Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας για τον Μακαριστό Αυγουστίνο Καντιώτη: Απεσταλμένος από την πρόνοια του Θεού

«Το πέρασμα του πατρός Αυγουστίνου από την Κοζάνη στα χρόνια της κατοχής, τοποθετούμενο στα ευρύτερα ιστορικά πλαίσια της ζωής του Γένους μας, εμφανίζει πολλές αναλογίες με τις μορφές και τη δράση ανδρών, οι οποίοι σε κρισίμους καιρούς απεστάλησαν από την πρόνοια του Θεού, για να διασώσουν την πνευματική ταυτότητα του λαού μας, αλλά και αυτή τη βιολογική του υπόσταση»(Από επιστολή του στον Αρχιμ. Παναγιώτη Μύρου, στο βιβλίο «Αντίσταση της αγάπης», β εκδοση 1991, σ.σ.494). Σαν απόδειξη της εκτίμησης του Αγίου Περγάμου παραθέτω το παρακάτω κείμενο που καταδεικνύει του λόγου το αληθές.

         "  Η δράση του π. Αυγουστίνου  στην Κοζάνη τα ετη 1943-1945 ήταν τόσο μεγάλη, που έχει γραφτεί γι΄ αυτήν ολόκληρο βιβλίο. Ο ίδιος άλλωστε έλεγε: «Στο χάρτη της καρδιάς μου πρωτεύουσα είναι η Κοζάνη». Με μεγάλη δυσκολία σταχυολόγησα –στην κυριολεξία– τα παρακάτω, χωρίζοντάς τα στις εξής θεματικές ενότητες, για να διευκολύνω την ανάγνωσή τους:

Α. ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ

           Στην πόλη της Κοζάνης τότε υπήρχε μεγάλη φτώχεια. Αυτό έγινε αντιληπτό από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του εκεί ο π. Αυγουστίνος: μπήκε μέσα σ΄ ένα γαλακτοπωλείο και παρήγγειλε τσάι. Δεν είχαν και του έβγαλαν σαλέπι. Όταν του το έφεραν, έβγαλε ένα ξεροκόμματο να βουτήξει και του έπεσαν μερικά ψίχουλα κάτω. Τότε χίμηξαν όλοι, μαλώνοντας ποιος θα τα πρωτοαρπάξει! Συντετριμμένος μοιράζει το σαλέπι και το ξεροκόμματο και φεύγει. Κατάλαβε ότι κάτι έπρεπε να κάνει γι΄ αυτήν την κατάσταση. Από τότε ο Αυγουστίνος θεώρησε πρώτιστο καθήκον του να στηλιτεύει του πλουσίους, που δεν βοηθούσαν την κατάσταση, με πραγματικά πολύ σκληρή γλώσσα, πιστεύοντας, όπως αναφέραμε και στην αρχή, ότι θέλουν βουκέντρα για να ξυπνήσουν. Μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τα τότε κηρύγματα του, που, σε όσους γνωρίζουν, ίσως να θυμίσουν τον τρόπο που μιλούσε και προσπαθούσε να ξυπνήσει συνειδήσεις ο Κοσμάς ο Αιτωλός τον καιρό της επανάστασης –και τον οποίο Κοσμά Αιτωλό, σημειωτέον, θαύμαζε ο π. Αυγουστίνος:
«Εν ονόματι του Ιησού Χριστού, εν ονόματι των αγγέλων, εν ονόματι των αγίων, σας εξορκίζω να δώσετε για τους πεινασμένους».
«'Αγε νυν οι πλούσιοι κλαύσατε ολολύζοντες… Πεθαίνουν τα παιδιά μας. Δεν πονάτε; Δε φοβάστε το Θεό; Εκμεταλλεύεστε τον πόνο και τη δυστυχία. Ξεγυμνώνετε τους φτωχούς. Μη χαίρεστε. Σας προειδοποιώ. Αυτά που παίρνετε θα γίνουν σάβανα. Οι αποθήκες θα μείνουν έρημες. Στα σπίτια σας κουκουβάγιες θα λαλήσουν».
«Ο άσπλαγχος τρέφει τα σκυλιά, τα ζώα του, αλλά πού να δώσει εις εκείνον που πεινά! Θα τον αφήσει να πεθάνει εις την θύραν της οικίας του, ως απέθανον τόσοι και τόσοι εις τας θύρας των καλλιμαρμάρων μεγάρων των Αθηνών και αι κυρίαι και δεσποινίδες από τους γρίλλους των παραθύρων εθεώντο απαθείς τον θάνατον των νεωτέρων Λαζάρων της εποχής μας».
«Πλούσιοι που δεν ελεείτε! Κλαύσατε από τώρα. Θα τιμωρηθείτε διά την ασπλαγχνίαν σας. Εις τον ορίζοντα φαίνονται τα μαύρα σύννεφα της οργής του Θεού. Δεν είναι ιδικά μου λόγια, είναι λόγια του Ευαγγελίου. Ανοίξατε την Καινήν Διαθήκην, Ιακώβου επιστολή… Αυτά λέγει ο Θεός. Πλούσιοι! Δεν σας μισούμεν. Σας αγαπώμεν με την αγάπην του Χριστού, η οποία μας επιβάλλει να σας είπωμεν την αλήθειαν. Ίδετε την δυστυχίαν του λαού μας και ελεήσατε...». 
Ο λόγος του είναι ζωντανός και προσωπικός, ώστε ο καθένας να νομίζει ότι απευθύνεται σ΄ αυτόν. Από μαρτυρία του Αθανασίου Καστάμη:
«"-Νάτος, νάτος, εδώ είναι, μαζί μας είναι. Σε βλέπω, σε βλέπω! Εσένα μαυραγορίτη. Εσένα που δεν κοιμόσουν χθες το βράδυ. Εσένα που έτρεχες όλη τη νύχτα και τώρα κοιμάσαι. Σε βλέπω κι εσένα κλέφτη, που έκλεβες χθες βράδυ!" Οι άνθρωποι κοιτάζουν ο ένας τον άλλον. Ψάχνουν ανάμεσά τους. Κι ο κήρυκαςσυνεχίζει με μια χαρακτηριστική κίνηση:
-Έλα εσύ. Έλα εδώ!
Ασυναίσθητα κάποιος μετακινείται προς το μέρος του ομιλητού. Αλλά ο λόγος συνεχίζεται και τότε αντιλαμβάνεται ο ακροατής πως δεν κλήθηκε προσωπικά αυτός, αλλά το κάλεσμα ήταν τέχνασμα για να ζωηρέψει ο λόγος.»

           Μια μέρα, στο ναό του Αγ. Νικολάου Κοζάνης ήταν παρών και κάποιος συνοδικός έξαρχος. Ο Αυγουστίνος αρχίζει να κηρύττει και σε κάποια φάση λέει τα εξής (μαρτυρία Ηλία Ταβουλαρίδη):

«"Ο αδελφός σου πεινά, υποφέρει, πεθαίνει. Πώς ησυχάζεις; Πώς κοιμάσαι; Ναι αδελφοί μου, την ώρα που ο φτωχός λαός πεθαίνει από την πείνα, κάποιοι άλλοι κάτω στην Αθήνα έχουν μεγάλες κοιλιές και μέγαρα…" Τότε ο συνοδικός έξαρχος σηκώνεται να φύγει και δίνει εντολή τους επιτρόπους να σβήσουν τα κεριά, που ήταν αναμμένα στους πολυελέους. Οι επίτροποι εκτελούν την εντολή και ο ναός σκοτεινιάζει. Ο ψάλτης του ναού Ναούμ Σκαρκαλάς φωνάζει: "Μη σβήνετε τα κεριά στους πολυελέους. Εγώ θα τα πληρώσω. Ν΄ αναφθούν όλοι. Σας παρακαλώ. Κρατήστε όλο το μισθό μου. Ανάψτε τους πολυελέους!" Και ο ομιλητής προσθέτει: "Ντροπή. Είναι ντροπή! Ανάψτε κεριά και θα τα πληρώσω εγώ από το πτωχό μου βαλάντιο".  …Όσοι βρίσκονται κοντά στα παγκάρια αγοράζουν κεριά. Δίνουν και σ΄ άλλους που βρίσκονται πιο μπροστά. Μοιράζονται κεριά σ΄ όλο το εκκλησίασμα. Μαζεύονται πέντε-έξι και κάνουν ανθρωποσκάλα· σκαρφαλώνουν ίσαμε τον πολυέλεο. Ανάβουν τα κεριά. Το φως μεταδίδεται παντού. Φωταγωγείται όλος ο κόσμος. Μοιάζει να είναι Ανάσταση. Ήταν τόσα τα κεριά, ώστε μας ερχόταν λιποθυμία. Το κήρυγμα συνεχίζεται…».
           Φαίνεται ότι τα κηρύγματα του έκαναν πολύ εντύπωση τη ζοφερή εκείνη εποχή της κατοχής. Ο Θωμάς Κουντουράς αναφέρει: «Εγώ θυμούμαι τη μητέρα μου που ερχόταν από το κήρυγμα και έκλαιγε στο σπίτι. Έκλαιγε κόσμος πολύς στις εκκλησίες όταν κήρυττε ο π. Αυγουστίνος. Δεν ήταν που χόρταινε το στομάχι μόνο. Χόρταινε τους ανθρώπους και με το κουράγιο που έδινε…». Κατά τον Ιωάννη Θάνο, «Αυτά που έλεγε τα πίστευε βαθειά και ήταν έτοιμος να θυσιαστεί για τον άνθρωπο, για το λαό. Κανένα εμπόδιο δεν τον σταματούσε…»


Β.ΙΔΡΥΣΗ ΕΣΤΙΑΣ ΚΟΖΑΝΗΣ
           Μέσα σε δύο μήνες από την έλευσή του, έχει γίνει γνωστός σε όλη την Κοζάνη. Παράλληλα όμως με τον προφορικό λόγο χρησιμοποιεί και το γραπτό. Και ενώ στην Κοζάνη δεν κυκλοφορεί τότε κανένα τοπικό έντυπο, αυτός εκδίδει και κυκλοφορεί αδιάκοπα ένα θρησκευτικό φυλλάδιο, στο οποίο δίνει κατά καιρούς διάφορα ονόματα: «ΑΓΑΠΗ», «ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΦΤΩΧΟΥ», «ΕΣΤΙΑ ΣΥΣΣΙΤΙΟΥ», «ΕΣΤΙΑ», «ΑΛΗΘΕΙΑ». Ο κόσμος έβλεπε το έργο του και του συμπαραστεκόταν.
Β. Έτσι συσπείρωσε γύρω του έμπιστους συνεργάτες. Απόρροια της δράσης του αυτής και της οργανωτικής του ικανότητας ήταν η ίδρυση της Εστίας Κοζάνης, που οργάνωνε καθημερινά συσσίτια. Στην αρχή συγκέντρωνε 50 μερίδες ημερησίως. Με τα κηρύγματα όμως, την αυστηρή οργάνωση και τη συνεχή προσωπική του ενασχόληση, έφτασε τελικά να μοιράζονται 8000 μερίδες καθημερινά και το έργο του αυτό μάλιστα να επαινέσει και ο Ερυθρός Σταυρός! Στην εφημερίδα «ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» διαβάζουμε το παρακάτω χαριτωμένο περιστατικό, σε χρονογράφημα: «ΕΚΑΤΟ ΔΡΑΜΙΑ ΦΑΚΕΣ»……….

Γ. ΑΤΟΜΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ
           Πάνω απ΄ όλα όμως, φρόντιζε να δίνει το σωστό παράδειγμα στους γύρω του.  Μερικά περιστατικά από ανθρώπους που τον έζησαν:


1. Ρακένδυτος
«Ήταν μάλλον ρακένδυτος. Θέλαμε εμείς να του αγοράσουμε ένα ράσο, για να μη φοράει συνέχεια εκείνο το μπαλωμένο.

-Όχι, έλεγε. Καλό είναι αυτό.

Κι όμως ήταν τριμμένος ο γιακάς. Παμπάλαιο πράγμα. Φορούσε άρβυλα, τα ίδια όλα τα χρόνια. Ήταν μάλιστα διαφορετικής καταγωγής το ένα από το άλλο. Είχαν από κάτω πρόκες, κι όταν περπατούσε ακουγόταν: κραπ-κρουπ, κραπ-κρουπ…»
 (Μυλιώνης Αλέξανδρος)


2. Στο φούρνο
«Πρώτη φορά γνώρισα  τον π.  Αυγουστίνο  στο φούρνο... ΄Ηρθε να πάρει ψωμί. Δεν έφθαναν όμως τα χρήματα. Του έλειπαν κάτι ψιλά. Και δεν του έδωσαν ψωμί. Εγώ βρέθηκα εκεί για να πάρω το ψωμί, που ζύμωσα στο σπίτι και τα είχα φέρει να ψηθεί. Προσφέρθηκα να του δώσω ένα κομμάτι. Εκείνος όμως δεν δέχθηκε.

-Υπάρχουν φτωχοί, μου είπε. Μπορείτε να το δώσετε σ΄ αυτούς.
-Σας παρακαλώ, πάτερ, πάρτε λίγο ψωμί. Είναι δικό μου. Εγώ το έχω ζυμωμένο. Πάρτε ένα κομμάτι για να φάτε...

-΄Οχι, όχι... Υπάρχουν φτωχοί· να το δώσετε εκεί. Δεν επέμεινα περισσότερο...»
 (Τζιούτζιου Μαριάνθη)


3. Δεν δέχεται τα κάρβουνα
«Εκείνη την εποχή του χειμώνα ορισμένοι Κοζανίτες είχαν προτείνει στον π. Αυγουστίνο να του δώσουν ένα - δυο τσουβάλια κάρβουνο. ΄Ηταν μόνος του. Το κρύο ήταν πολύ τσουχτερό. Θυμάμαι ειδικά κάποιον που θέλησε να του δώσει ένα τσουβάλι ξυλοκάρβουνα. Ο π. Αυγουστίνος όμως του είπε να τα πάει σε μια οικογένεια που έχει μικρά παιδιά και κρυώνουν, για να ζεσταθούν. Πολλές τέτοιες περιπτώσεις έχω υπόψη μου». (Σταμπουλής Γεώργιος)



4. Δυο κομμάτια μπομπότα
«Μας έλεγαν συχνά από τα σπίτια:

-΄Ο π. Αυγουστίνος είναι πολύ αδύνατος. ΄Εγινε χάλια. Δεν θ΄ αντέξει σ΄ αυτόν το σκληρό αγώνα. Πείτε του και σεις να τρώει κάτι.
Πού τολμούσαμε εμείς να του πούμε κάτι τέτοιο…
Θυμάμαι κάποτε έκανε η μητέρα μου μπομπότα με καλαμποκάλευρο και χόρτα από τον κήπο.
-Πάρε δυο κομμάτια, μου λέει, να τα πας στον π. Αυγουστίνο και μετά να πας στα συσσίτια.
Παίρνω δυο κομμάτια πίττα, με φόβο βέβαια, και πάω στο σπίτι του. Χτυπώ την πόρτα. Σε λίγο τον βλέπω να βγαίνει.
-Τι είναι, παιδί μου; Τι θέλεις;
-Η μητέρα μου σας στέλνει λίγη πίττα.
-Εκεί που πεινάνε. Εκεί που πεινάνε.
Αυτή ήταν η απάντησή του. Δεν είπα κουβέντα. Κοκκίνισα μόνο και γύρισα στο σπίτι.
-Μαμά, μη με ξαναστείλεις. Να τη δώσουμε εκεί που πεινάνε, μου είπε.
΄Ομως κι αυτός πεινούσε. Αλλά αρκούνταν στα νερόβραστα ρεβίθια της Λέσχης»
.
ΣΗΜ.: πρόκειται για τη Λέσχη Δημοσίων Υπαλλήλων Κοζάνης, που είχε τότε τη φήμη ότι είχε το χειρότερο φαγητό. (Δρίζη-Σκρέκα Αικατερίνη)

5. Τα άρβυλα
«Το σπίτι μου στην Κοζάνη ήταν κοντά στο σπίτι που καθόταν ο π. Αυγουστίνος. Τον έβλεπα συχνά να περνάει το δρόμο μπροστά από το σπίτι μας. Είδα μια μέρα με τα ίδια μου τα μάτια να βγαίνουν τα δάχτυλα των ποδιών του έξω από τα παπούτσια. Πήρα τότε ένα ζευγάρι άρβυλα από τον πατέρα μου, που ήταν τσαγκάρης και τα έδωσα στον ιεροκήρυκα. Ύστερα από τρεις ημέρες τον είδα πάλι με τα παλιά άρβυλα.
-Τι έγιναν τα άρβυλα που σας έδωσα πάτερ μου; τον ρώτησα
-Κάποιος άλλος είχε περισσότερη ανάγκη από μένα, μου απάντησε.
Με συγκίνησε τόσο, ώστε δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το γεγονός».
 (Ρόσιου Άννα)

6.Μέτρα για παπούτσια
«Ένα απόγευμα, γύρω στις 5, πέρασε ο πατήρ έξω από τον Τρικούκη, τον τσαγκάρη. Εγώ ήμουνα μέσα στο μαγαζί. Μου λέει ο Γιάννης ο Τρικούκης
-Κώστα δεν φωνάζεις τον πάτερ; Πού πάει;
Βγαίνω έξω, τρέχω από πίσω του και τον φωνάζω: -Πάτερ, πάτερ, μια στιγμή.
-Τι θέλεις παιδί μου, Κώστα;
-Σας ζητάει ο Γιάννης ο Τρικούκης.
-Τι με θέλει;
-Τι να σας πω πάτερ, δεν ξέρω.
Τέλος πάντων, γυρνούμε. Μπροστά ο πάτερ και πίσω εγώ.
-Καλησπέρα κυρ Γιάννη.
-Καλώς τον πάτερ. Ξέρεις τι σκέφθηκα πάτερ;
-Τι;
-Να σε κάνω ένα ζευγάρι παπούτσια.
-Πολύ ευχαρίστως κυρ Γιάννη.
Έβγαλε το δεξιό άρβυλο για να του πάρει μέτρα. Είχε δυο δάχτυλα λάσπη. Το απόγευμα όλο έβρεχε.
Αφού πήρα τα μέτρα ο Γιάννης, του λέει ο πατήρ:
-Κυρ Γιάννη
-Ορίστε πάτερ.
-Κάνω μια παράκληση. Ποιο νούμερο είναι για το πόδι μου;
-Το 42 πάτερ.
-Να κάνω μια ακόμη παράκληση;
-Ό,τι θέλεις πάτερ.
-Εκεί που θα κάνεις ένα ζευγάρι μεγάλα, γίνεται να κάνεις δύο ζευγάρια μικρά;
Ο κυρ-Γιάννης έκανε δυο ζευγάρια παπούτσια και ο πατήρ τα έδωσε σε μικρά παιδιά».
 (Πιαλτού Κωνσταντίνος)


7. Παπούτσια για τους φτωχούς
«Κρατούσα στο σπίτι μου ένα ζευγάρι αρβύλες από τον Αλβανία ακόμη. Όταν είδα ότι ο Αυγουστίνος περπατάει με τρύπια παπούτσια, σκέφθηκα να του δώσω τις αρβύλες μου. Τον συνάντησα και του τις προσέφερα.
-Υπάρχουν κι άλλοι που είναι ξυπόλητοι, μου είπε. Να τις δώσεις σ΄ αυτούς.
-Και πού είναι πάτερ αυτοί; τον ρωτώ.
Με παίρνει τότε και πάμε μαζί πάνω στα Ηπειρώτικα, σε μια φτωχογειτονιά. Μπήκαμε σ΄ ένα σπίτι με πολλά παιδιά, ξυπόλητα τα περισσότερα.
-Εδώ χρειάζονται περισσότερο, μου είπε.
Αφήσαμε εκεί τις αρβύλες και φύγαμε». (Ελευθεριάδης Γεώργιος)

8. Ούτε δοκιμάζει
«Ήταν σχεδόν έτοιμο το φαγητό. Η κ. Κλώνταρη, που είχε περισσότερο θάρρος, απευθύνθηκε στον π. Αυγουστίνο:

-Πάτερ, δοκιμάστε το φαγητό μας.

-Αφού το δοκιμάζετε εσείς, δεν χρειάζεται να το δοκιμάσω κι εγώ.
Αυτά μας είπε και συνέχισε το δρόμο του και τη δουλειά του».
 (Τσιρλιγκάνη Ελένη)

«Ήρθε ο πατήρ μια μέρα που ήταν η σειρά μας να μαγειρέψουμε κι εμείς του είπαμε:
-Πάτερ έλα να δοκιμάσεις τα φαγητά που κάναμε, για να δεις αν είναι καλά.
-Τι ξέρω εγώ απ΄ αυτά; Σεις είστε νοικοκυρές και ξέρετε καλύτερα από μένα.
Εμείς τότε τον ξαναρωτήσαμε:
-Πάτερ, γιατί δεν τρώτε από το δικό μας το φαγητό, που τρώει τόσος κόσμος, και πάτε στη Λέσχη;
-Το δικό μου φαγητό στη Λέσχη ποιος θα το φάει; Αν δεν πάω θα το πετάξουν. Εγώ θα φάω τις νερόβραστες φακές στη Λέσχη κι αυτό εδώ ας το φάει κάποιος φτωχός, που δεν έχει και θα έμενε νηστικός». (Κοντογούνη Θεοδώρα)
«Μια άλλη μέρα θυμάμαι, δυο κυρίες ετοίμασαν, ύστερα από παραγγελία του πατρός, μια γευστική κρέμα και παρακάλεσαν τον πατέρα Αυγουστίνο να την δοκιμάσει και, εάν την εγκρίνει, να ετοιμάσουν την ανάλογη ποσότητα. Ο π. Αυγουστίνος σιωπηλός άπλωσε το χέρι του και έπιασε από τον ώμο έναν μικρό τρόφιμο και τον έφερε μπροστά στις κυρίες.

-Δώστε στο παιδί να δοκιμάσει.
Κι αμέσως μετά απευθύνθηκε στο παιδί.
-Σου άρεσε παιδί μου η κρέμα;
Στην καταφατική απάντηση του παιδιού είπε:
-Να την ετοιμάσετε, αφού άρεσε στο παιδί!
Ο πατήρ ποτέ δεν δοκίμαζε κάτι. Ποτέ δεν τον είδαμε να τρώει». (Καφάση Μίνα)
«Μια φορά είχε υψηλό πυρετό… Πήγα στο σπίτι να του ετοιμάσω ένα τσάι. Θυμήθηκα όμως πως δεν είχε ζάχαρη. Κατέβηκα τρέχοντας στην Εστία και σ΄ ένα χαρτί έβαλα λίγη ζάχαρη. Παρόλο που είχε 39 πυρετό, το αντιλήφθηκε και μου είπε: 
Ποιος σου είπε να πας και να πάρεις ζάχαρη; Η ζάχαρη δεν ανήκει σ΄ εμένα. Είναι για τους φτωχούς. Φέρε μου το τσάι όπως είναι.
Ήπιε το τσάι σκέτο κι εγώ επέστρεψα τη ζάχαρη στην Εστία». (Τιάλιος Κωνσταντίνος)

Δ. ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ
           Στη διανομή των συσσιτίων δεν έκανε διακρίσεις. Αντιμετώπισε μάλιστα πολλούς κινδύνους γι΄ αυτό, κατηγορούμενος άλλοτε ως κομμουνιστής, επειδή έτρεφε και κομμουνιστές, και άλλοτε ως φασίστας, επειδή έτρεφε και Βουλγάρους. Όταν τον έφεραν ενώπιον ενός Γερμανού διοικητή (είχαν μάλιστα παρουσιάσει για απόδειξη και τον κατάλογο 500 παιδιών από κομμουνιστικές οικογένειες), στην ερώτησή του:
«-Γιατί το κάνεις αυτό; Γιατί τρέφεις τους κομμουνιστές;»
εκείνος απαντά:
«-Εγώ δεν είμαι ούτε πολιτικός ούτε στρατιωτικός. Είμαι ιερεύς του Υψίστου. Δεν επιτρέπεται να χάνω διακρίσεις. Για να σας εξηγήσω καλύτερα τη θέση μου, θα σας πω μια παραβολή. Είναι στο βουνό μια βρύση. Περνάει ο άγιος, πίνει. Περνάει ο ληστής, πίνει. Πλησιάζει το αρνί, πίνει. Ο λύκος, πίνει. Έρχεται το περιστέρι, πίνει. Το γεράκι, πίνει. Σε κανένα δεν αρνείται να προσφέρει το νερό της. Δεν κάνει διακρίσεις. Κι εγώ ένα ρυάκι είμαι. Μια βρυσούλα μέσα στην πόλη. Τους ταΐζω όλους. Τους ποτίζω όλους. Δεν κάνω διακρίσεις. Αν εσείς έχετε λόγους να κάνετε διακρίσεις, εγώ δεν έχω τέτοιους λόγους.»
           Ο διοικητής, για να σχηματίσει άποψη για το έργο του Αυγουστίνου, επισκέπτεται κι ο ίδιος τα συσσίτια. Μένει έκπληκτος και δίνει εντολή σε Γερμανούς στρατιώτες να εφοδιάσουν την Εστία με πολλά τσουβάλια από αφυδατωμένη πατάτα".(Πηγή:Κατασκηνωση Πρώτης)

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Εκοιμήθη ο Μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης

Ο γενναίος και εμψυχωμένος Ιεράρχης Αυγουστίνος, ο θρυλικός Καντιώτης, αφησε την σφραγίδα του στην νεώτερη εκκλησιαστική ιστορία. Πρόκειται για μια μεγάλη σύγχρονη εκκλησιαστική μορφή, που δεν ανήκει σε καμμία ομάδα, αλλά στην οικουμενική ορθοδοξία. Παρα τις διαφωνίες του και τον δημόσιο ελεγχο παρέμεινε μέχρι τέλους πιστός στην επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος. 

Βιογραφικο υπο του Αρχ.Λαυρεντίου Γρατσία

1907: Γεννιέται στις Λεύκες – Πάρου. Οι γονείς του: Νικόλαος (μικρέμπορος) και Σοφία (δασκάλα). Τον βαπτίζουν Ανδρέα.
1915-1925: Υπότροφος στο Γυμνάσιο Σύρου. Αποφοιτά με βαθμό «άριστα». 1925: Εγγράφεται στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. 1929 (Δεκέμβριος): Λαμβάνει το πτυχίο με βαθμό «άριστα». 1929-1934: Μένει με τη μητέρα του στην Ίο των Κυκλάδων για μελέτη και περισυλλογή, και διδάσκει στο Δημοτικό σχολείο.
1934 (Δεκέμβριος): Μιά βροχερή ημέρα, και ενώ βαδίζει σκυμμένος, βλέπει πεσμένο κάτω ένα μικρό ταχυδρομικό φάκελλο. Σκύβει και τον παίρνει από τις λάσπες.
Η έκπληξί του είνε μεγάλη όταν βλέπη ότι ο φάκελλος είνε γι’ αυτόν (έπεσε προφανώς κατά λάθος από τα χέρια του γέροντος ταχυδρόμου της νήσου).
Ανοίγει και διαβάζει. Ο μητροπολίτης Αιτωλοακαρνανίας Ιερόθεος τον καλεί να πάη στο Μεσολόγγι και ν
αναλάβη τη θέσι του γραμματέως της μητροπόλεως. Βλέπει το πράγμα ως κλήσι Θεού κα υπακούει αμέσως.
1934 (Χριστούγεννα): Ο Ανδρέας Καντιώτης του Νικολάου είνε ο μοναδικός ταξιδιώτης προς Πειραιά, μέσα στό πλοίο της άγονης γραμμής, και ο πλοίαρχος απορεί.
1934-1941: Αναλαμβάνει τη θέσι του πρωτοσυγκέλλου στη μητρόπολι Αιτωλοακαρνανίας. Κάνει το πρώτο κήρυγμά του στο Μεσολόγγι. 1935: Γίνεται μοναχς κα παίρνει το όνομα Αυγουστίνος. Χειροτονείται διάκονος από τον μητροπολίτη Ακαρνανίας Ιερόθεο.
1941: Μετατίθεται στη μητρόπολι Ιωαννίνων και υπηρετεί ως ιεροκήρυξ. 1941 (Χριστούγεννα): Μπροστ στούς Ιταλούς κατακτητάς και χοροστατούντος του μητροπολίτου Ιωαννίνων Σπυρίδωνος Βλάχου, μετέπειτα αρχιεπισκόπου Αθηνών, κηρύττει από τον άμβωνα πατριωτικά.
Οι Ιταλοί,
νωχλημένοι, εκδίδουν ένταλμα συλλήψεώς του. Ο δεσπότης, για να τον προστατεύση, δεν του επιτρέπει να κηρύττη. Τότε ο ιεροκήρυκας, βλέποντας ότι η παραμονή του στα Ιωάννινα περιττεύει, αφήνει εκεί τη μητέρα του και εν καιρώ χειμώνος φεύγει. Οι Ιταλοί σε έφοδο, που κάνουν στο σπίτι του, δεν τον βρίσκουν και συλλαμβάνουν τη γερόντισσα μητέρα του. 1942: Έρχεται στη Μακεδονία. Στα Γιαννιτσά μαθαίνει, από Έλληνα αστυνομικό, για το ένταλμα συλλήψεώς του που έχουν εκδώσει οι Ιταλοί. 1942: Στα Γιαννιτσά ο μητροπολίτης Εδέσσης και Πέλλης Παντελεήμων τον χειροτονεί πρεσβύτερο.
1942: Μετατίθεται στη μητρόπολι Θεσσαλονίκης και από κεί παίρνει διαδοχικές αποσπάσεις στο Κιλκίς, στη Βέροια, στην Έδεσσα και στη Φλώρινα.
Στη Φλώρινα ελέγχει από του άμβωνος το μητροπολίτη του Βασίλειο, διότι έμενε στην Αθήνα και πήγαινε εκεί μόνο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, ενώ η προπαγάνδα στην επισκοπή του ωργίαζε. Ο μητροπολίτης ενημερώνεται τηλεφωνικώς και το
στέλνει την απόλυσί του τηλεγραφικώς.
Με την απομάκρυνσι όμως από τη Φλώρινα ο Θεός σώζει τον ιεροκήρυκα Αυγουστίνο από άλλο μεγαλύτερο κακό. Οι Γερμανοί κατακτηταί συλλαμβάνουν 10 πατριώτες και τους κρεμούν έξω από το χωριό Πρώτη – Φλωρίνης· θα ήταν μεταξύ των απαγχονισθέντων.
1943-1945: Μετατίθεται στην Κοζάνη. Ο επίσκοπος Κοζάνης Ιωακείμ Αποστολίδης έχει βγει στα βουνά. Τα χωριά καίγονται απο τους Γερμανούς και ο λαός καταφεύγει στην πόλι. Η πείνα και ο θάνατος παραμονεύουν. Ο ιεροκήρυκας Αυγουστίνος, τη δύσκολη εκείνη ώρα, εμφανίζεται ως άγγελος Θεού και σώζει την πόλι.
Κάνει συσσίτια, που φτάνουν μέχρι και 8.150 πιάτα την ημέρα. Είνε ένα θαύμα, που ο ίδιος το αποδίδει στον άγιο Νικόλαο, πολιούχο της Κοζάνης. Οι Γερμανοί πολλές φορές τον δικάζουν για να τον εκτελέσουν, ο Θεός όμως τον προστατεύει. 1945-1947: Μετατίθεται στη μητρόπολι Γρεβενών.
1947-1950: Επιστρατεύεται ως στρατιωτικός ιερεύς και ιεροκήρυξ, και υπηρετεί το Β΄ Σώμα Στρατού που εδρεύει στην Κοζάνη. 1949: Από τν άμβωνα του στρατιωτικού ναού Αγίου Αθανασίου Κοζάνης, παρουσία των αρχών, απαγορεύει να ψαλή το Πολυχρόνιον του βασιλέως Παύλου, που ήταν τότε παντοδύναμος.

Στο κήρυγμά του τον ονομάζει όχι «ευσεβέστατον», όπως έλεγε το Πολυχρόνιον, αλλά ασεβέστατον, και τον ελέγχει, γιατί υπέγραψε διάταγμα, με το οποίο η μασονία εμφανιζόταν ως φιλανθρωπικό ίδρυμα και θα έπρεπε να ενισχύεται ακόμα και από τους ιερούς ναούς και τις ιερές μονές. Η θαρραλέα αυτή φωνή, από τη θέσι μάλιστα του στρατιωτικού ιερέως, εσήμαινε αρχή νέων διωγμών και περιπετειών για τον   ιεροκήρυκα Αυγουστίνο. Τελικά ο βασιλεύς αναγνωρίζει το λάθος και ανακαλεί την υπογραφή του από το φιλομασονικό διάταγμα και παύει κάθε διωγμός του ιεροκήρυκος. 1950 1951: Μετατίθεται στη μητρόπολι Καρυστίας με έδρα την Κύμη – Ευβοίας. 1951-1967: Ο αρχιεπίσκοπος Σπυρίδων Βλάχος τον διορίζει ιεροκήρυκα της αρχιεπισκοπής Αθηνών. Η περίοδος αυτή είναι καιρός μεγάλης πνευματικής δράσεως καί αγώνων, αλλά και διωγμών και περιπετειών του ιεροκήρυκος. 1964: Εισάγεται στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» των Αθηνών για μία εγχείρησι. Παθαίνει μόλυνσι και φτάνει στα πρόθυρα του θανάτου.
Κλήρος, μοναστήρια και πιστός λαός προσεύχονται. Οι γιατροί, παρ’ όλες τις προσπάθειες, σηκώνουν τα χέρια και λένε, ότι μόνο ένα θαύμα μπορεί να τον επαναφέρη. Προβλέπουν μάλιστα την  ώρα του θανάτου και την κρίσιμη «τελευταία» νύχτα στέλνουν ένα νεαρό γιατρό να μείνη δίπλα του μεχρι το επερχόμενο τέλος. Το θαύμα γίνεται. Η ώρα, που από τους γιατρούς ωρίστηκε ως ώρα θανάτου, ήταν η ώρα που ο υψηλός πυρετός έπεσε απότομα και άρχισε η βελτίωσις. Μετά απο 60 μέρες νοσηλείας βγαίνει από το νοσοκομείο. Ο ίδιος απορεί με δέος· Γιατί, Θεέ μου, μου παρατείνεις τη ζωή; τι μου επιφυλάσσεις;
1965: Η Ιερά Σύνοδος του απαγορεύει το κήρυγμα σε όλη τη χώρα, γιατί ελέγχει κάποιους μητροπολίτες για σκάνδαλα και κάνει αγώνα εναντίον του μεταθετού των επισκόπων που οι ιεροί κανόνες απαγορεύουν. Ξεσηκώνεται ο λαός και σύσσωμος ο τύπος, συμπολιτεύσεως και αντιπολιτεύσεως, τάσσονται στο πλευρό του.
Η Ιεραρχία, βλέποντας τις αντιδράσεις, αναγκάζεται να ανακαλέση εσπευσμένως την απαγόρευσι.
1967 (Μάιος): Γίνεται το απροσδόκητο· ήλιος ανατέλλει ―όπως ο ίδιος λέει― από τη δύσι! Ο δυσάρεστος ιεροκήρυκας, που ήταν συνεχώς υπό διωγμόν λόγω του ελέγχου που ασκούσε, προάγεται σε επίσκοπο και εκλέγεται μητροπολίτης Φλωρίνης.
1967-2000: Υπηρετεί 33 χρόνια την ακριτική μητρόπολι Φλωρίνης με κάθε θυσία, και παραιτείται το 2000.
2010: Συμπληρώνει 10 έτη μετά τήν έξοδο από την ενεργό διακονία. Διανύει σήμερα το 104ο έτος της ηλικίας του.
Εκκλησιάζεται στην ιερά μονή Αγίου Αυγουστίνου επισκόπου Ιππώνος Φλωρίνης, που είνε το τελευταίο έργο της αρχιερατείας του, και δίδει την ευλογία του στους πιστούς.

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Η διαστρεβλωμένη(=αντορθόδοξη) αντίληψη της Εκκλησίας και της σωτηρίας στη θεωρία και την πρακτική του Επισκόπου Αρτεμίου και της ομάδος των μοναχών και των μαθητών του(Μέρος Δ)

Αθανασίου Γιέβτιτς
πρώην Επισκόπου Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης
Μετάφραση απο τα Σερβικά π.Ιωάννης Νικόπουλος 
Πηγή:Ι.Μ.Ρασκοπριζρένης (18-7-2010)

(Με θεολογική ανάλυση και παραδείγματα από την εκκλησιαστική ιστορία ο Επίσκοπος Αθανάσιος καταδεικνύει την εκκλησιολογική και σωτηριολογική κακοδοξία που σερβίρεται κυρίως μεσω των αντιεκκλησιαστικών σαιτς σαν αυθεντική ορθόδοξη και αγιοπατερική διαδασκαλία, με απώτερο σκοπό να διχάσουν και να διασπάσουν την Εκκλησία).

Πρέπει να υπενθυμίσουμε στον Δεσπότη Αρτέμιο πτυχιούχο της Θεολογίας, διδάκτορα της Θεολογίας και καθηγητή, την εκκλησιολογία του Αγίου Ιερομάρτυρος Ιγνατίου του Θεοφόρου; Ιδού τι μας παραγγέλλει ο Αγιος Ιγνάτιος:
«Ολοι να φροντίζουμε για μια Ευχαριστία, όπως ένα είναι το Σώμα του Κυρίου Ιησού Χριστού, και ένα το ποτήριο της ενώσεως του αίματος Του, ένα το θυσιαστήριο, ενας ο Επίσκοπος με τους πρεσβυτέρους, τους διακόνους και τον λαό του Θεού, και ολοι να ακολουθούμε τον Επίσκοπο-δεν λέει: Τον πνευματικό-όπως ο Ιησούς Χριστός τον Πατέρα, και εκείνοι οι οποίοι ανήκουν στην Εκκλησία τίποτε να μην κάνουν χωρίς τον Επίσκοπο,και ότι η βεβαία Ευχαριστία είναι εκείνη υπο τον Επίσκοπο και υπο εκείνον που αυτός θα επιτρέψει. Και οπου ο Επίσκοπος (δεν λέει οπου ο πνευματικός), εκεί ας είναι και ο λαός, όπως επισης, οπου ο Χριστός, εκεί η Καθολική Εκκλησία, και ότι τίποτε δεν είναι δυνατόν να γίνει χωρίς τον Επίσκοπο, ουτε η βάπτιση, ουτε οι σύναξεις της αγάπης να γίνονται, παρα μόνο ό,τι εγγυάται ο Επίσκοπος, αυτό είναι ευάρεστο στον Θεό».
 Και να τελειώσουμε με τα λόγια του Αγίου Ιγνατίου: «Καλο είναι λοιπόν να ανανήψουμε εως οτου εχουμε καιρό, και να μετανοήσουμε στο Θεό.Γιατί καλο είναι να γνωρίζεις το Θεό και τον Επίσκοπο, οποιος τιμά τον Επίσκοπο, θα τον τιμήσει ο Θεός, αλλά οποιος κανει κατι κρυφά από τον Επίσκοπο αυτός τον διάβολο λατρεύει». (Επιστολές προς Εφεσίους και Σμυρναίους).

Υπενθυμίζουμε και τη θεολογία του Αγίου Ειρηναίου Λυώνος, της οποίας την εννοια της Εκκλησίας και του επισκόπου εν αυτή ετσι συμπυκνώνει ο πατήρ Ιουστίνος στην Δογματική του(Βιβλίο 3, σελ.27 44): «Αληθινή γνώση - είναι η διαδασκαλία των αποστόλων, και πρωτίστως η οργάνωση της Εκκλησίας σε ολόκληρο τον κόσμο, και ο χαρακτήρας του Σώματος του Χριστού, το οποίο συνίσταται στην διαδοχή των επισκόπων, στους οποίους οι απόστολοι παρέδωσαν την Εκκλησία η οποία είναι πανταχού. Αυτή στο πλήρωμα της εφθασε μεχρι ημων μέσω της αυθεντικής διατήρησης της Αγίας Γραφής και της Παραδόσεως(Περι αιρέσεων 4,33,8)». Το ιδιο επίσης, λιγο πολύ, επαναλαμβάνει και ο Αγιος Σάββας στην ομιλία του στην Ζίτσα περι της ορθής πίστεως (1-3,11-12).

Να υπενθυμίσουμε στον αδελφό Αρτέμιο και το παράδειγμα των Αγίων Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας Γρηγορίου του Θεολόγου, Ιωάννου του Χρυσοστόμου και Φωτίου του Μεγάλου!
Η εθελούσια παραίτηση του Γρηγορίου από τον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως - στην Οικουμενική Σύνοδο του 381, λόγω των συκοφαντιών κάποιων επισκόπων - δεν σήμαινε «παράβαση των κανόνων». Περι της παραιτήσεως των επισκόπων υπάρχει εξ αλλου σαφώς επεκφρασμένη η συνοδική στάση της Εκκλησίας στον 16ο Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου: «Εκτος εάν ο ιδιος (ο επίσκοπος) εθελουσίως υποβάλλει την παραίτηση του από την επισκοπή…(Ειμή αυτός εκών την επισκοπήν παραιτησεται)».

Επομένως, ο αδελφός Αρτέμιος δεν πρέπει να ακούει τους κακούς υποβολείς, γιατί τότε εμφανίζεται ότι και ο Αγιος Σάββας, όταν με την θέληση του παραιτήθηκε-παρέβη τον κανόνα. Αλλά να επιστρέψουμε στον Αγιο Γρηγόριο: Αυτός παραιτήθηκε χάριν της ειρήνης και της ομόνοιας στην Εκκλησία. Δηλαδή δεν «κυνήγησε το δίκιο του» αλλά ηρεμα, σύμφωνα με τις ανάγκες της Εκκλησίας, πάλι κάποιο διάστημα ασκησε τα καθήκοντα του στην επισκοπή στην Ναζιανζό, από την οποία πάλι αποσσύρθηκε στην πολυπόθητη ειρήνη.Την απογοήτευση του την ανθρώπινη λόγω της αταξίας στην Εκκλησία και της συμπεριφοράς ορισμένων επισκόπων εξέφρασε στα θαυμάσια, προσευχητικά, μελαγχολικά και δακρύβρεκτα ποιήματα, τους δε αδελφούς του επισκόπους παρότρυνε στα ποιήματα να συνεχίσουν την οικοδομή της Εκκλησίας, και όχι την καταστροφή της και την δημιουργία παρασυναγωγής.

Για τον Χρυσόστομο γράφει ο μαθητής του ο Παλλάδιος Ελενουπόλεως:
«Οταν συνήλθε η μικρή σύνοδος της Δρυός (403) , την οποία συνεκάλεσε ο Θεόφιλος Αλεξανδρείας με 39 επισκόπους (οι οποίοι θα καταδικάσουν τον Χρυσόστομο), και ο Ιωάννης ηταν καλεσμένος, γύρω από αυτόν ειχαν συναθροισθεί 40 επίσκοποι στο τρίκλινο της επισκοπής. Σ’ αυτούς ο Ιωάννης με θαυμασμό ειπε: Προσεύχεσθε αδελφοί, και αγαπάτε τον Χριστό, αλλά να μην χάσει κανείς την εκκλησία του εξ αιτίας μου….Στις προσευχές σας να με μνημονεύετε…Ετσι είναι αυτή η ζωή, και τα καλά αυτής και τα κακά παρέρχονται…Όπως σας ειπα, τις Εκκλησίες σας να μην αφήνετε. Γιατί, δεν ξεκίνησε από εμένα η διδασκαλία του Χριστού, ουτε με εμένα θα τελειώσει. Στο ερώτημα του Ευλυσίου, επισκόπου Απαμείας της Βιθυνίας: Τι θα γίνει εάν μας εξαναγκάσουν, μενοντας στην Εκκλησία, να προχωρήσουμε σε κοινωνία με αυτούς και να υπογράψουμε;». Ο Χρυσόστομος απάντησε: Προχωρήστε σε κοινωνία, για να μην σχίσετε την Εκκλησία (Κοινωνησατε μεν, ινα μη σχίσητε την Εκκλησίαν), αλλά να μην υπογράψετε την καταδίκη μου, γιατί τίποτε δεν ειδα στον εαυτό μου αξιον καθαιρέσεως. (Διάλογος περι της ζωής του Ιωάννου Χρυσοστόμου, PG 47,27-28).

Το ιδιο επίσης, ο Παλλάδιος αναφέρει τα λόγια του Χρυσοστόμου που απηύθηνε στις πνευματικές του θυγατέρες πριν από την εξορία:
«Εισελθών στο βαπτιστήριο, εκάλεσε την Ολυμπιάδα, η οποία συνεχώς ηταν στην Εκκλησία, με την Πενταδία και την Πρόκλη τις διακόνισσες, και την Συλβίνα, την γυναίκα του μακάριου Νεβριδίου, η οποία ευσχήμως εκόσμησε την χηρεία της, και τους ειπε:
Ελάτε εδώ, θυγατέρες και ακούστε με! Τα κατ’ εμέ τελείωσαν, όπως βλέπω, τον δρόμο μου τελείωσα και ισως δεν θα ξαναδείτε το πρόσωπο μου… Αλλά σας παρακαλώ αυτό: Να μην ανακόψει κάποιος απο σας την συνηθισμένη  φροντίδα για την Εκκλησία, και οποιος οδηγηθεί μεχρι της χειροτονίας (για αρχιεπίσκοπο), με την συναίνεση ολων, να μην το αμφισβητήσετε. Κλίνατε την κεφαλή σας όπως στον Ιωάννη, γιατί δεν υπάρχει Εκκλησία χωρίς επίσκοπο (Ου δύναται γαρ η Εκκλησία ανευ επισκόπου είναι), και ετσι θα ελεηθείτε. Να με θυμάστε στις προσευχές σας». (P.G 47,35).(Συνεχίζεται)

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

ΒΟΗΘΗΣΕ ΚΙ ΕΣΥ


Σάββατο 14 Αυγούστου 2010

Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού Εγκώμιον στην Κοίμηση της πανυμνήτου και υπερενδόξου ευλογημένης Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας

Τι είναι αυτό το μυστήριο το μέγα, που συντελείται γύρω από το πρόσωπό σου, ιερή Μητέρα και Παρθένε; «Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου». Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα σε μακαρίζουν, γιατί μονάχα Συ είσαι άξια για μακαρισμό!

Και να που όλες οι γενιές Σε μακαρίζουν. Εσένα είδαν οι θυγατέρες της Ιερουσαλήμ, δηλαδή της Εκκλησίας, και σε μακάρισαν οι βασίλισσες, δηλαδή οι ψυχές των δικαίων, και θα σε υμνούν αιώνια. Γιατί Συ είσαι ο θρόνος ο βασιλικός, στον οποίον παραστέκονται Άγγελοι κοιτάζοντας τον Βασιλέα και Δημιουργό να κάθεται επάνω του.
Συ έγινες Εδέμ νοητή, πιο ιερή και πιο θεϊκή από την παλιά. Γιατί σε εκείνη την Εδέμ έμεινε ο Αδάμ ο γήϊνος, ενώ σ' Εσένα ο Κύριος του ουρανού.
Εσένα προεικόνισε η κιβωτός, γιατί Συ γέννησες τον Χριστό, τη σωτηρία του κόσμου, που καταπόντισε την αμαρτία και κατασίγησε τα κύματά της.
Εσένα προεικόνισε η βάτος, Εσένα είχαν επιγράψει προφητικώς οι θεοχάρακτες πλάκες, Εσένα προζωγράφισε η κιβωτός του νόμου και Σένα είχαν φανερά προτυπώσει η στάμνα η χρυσή και η λυχνία και η τράπεζα και η ράβδος του Ααρών που 'χε βλαστήσει.
Από Σένα προήλθε η φλόγα της θεότητος, το μέτρο και ο Λόγος του Πατρός, το γλυκύτατο και ουράνιο μάννα, το όνομα το απερίγραπτο και πάνω από όλα τα ονόματα, το φως το αιώνιο και απρόσιτο, ο άρτος της ζωής ο ουράνιος, ο καρπός που δεν γεωργήθηκε, αλλά βλάτησε από Σένα με σώμα ανθώπινο.
Εσένα δεν προμηνούσε το καμίνι που έβγαζε φωτιά και ταυτόχρονα δρόσιζε αλλά και έκαιγε κι ήταν αντίτυπο της θείας φωτιάς που μέσα Σου κατοίκησε;
Παρά λίγο όμως θα ξεχνούσα τη σκάλα του Ιακώβ. Τι δηλαδή; Δεν είναι φανερό σε όλους ότι Εσένα προεικόνιζε κι ήταν προτύπωσή Σου; Όπως ο Ιακώβ είχε δει τις άκρες της σκάλας να ενώνουν τον ουρανό με τη γη και να ανεβοκατεβαίνουν σ' αυτήν Άγγελοι, έτσι κι εσύ ένωσες αυτά που ήσαν πριν χωρισμένα, αφού μπήκες στη μέση Θεού και ανθρώπων κι έγινες σκάλα, για να κατεβεί σε μάς ο Θεός, που πήρε το αδύναμο προζύμι μας και το ένωσε με τον εαυτό Του κι έκανε τον ανθρώπινο νου που βλέπει τον Θεό.
Πού θα αποδώσουμε ακόμη τα κηρύγματα των Προφητών; Σ' Εσένα, αν θέλουμε να δείξουμε ότι είναι αληθινά! Γιατί, ποιο είναι το Δαβιτικό μαλλί του προβάτου που πάνω του έπεσε σαν βροχή ο Υιός του Θεού, που είναι συνάναρχος με τον Πατέρα; Δεν είσαι Συ ολοφάνερα;
Ποια είναι επίσης η Παρθένος, που ο Ησαϊας προορατικώς προφήτευσε ότι θα συλλάβει και θα γεννήσει Υιόν τον Θεό, που είναι μαζί μας;
Και ποιο είναι το βουνό του Δανιήλ, από το οποίο κόπηκε πέτρα, αγκωνάρι, ο Χριστός, χωρίς να υποκύψει σε ανθρώπινο εργαλείο;
Ας έρθει ο Ιεζεκιήλ ο θεϊκότατος κι ας δείξει πύλη που έχει κλειστεί και που πέρασε από μέσα της μόνο ο Κύριος και παραμένει κλειστή.
Εσένα, λοιπόν, κηρύττουν οι Προφήτες. Εσένα διακονούν οι Άγγελοι και υπηρετούν οι Απόστολοι. Εσένα σήμερα, καθώς αναχωρούσες προς τον Υιό Σου, περιτριγύριζαν ψυχές Δικαίων και Πατριαρχών και το άπειρο πλήθος των θεοφόρων Πατέρων, που συγκεντρώθηκαν από τα πέρατα της γης, σαν μέσα σε σύννεφο, ψάλλοντας ύμνους ιερούς σ' Εσένα, την πηγή του ζωαρχικού σώματος του Κυρίου, πλημμυρισμένοι από τα θεία συναισθήματα.
Ω, πως η πηγή της ζωής μεταφέρεται προς την ζωήν δια μέσου του θανάτου! Πώς να ονομάσουμε το μυστήριο τούτο που σχετίζεται με Σένα; Θάνατο; Μα, αν και η πανίερη και μακαρία ψυχή Σου χωρίζεται από το αμίαντο σώμα Σου και αυτό το σώμα Σου παραδίδεται στην ταφή, όμως δεν παραμένει στο θάνατο κι ούτε διαλύεται από τη φθορά. Όπως ο ήλιος, ο ολόλαμπρος και πάντα φωτεινός, όταν σκεπαστεί για λίγο από το σώμα της σελήνης, φαίνεται σαν να χάνεται και το σκοτάδι να παίρνει τη θέση της λάμψης του, μα αυτός δεν χάνει το φως του, αλλά έχει μέσα του την πηγή του φωτός. Έτσι κι Εσύ, αν και καλύπτεσαι σωματικά από τον θάνατο για κάποιο χρονικό διάστημα, εντούτοις αναβλύζεις πλούσια, καθαρά κι ατέλειωτα τα νάματα του θείου φωτός και της αθάνατης ζωής, ποταμούς χάριτος και πηγές ιαμάτων.
Εσύ άνθισες σαν δένδρο γλυκύτατο κι είναι ο καρπός Σου ευλογία στο στόμα των πιστών! Γι' αυτό και δεν θα ονομάσω θάνατο την ιερή μετάστασή Σου, αλλά κοίμηση ή αποδημία ή ενδημία, για να εκφρασθώ καλύτερα, αφού, φεύγοντας από την κατοικία του σώματος, πηγαίνεις να κατοικήσεις στα καλύτερα, στα δεξιά του θρόνου του Υιού Σου.
Άγγελοι μαζί με Αρχαγγέλους Σε μεταφέρουν από τη γη στους ουρανούς. Καθώς περνάς ευλογείται ο αέρας και ο αιθέρας καθαγιάζεται. Χαίροντας υποδέχεται ο ουρανός την ψυχή Σου. Σε προϋπαντούν οι ουράνιες δυνάμεις με ύμνους ιερούς και τελετή χαρμόσυνη: «τις αυτή η αναβαίνουσα λελευκανθισμένη, εγκύπτουσα ωσεί όρθρος;». Είσαι ωραία, λένε οι ουράνιες δυνάμεις, σαν το φεγγάρι κι όλα τα Χερουβίμ εκπλήσσονται και τα Σεραφείμ Σε δοξάζουν, Εσένα που δεν ανέβηκες μονάχα ως τον ουρανό, σαν τον Προφήτη Ηλία, ούτε μονάχα μέχρι τον τρίτο ουρανό, σαν τον Απόστολο Παύλο, αλλά έφτασες μέχρις αυτόν τον θρόνο του Υιού Σου και στέκεις κοντά Του με πολλή κι ανείπωτη παρρησία.

Έγινες, λοιπόν, ευλογία για όλον τον κόσμο, αγιασμός για το σύμπαν, άνεση για τους κουρασμένους, παρηγοριά για τους πενθούντες, θεραπεία για τους αρρώστους, λιμάνι για του θαλασσοδαρμένους, συγχώρηση για τους αμαρτωλούς, παρηγοριά για τους λυπημένους, πρόθυμη βοήθεια για όλους που σε επικαλούνται, αρχή και μέση και τέλος όλων των αγαθών που ξεπερνούν τον νου μας.
Πώς υποδέχθηκε ο ουρανός αυτήν που έγινε πλατύτερη απ' αυτόν; Και πώς ο τάφος δέχθηκε Αυτήν που δέχθηκε μέσα Της τον Θεόν; Ω μνήμα ιερό και θαυμαστό και σεβάσμιο και προσκυνητό, που και τώρα το περιποιούνται Άγγελοι, παρευρισκόμενοι με πολύν σεβασμό και φόβο, και άνθρωποι που έρχονται σ' αυτό με πίστη, τιμώντας το, προσκυνώντας το, φιλώντας το με μάτια και χείλια και με πόθο ψυχής αντλώντας πλούτο αγαθών.
Εμπρός, λοιπόν, ας ταξιδέψουμε νοερά μακριά απ' τη ζωή αυτή μαζί με την Παναγία, που φεύγει απ' τη γη αυτή.
Ελάτε όλοι με πόθο καρδιακό, ας κατεβούμε στον τάφο μαζί με την Παρθένο που κατέρχεται σ' αυτόν. Ας παρασταθούμε ολόγυρα στο ιερότατο κρεβάτι της.
Ας ψάλουμε ύμνους ιερούς, τέτοια περίπου λέγοντας μελωδικά άσματα: «Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου». Χαίρε αμνάς που γέννησες τον Αμνό του Θεού. Χαίρε συ που είσαι πιο πάνω από τις αγγελικές δυνάμεις. Χαίρε η δούλη και Μητέρα του Θεού. Αμήν.

Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Επίτιμος Διδάκτωρ στην Νέα Υόρκη ο Καθηγητής κ.Χρήστος Γιανναράς


Στις 14 Σεπτεμβρίου, εορτή της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, στην Ακαδημία του Αγίου Βλαδιμήρου στην Νέα Υόρκη θα απονεμηθεί στον Καθηγητή κ.Χρήστο Γιανναρά ο τίτλος του Επιτίμου Διδάκτορος. Ο Καθηγητής κ.Γιανναράς είναι συγγραφέας δεκάδων βιβλίων και μελετών γύρω απο την  ορθόδοξη εννοια του ηθους με αναφορές στις σύγχρονες φιλοσοφικές και ψυχολογικές αναζητήσεις. Στην πανηγυρική τελετή ο Καθηγητής κ.Γανναράς  θα απευθυνθεί στους παρευρισκομένους ομιλών καταλλήλως.

Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

Η διαστρεβλωμένη(=αντορθόδοξη) αντίληψη της Εκκλησίας και της σωτηρίας στη θεωρία και την πρακτική του Επισκόπου Αρτεμίου και της ομάδος των μοναχών και των μαθητών του(Μέρος Γ)

Αθανασίου Γιέβτιτς
πρώην Επισκόπου Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης
Μετάφραση απο τα Σερβικά π.Ιωάννης Νικόπουλος
Πηγή:Ι.Μ.Ρασκοπριζρένης (18-7-2010)

(Με θεολογική ανάλυση και παραδείγματα από την εκκλησιαστική ιστορία ο Επίσκοπος Αθανάσιος καταδεικνύει την εκκλησιολογική και σωτηριολογική κακοδοξία που σερβίρεται κυρίως μεσω των αντιεκκλησιαστικών σαιτς σαν αυθεντική ορθόδοξη και αγιοπατερική διαδασκαλία, με απώτερο σκοπό να διχάσουν και να διασπάσουν την Εκκλησία).

Τι απεικονίζουν οι ομάδες και οι ομαδούλες των οπαδών του Αρτεμίου, διασκορπισμένες ανα την Σερβία, εκτός από το σημάδι ότι ο Αρτέμιος πλέον δημιουργεί στην πράξη εκκλησιολογικό σχίσμα; Αυτός, ο οποίος αποκαλεί τον εαυτό του «αγωνιστή υπέρ πίστεως», - αλλά και η παρασυναγωγή του προπαγανδίζει ότι αυτός είναι «ο μοναδικός αγωνιστής υπερ της πίστεως», - στην ουσία ποδοπατεί και αρνείται και τους Ιερούς Κανόνες και την Ιερά Παράδοση και δημιουργεί, ανευ αγάπης και κοινωνίας, νέες, μη ορθόδοξες, μη εκκλησιαστικές, μη κανονικές, μη λειτουργικές θεωρίες περι κάποιας φανταστικής, αυτοδύναμης εκκλησιολογίας, και ως εκ τούτου περι μιας νεας σωτηριολογίας, εξω και πάνω από τα κανονικο-λειτουργικά, αγιοπαραδοσιακά, κεχαριτωμένα, αγαπητικά ορια της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως θαυμάσια περιγράφεται στον Απόστολο των εθνών Παύλο στην επιστολή που απευθύνεται προς τους εκρηκτικούς Κορινθίους (10,15), οπου κυριαρχεί  η Ιερά Σύναξη = η Λειτουργία της αγάπης, της πίστεως, της κοινής Θείας Κοινωνίας και της ελπίδας στην ανάσταση ολων στον Ένα Προσωπικο-Καθολικό Χριστό. (Δεν θα επιστρέψουμε ενδεχομένως στην εποχή της προ πολλού ξεπερασμένης εντασης μεταξύ της Εκκλησίας και των «χαρισματούχων» οι οποίοι ανήκαν στην σέκτα των ευσταθιανών και των καθαρών, στην αιρεση των μασσαλιανών και των Βογομίλων; Παρεπιπτόντως να πούμε, ότι θα ηταν θλιβερό και αστείο να θεωρούμε την παρασυναγωγή του Αρτεμίου ως κάποιους «χαρισματικούς»).

Μήπως στην Σερβική - Αγιοσσαβική και μαρτυρική - Εκκλησία εγκαινιάζεται κάποια καινούργια, ελιτίστικη εκκλησιολογία και σωτηριολογία; Ακριβώς πρόκειται για μια εκκλησιολογία και σωτηριολογία η οποία διδάσκει περι της σωτηρίας όχι μέσω του Χριστού και εν τω Χριστώ τω Υιώ του Θεού, εν τη Εκκλησία ως θεανθρώπινο Σώμα, δια της Θείας Χαριτος κανονικώς παραδεδομένο και λαμβανόμενο δια των επισκόπων και του κλήρου, δια των αμοιβαία περιχωρητικών ενοριακών και μοναχικών κοινοτήτων, αλλά μέσω κάποιων προσωπικών σχέσεων με τον «πνευματικό», ο οποίος παραμένει ως ο μοναδικός αγωγός της Θ.Χάριτος.


 Η αιρετική  κίνηση των οπαδών του Αρτεμίου δεν εχει μόνο θεολογικώς αλλά και ψυχολογικώς διαστρεβλωμένο, αντορθόδοξο προφίλ, εικόνα  ξένη προς την καθολική Ορθοδοξία. Οι οπαδοί του Αρτεμίου, οσο το δυνατόν, προσπαθούν ενώπιον του αφελούς λαού μας να πλαστογραφήσουν τις αγιες και εκκλησιαστικο-καθολικές μορφές του Αββά Ιουστίνου και του Επισκόπου Νικολάου και να τους παρουσιάσουν κατ’ εικόνα και ομοίωση δική τους, και όχι «κατ’ εικόνα και ομοίωση» του Χριστού. Προσπαθούν με αυτούς τους αγίους, τους σύγχρονους αγίους Πατέρες της απανταχού Ορθόδοξης Συνοδικοκαθολικής Εκκλησίας στον κόσμο, να δικαιολογήσουν τον τωρινό τους απερίσκεπτο, καταστροφικό για την Εκκλησία αγώνα «κατά των ανεμόμυλων», ισχυριζόμενοι υποκριτικά  και επαναστατικά: «Δεν είμαστε σχισματικοί, δεν θέλουμε το σχίσμα, αναγνωρίζουμε τα αγια Μυστήρια της Εκκλησίας, απλά θέλουμε να διαχωρίσουμε τη θέση μας από τέτοιους αρχιερείς οι οποίοι διώκουν τον πνευματικό μας πατέρα και δεν μας δίνουν το κανονικό απολυτήριο..».



Συγχρόνως, φυσικά, «λησμονούν» όλα οσα ειπαν, εγραψαν και εκαναν τους τελευταίους μήνες, από τα μέσα Φεβρουαρίου μέχρι σήμερα. Δυστυχώς συνεχίζουν με τον ιδιο τρόπο να μιλάνε, να γράφουν,  να κάνουν τα ιδια. Ο «πνευματικός» τους, ο Δεσπότης Αρτέμιος, επιλέγει με ποιόν θα συλλειτουργήσει, και εκείνοι επιλέγουν ποιόν θα εχουν για επίσκοπο, εάν θα είναι ανθρωπος των δικών τους απόψεων η κάποιος «νεωτεριστής» η «αντιπρόσωπος» της Συνόδου, ενώ κάποιους εξ αυτών υποπτεύονται - και «αλάθητα» κατατάσσουν – στην «αίρεση», στον παπισμό, οικουμενισμό  και σε κάθε – ισμό. Ο,τι συμβαίνει με τον Αρτέμιο και με αυτούς, αυτοί το θεωρούν «στημένο», αλλά δεν βλέπουν πόσο στημένο είναι το δικό τους ψευδοζηλωτικό πρόσωπο, πόσο διακωμωδούμενο είναι το μοναχικό σχήμα και μέχρι ποίου βαθμού είναι παραμορφωμένη και αλλοιωμένη – οντως αιρετική – η εκκλησιολογία και η σωτηριολογία, στην οποία δεν υπάρχει το ορθόδοξο εθος και ηθος της χριστοειδούς και εκκλησιαστικής  αγάπης που οικοδομεί, της ορθόδοξης ταπεινοφροσύνης και νηφαλιότητος, του εκκλησιαστικού φρονήματος και του χριστο-νού.

Από όλα συμπεραίνουμε ότι ο Αρτέμιος πιστεύει ότι του εχει επιτραπεί η παραμονή σε ένα μοναστήρι για να το χρησιμοποιεί η αίρεση του και να μπορεί να πραγματοποιήσει την διαστρεβλωμένη της εκκλησιολογία και την ελιτίστικη σωτηριολογία, καλύτερα να πούμε την παρασυναγωγή της, την παραεκκλησία της. Αυτός είναι δυστυχώς, ο απομονωμένος επίσκοπος στην Εκκλησία μας ο οποίος πιστεύει για τον εαυτό του ότι είναι η Σύνοδος και η Ιεραρχία, μόνος του με τα «πνευματικά του παιδιά». Αυτός είναι ο θλιβερός, μελαγχολικός και καταστροφικός διαχωρισμός και χωρισμός από το υπόλοιπο εκκλησιαστικό σώμα του λαού του Θεού στη χώρα του Αγίου Σάββα και των Αγίων Νικολάου και Ιουστίνου, οι οποίοι ποτέ δεν θα ειχαν διανοηθεί μια τέτοια βλάσφημη δυνατότητα.  Γιατί αυτοί ησαν οικοδόμοι της εκκλησίας, και όχι ισοπεδωτές της εκκλησίας: Εκαναν τα πάντα για το Χριστό και τίποτε για τον εαυτό τους και την μάταιη δόξα τους και την μικροφιλοδοξία.

Ο Δεσπότης Αρτέμιος επιδιώκει να βρεί το δίκιο του η επιθυμεί την ειρήνη και την αγάπη στην Εκκλησία; Ο Αγιος Χρυσόστομος – του οποίου τα λόγια θα αναφέρουμε παρα κάτω – ομιλούσε και εγραφε και, αν  και αδίκως εδιώκετο, ετσι συμπεριφερόταν όπως ομιλούσε και εγραφε: «Ουδέν ουτω παροξύνει τον Θεόν, ως το Εκκλησίαν διαιρεθηναι» (Ομιλία 11,4 προς Εφεσίους:  PG. 62.85). Εάν ο Δεσπότης Αρτέμιος θεωρεί ότι του εγινε αδικία, γιατί δεν ανέχεται την αδικία, χαριν του Χριστού, αλλά διαιρεί το λαό του Θεού και σχίζει τον αρραφο χιτώνα του Χριστού;
Αυτός γύρω από τον εαυτό του και γύρω από το ονομα του δημιουργεί τον φτηνό μύθο του «μάρτυρος» και του «διωκόμενου»(με την κραυγαλέα αντίθεση- τους μυστικούς λογαριασμού στις τράπεζες), αλλά ακολουθώντας τον το ιδιο  κάνουν και οι μοναχοί του, οι οποίοι επίσης αυτοπαινεύονται ότι είναι «πνευματικοί αντάρτες» (!). Ακριβώς ο Αγιος πατήρ Ιουστίνος  ομιλούσε και εγραφε εναντίον της «ανταρσίας» και της «παγανιάς» στην Εκκλησία, αλλά ουτε και ο ιδιος  «εκανε τον αντάρτη» όπως αυτό επιθυμούν και κάνουν αυτές οι αλλαζονικές καρικατούρες των μοναχών. Αυτοί, συγκεκριμένα, πάλι περιοδεύουν το Κόσσοβο και τα Μετόχια και ομιλούν στον ειρηνικό λαό εναντίον της Εκκλησίας της οποίας ηγούνται ο Πατριάρχης και οι επίσκοποι αν και ο Πατριάρχης και οι επίσκοποι πέρα ως πέρα πρόσφατα, στην συνεδρίαση της Συνόδου, συνεβούλευσαν τον Επίσκοπο Αρτέμιο να τους ηρεμήσει και ειρηνεύσει.(Συνεχίζεται)