Η συνέντευξη του Ιερωνύμου στα "Νέα"

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΑΚΗΣ

O προκάτοχός του στην Αρχιεπισκοπή, ο Χριστόδουλος, έλεγε στους νέους «ελάτε στην Εκκλησία όπως είστε». Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ακολουθεί αντίθετη πορεία. «Εγώ πηγαίνω όπως είμαι σε αυτούς», λέει στη συνέντευξή του στα«ΝΕΑ» για τον τρόπο που έχει επιλέξει να προσεγγίσει τη νεολαία. Σταθερός στη θέση που έχει διατυπώσει τις τελευταίες ημέρες, λέει ότι δέχεται να φορολογηθεί ηΕκκλησία αλλά όπως όλοι, όχι άδικα. Προσθέτει ότι είναι«παραμύθι» τα περί αμύθητου θησαυρού που κατέχει η Εκκλησία. Κάνει μάλιστα μία πρόταση προς την κυβέρνηση: να αποδεσμεύσει τα κτήματα της Εκκλησίας και ένα από αυτά, όσο κάνει, να δοθεί στο Ταμείο Στήριξης της Ελλάδας. Όταν ερωτάται αν τώρα είναι η ώρα να περιοριστεί η «χλιδή» της Εκκλησίας - οι χρυσοί σταυροί, τα ακριβά άμφια- απαντά ότι παίρνει μισθό 2.300 ευρώ.

«Τι χλιδή μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος με 2.300 ευρώ;». 

Ηελληνική οικονομία βρίσκεται στη χειρότερη στιγμή της. Δεν θα έπρεπε και η Εκκλησία να βοηθήσει με τη φορολόγησή της;

 Υπάρχει μία παρεξήγηση. Ποιος είπε ότι η Εκκλησία δεν φορολογείται; Πρώτα πρώτα πρέπει να ξέρετε ότι τον τελευταίο χρόνο η Εκκλησία διέθεσε 100 εκατ. ευρώ για το φιλανθρωπικό έργο της σε όλη την Ελλάδα. Και θα συνεχίζει να τα προσφέρει. Ξεχνιόμαστε και δεν δεχόμαστε ότι η Εκκλησία έχει, συμπληρώνοντας την Πολιτεία, περί τα 750 ιδρύματα που προσφέρουν αυτήν τη στιγμή και εξυπηρετούν τους ανθρώπους.

Και κάτι άλλο. Αυτό το θέμα του αμύθητου θησαυρού της Εκκλησίας είναι ένα παραμύθι. Και θα πρέπει κάποτε να απομυθοποιηθεί αυτό το θέμα.
 Θα σας πω την προσωπική μου άποψη. Όπως όλοι οι Έλληνες, τα φυσικά πρόσωπα, και εμείς οι κληρικοί, να φορολογούμαστε και φορολογούμαστε με τον ίδιο τρόπο. Και έπειτα η Εκκλησία δεν είναι ένας ενιαίος διοικητικός οργανισμός. Είναι και τα εκατοντάδες νομικά πρόσωπα που έχει, ναοί, μοναστήρια. Είμαι απόλυτα σύμφωνος, όπως όλα τα νομικά πρόσωπα της επικράτειάς μας, έτσι να φορολογούνται και τα νομικά πρόσωπα της Εκκλησίας. Δηλαδή, έσοδα τόσα. Έξοδα τόσα. Καθαρό αποτέλεσμα. Φορολογία. Δεν έχουμε αντίρρηση. Καμία απολύτως.

Προσφέραμε, προσφέρουμε και θα προσφέρουμε στον λαό. Χωρίς να μας ζητηθεί. Χωρίς να το «διαφημίζουμε». Αλλά αυτή η λογική, από αυτά που έχεις τα παίρνω χωρίς να λογαριάζω ποια είναι τα έξοδά σου, δεν είναι ούτε νόμιμη ούτε δίκαιη.

Να εκφράσω μία τολμηρή άποψη; Έκανε μία πολύ ωραία πρόταση ο πρόεδρος της Βουλής, ο κ. Πετσάλνικος, για μία πρωτοβουλία που ανέλαβε, μία ωραία προσπάθεια, όλοι να συνεισφέρουμε στο Ταμείο που έχει φτιάξει για να βοηθήσουμε στην εξόφληση του χρέους της πατρίδας. Να μας αποδεσμεύσει η Πολιτεία τα κτήματα που έχει δεσμευμένα. Αυτά που κάποιοι ονομάζουν «φιλέτα»- όλα αυτά είναι δεσμευμένα- να μας τα απελευθερώσει. Και ένα από αυτά, ολόκληρο, όσο κι αν κάνει, να πάει σε αυτό το Ταμείο. Να δώσουμε ένα ποσό. Αλλά από τη μία μεριά μάς τα κρατάει δεσμευμένα. Θέλει να τα φορολογεί χωρίς να μας δίνουν έσοδα. Έτσι, μας κρατάει σε ομηρεία. Μιλάνε για τις μετοχές. Το 2009 δεν μας έδωσαν μέρισμα. Κανένα έσοδο. Το 2010 κανένα μέρισμα. Πιστεύω ότι το ίδιο θα γίνει και το 2011.

Επομένως, πρότασή μου είναι: πρέπει να γίνει ένας ειλικρινής διάλογος μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας, χωρίς προκαταλήψεις και στερεότυπα. Και πιστεύω ότι θα βρεθούν τρόποι οι οποίοι θα βοηθήσουν τον λαό μας. 


Μήπως έχει έρθει η ώρα να σκεφτείτε κάποιους τρόπους ώστε να περιοριστεί αυτό που ο κόσμος αντιλαμβάνεται ως «χλιδή» της Εκκλησίας; Βλέπει ακριβά άμφια. Βλέπει χρυσούς σταυρούς. Ακριβά αυτοκίνητα σε κάποιες περιπτώσεις... Κοίταξε, εδώ σε εμάς ισχύει το ρητό που λέει «ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός». Τα πιο πολλά από αυτά είναι πλαστικά (πιάνει το εγκόλπιο που φοράει και το δείχνει). Θα μου πεις, γιατί τα χρησιμοποιείτε; Δεν είναι τόσο το κόστος, όπως παρουσιάζεται. Αλλά εκεί, ας πούμε ότι είναι και μία παράδοση ή και μία ιδιοτροπία μερικών ανθρώπων. Κι αυτό θα πρέπει να το δούμε...
 Ο Αρχιεπίσκοπος τι μισθό νομίζετε ότι παίρνει στην Ελλάδα; 2.300 ευρώ. Λοιπόν, τι χλιδή μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος με 2.300 ευρώ; Όταν κατέβω τώρα κάτω, δέκα άνθρωποι θα περιμένουν να τους δώσω κάτι. Ένα βοήθημα. Μπορώ να το αρνηθώ;
Είναι ώρα να δούμε όλοι την αλήθεια κατάματα. Και να παλέψουμε όλοι μας για να κάνουμε μία νέα αρχή. Όλο αυτό το μπάχαλο το δημιουργήσαμε μόνοι μας. Και δεν θα διορθωθεί εάν δεν το διορθώσουμε μόνοι μας. Εμείς πρώτοι, παπάδες, πολιτικοί, όλοι. Δεν θα το διορθώσουν άλλοι για εμάς. Αυτό θα ήταν επικίνδυνο. Πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία εσωτερικά. Αυτό εννοούμε όταν λέμε μετάνοια. Μη νομίζετε ότι έχει άλλο νόημα. Αλλάζουμε μυαλό, τρόπο ζωής, τρόπο συμπεριφοράς. 

Σε αυτά τα δύο χρόνια έχετε κάνει λάθη;

Κοιτάξτε, λάθη οπωσδήποτε γίνονται. Το θέμα είναι ποια είναι αυτά που γίνονται συνειδητά, που τα καταλαβαίνουμε δηλαδή και ποια εκείνα που κάποιος άλλος μας τα επισημαίνει. Μέσα μου έχω μερικές αμφιβολίες εάν ενήργησα σωστά. Το πρώτο είναι εάν ήταν σωστό αυτό που έκανα να μη μιλήσω καθόλου για το παρελθόν. Παλεύω. Αλλά λέω «καλά έκανα». Έτσι το βλέπω γιατί πρέπει να σέβομαι πολλά πράγματα σ΄ αυτήν τη ζωή. Το μεγάλο λάθος μου νομίζω, αυτό που μου αναλογεί γιατί δεν είναι μόνο δικό μου, είναι ότι δεν ξεκαθάρισα από την πρώτη στιγμή όλες εκείνες τις ενέργειες που έχουν γίνει και έχουν βυθίσει σε χρέος την Αρχιεπισκοπή. Και εννοώ την Αλληλεγγύη. Θα έπρεπε από την αρχή να είχε τελειώσει αυτό το θέμα. Αλλά είπα ότι θα προσπαθήσω σιγά σιγά να εξυγιάνω αυτόν τον οργανισμό, πράγμα που είναι πάρα πολύ δύσκολο. 

Προσφάτως ένας μητροπολίτης είπε ότι εάν δοθεί η ιθαγένεια στους μετανάστες«Εάλω η Ελλάδα»- θα το έχετε ακούσει. Η Σύνοδος πήρε θέση ανακοινώνοντας ότι είναι αποκλειστική αρμοδιότητα της Πολιτείας. Αυτό αποτελεί και προσωπική σας άποψη;

Κοιτάξτε, εάν μπει γενικά η αρχή ότι όλοι οι μετανάστες θα πάρουν ιθαγένεια, αυτό μας βρίσκει όλους- και εμένα προσωπικά- αντίθετους. Γιατί το πρόβλημα είναι τεράστιο. Όταν όμως ένα παιδί γεννήθηκε από νόμιμους μετανάστες, μεγάλωσε, έγινε 18 ετών, ξέρει τα ελληνικά καλά, έχει ζήσει εδώ πέρα, το βλέπω λίγο άστοχο σε αυτό το παιδί να μη δώσουμε ελληνική ιθαγένεια. Εκείνο που θα έλεγα είναι ότι θα πρέπει να υπάρχουν αυστηρά κριτήρια και να υπολογίζονται και οι ευαισθησίες και οι ιδιαιτερότητες του ελλαδικού χώρου, είτε σε νοοτροπία, είτε σε περιοχές.

 Δημιουργούν κάποιες φωνές μητροπολιτών- που μιλούν για πολιτικά ή εθνικά θέματα- προβλήματα στην Εκκλησία; Με την έννοια πως φαίνεται να ακούγονται μόνο αυτές...

 Φυσικό είναι. Φαίνεται, ναι. Πρέπει να πούμε και κάτι άλλο. Η Εκκλησία δεν είναι για να φαίνεται. Η Εκκλησία είναι για να είναι. Το πολύ το φαίνεσθαι της Εκκλησίας δεν είναι φυσιολογικό.Όλους τους ιεράρχες, όλους τους κληρικούς, μας απασχολούν και μας πονούν τα εθνικά θέματα. Όλοι αγαπάμε την πατρίδα μας, όπως και όλοι οι Έλληνες ανεξαιρέτως, και είμαστε έτοιμοι, εάν μας το ζητήσει η υπεύθυνη Πολιτεία, να κάνουμε αυτό που πρέπει. Λιγότερο και περισσότερο πατριώτες δεν δέχομαι ότι υπάρχουν. Και ο πατριωτισμός του καθενός δεν μετριέται ούτε με τον αριθμό των λέξεων που λέει, ούτε με την ένταση της φωνής του. Όλοι οι Έλληνες στο ίδιο καράβι είμαστε.

 Ποια είναι τα δύο-τρία έργα που έχετε σχεδιάσει και θέλετε οπωσδήποτε να υλοποιηθούν;
Κατ΄ αρχάς πρέπει να πούμε ποιο είναι το έργο της Εκκλησίας. Το έργο της Εκκλησίας δεν είναι τα κτίσματα. Το πρώτο μέλημά της είναι πώς θα βοηθήσει τον άνθρωπο. Δηλαδή, αυτό που λέμε και ψάλλουμε για τη σωτηρία των ψυχών. Πώς μπορεί η ενορία να είναι ένας πνεύμονας που ξεκουράζει τον άνθρωπο, τον αναγεννά, τον φέρνει πιο κοντά στον Θεό. Αυτό είναι το πρωταρχικό έργο της Εκκλησίας.

Για να γίνει όμως αυτό όπως πρέπει, θα πρέπει να υπάρχουν και αυτοί που το διακονούν, οι άνθρωποι οι οποίοι θα έχουν τα προσόντα. Θα ήθελα να πω και ότι και μέσα στον χώρο της Αρχιεπισκοπής υπάρχουν πάρα πολλοί λαμπροί κληρικοί, αξιόλογοι άνθρωποι. Αλλά είναι και μερικοί που είναι ερασιτέχνες. Θα πρέπει σε αυτόν τον τομέα να γίνει πολλή δουλειά.

Με τη δική μου σκέψη και φροντίδα, δημιουργήθηκε ένα κέντρο για επιμόρφωση και εξειδίκευση των κληρικών μας. Να πάρουμε ένα πρόβλημα σήμερα ποιμαντικό, κοινωνικό, όπως είναι τα ναρκωτικά. Δεν σημαίνει ότι κάποιος που έγινε κληρικός και θα ήθελε να ασχοληθεί με τα παιδιά που υποφέρουν είναι αυτονόητο πως μπορεί να πάει ανάμεσά τους να ζήσει και να βοηθήσει. Πρέπει να έχει μία εξειδίκευση, μία προετοιμασία. Επομένως, το πρώτο και βασικό έργο που έχει να κάνει η Αρχιεπισκοπή είναι να επιλέξει να βοηθήσει τα στελέχη της Εκκλησίας, ώστε το ποιμαντικό έργο της να είναι πιο αποτελεσματικό.

Αλλά όσο κι αν έχουμε μία οργανωμένη καλή ενορία, έναν ναό, το έργο της Εκκλησίας και του ιερέως δεν περιορίζεται στους τέσσερις τοίχους της Εκκλησίας. Αντιθέτως, είναι εντολή του Χριστού, η Εκκλησία να έχει διάλογο με την κοινωνία. Και μέσα από αυτήν τη συζήτηση και την επικοινωνία προβάλλουν τα προβλήματα και οι ανάγκες οι καθημερινές. Και έτσι και ο κληρικός, αλλά και το μέλος της Εκκλησίας και οι απλοί άνθρωποι, για να πουν ότι βρίσκονται σε αρμονία με αυτό που πιστεύουν, πρέπει να είναι άνθρωποι αγάπης. Να βγουν προς τα έξω να βοηθήσουν τον άνθρωπο. Κατά τη διδασκαλία του Κυρίου μας και κατά το παράδειγμα του καλού Σαμαρείτη.

Το σχέδιο «όπως στη Λιβαδειά» 

Τη λειτουργία οκτώ ιδρυμάτων έχει δρομολογήσει η Αρχιεπισκοπή. Ανάμεσά τους είναι ένα ίδρυμα για τα βρέφη που εγκαταλείπονται στα νοσοκομεία. Κατασκηνώσεις για νέους στην Πάρνηθα. «Θα έχουν έναν χώρο όπου θα μπορούν να περνούν θερινές διακοπές αλλά και να τον επισκέπτονται καθ΄ όλη τη διάρκεια του έτους», λέει ο Αρχιεπίσκοπος. Σε συνεργασία με τη Νομαρχία Αθηνών θα κατασκευαστεί ένας χώρος για πρώην χρήστες ναρκωτικών που βρίσκονται στο στάδιο της επανένταξης- «ώστε μέσα από την παραμονή τους εκεί, σιγά σιγά να βρουν μια δουλειά και να ενταχθούν στην κοινωνία»- και ένα παιδικός σταθμός για αυτιστικά παιδιά. Επίσης, έχει προγραμματιστεί να λειτουργήσουν δύο στέγες παιδιών με νοητική υστέρηση. Στα σκαριά είναι και οι ξενώνες για «ανθρώπους που έχουν κάνει εγχειρήσεις από καρκίνο και θέλουν στήριξη. Να μπορούν να κάνουν τη θεραπεία τους και να ξαναγυρίζουν». Επίσης, από την Αρχιεπισκοπή σχεδιάζεται η δημιουργία ενός ξενώνα «για ανθρώπους που γέρασαν, έμειναν κατάκοιτοι και δεν μπορούν να βρουν στέγη. Δεν είναι εύκολο σήμερα μία οικογένεια να συντηρεί συνέχεια έναν κατάκοιτο». 

Χωρισμός Κράτους- Εκκλησίας; 

Πότε ήταν ενωμένη η Εκκλησία, κολλημένη με το κράτος; Το κράτος μάς απομυζά πάντα. Να μας αφήσει ελεύθερους... Εμείς οι ταλαίπωροι, από τους Βαυαρούς μέχρι πριν από 20 χρόνια, ήμασταν σκλάβοι. Αποφασίζαμε και μέσα στη συνεδρία ήταν ο βασιλικός επίτροπος και αν δεν υπέγραφε τα πρακτικά ήταν άκυρο ό,τι είχαμε αποφασίσει. Τώρα λίγο έχουμε πάρει μία αναπνοή. Και είμαστε χαρούμενοι. Και θα θέλαμε να μην έχουμε καμία σχέση, να είμαστε εντελώς ελεύθεροι. Αλλά δεν το θέλει η Πολιτεία αυτό το πράγμα.

 Η Πολιτεία δεν θέλει τον χωρισμό;

Βεβαίως δεν τον θέλει. Επομένως, φτάσαμε σε ένα σημείο να πούμε ότι δεν υπάρχει σήμερα ένωση. Είμαστε δύο θεσμοί με τους ρόλους του ο καθένας χωριστά. Εκείνο που χρειάζεται είναι να διευκρινιστούν αυτοί οι ρόλοι. Και να δούμε διοικητικά ποιες είναι οι δικές μας αρμοδιότητες και ποιες της Πολιτείας. 

Η Πολιτεία γιατί δεν θέλει τον χωρισμό; 

Γιατί είναι έξυπνη.

 Δηλαδή; 

Κοιτάξτε, μία Εκκλησία η οποία είναι δυνατή, η οποία έστω και κάτω από αυτούς τους δεσμούς μπορεί και ζει, όταν θα είναι ελεύθερη θα έχει περισσότερες δυνάμεις. Και θα είναι και το στόμα της πιο ελεύθερο. Και οι ενέργειές της πιο ελεύθερες. Αν μας πει η Πολιτεία «δεν σας θέλουμε, φύγετε», με γεια της, με χαρά της. Εμείς ζήσαμε χωρίς κράτος. Το κράτος δεν έζησε χωρίς Εκκλησία. Ο λαός δεν έζησε χωρίς Εκκλησία. Λοιπόν, να μην τα πάμε στα άκρα. Δεν υπάρχει λοιπόν πλέον θέμα χωρισμού Εκκλησίας από το Κράτος. Είναι δύο διακριτοί ρόλοι οι οποίοι θέλουν περισσότερη επεξήγηση και διευκρίνιση.

 Η υπόθεση του πρώην Μητροπολίτη Αττικής έχει πληγώσει την Εκκλησία, καθώς συνεχίζεται πάνω από επτά χρόνια. Δεν θέλω να μπω στην ουσία της υπόθεσης, που όμως έχει πληγώσει βαθιά την κοινωνία μας και αυτά που πιστεύει και προσδοκά από την Εκκλησία. Έχω στα χέρια μου μία αμετάκλητη απόφαση του Αρείου Πάγου. Ως Έλληνας πολίτης οφείλω αυτή η απόφαση να εκτελεστεί. Και πρέπει να εκτελεστεί. Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ζήτησε από τη Σύνοδο να περάσει από εκκλησιαστικό δικαστήριο η υπόθεση του πρώην Μητροπολίτη Παντελεήμονα. Δημιουργήθηκε ένταση με το Φανάρι. Πολλοί εξεπλάγησαν διότι δεν την ανέμεναν με εσάς Αρχιεπίσκοπο... Κοιτάξτε, ούτε έχουν διαταραχθεί οι σχέσεις, ούτε είναι εχθρικές, ούτε έχουμε κάποια αντιπαλότητα. Έχουμε ένα συγκεκριμένο θέμα που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Και η άποψη η δική μας είναι αυτή η θέση. Και η άποψη του Πατριαρχείου είναι διαφορετική. Αυτό δεν σημαίνει ότι εάν δύο άνθρωποι έχουν διαφορετική άποψη είναι και αντίπαλοι και μαλώνουν. Το θέμα δεν έχει λήξει. Θα προχωρήσει. Αλλά η φιλία μας, οι σχέσεις μας, ο σεβασμός στο Πατριαρχείο, αυτά δεν αμαυρώνονται. Θα υπάρχουν πάντα. Διότι και αύριο θα υπάρχει ένα άλλο υπηρεσιακό θέμα όπου θα έχουμε διαφορετική άποψη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δημιουργούνται πολεμικές σχέσεις. Επομένως είναι σχέσεις άριστες, επικοινωνούμε άριστα. Απλώς ένα συγκεκριμένο θέμα- και ξέρετε ποιο είναι...- ο καθένας το βλέπει με άλλο μάτι. 

ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

«Το Ευαγγέλιο δεν κάνει εκπτώσεις. Λέει ο άλλος “εμείς συζούμε”. Είναι ελεύθερος. Δεν μπορώ εγώ να κανονίσω τη ζωή του. Αλλά αν μου πει “μπορώ να είμαι έτσι ελεύθερος, να έχω συμβίωση και να έχω το Ευαγγέλιο που θα με καθοδηγεί”; Δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Αυτός θα επιλέξει υπεύθυνα. Αλλά από τη στιγμή που θα ζητήσει να έρθει κοντά μου δεν θα του πω επειδή συμβίωνες ή συμβιώνεις είμαστε απέναντι. Σέβομαι την ελευθερία του καθενός. Αλλά δεν μπορώ να του πω ότι καλά κάνει». 

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓ.ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ

«Πήγα στον Άγιο Παντελεήμονα. Ήταν δέκα άνθρωποι και μου είπαν: “Μην κοιτάτε άλλο τους ξένους”. Τους απάντησα: ΄΄Και εκείνοι άνθρωποι είναι΄΄. Ό,τι και να ΄ναι αυτός, Σομαλός, Πακιστανός, θα του πεις ΄΄δεν σου δίνω φαγητό”;». 


ΓΙΑ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ

«Είμαι της παλιάς σχολής. Δεν τα καταφέρνω, δεν ξέρω. Είμαι... παλαιοημερολογίτης σε αυτά, δυσκολεύομαι. Πάντως το θέλω. Με βολεύει. Βλέπω την ανάγκη».

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΚΑΤΟΧΟ ΤΟΥ

«Ήταν ένας άνθρωπος δημιουργικός, πληθωρικός με πολλά χαρίσματα. Έλεγε “ελάτε όπως είστε”. Εγώ, πηγαίνω όπως είμαι. Ακολουθώ αντίθετη πορεία. Δεν έχουμε διαφορά. Ο τρόπος αλλάζει». 
Πηγή: Τα Νεα

Συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου για το φορολογικό

Ικανοποιημένοι εξήλθαν χθές από την συνεδρίαση της Ιεραρχίας οι περισσότεροι μητροπολίτες.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έμεινε τελευταίος και έφυγε από την Μονή Πετράκη το απόγευμα, αφού ως την τελευταία στιγμή συμμετείχε στην κατάρτιση υπομνήματος προς το υπουργείο Οικονομικών.

Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος έδωσε το στίγμα της συζήτησης και των διαθέσεων των ιεραρχών, αφού τόνισε ότι η Πολιτεία κατανόησε τις θέσεις της Εκκλησίας.

Είναι χαρακτηριστικά τα όσα περιέχονται στην εισήγηση που έκανε προς τους αρχιερείς ο αρχιεπίσκοπος, σύμφωνα με τα οποία:

«Τι δέχθηκε το Υπουργείον;

α. Παραμένει ο φορολογικός συντελεστής 20% επί των ακαθαρίστων εσόδων από μισθώματα, όμως από το ακαθάριστο εισόδημα των μισθωμάτων εκπίπτουν:

Ι) Ως «έξοδο» οι πάσης φύσεως δαπάνες του εκκλησιαστικού νομικού προσώπου και έως ποσοστό 50% των εισπραχθέντων μισθωμάτων, εφ’ όσον προκύπτουν από νόμιμα παραστατικά (άρθρο 11 παρ. 12 Νομοσχεδίου)

ΙΙ) και ποσοστό 5% του μισθώματος για αποσβέσεις σε οικοδομές, οι οποίες εκμισθώνονται ως κατοικίες, οικοτροφεία, σχολεία, φροντιστήρια, αίθουσες κινηματογράφων και θεάτρων, ξενοδοχεία, νοσοκομεία η κλινικές, η ποσοστό 3% για οικοδομές, που εκμισθώνονται για άλλες χρήσεις (π.χ. καταστήματα) [άρθρο 8 παρ. 3 Νομοσχεδίου]

Άρα το αφορολόγητο ποσοστό ανέρχεται σε 55% για κατοικίες και 53% για καταστήματα.

Φορολογική μεταχείριση των δωρεών και κληρονομιών

Ι. Με βάση την αρχική διατύπωση του νομοσχεδίου, προτεινόταν φόρος κληρονομίας, αλλά και φόρος δωρεάς, ύψους 5% για τα ακίνητα και 10% για τα χρηματικά ποσά (άρθρο 25 παρ. 4), που περιέρχονται στα εκκλησιαστικά νομικά πρόσωπα.

ΙΙ. Από την Συνοδική Επιτροπή προτάθηκαν συγκεκριμένες απαλλαγές.

ΙΙΙ. Από το Υπουργείον έγιναν αποδεκτά τα κατωτέρω και το Νομοσχέδιο στις 24.3.2010 αναμορφώθηκε ως εξής:

α) ότι παραμένει το αφορολόγητο για τις δωρεές οποιουδήποτε περιουσιακού αντικειμένου (π.χ. χρημάτων η ακινήτων) μεταξύ των εκκλησιαστικών νομικών προσώπων (άρθρο 25 παρ.16 Νομοσχεδίου), όπως δηλ. προβλέπει και ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος.

β) ότι οι αιτία θανάτου κτήσεις (από κληρονομία, κληροδοσία, δωρεά αιτία θανάτου) οποιουδήποτε περιουσιακού αντικειμένου (π.χ. χρημάτων η ακινήτων) με λήπτη εκκλησιαστικό νομικό πρόσωπο φορολογούνται με συντελεστή 0,5%.

γ) ότι οι δωρεές εν ζωή με λήπτη εκκλησιαστικό νομικό πρόσωπο δεν φορολογούνται έως του ποσού των 1.000 ευρώ κατ’ έτος, για το δε υπερβάλλον τμήμα της αξίας τους φορολογούνται με συντελεστή 0,5 % (άρθρο 25 παρ. 5 και 16 Νομοσχεδίου)».

Η Ιεραρχία συγκρότησε τριμελή επιτροπή αποτελούμενη από τους μητροπολίτες Ελασσώνος Βασίλειο, Σύρου Δωρόθεο και Μεσσηνίας Χρυσόστομο, που θα παραστούν και στην επιτροπή της Βουλής που θα συζητήσει το φορολογικό νομοσχέδιο την προσεχή Τρίτη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, όπως τόνισε ό μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος, «η συζήτηση διεξήχθη με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και νηφαλιότητα, μέσα σε πνεύμα ενότητος της Ιεραρχίας».

Ετονίσθη από όλους ότι η Εκκλησία ουδέποτε αρνήθηκε, ούτε και τώρα αρνείται την φορολόγηση και μάλιστα στην σημερινή σκληρή πραγματικότητα, αλλά θέλει να επιτευχθεί ο τρόπος, ώστε και αρωγός στην προσπάθεια της Πολιτείας να σταθεί και το φιλανθρωπικό της έργο να μην ζημιωθεί και τελικά να οφελείται ο λαός.

Επιπλέον η πρόταση για την αποδέσμευση από την Πολιτεία της Εκκλησιαστικής Περιουσίας, σκοπό έχει την από κοινού αξιοποίησή της, ώστε μέσω αυτής να ενισχυθεί η προσπάθεια για την ανακούφιση του λαού με συγκεκριμένα έργα διακονίας. Η συνεργασία της Ειδικής Επιτροπής με τους αρμόδιους φορείς της Πολιτείας, κινείται σε καλή προοπτική και ομοφώνως επικροτήθηκε από την Ιεραρχία, πρόσθεσε.
Πηγή:Καθημερινή 26-3-2010

Η Δοξολογία στο Βελιγράδι

Παρόντος του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Σερβίας κ.κ.Ειρηναίου και του Θεοφιλεστάτου Βοηθού Επισκόπου Χβόσνου κ.Αθανασίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μπάτσκας κ.Ειρηναίος Μπούλοβιτς ετέλεσε σήμερα στο παρεκκλήσιο του Πατριαρχείου στο βελιγράδι, την δοξολογία επι τη Εθνική Επετείω της ελληνικής επαναστάσεως του 1821.

Στην δοξολογία μεταξύ των αλλων εδωσαν το παρόν ο Πρεσβυς της Ελλάδος κ.Δημοσθένης Στοίδης και οι εκπρόσωποι του Συλλόγου Σερβοελληνικής φιλίας και της ελληνικής κοινότητος της Σερβίας. 

Την Κυριακή των Βαίων το βράδυ ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στους «Πρωταγωνιστές»

Στη εκπομπή «Πρωταγωνιστές», ο Σταύρος Θεοδωράκης συνάντησε τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Β’ και συζήτησε μαζί του για όλα όσα έχουν προκύψει τα δύο χρόνια που βρίσκεται στην κεφαλή της Ελλαδικής Εκκλησίας.

«Πληρώνομαι από το κράτος με το ποσό των 2.300 ευρώ το μήνα. Δεν μου φθάνουν ασφαλώς αλλά προσπαθώ να κάνω αυτό που μου έλεγε η γιαγιά μου, στη ζωή να απλώνω τα πόδια μου μέχρι εκεί που μπορώ» δηλώνει ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος σε συνέντευξή του στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές»…

Ειδικά για το θέμα της φορολόγησης της Εκκλησίας και την εκκλησιαστική περιουσία ο Ιερώνυμος απαντάει για πρώτη φορά.


Οι κάμερες της εκπομπής ακολούθησαν τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών για δύο 24ωρα, στο σπίτι του, στην εκκλησία, στους δρόμους της Αθήνας και βέβαια στο γραφείο του.
Ανάμεσα στα θέματα που έθεσε με τα ερωτήματά του ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι: Η εκκλησιαστική περιουσία, η αξιοποίηση των «φιλέτων» της Εκκλησίας στο κέντρο της Αθήνας, ο χωρισμός Κράτους – Εκκλησίας, οι σχέσεις του με τον Οικουμενικό Πατριάρχη και τον Πρωθυπουργό, τα θρησκευτικά σύμβολα στους δημόσιους χώρους,η ιθαγένεια των μεταναστών, το όνομα της FYROM, η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, η υπόθεση με τη Μονή Βατοπεδίου, το Τζαμί της Αθήνας, τα παιδικά του χρόνια στα Οινόφυτα.

Η ενδιαφέρουσα αυτή συνέντευξη θα προβληθεί το βράδυ της Κυριακής των Βαΐων 28 Μαρτίου 2010, στις 22.50, στο «MEGA».
Πηγή:"Ρομφαία "

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μαυροβουνίου καί Παραθαλασσίας κ. Αμφιλόχιος στήν Πάτρα

Προσκεκλημένος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρων κ.κ. Χρυσοστόμου, ηλθε στήν Πάτρα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μαυροβουνίου καί Παραθαλασσίας, της Εκκλησίας της Σερβίας κ. Αμφιλόχιος Ράντοβιτς.

Ο Σεβασμιώτατος Μαυροβουνίου, εφθασε στήν πόλη μας τό Σάββατο 20-3-2010 καί παρέστη στήν εορταστική εκδήλωση πού πραγματοποιήθηκε από τόν Παγκαλαβρυτινό Σύλλογο Πατρων στό συνεδριακό κέντρο του Α.Τ.Ε.Ι. Πατρων, με τήν ευκαιρία του εορτασμού της 25ης Μαρτίου καί στην οποία ομιλητής ητο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ. Χρυσόστομος. 

Ο κ. Αμφιλόχιος απηύθυνε στό πολυπληθές ακροατήριο, χαιρετισμό καί τίς θερμές ευχές του για τόν εορτασμό της Εθνικης μας Επετείου. 

Τήν Κυριακή 21-3-2010, τελέστηκε Αρχιερατικό Συλλείτουργο στόν Νεό Ιερό Ναό Αγίου Ανδρέου, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μαυροβουνίου .

Τόν προσκεκλημένο Ιεράρχη προσεφώνησε μέ θερμά λόγια ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ. Χρυσόστομος, ο οποίος ανεφέρθη στή δόξα καί τό μαρτύριο του Ορθοδόξου Λαού της Σερβίας, αλλά καί στό στενό σύνδεσμο μεταξύ της πόλεως των Πατρών καί της Σερβίας, αφου η Πάτρα εστάθη πάντοτε αρωγός στίςπροσπάθειες καί στους αγώνες των Σέρβων αδελφών καί τούς στήριξε ηθικά καί υλικά. 

Αυτή η αγάπη, ειπε ο Σεβασμιώτατος, συνεχίζεται γιατί ειναι χρέος ολων μας νά στηρίζωμε πάντοτε τούς αδελφούς μας μέ τήν αγάπη μας καί τήν προσευχή μας.

Πιέσεις Ιερώνυμου για τη φορολόγηση της Εκκλησίας

Αντισυνταγματική και ανήθικη θεωρεί ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος την πρόβλεψη του νέου φορολογικού νομοσχεδίου για τη φορολόγηση της Εκκλησίας με συντελεστή 20%. Με συνέντευξή του στη «Real News» αφήνει να εννοηθεί ότι εξετάζει το ενδεχόμενο προσφυγής στα ελληνικά, αλλά και ευρωπαϊκά δικαστήρια.

Ο προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας, ζητά λογιστικό προσδιορισμό του φόρου, μέσω βιβλίων εσόδων - εξόδων. Ζητά συνάντηση με τον πρωθυπουργό και ενεργοποίηση της συμφωνία για διάλογο σεχτικά με τη φορολόγηση της Εκκλησίας, μέσω επιτροπών. "Κάθε υπουργός βγαίνει και λέει τις απόψεις του. Θα ήθελα να του πω πως η υπομονή μας εξαντλήθηκε", αναφέρει.

Απαντώντας σε όσους ασκούν κριτική, ότι η Εκκλησία δεν συνεισφέρει στις προσπάθειες εξόδου από την κρίση, αλλά αρκείται στην ανάγνωση εγκυκλίου, τους καλεί να "έρθουν να δουν τι γίνεται". Όπως λέει, "ας ξεκινήσει κι άλλος φορέας να δίνει στην Αθήνα 7.000 μερίδες φαγητό σε άπορους ανθρώπους, να τους ντύνει, να τους φροντίζει, κι ας μας κατηγορήσουν τότε".

Ο κ. Ιερώνυμος υποστηρίζει ότι αποτελεί παραμύθι ότι η εκκλησιαστική περιουσία είναι τεράστια ("μιλούν για 840 χιλ. οικόπεδα και ψάνω να βρω ένα για γηροκομείο και δεν μπορώ", λέει). Παράλληλα, αναφέρεται στην πολυπλοκότητα του ζητήματος του προσδιορισμού της, σημειώνοντας ότι η Εκκλησία αποτελείται από περίπου δέκα χιλιάδες Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου -ναούς, μοναστήρια, κ.λπ.- το καθένα με τα δικά του βιβλία και τη δική του διαχείριση.

Πηγή: Ελευθεροτυπία

Ιθαγένεια καί Παράδοση

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Τό θέμα τής χορήγησης ελληνικής ιθαγένειας σέ μετανάστες δημιουργεί πολλές συζητήσεις μεταξύ Κληρικών καί λαϊκών καί διατυπώνονται διάφορες απόψεις, οι οποίες, τίς περισσότερες φορές, είναι αποσπασματικές, συνθηματολογικές καί γι’ αυτό προβληματικές. Μέ όσα θά καταγράψω στήν συνέχεια θά εντοπίσω μιά πλευρά τού θέματος, πού είναι όμως γενική, παρά τό ευσύνοπτο, καί όχι αποσπασματική.

Η ιθαγένεια ως λέξη συνδέεται μέ τήν νομική επιστήμη καί δηλώνει τόν «νομικό δεσμό πού συνδέει ένα πρόσωπο μέ ορισμένο κράτος καί τό καθιστά πολίτη τού κράτους», καί νομικά είναι συνώνυμη μέ τήν υπηκοότητα.

Είναι αυτονόητο ότι η ιθαγένεια αποτελεί τήν βάση ενότητος ενός Κράτους, καί δημιουργεί υποχρεώσεις καί δικαιώματα, σύμφωνα μέ τίς συνταγματικές επιταγές τού Κράτους. Αυτό σημαίνει ότι η Πολιτεία, κατόπιν εμπεριστατωμένης έρευνας καί μελέτης, χορηγεί σέ κάποιον μετανάστη τήν ιθαγένεια, ή αίρει τήν ιθαγένεια κάποιου άλλου γιά διαφόρους λόγους πού προβλέπονται από τήν νομοθεσία. Έτσι, υπάρχει η κτήση, η διατήρηση καί η αποβολή τής ελληνικής ιθαγένειας. Οπότε, είναι οι ιθαγενείς καί οι ανιθαγενείς.

Όταν μελετήση κανείς τόν τρόπο μέ τόν οποίον συνδέονται οι άνθρωποι μεταξύ τους, μπορεί νά εντοπίση τρείς πραγματικότητες, πού προσδιορίζονται μέ ανάλογες λέξεις-κλειδιά, ήτοι τό αίμα, τήν παιδεία καί τό πνεύμα.

Τό αίμα είναι η βάση συνδέσεων τών οικογενειών καί γενικότερα τών ιδιαιτέρων λαών. Πρόκειται γιά τήν συγγένεια τού αίματος, πού συνδέει στενά τίς οικογένειες καί τίς φυλές. Στούς δεσμούς αίματος μπορούμε νά εντοπίσουμε τά προβλήματα πού δημιουργεί ο ρατσισμός.

Πράγματι, ο ρατσισμός-εθνοφυλετισμός διακηρύσσει τήν βιολογική ενότητα, αλλά καί τήν βιολογική ανισότητα τών ανθρώπων καί συγχρόνως κάνει λόγο γιά ανώτερες καί κατώτερες φυλές καί μέ αυτόν τόν τρόπο δικαιολογούνται φυλετικές διαφορές, καταπιέσεις καί δουλείες, εθνικές, κοινωνικές καί φυλετικές.

Η παιδεία εξετάζει τήν ενότητα τής κοινωνίας μέσα από άλλη ευρύτερη βάση, αφού τήν προσδιορίζει μέ τήν γλώσσα καί τίς ιδιαίτερες αρχές πού καθορίζει ο πολιτισμός πού επικρατεί σέ έναν χώρο. Στό σημείο αυτό δίνεται μεγάλη σημασία καί προτεραιότητα στά ιδιαίτερα πολιτισμικά στοιχεία ενός τόπου.

Πολιτισμός είναι όλος ο τρόπος ζωής, η κληρονομιά καί οι σχέσεις μιάς ομάδας ανθρώπων πρός τό περιβάλλον, τίς αξίες τής ζωής, τόν Θεό καί τόν άνθρωπο. Εάν τό αίμα προσδιορίζει τόν βιολογικό οργανισμό τού ανθρώπου, πράγμα πού παρατηρείται καί στά άλογα ζώα, ο πολιτισμός είναι εκείνος πού χαρακτηρίζει κυρίως τόν άνθρωπο καί προσδιορίζει τήν ποιότητα τής ζωής του. Είναι η «συλλογική μνήμη τών ομάδων» πού μετάφερεται από γενιά σέ γενια καί ενώνει τίς ιδιαίτερες πολιτισμικές ομάδες τών ανθρώπων.

Τό πνεύμα είναι μιά τρίτη ενότητα πού συγκροτεί ευρύτερες ομάδες ανθρώπων, ανεξάρτητα από τό αίμα καί τήν παιδεία. Μέ τήν λέξη πνεύμα δέν εννοώ μόνον τίς ανώτερες πνευματικές καί καλλιτεχνικές αξίες, αλλά κυρίως τήν θρησκεία καί στήν προκειμένη περίπτωση τήν διδασκαλία καί τίς επιταγές τής Εκκλησίας. Πρόκειται γιά τό εκκλησιαστικό πνεύμα, γιά τόν εκκλησιαστικό τρόπο ζωής πού διακρίνεται γιά τήν διδασκαλία καί τό ιδιαίτερο βίωμα, πού ονομάζεται εκκλησιαστικό πολίτευμα.

Επομένως, οι τρείς αυτές λέξεις, ήτοι αίμα, παιδεία, πνεύμα, συνιστούν τρείς επάλληλους καί ομόκεντρους κύκλους, από τούς οποίους τό αίμα, δηλαδή η βιολογική συγκρότηση, είναι ο στενός καί εσωτερικός κύκλος, πού συνδέεται μέ τόν ρατσισμό η παιδεία είναι ο αμέσως ευρύτερος κύκλος, πού χαρακτηρίζεται κυρίως από τόν πολιτισμό καί τό πνεύμα, πού είναι ο ευρύτατος καί εξωτερικός κύκλος, βλέπει τά πράγματα μέ άλλη οπτική γωνία. Ο άνθρωπος όσο ωριμάζει πολιτισμικά καί πνευματικά τόσο καί εξέρχεται από τό αίμα, προχωρεί στήν παιδεία-πολιτισμό καί ανέρχεται στό πνεύμα, πού συνιστά τήν μεγαλύτερη καί πληρέστερη ελευθερία.

Από τήν φύση της η ενότητα πού στηρίζεται μόνο στό αίμα, παραβλέποντας καί τά άλλα δύο στοιχεία, προωθεί τήν θεωρία τής ανώτερης φυλής καί αυτό συνδέεται μέ επιθετικότητες, όπως τό είδαμε τόν 20ο αιώνα μέ τόν ναζισμό. Η παιδεία βελτιώνει κάπως τά πράγματα, αλλά είναι δυνατόν καί αυτή νά λειτουργήση επιθετικά, όταν προσδένεται στό άρμα τού εθνοφυλετισμού- ρατσισμού, δηλαδή τής νοοτροπίας τού αίματος, οπότε δημιουργούνται οι συγκρούσεις μεταξύ πολιτισμών. Τό πνεύμα, όπως εκφράζεται από τήν Ορθόδοξη Εκκλησία, υπέρκειται τού αίματος καί τής ιδιαίτερης πολιτισμικής έκφρασης, γιατί αναφέρεται περισσότερο στήν οικουμενικότητα.

Ειδικά η Ορθόδοξη Εκκλησία, χωρίς νά καταργή τίς ιδιαίτερες Πατρίδες, κινείται πάνω καί πέρα από αυτές, γιατί προσδιορίζεται από τήν «μέλλουσαν» καί όχι τήν «μένουσαν πόλιν» (Εβρ. ιγ', 14). Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος τού αγίου Ιωάννου τού Χρυσοστόμου, ότι όλος ο παρών βίος είναι «αποδημία» καί ότι ο άνθρωπος δέν είναι απλώς «πολίτης», αλλά «οδίτης» Γι’ αυτό συνιστά: «Μή είπης έχω τήνδε τήν πόλιν, καί έχω τήνδε. Ουκ έχει ουδείς πόλιν. Η πόλις άνω εστί. τά παρόντα οδός εστιν».

Πάντως, η ιστορία τού γένους μας έχει αποδείξει ότι ο ελληνισμός, ως τρόπος σκέψεως καί ζωής, υπήρξε οικουμενικός, καί η Ορθόδοξη Εκκλησία ζή καί εργάζεται «εις πάντα τά έθνη» (Ματθ. κη', 19), προσλαμβάνει καί τά πολιτισμικά καί φυλετικά στοιχεία άλλων λαών καί τά νοηματοδοτεί, όπως έδειξαν οι ιεραποστολικές προσπάθειες στά Βαλκάνια καί τήν Ρωσία.

Οι ρατσιστές βλέπουν τήν ταυτότητά τους στό αίμα καί σέ μιά πλευρά τού πολιτισμού (τήν γλώσσα), αλλά όσοι διακατέχονται από τό ορθόδοξο πνεύμα, καί εμπνέονται από τόν ελληνισμό, πού καί τά δυό κυριαρχούνται από τήν υγιή οικουμενικότητα, εξέρχονται από τήν στενότητα τών βιολογικών δεσμών, χωρίς νά τούς καταργούν καί εισέρχονται μέσα στήν όλη οικογένεια τού Αδάμ.

Η πολιτιστική μας παράδοση διδάσκει ότι αυτή προσλαμβάνει άλλες παραδόσεις καί τίς νοηματοδοτεί, δέν φοβάται τίποτε, αλλά αντέχει στόν χρόνο καί τίς πολιτισμικές επιθέσεις. Τό ίδιο καί η εκκλησιαστική παράδοση διδάσκει ότι είναι πολύ δυνατή καί «όλο τό φύραμα ζημοί». Όταν διακατεχόμαστε από φοβίες καί αισθανόμαστε τόν άλλο ως απειλή τής ύπαρξής μας, φανερώνουμε υπαρξιακή ανασφάλεια.

(Δημοσιεύθηκε στήν Εφημερίδα «Τό Βήμα» τής Κυριακής, 28-2-2010)

«Θεολογική θεώρηση της οικονομικής κρίσεως»

Προς

Το Χριστεπώνυμο Πλήρωμα

Της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Την περιόδο αυτή γίνεται ευρύτατος λόγος για την παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία δυστυχώς άγγιξε και την πατρίδα μας, ίσως σε μεγαλύτερη ένταση, από διάφορα αίτια. Και αυτό δημιουργεί συζητήσεις, προβληματισμούς και κατατίθενται προτάσεις για την έξοδο από αυτήν την κρίση.

Το σημαντικό όμως είναι ότι η προσπάθεια για την αντιμετώπιση της καταστάσεως αυτής δημιουργεί επιπρόσθετα προβλήματα στον λαό και προκαλεί θλίψη και μερικές φορές και απόγνωση. Πράγματι, οι χαμηλόμισθοι συνάνθρωποί μας προβληματίζονται έντονα για το πως θα κατορθώσουν να συντηρήσουν την οικογένειά τους, πως θα ανταποκριθούν στα ποικίλα έξοδα για την μόρφωση των παιδιών τους, πως θα τα αποκαταστήσουν επαγγελματικά.

Ως ποιμένες του λαού του Θεού βλέπουμε αυτές τις κοινωνικές πληγές και ακούμε την έντονη ανησυχία των συνανθρώπων μας. Καθημερινώς στις Ιερές Μητροπόλεις και τις Ενορίες έρχονται άνθρωποι πονεμένοι, βασανισμένοι, πληγωμένοι, απελπισμένοι και ζητούν στήριξη από την Εκκλησία, την οποία θεωρούν πνευματική τους μητέρα. 

Η Εκκλησία ενώ δεν προέρχεται από τον κόσμο, εργάζεται στον κόσμο ενώ είναι πνευματική, δρα στην ιστορία νοηματοδοτεί την ζωή των ανθρώπων και αντιμετωπίζει τα βιολογικά προβλήματά τους, αφού ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματικό ον. Όμως η Εκκλησία εργάζεται στην κοινωνία, χωρίς να κάνη πολιτική. Ελέγχει και κρίνει την αμαρτία, αλλά αγαπά τον αμαρτωλό άνθρωπο. Επειδή η κρίση είναι πολυποίκιλη, οι πολιτικοί εξετάζουν τα πολιτικά αίτια που την προκάλεσαν, αλλά η Εκκλησία βλέπει τα θεολογικά αίτια και προσπαθεί να θεραπεύσει τα συμπτώματα. Οι οικονομολόγοι ελέγχουν τους νόμους της αγοράς, ώστε να λειτουργούν με δικαιοσύνη, αλλά η Εκκλησία περιγράφει τα θεολογικά πλαίσια μέσα στα οποία θα κινείται ο άνθρωπος, θέτει πνευματικούς στόχους, αλλά και απαλύνει τις πληγές των ανθρώπων, χρησιμοποιώντας κρασί και λάδι, υλικά που πράγματι καθαρίζουν και θεραπεύουν τις πληγές, όπως δείχνει η παραβολή του καλού Σαμαρείτου. 

Είναι φυσικό ότι η Εκκλησία έχει τον δικό της θεολογικό-πνευματικό λόγο και την δική της θεραπευτική πράξη. Μέσα από αυτήν την προοπτική βλέπει τα πράγματα και θέλει με απλότητα και αγάπη να διατυπώσει τον λόγο Της στο πλήρωμά της, Κληρικούς και λαϊκούς, για την κρίση που διερχόμαστε. 

1. Η Εκκλησία, όπως το κάνει πάντα, απευθύνει τον παρηγορητικό, παρακλητικό και ελπιδοφόρο λόγο Της σε κάθε άνθρωπο που υποφέρει και πονά. Ο Χριστός όταν πλησίαζε πονεμένους ανθρώπους, το πρώτο που τους συνιστούσε ήταν το: «θάρσει, τέκνον», «θάρσει, θύγατερ», και τους ζητούσε να έχουν πίστη στον Θεό. Το θάρρος και η αισιοδοξία, η ελπίδα και η πίστη είναι τα απαραίτητα εφόδια στην ζωή μας. Όταν όλα τα πράγματα φαίνονται σκοτεινά, υπάρχει ελπίδα. Ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό δεν φοβάται τίποτε, ούτε και αυτόν τον θάνατο. Η πίστη, το θάρρος, η ελπίδα, η αισιοδοξία, το νόημα ζωής, ο ψυχικός και πνευματικός πλούτος πρέπει να είναι τα βασικά μας εφόδια. Με αυτά ως Ορθόδοξοι Έλληνες, αλλά και με φιλότιμο αντιμετωπίσαμε όλες τις δυσκολίες της ζωής μας στο παρελθόν και εξήλθαμε νικητές από τις διάφορες κρίσεις που περάσαμε και με αυτά και πάλι θα νικήσουμε. 

2. Αυτήν την περίοδο πρέπει να αναπτυχθεί σε μεγάλο βαθμό η φιλαλληλία, η φιλανθρωπία, η αλληλεγγύη, η προσφορά στους αδελφούς μας που έχουν ανάγκη. Κανείς δεν μπορεί να προφασισθεί ότι δεν τους γνωρίζει. Είναι δίπλα μας και τους συναντούμε καθημερινά. Είναι η χήρα γυναίκα, που ξενοδουλεύει για να μεγαλώσει τα παιδιά της είναι ο άνεργος πατέρας, που πονάει επειδή δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της οικογένειάς του είναι ο ασθενής που δεν έχει ικανή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ο μαθητής, ο φοιτητής, που δεν μπορεί να ικανοποιήσει τον πόθο του να σπουδάσει, όπως θα ήθελε είναι ο πτυχιούχος που δεν μπορεί να αποκατασταθεί επαγγελματικά και να προσφέρει στην κοινωνία είναι ο συνταξιούχος που στερείται τα αναγκαία για να αισθανθεί την θαλπωρή στην τρίτη ηλικία που βρίσκεται, και τόσοι άλλοι. 

Έτσι, όσοι έχουν επάρκεια υλικών αγαθών πρέπει να προσφέρουν αυτοπροαίρετα ό,τι μπορούν περισσότερο στους αδελφούς τους εν Χριστώ που υποφέρουν. Πως μπορεί κανείς να αισθάνεται τον Θεό ως Πατέρα, όταν δεν αισθάνεται τον πλησίον του ως αδελφό; Οι Πατέρες της Εκκλησίας στα κηρύγματά τους, σε περιστάσεις παρόμοιες με τις δικές μας, ήλεγξαν δριμύτατα εκείνους που πλουτίζουν σε βάρος του λαού, αλλά και τους προέτρεψαν με δύναμη να βοηθούν τους πτωχούς συνανθρώπους τους. Αν διαβάσει κανείς τους λόγους του Μεγάλου Βασιλείου, του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και άλλων Πατέρων εναντίον των πλουσίων, των τοκογλύφων, των σκληροκαρδίων, τότε θα διαπιστώσει την οξύτητα του πατερικού λόγου, αλλά και την ευαισθησία της εκκλησιαστικής ζωής. Για παράδειγμα, ο Μέγας Βασίλειος ελέγχει τους πλουσίους, που συγκεντρώνουν υλικά αγαθά αδικώντας τον λαό.

3. Τα πάθη της φιληδονίας, της φιλοδοξίας, της φιλαργυρίας-φιλοκτημοσύνης είναι εκείνα που οδηγούν τους ανθρώπους σε οικονομικές κρίσεις. Η ευμάρεια, η ευδαιμονία, η υπερκατανάλωση, είναι τα γενεσιουργά αίτια των οικονομικών κρίσεων. Βεβαίως, είναι σημαντικό να ζει κανείς «αξιοπρεπώς», από πλευράς υλικών αγαθών, αλλά όλα έχουν και τα όριά τους. Η εκκλησιαστική ζωή συνδέεται στενά με την ασκητικότητα και την ολιγάρκεια. Και οι Χριστιανοί πρέπει να ζουν με λιτότητα. Δυστυχώς όμως σε υπερκαταναλωτικές κοινωνίες δεν βιώνεται η άσκηση, που είναι η βάση της χριστιανικής ζωής. Λέγοντας δε άσκηση εννοούμε την καλή χρήση των υλικών αγαθών που είναι αναγκαία για την ζωή και όχι την συσσώρευση και την υπερκατανάλωση αυτών.

Επίσης, εκείνο που παρατηρείται στην σύγχρονη κοινωνία είναι ότι υφίσταται μεγάλη διάσταση μεταξύ της κατανάλωσης και της παραγωγής. Όταν μια χώρα αυξάνει τον βιοτικό τρόπο ζωής, χωρίς να παράγει, είναι φυσικό να οδεύει σε οικονομική κρίση. Αυτό συμβαίνει και στην οικογενειακή και την προσωπική μας ζωή. Όταν τα έξοδα είναι περισσότερα από τα έσοδα, όταν δαπανούμε χρηματικά ποσά σε ευδαιμονιστικές καταστάσεις και μάλιστα με δανεισμένα χρήματα, τότε δημιουργούνται οικονομικές κρίσεις. 

4. Η ευθύνη της οικονομικής κρίσεως ανήκει και σε όσους κατά καιρούς διαχειρίζονται τα κοινά πράγματα, όταν δεν δίνουν σωστές κατευθύνσεις στον λαό, αλλά τον προκαλούν ακόμη περισσότερο, όταν δεν διαχειρίζονται καλά τους εισπραττόμενους φόρους, οι οποίοι πρέπει να είναι ανταποδοτικοί, όταν δεν ομιλούν την αλήθεια, δεν σέβονται τους ανθρώπους που τους εμπιστεύθηκαν και δεν λαμβάνουν μέτρα με υψηλό αίσθημα δικαιοσύνης. Η ευθύνη τους είναι μεγάλη, διότι κατά τον Μέγα Βασίλειο: «τα των αρχόντων κακά, συμφορά τοις αρχομένοις γίνεται».

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Η Ιερά Σύνοδος αυτήν την περίοδο απευθύνεται σε όλους, Κληρικούς και λαϊκούς, άρχοντες και αρχομένους, και προσφέρει μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας, θάρρους και πίστεως. Επί πλέον, παρακαλεί όλους να αποκτήσουν τον τρόπο της ζωής των πρώτων Χριστιανών που ζούσαν με κοινοκτημοσύνη και κοινοχρησία και προσέφεραν το περίσσευμά τους για τις ανάγκες των αδελφών τους. Συγχρόνως, η Ιερά Σύνοδος προσεύχεται στον Θεό να δίνη στους πολιτικούς οι οποίοι χειρίζονται τα δημόσια πράγματα, ιδίως αυτήν την κρίσιμη περίοδο, δύναμη, έμπνευση, σύνεση, εφευρετικότητα, αγωνιστικότητα, όχι μόνον για να βρουν λύσεις και να αντιμετωπίσει η Πατρίδα μας την κρίση, αλλά και για να βελτιώσουν και να εκσυγχρονίσουν τους κοινωνικούς θεσμούς, όπως και να αντιμετωπίσουν με περισσότερη ευαισθησία και δικαιοσύνη τους ανθρώπους εκείνους που είναι αναγκασμένοι να σηκώνουν δυσβάσταχτα φορτία. 

Είναι δε ευνόητον ότι η Εκκλησία, που είναι ο μεγαλύτερος φιλανθρωπικός φορέας της Πατρίδας μας, με τα Ιδρύματα που λειτουργεί και την φιλανθρωπία που ασκεί, θα συνεχίσει, όσον είναι δυνατόν, να εργάζεται εντατικά για την ανακούφιση του λαού. 

Ευχόμαστε στον Θεό, δια πρεσβειών της Παναγίας μας, να μας προστατεύει από κάθε κακό και να κατευθύνει τα διαβήματά μας «προς παν έργον αγαθόν».

Καλή Ανάσταση. 

† Ο Αθηνών Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος

† Ο Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου Ιερόθεος

† Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος

† Ο Βεροίας και Ναούσης Παντελεήμων

† Ο Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Ανδρέας

† Ο Ξάνθης και Περιθεωρίου Παντελεήμων

† Ο Νικαίας Αλέξιος

† Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος

† Ο Ελασσώνος Βασίλειος

† Ο Φθιώτιδος Νικόλαος

† Ο Γυθείου και Οιτύλου Χρυσόστομος

† Ο Δημητριάδος και Αλμυρού Ιγνάτιος

† Ο Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων Κύριλλος

Ο Αρχιγραμματεύς

† Αρχιμ. Κύριλλος Μισιακούλης

Σπείραμε με την ψήφο μας αυτοκαταστροφή

Tου Χρηστου Γιανναρα

Πηγή:Καθημερινή

Τον πανικό δεν τον γεννάει η οικονομική χρεοκοπία, τον γεννάει η κυρίαρχη στη χώρα αλογία. Αλογία θα πει: να μη λειτουργεί στον δημόσιο βίο καμιά λογική.

Αν οι νόμοι συνοψίζουν την κοινή λογική για κοινή προστασία, η αλογία είναι ταυτόσημη με την ανομία, την ανεμπόδιστη αυθαιρεσία. Ακυρώνει η αλογία κάθε ενδεχόμενο κοινής συν-εννόησης, κάθε θεσμική δυνατότητα επιβολής των νόμων.

Εικόνα πόλης παραδομένης σε μανιακούς βανδάλους για πολλοστή, μέσα σε ένα χρόνο, φορά. Τσακισμένες βιτρίνες, θρυμματισμένες ορθομαρμαρώσεις, ο μόχθος του εμπορευόμενου και ο βιοπορισμός του μισθωτού κατεστραμμένοι. Σπασμένα με βαριοπούλες και τα λευκά μαρμάρινα σκαλοπάτια στην Τράπεζα της Ελλάδος. Εμειναν άθικτα στα χρόνια της ξενικής κατοχής, στον εφιάλτη της εμφύλιας μέσα στην πόλη διαπάλης. Και τσακίστηκαν ανεμπόδιστα με «εδραιωμένη» πια σήμερα τη «δημοκρατία»(!) από μια χούφτα ψυχανώμαλους που μπορούν, όποτε θέλουν, να καταλύουν το έννομο κράτος.

Υποτίθεται έννομο το ελλαδικό κράτος, με θεσμούς «προστασίας του πολίτη» από την ανομία. Αλλά είναι φανερό ότι οι λειτουργοί του κράτους έχουν λόγους να μη θέλουν την επιβολή των νόμων, να αρνούνται να προστατέψουν τους πολίτες από την ψυχανωμαλία των βανδάλων. Και αυτή η ανεξήγητη, παράλογη αυτοκατάργηση του κράτους γεννάει στον πολίτη τον πανικό.

Μέρα εργάσιμη και τα καταστήματα σχεδόν όλα κλειστά, με κατεβασμένα ρολά έκτακτης θωράκισης, το ίδιο και όλες οι τράπεζες. Κλειστά ώς και τα περίπτερα, φευγάτοι ακόμη και οι κουλουρτζήδες. Διαβάτες ελάχιστοι, οι περισσότεροι αλλοδαποί, το βήμα τους βιαστικό – πλανιέται τρόμος. Από στιγμή σε στιγμή μπορεί να εμφανιστεί καινούργιο κύμα των μανιακών κουκουλοφόρων, με τις βαριοπούλες και τους μυτερούς σιδερένιους λοστούς, για την ηδονή της καταστροφής και του πλιάτσικου.

Η ψυχανωμαλία αφήνει παντού και γραπτή τη σφραγίδα της: Συνθήματα με σπρέι απίστευτης λεκτικής ένδειας, ωσάν να θέλουν να αποδείξουν ότι τα ελλαδικά σχολειά παράγουν μόνο «λειτουργικώς αναλφαβήτους». Το πρόσφατο μένος τους για τα βιβλιοπωλεία (θρυμμάτισαν τρεις φορές τον «Ιανό») δηλώνει φανερά από ποια δεξαμενή παιδευτικού παλιμβαρβαρισμού αντλεί η υστερία των βανδάλων.

Αλλά γιατί αυτή η άνευ όρων παράδοση του κράτους στις ορέξεις βίας και στον κρετινισμό των περιθωριακών; Μα επειδή η βία, ο κρετινισμός, η ανομία στη χώρα μας έχουν τεθεί υπό την άμεση προστασία των «προοδευτικών» πολιτικών δυνάμεων και κάθε αντίρρηση, διαμαρτυρία, απαίτηση αντίστασης στην κτηνωδία στιγματίζεται αμέσως σαν «συντηρητική», «σκοταδιστική», «ακροδεξιά» προκατάληψη. Η Ελλάδα έχει παραδοθεί στην ανομία και αλογία, επειδή, πριν σαράντα τρία χρόνια, κάποιοι άφρονες, επίορκοι στρατιωτικοί πρόσφεραν το άλλοθι για να απολαμβάνει από τότε μόνιμη και εκβιαστική ασυλία κάθε μορφή καπηλείας και παραχάραξης της Αριστεράς, ακόμα και οι πιο ψυχοπαθολογικές, εγκληματικά αντικοινωνικές διαστροφές της.

Εφτά ολόκληρες μέρες κάποια ελάχιστα (ούτε εκατό) άτομα απροσμέτρητης αντικοινωνικής θρασύτητας είχαν αποκλείσει τη διέλευση οχημάτων από τον κεντρικότερο δρόμο της Αθήνας. Δεν ήταν απελπισμένη φτωχολογιά, ήταν τα προκλητικότερα μισθολογικά «ρετιρέ»: υπάλληλοι της πρώην «Ολυμπιακής» με τους παχυλότερους μισθούς που υπήρξαν ποτέ στο ελλαδικό Δημόσιο – οι απολαβές κλητήρα της «Ολυμπιακής» προκλητικά υψηλότερες από τη σύνταξη πανεπιστημιακού καθηγητή. Και διορισμένοι, κατά κανόνα, με κομματικό ρουσφέτι, άκριτα, άδικα, ανήθικα.

Εφτά ολόκληρες μέρες βασάνισαν, με εσκεμμένο προγραμματικό σαδισμό, εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών τους. Ζημίωσαν ανεπανόρθωτα την από καιρό τώρα εξουθενωμένη αγορά του κέντρου της Αθήνας, όπου πια διακυβεύονται χιλιάδες θέσεις εργασίας βιοπαλαιστών υπαλλήλων. Ανενόχλητοι, ατιμώρητοι. Για μια ακόμα φορά (με «σοσιαλιστική» κυβέρνηση) το κράτος δεν ενδιαφερόταν για τη φτωχολογιά και για το φάσμα της ανεργίας της, το κράτος είχε τεθεί στην υπηρεσία των θρασύτατων παρανόμων: Η τροχαία τούς εξασφάλιζε άνεση στην κακουργία (υποχρέωνε τους οδηγούς σε απίστευτα χρονοβόρα, εφιαλτικής βραδύτητας παράκαμψη) και ο δήμος τούς παρείχε πλήρη κάλυψη των μεγαφωνικών τους εγκαταστάσεων για να διαδηλώνουν τον φασιστικό γκανγκστερισμό τους.

Σε ένα κράτος όπου η επιβολή του νόμου είναι αυτονόητη υποχρέωση προστασίας των πολιτών και όχι «παρεκτροπή αυταρχισμού», οι καταληψίες της Πανεπιστημίου θα συλλαμβάνονταν όλοι και η ποινή τους θα ήταν φυλάκιση βαρύτατη χωρίς δυνατότητα εξαγοράς. Αυτή είναι η λογική της δημοκρατίας, δηλαδή η άμυνα της ελευθερίας των πολλών όταν απειλείται από την κτηνώδη ιδιοτέλεια (ή την ψυχανωμαλία) των ελαχίστων.

Δεν υπάρχει γιατρειά, έχουμε μπει σε λούκι δίχως διέξοδο. Εξηγούσε ένας σοβαρός γνώστης των οικονομικών της Υγείας ότι το αρτιότερο σε εξοπλισμό και πολυτελέστερο σε νοσηλευτικές συνθήκες ιδιωτικό νοσοκομείο, έχει κόστος λειτουργίας το μισό ή και λιγότερο από ένα κρατικό με τα ίδια κρεβάτια. Και βεβαίωνε ότι είναι η αλυσιδωτή διαφθορά που αποκλείει και στον ιδιοφυέστερο και ανιδιοτελέστερο ηγέτη να πατάξει ποτέ το πλιάτσικο (ανομία και αλογία) για χάρη του οποίου και μόνο λειτουργεί ακόμα δημόσιος βίος στην Ελλάδα.

Η ασυλία που απολαμβάνει σήμερα κάθε κουκουλοφορεμένη αντικοινωνική συμπεριφορά (ιδιοτέλειας ή ψυχανωμαλίας), είναι απολύτως η ίδια με αυτήν που καλύπτει, τριάντα έξι χρόνια τώρα, την κομματική καταλήστευση του κοινωνικού χρήματος, την πανδημία «λαδώματος» της πλειονότητας των κρατικών υπαλλήλων, τη διαπλεκόμενη με την εξουσία φοροδιαφυγή. Η ίδια αυτή ασυλία επιτρέπει να επανεκλέγονται στην ηδονική απόλαυση της εξουσίας οι κυρίως υπεύθυνοι του τελεσίδικου αδιεξόδου.

Σπείραμε (με την ψήφο μας) αλογία, θερίζουμε αυτοκαταστροφή.

Κριτήριο της ασκησης η αγάπη

Η Δ΄ Κυριακή των νηστειών είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη τον Σιναΐτη(528-603μ.χ.) που αποκαλείται και ο της Κλίμακος για ένα πολύ πνευματικό βιβλίο που εγραψε και ονομάζεται «Κλίμαξ», δηλαδή σκάλα, επειδή οδηγεί από τα χαμηλά στα υψηλά, από τα πρώτα στάδια της πνευματικής ζωής στα υψηλότερα και τελειότερα.

Λόγω δε της μεγάλης του αξίας και επειδή το βιβλίο αυτό αναφέρεται κυρίως προς τους μοναχούς, διαβάζεται συνήθως από την αρχή της Μεγάλης Σαρακοστής στα περισσότερα Ορθόδοξα Μοναστήρια.

Αποτελείται από 30 λόγους που ο καθένας τους περιγράφει μια αρετή. Αρχίζοντας οι αρετές από τις πιο πρακτικές και προχωρώντας στις πιο θεωρητικές, ανεβάζουν τον άνθρωπο, σκαλοπάτι-σκαλοπάτι σε ουράνιο ύψος. Στην κορυφή των αρετών, ο Άγ. Ιωάννης τοποθέτησε την «Αγάπη», ως την υψηλοτέρα των αρετών και αυτή που κάνει τον άνθρωπο κατ’ εξοχήν «όμοιο»με το Θεό.

Η αγάπη δηλαδή τελικά, οδηγεί τον ανθρωπο στο «καθ’ ομοίωσιν», στον προορισμό του, στη σωτηρία του. Αυτή είναι το κριτήριο της πνευματικής ζωής, της προσπάθειας την οποία καταβάλλουμε για να συναντήσουμε τον Αναστημένο Χριστό. Η αγάπη είναι το κριτήριο της ορθόδοξης ασκησης.

Η ορθόδοξη ασκηση με αλλα λόγια δεν είναι ατομικό γεγονός, αλλά εκκλησιαστικό γεγονός.

Πολλοί αδελφοί μας κάνουν ασκηση για αυτοπειθαρχία, για να νικήσουν τις ορμές τους, για να επιβληθούν στον εαυτό τους, για να αποκτήσουν δύναμη. Θέλουν κι αυτοί να γίνουν δυνατοί, να αποκτήσουν κάποια χαρίσματα των αγίων. Κίνητρο τους είναι ο εαυτός τους, η ατομικότητα τους και όχι το Πρόσωπο του θεού και τα πρόσωπα των αδελφών. Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που επαγγέλεται ο εκκλησιαστικός τρόπος ζωής, η ορθόδοξη ασκηση.

Η ορθόδοξη ασκηση, ακριβώς, θέλει να βγάλει τον ανθρωπο από την ατομικότητα, από την απομόνωση, από το κλείσιμο στον εαυτό του και να τον επαναφέρει στη σχέση, στη φύση του που είναι εκκλησιαστική, να τον κάνει μέλος της Εκκλησίας. Η ορθόδοξη ασκηση θέλει να βοηθήσει τον ανθρωπο να συναντήσει το Πρόσωπο του Θεού και τα πρόσωπα των αδελφών του.

Γι’ αυτό το σκοπό και μόνο χρειάζεται η ασκηση.

Ο ανθρωπος δημιουργήθηκε υγιής από το Θεό για να εχει και να διατηρεί μια σχέση, σχέση με το Θεό, σχέση με τους αλλους ανθρώπους και σχέση με ολόκληρη την κτίση. Αυτό το ειχαν επιτύχει οι πρωτόπλαστοι γιατί ειχαν την ζωοποιό σχέση με το Θεό, ειχαν τη Χάρη του Θεού. Μετά την πτώση, όμως ο ανθρωπος αρρώστησε, εχασε τον προσανατολισμό του προς το Θεό, απώλεσε τη Θ. Χάρη με αποτέλεσμα να διαταραχθούν ολες οι σχέσεις του με το Θεό, τους ανθρώπους, την κτίση και τον ιδιο τον εαυτό του.

Επομένως η θεραπεία, όπως την βλέπει η Ορθόδοξη Παράδοση, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αποκατάσταση των σχέσεων αυτών και η επαναφορά της ανθρώπινης υπαρξης στην προηγούμενη δόξα της.

Ο ανθρωπος την θεραπεία του, την πληρότητα του, την υγεία του μπορεί να την βρεί μόνο μέσα στον χώρο της εκκλησιαστικής κοινότητος, όπως εκφράζεται κυρίως στην Θ.Ευχαριστία, στον χώρο της φιλαδελφείας, στην οικογένεια=Εκκλησία οπου υπάρχει αληθινή θεραπεία μέσα από τις αγαπητικές σχέσεις που αναπτύσσονται.

Γι΄αυτό το σκοπό και μόνο χρειάζεται η ασκηση: Για να ανήκω στο Σώμα του Χριστού, που κοινωνούν τα πρόσωπα των αδελφών μεταξύ τους. Επειδή δεν μπορώ να ενωθώ με τους αδελφούς μου, επειδη είναι κάτι δύσκολο, γιατί εχω τον εγωισμό μου, θέλω την καλοπέραση μου, θέλω πάντα να βάζω τον εαυτό μου πάνω απ’ όλα, γι’ αυτό ασκούμαι.

Η ασκηση είναι το μέσον για να συναντήσω τον αδελφό μου. Δεν κάνω ασκηση ερήμην του Θεού και του αδελφού μου για να καταφέρω κάτι δικό μου.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα από την καθημερινή μας ζωή:

Νηστεύουμε σκληρά, δεν τρώμε το λάδι πολλές φορές,

- αλλά δεν καταλαβαίνουμε τον σύντροφό μας, ζούμε στον κόσμο μας, δεν του δείχνουμε αγάπη και ενδιαφέρον, τον εχουμε στο περιθώριο

- δεν καταλαβαίνουμε τα παιδιά μας, δεν ακούμε τι μας λένε, δεν μπαίνουμε στη θέση τους, δεν σεβόμαστε το πρόσωπο τους, φερόμαστε αψυχολόγητα. Και κατά τα αλλα θεωρούμε ότι είμαστε εντάξει απέναντι στο Θεό, γιατί κάνουμε ασκηση, κάνουμε νηστεία.

Ομως το κριτήριο της ασκησης είναι η αγάπη. Ασκούμαστε για να αγαπήσουμε, για να μπούμε πιο πολύ μέσα στην Εκκλησία.

Ξέρετε είναι σχετικά εύκολο να ασκείσαι σωματικά, π.χ. να νηστεύεις, αλλά είναι πιο δύσκολο να κάνεις ασκηση στον εγωισμό σου, για να αγαπήσεις τον συνάνθρωπό σου.

Ολες οι ασκήσεις είναι πιο εύκολες από την αγάπη. Γιατί η αγάπη είναι η κατ’ εξοχήν ασκηση.

Στις άλλες ασκήσεις είναι μικρό το κόστος, το φαγητό, τα χρήματα, ο υπνος κ.λ.π. Στην αγάπη είναι μεγάλο το κόστος: Πρέπει να κάνεις την αποκεντρωση, να βγάλεις τον εαυτό σου από το κέντρο της καρδιάς σου, για να χωρέσει ο άλλος, ο συνάνθρωπος. Αυτή είναι η ασκηση, η αγάπη. Όλα τα αλλα μας βοηθούν στην αγάπη.

Υπακούω στην Εκκλησία και νηστεύω, σημαίνει μαθαίνω να αγαπάω περισσότερο. Γι’ αυτό και οι Πατέρες μας λένε ότι αυτά που εξοικονομούμε από τη νηστεία, θα πρέπει να πηγαίνουν στους φτωχούς, όχι στη τράπεζα.

Νηστεύω, κάνω ασκηση δηλαδή, για να ενωθώ με τους αδελφούς μου περισσότερο.

Με αυτές τις σκέψεις αγαπητοί μου θέλησα να σας πω ότι είναι ανάγκη τώρα που είναι Σαρακοστή, να μελετήσουμε και να προσευχηθούμε πολύ, ώστε να αποφύγουμε τις παρανοήσεις και η ασκηση μας να είναι ορθόδοξη, απαλλαγμένη από ξένα στοιχεία, από ιδιωτικές θεολογίες, από την αγνοια.

Διαφορετικά η ασκηση μας θα ειναι κουραστική, σκληρή, πικρή, αναποτελεσματική, αντιεκκλησιαστική, χωρίς χαρά, χωρίς ταπείνωση, χωρίς εμπνευση, χωρίς ελπίδα, χωρίς αγάπη,.

Όμως δεν είναι αυτό η Εκκλησία μας, δεν είναι αυτό η πίστη μας, δεν είναι αυτό, η παράδοση μας, δεν είναι αυτό οι Πατέρες μας, δεν είναι αυτό η ορθοδοξία μας.

Αντίθετα οι Αγιοι μας, οσο πιο σκληρή ασκηση εκαναν, τόσο πιο πολύ αγάπη εδειχναν, τόσο πιο πολύ επιεικείς ησαν, τόσο πιο πολύ χαρά ειχαν,γιατί ειχαν συλλάβει το νόημά της :

Ότι είναι μια εξάσκηση, προπόνηση, για να συναντήσει κάποιος τον αδελφό του, τον συνάνθρωπό του.

Σας ευχομαι καλή επιτυχία στην ασκηση σας, στην πορεία δηλαδή για την συνάντηση σας με τον Αναστημένο Χριστό.