Μια βόλτα στη Βιέννη

Η Βιέννη είναι ένα από τα μικρότερα ομόσπονδα κρατίδια της Αυστρίας. Εντούτοις, με πληθυσμό 1.600.000 κατοίκους είναι η μεγαλύτερη πόλη, καθώς και το πολιτικό, πολιτιστικό και οικονομικό κέντρο ολόκληρης της χώρας.

Βρίσκεται χτισμένη σε υψόμετρο 170 μέτρων πάνω από το επίπεδο της θάλασσας και καταλαμβάνει έκταση 400 τετραγωνικών χιλιομέτρων στην Κοιλάδα του Δούναβη, ενώ βόρεια και δυτικά οι δασωμένοι λόφοι του Wienerwald (Δάσος της Βιέννης) στεφανώνουν την πόλη.
Ο Δούναβης την διαιρεί διαγωνίως σε δύο τμήματα. Η πλευρά της πόλης που ενδιαφέρει πρωτίστως βρίσκεται νότια του ποταμού και πρόκειται για το παλιό κέντρο της Βιέννης, την Innere Stadt, όπου και συναντώται τα περισσότερα αξιοθέατα. H Innere Stadt περικλείεται από μια μεγάλη κυκλική λεωφόρο, τη Ρινγκστράσε (Ringstrasse), στην οποία δεσπόζουν επιβλητικά μεγάλα δημόσια κτίρια, όπως παλάτια, μουσεία, το κοινοβούλιο, το δημαρχείο, η όπερα και πολλά άλλα.
Ο καλύτερος τρόπος για να ανακαλύψουμε την Βιέννη, είναι να ακολουθήσουμε τη λεωφόρο Ρινγκστράσε, το μήκος της οποίας είναι περίπου 4 χιλιόμετρα.

Σε τούτη τη βόλτα, θα θαυμάσουμε το παλαιό χειμερινό ανάκτορο των Αψβούργων, το Χόφμπουργκ (Hofburg), το οποίο απλώνεται σε αρκετά μεγάλη έκταση στο κέντρο της πόλης. Κάποτε το παλάτι αυτό ήταν οικία των αυτοκρατόρων και καθώς η δύναμη των Αψβούργων αυξανόταν, οι διάφοροι αυτοκράτορες πρόσθεταν κτίρια σύγχρονης νοοτροπίας, με αποτέλεσμα να αποτελεί ένα συγκρότημα κτιρίων, με 18 πτέρυγες, 54 σκάλες και περίπου 2.600 δωμάτια. Σήμερα φιλοξενεί τα γραφεία του Προέδρου της Αυστρίας, διάφορα υπηρεσιακά και ιδιωτικά διαμερίσματα, κάποια μουσεία καθώς και τη χειμερινή σχολή ιππασίας.

Πραγματικά όμως «διαμάντια» της Βιέννης στον τομέα των εκθεσιακών χώρων είναι τα δίδυμα μουσεία Καλών Τεχνών (Kunsthistorisches Museum) και Φυσικής Ιστορίας (Naturhistorisches Museum) στην πλατεία Messeplatz. Το πρώτο διαθέτει μια από τις μεγαλύτερες συλλογές ζωγραφικών έργων στο κόσμο, καθώς και πλούσια εκθέματα από την αιγυπτιακή, ελληνική και ρωμαϊκή εποχή, αλλά και μεγάλη συλλογή γλυπτών και νομισμάτων. Στο δεύτερο, πάλι, εκτίθενται εξαφανισμένα στις μέρες μας αλλά και σπάνια είδη ζώων, πουλιών και ψαριών· ένα μουσείο που αξίζει να επισκευθείτε ειδικά όσοι συνοδεύετε παιδιά.


Συνεχίζοντας την βόλτα μας, ένα εντυπωσιακό παλάτι που αξίζει και αυτό κάμποσο από το χρόνο μας, είναι το ανάκτορο του Σένμπρουν (Schoenbrunn), το οποίο χτίστηκε το διάστημα 1695-1713 και αποτέλεσε τη θερινή κατοικία της οικογένειας των Αψβούργων. Προς το τέλος της δυναστείας τους, η οποία σημειωτέον διήρκεσε περί τα 600 χρόνια, έζησε εδώ ο Φραγκίσκος Ιωσήφ με τη σύζυγό του Σίσι, ενώ ο τελευταίος αυτοκράτορας ήταν ο Κάρολος ο Α΄, που μετά το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου παραιτήθηκε.

Εδώ βρίσκεται και ο πρώτος ζωολογικός κήπος του κόσμου από το 1752. Το μεγαλύτερο τμήμα του σημερινού παλατιού είναι δημιούργημα της Μαρίας Θηρεσίας, η οποία ανέβηκε στο θρόνο το 1740, μετά από ρύθμιση που έκανε ο πατέρας της Κάρολος ΣΤ΄, σύμφωνα με την οποία οι γυναίκες μπορούσαν να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της αυτοκρατορίας. Αν και τα πρώτα χρόνια της βασιλείας της, η Μαρία Θηρεσία έκανε αρκετά λάθη, εντέλει άφησε τη σφραγίδα της με την εισαγωγή της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, αλλά και βελτιώνοντας την κοινωνική κατάσταση των αγροτών και καθορίζοντας νέα διοικητική οργάνωση. Τα περισσότερα αντικείμενα του παλατιού επιδεικνύουν τον πλούτο της εποχής, καθώς είναι «ντυμένα στο χρυσό».

Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Στεφάνου στο κεντρικότερο σημείο της πόλης που ακούει στο όνομα Stephansplatz θεωρείται το πιο κομψό γοτθικό κτίριο της Αυστρίας. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ο Αγιος Στέφανος υπέστη φοβερές ζημιές από τους βομβαρδισμούς. Ευτυχώς, όμως, έπειτα οι όποιες ζημιές αποκαταστάθηκαν πλήρως. Σήμερα, στους χώρους του ναού δίνονται συχνά συναυλίες κλασικής μουσικής.
Βεβαίως, ο κατεξοχήν χώρος για συναυλίες κλασικής μουσικής είναι η Κρατική Oπερα της Βιέννης 2.880 θέσεων! Η Staatsoper είναι ένα κτίριο του οποίου η κατασκευή ξεκίνησε το 1861 και άνοιξε τις πόρτες του για το κοινό τον Μάιο του 1869 με... Μότσαρτ. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το κτίριο καταστράφηκε ολοσχερώς, αλλά γρήγορα επισκευάστηκε και πλέον αποτελεί σημείο αναφοράς για τους μουσικόφιλους ολόκληρου του πλανήτη.

Το ερώτημα ειναι ενα

Ελληνικό χρώμα του Νικου Δεσύλλα, εκδόσεις σύνολο

Μ: Πως συνδέουμε την αμαρτία με τον θάνατο;

Α: Είπαμε οτι για την Εκκλησία η κοινωνία ειναι ζωή, ενω η ακοινωνησία ειναι θάνατος. Το προσωπικό ειναι ζωή, το ατομικό ειναι θάνατος. Η αμαρτία ως αυτο-αναφορά ειναι θάνατος, η ο θάνατος ως αυτοαναφορά ειναι αμαρτία, άφου έτσι κι αλλιώς ή αύτοαναφορά είναι αναφορά στο θνητό. Ή αναφορά στον Θεό συνεπάγεται ζωή, άφου ό Θεός είναι ή όντως ζωή, ή Οντως σχέση. Ή μή σχέση ειναι ύπαρξη ανύπαρκτη, δηλαδή θάνατος. Ακόμα και οί αρετές μας, οι ελεημοσύνες μας, η καλή μας συμπεριφορά, ή ευσέβεια μας, οί προσευχές μας και αλλα πολλά, όταν είναι άτομικά είναι θάνατος. Αν γίνονταν διαγωνισμοί αρετής, σίγουρα οι Φαρισαίοι θα αρίστευαν! «Νήστευαν δις του Σαββάτου…» (βλ. Λουκ.18,12). Αλλά και αυτοί πέθαναν. Ο,τι λειτουργεί ιδιωτικά πεθαίνει. Και λειτουργούμε ατομικά κάθε φορά που ο,τι πράττουμε δεν είναι γεγονός σχέσης, αλλά ατομική απόφαση. Αυτο σημαίνει οτι ή Εκκλησία έπαληθευεται ως Εκκλησία, μόνον οταν ταυτίζεται μέ τήν κοινωνία (ελευθερία ώς αγάπη). Ή αμαρτία ειναι μια κα­τάσταση πριν άπ' όλα, πριν και άπό τά συμπτώματα. Είναι γεγονός χωρι­σμού και αποχωρισμού άπό τον Θεό. Ώς τέτοια θεωρείται ή κατάσταση του αύτο-προσδιορισμου. Αμαρτία δεν είναι ή παράβαση κάποιας εντολής ή δια­ταγής ενός Θεου, άλλά ή άρνηση του Τριαδικού Θεου, ή απόρριψη ενός θείου έρωτα. Ή άμαρτία δεν είναι θέμα τρόπου συμπεριφοράς ή ηθικής ή ψυχολογικής η νομικής η αλλης τάξεως παραβάσεως, αλλά οντολογικής τάξεως. Η αμαρτία δεν αναφέρεται σε κάτι που εκαναν οι προπάτορες, αλλά στο ότι δεν πραγματοποίησαν κάτι. Είναι απουσία σχέσης που επέφερε και τη διάλυση της ψυχοσωματικής ανθρώπινης οντότητας. Απώλεια του συνεκτικού δεσμού που συγκρατεί και συνδέει τά στοιχεία τής ύπαρξης. Αμαρτία είναι ό τραυματισμός τής συνοχής. Ολα είναι μαζί, άλλά ταυτόχρονα όλα είναι αποξενωμένα και χώρια. Άλλά και χώρια δεν μπορούν νά είναι, γιατί δέν εξαρτάται άπό αυτά, άλλά και μαζί δέν γίνεται νά υπάρχουν χωρίς αγάπη. Απουσία του συνεκτικού τών πάντων Λόγου σημαίνει «παρουσία» θανάτου.

Ελληνικό χρώμα του Νικου Δεσύλλα, εκδόσεις σύνολο

Τό ερώτημα στο οποίο καλείται νά απαντήσει ή Εκκλησία είναι ενα και μοναδικό: νικιέται ο θανατος ή οχι; Για τα αλλα φροντίζουν πολλοί, και πολλάκις με επιτυχία. Δηλαδη γιά να μήν κλέβεις, νά μήν βρίζεις, νά ελεείς, γιά νά κοινωνικοποιηθείς, νά ψυχοθεραπευθεις κλπ. Αυτά στά μα­θαίνει και ό νόμος — και μέ τιμωρία άν χρειαστεί. ( Αλέξανδρου Κατσιάρα-Μάρως Βαμβουνάκη, "Οταν ο θεός πεθαίνει", Δόμος, 2003, σ.σ.501-502 )

Το Αγιο Φως στην Πάτρα

Οπως κάθε χρόνο ετσι και φέτος το Αγιο Φώς μετέφερε απο την Αθήνα στην Πάτρα ο Πρωτοπρεσβύτερος π.Ερμόλαος Μασσαράς. Το Αγιο Φως παρέλαβε στις 9.45μ.μ. χθες το βράδυ ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κ.κ.Χρυσόστομος, ο οποίος εν συνεχεία μέσα σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα στο ναίδριο του Αγ.Ιωάννου του Θεολόγου, το παρέδωσε στους Ιερείς και τους εκπροσώπους των Ενοριών της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών.

Δεύτε λάβετε φως
εκ του ανεσπέρου φωτός
και δοξάσατε Χριστόν,
τον αναστάντα εκ νεκρών

Ραντεβου στην Ανάσταση

Του Χρήστου Γιανναρά

"...Ό Θεός είναι αβεβαιότητα, ό Θεός είναι ρίσκο, γνωρίζουμε τόν Θεό παλεύοντας μιά σχέση, όχι κατανοώντας ένα νόημα. Πετάξτε τήν έν­νοια, κρατήστε τό όνομα - μιλάμε γιά επώνυμο έ­ρωτα, όχι γιά φαντάσματα νοημάτων. Δεν σας λέω τό Όνομα, φοβάμαι μή σάς τό σερβίρω σάν ιδέα.

Ελάτε νά χορέψουμε απόψε, χοροπηδώντας κοπα­διαστά μέ τούς πεθαμένους, πού είναι πιό ζωντανοί άπό τούς ζωντανούς, τούς δικούς μας εγγύτατους ζωντανούς τής ζωτικής απόγνωσης, νά τραγουδή­σουμε τό όνομα πού ανέστη στή δική μας μάζωξη, στή δική μας θύρα, τή θύρα τού μνημείου.

Όσοι γεύτηκαν τό τί θά πει «ύποκάτωθεν τού θανάτου», όλοι όσοι ζούν, γιατί συνειδητά παραιτήθηκαν άπό τίς παρηγοριές τών ψευδαισθήσεων, όλοι θά είναι έκει. Οί περιθωριακοί πρωτοπόροι, ληστές, πόρνες, τελώνες καί άσωτοι, αναστημένοι όλοι στό πανη­γύρι τού έρωτα γιά τόν Αναστημένο. Όλοι οί απελ­πισμένοι άπό όλα, θά χορέψουμε τήν Ανάσταση, θά χορέψουμε τήν απόγνωση πού άνθοβολάει ζωή, μεταλλάζοντας τό θάνατο σέ έρωτα.

Τό γλέντι θά αρχίσει άργά, όταν σκορπίσουν τά τουριστικά εκτοπλάσματα τής άνέορτης εθιμοτυ­πίας, οί χοντρονοικοκυραίοι, πού θά 'ρθουν έκει μόνο σάν γιά απεριτίφ πρίν άπό τή μαγειρίτσα ή οί άσταυροκόπητοι προοδευτικοί, πιό πεθαμένοι κι άπ' τούς πεθαμένους. Νά σκορπίσουν αυτοί, οί παρασιτικοί, καί θά αρχίσει τό γλέντι,τό πανηγύρι τής Ανάστασης.

Ραντεβού, φίλοι, στή δική μας θύρα, έκει πού μοσχοβολάει Ανάσταση. Μέρα όγδοη τής Κυρια­κής, ραντεβού στήν Ανάσταση"("Θύρα 7 και θύρα του μνημείου", στο "Εορτολογικά παλινωδούμενα", Ακρίτας, 1999, σ.σ.98).