915.
Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1936.
Διάκονος χειροτονήθηκε το 1940 και Πρεσβύτερος το 1944.
Ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος με τον Αρχιδιάκονό του Νικόδημο Βαλληνδρά
Διετέλεσε Αρχιδιάκονος του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου (1939-1941) και Γραμματέας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών (1941-1954), Ιεροκήρυκας, Ηγούμενος της Μονής Πετράκη, καθώς και Διευθυντής της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη (1961-1962).
Στις 22 Νοεμβρίου 1965 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Ζιχνών και Νευροκοπίου.
Στις 22 Μαΐου 1974 εξελέγη Μητροπολίτης Πατρων.
Στις 12 Ιανουαρίου 2005 παραιτήθηκε λόγω γήρατος.
Ο Μακαριστός διέθετε μια φυσική αρχοντιά στην κίνηση και στον λόγο, ητανηπιος χαρακτήρας και αγαπητός σαν ανθρωπος. Συνέγραψε αγιολογικές μελέτες, ασματικές ακολουθίες και κηρύγματα, ενώ υπήρξε αριστος μουσικός και καλλίφωνος...
Ζούσε διαρκώς μέσα στον υμνολογικό πλούτο της παράδοσής μας. Ηταν μια "προσευχητική υπαρξη", "ενα λειτουργικό ον"( Ναυπάκτου Ιερόθεος).
8-02-1998 Απο την εις Πρεσβύτερον χειροτονία μου.Παρών και ο Καθηγητής μου και πνευματικός μου πατέρας Μητροπολίτης Μαυροβουνιου κ.κ.Αμφιλόχιος Ράντοβιτς
Το Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008 στο Συνεδριακό κέντρο Α.Τ.Ε.Ι. Πατρών και ωρα 9π.μ. θα πραγματοποιηθεί ημερίδα με θέμα: "Χαρίτων Πνευματικάκις, ο φλογερός Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών και Ιεραπόστολος της Αφρικής". Το πρόγραμμα της ημερίδας εχει ως εξης:
Χαιρετισμοί. Εισηγήσεις 9.20 π.μ. Σεβ.Μητροπολίτης Κεντρώας Αφρικής κ.κ.Ιγνάτιος 9.40 π.μ. Αρχιμ. π.Νικηφόρος Μικραγιαννανίτης 9.50 π.μ. Αρχιμ. π. Θεολόγος Χρυσανθακόπουλος 10.05 π.μ. Προβολή video απο τη ζωή του π. Χαρίτωνος
Ιερώτατε Ποιμενάρχα της Εκκλησίας των Πατρών κύριε Χρυσόστομε,
Ιερώτατοι Αδελφοί,
Εξοχώτατοι καὶ Εντιμότατοι Αρχοντες καὶ εκπρόσωποι των Αρχών,
Ευλογημένα καὶ επιπόθητα λοιπὰ τέκνα της Εκκλησίας,
«Σάλπιγξ ημας ιερατικὴ πρὸς πανήγυριν ηθροισεν, Ανδρέας ο του χορού των Αποστόλων πρωτότοκος, ο πρωτοπαγὴς της Εκκλησίας στύλος, ο πρὸ Πέτρου Πέτρος, ο του θεμελίου θεμέλιος, η της αρχής αρχή, ο πρὶν κληθήναι καλών, ο πρὶν προσαχθήναι προσάγων»(Ἡσυχίου Πρεσβυτέρου Ἱεροσολύμων: Ἐγκώμιον εἰς τὸν Ἅγιον Ἀνδρέαν, P.G. 104, 197).
Μὲ κατάνυξιν πολλὴν καὶ συγκίνησιν βαθυτάτην ετελέσαμε τὴν Θείαν Ευχαριστίαν επὶ τη ενάρξει των «Πρωτοκλητείων», εις τιμὴν καὶ μνήμην του πανσεβάστου Αγίου Αποστόλου Ανδρέου καὶ εις πανηγυρικὴν σημείωσιν της συμπληρώσεως ενὸς ολοκλήρου αιώνος απὸ της θεμελιώσεως του σεβασμίου τούτου καὶ καλλίστου τὴν ειδὴν Καθεδρικού Ναού, ο οποίος στεγάζει τὴν τιμίαν του Αποστόλου κάραν καὶ τμήμα του μαρτυρικού αυτού σταυρού.
Τόσον η Επτάλοφος Βασιλεύουσα, οσον καὶ η κλεινὴ Αχαικὴ πρωτεύουσα, σεμνύνονται διὰ τοὺς χριστιανικοὺς θεμελίους των, οι οποίοι κατετέθησαν υπὸ ενὸς καὶ του αυτού προσώπου, του Πρωτοκλήτου καὶ «πρωτοτόκου του χορού των Αποστόλων» του Χριστού. Υπ’ εκείνου, ο οποίος ηξιώθη, μονοήμερος μόλις Μαθητὴς υπάρχων, νὰ γίνη «Απόστολος εις τοὺς Αποστόλους, κήρυξ εις τοὺς κήρυκας, νυμφοστόλος καὶ νυμφαγωγὸς των πρώτων ψυχών, τὰς οποίας ενυμφεύθη ο Νυμφίος της χάριτος, μεσίτης καὶ προσαγωγεὺς των εγκρίτων καὶ λογάδων φίλων του Βασιλέως της Δόξης»(Ευγένιος Βούλγαρης: Λόγος εκφωνηθεὶς εν τω πανσέπτωΠατριαρχικώ Ναώ επὶ τη επανακαθιερώσει του επισήμου εορτασμου του Αποστόλου Ανδρέου, επὶ Πατριάρχου Σεραφεὶμ Β΄, τὴν 30ὴν Νοεμβρίου 1759).