ΜΑΘΗΤΕΙΑ: Το αναστάσιμο μήνυμα

Ἀδελφοί μου, «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός Οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια».

Σήμερα ὅλα γέμισαν ἀπό φῶς. Τά πάντα λάμπουν, γιατί Χριστός ἀνέστη καί ᾅδης ἐσκυλεύθη. Με τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, νικήθηκε ὁ Θάνατος καί ἡ ζωή πλέον ὡς μόνιμη δωρεά καί χάρις συνοδεύει τόν ἄνθρωπο πού πιστεύει στόν Ἀναστάντα Κύριο. Τό φῶς πού ἀνέτειλε ἀπό τόν Πανάγιο Τάφο, εἶναι τό ἄκτιστο Φῶς τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ δόξα τῆς Ἀναστάσεως, ἡ χαρά τῆς σωτηρίας, ἡ ἐπισφράγηση τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου μας.

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, λέγει χαρακτηριστικά: «Καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά Πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας» (Ἰωάν. α’, 14) .Αὐτή ἡ χαρά ἡ προερχομένη ἐκ τῆς Ἀναστάσεως, αὐτή ἡ μετοχή στήν ἄκτιστη Δόξα καί τό ἄκτιστο Φῶς, ἐπιτυγχάνεται μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία, γιά τήν ὁποία ἰσχύει αὐτό πού διακηρύττει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος: «Εἴ τις ἐν Χριστῷ καινή κτίσις τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε καινά τά πάντα....» (Β’ Κορ. ε’,17). Ὅλα μέσα στήν Ἐκκλησία εἶναι καινούργια, φωτεινά, χαριτωμένα, γιατί ἡ ζωή τοῦ Ἀναστάντος ὑπάρχει μόνο μέσα σ’Αὐτή, στήν Μία δηλαδή, Ἁγία, Ἀποστολική, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Τό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, φωτίζει, θερμαίνει, ζωογονεῖ, χαριτώνει, καταλάμπει ὅλους, μέ τή συμμετοχή τους στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς, ἐφ’ ὅσον ἔχουν λάβει διά τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος τόν χιτῶνα τόν φωτεινό καί ἔχουν, μέ τήν ἄσκηση, τήν προσευχή καί τήν μετάνοια, καθάρει ἑαυτούς. Τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι κάτι τό πρόσκαιρο καί παροδικό, ἀλλ’ εἶναι «διηνεκής λάμψις», κατά τόν Ἅγιο Μακάριο τόν Αἰγύπτιο.

Γι’αὐτό καί ὁ Ἑορτασμός τῆς Φωτοφόρου ἡμέρας τῆς Ἀναστάσεως, δέν εἶναι ἕνας κοσμικός πανηγυρισμός ἤ μία συναισθηματική ἔξαρση, ἀλλά οὐσιαστική ἐσωτερική ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος πλέον μέ ἀναστημένη ὕπαρξη, ἀγαπώντας βαθειά, χωρίς ὅρια τό Θεό καί τούς ἀνθρώπους, ζεῖ τήν ἔλλαμψη τῆς Ἀναστάσεως, ἀφοῦ δι’ αὐτῆς, «Πᾶσα γνῶσις ἀποκαλύπτεται καί ὁ Θεός πρός ἀλήθειαν, τῇ ἀξίᾳ καί φιλουμένῃ ψυχῇ γνωρίζεται» (Ἄγ. Μακάριος). Ἑορτάζοντες τήν Φωτοφόρο Ἑορτή τῆς Ἀναστάσεως, τήν Ἑορτή τοῦ Πάσχα, μετέχομε οὐσιαστικά στό πέρασμα ἀπό τό σκοτάδι στό Φῶς, ἀπό τό θάνατο στή ζωή, ἀπό τή φθορά στήν ἀφθαρσία. Ἡ μεγίστη αὐτή Ἑορτή, ἡ Ἑορτή τῶν Ἑορτῶν καί Πανήγυρις τῶν Πανηγύρεων, δέν εἶναι ἁπλῶς ἀναφορά σέ ἕνα ἱστορικό γεγονός τό ὁποῖο συνέβη στό παρελθόν, ἀλλά βίωση στόν παρόντα χρόνο μεγίστου Μυστηρίου, τό ὁποῖο ἔχει φωτιστικές καί ἁγιαστικές συνέπειες γιά τό παρόν καί σωτήριες διαστάσεις γιά τό μέλλον, ἀφοῦ ἀνέστη Χριστός καί ζωή αἰώνιος πολιτεύεται. Ὁ Μέγας Βασίλειος στή Θεία Λειτουργία, ἐκφράζει τήν ἐσωτερική βιωματική ἀναστάσιμη ἐμπειρία του, μέ τά ἑξῆς λόγια: «ἔσχομεν τοῦ θανάτου σου τήν μνήμην, εἴδομεν τῆς Ἀναστάσεως σου τόν τύπον, ἐνεπλήσθημεν τῆς ἀτελευτήτου σου ζωῆς...»

Σήμερα ἀδελφοί μου, ὁ ἄνθρωπος ἀγωνίζεται α) Νά νικήση τόν θάνατο, β) Νά συναντήση ἀληθινό ἄνθρωπο, γ) Νά βρῆ νόημα στή ζωή. Καί τά τρία αὐτά θέματα τόν βασανίζουν, γιατί ἔχει πλέον κατανοήσει ὅτι: α) Μέ ἀνθρώπινα μέτρα καί μέσα, θανάτου ὑπέρβασις δέν ἐπιτυγχάνεται. β) Μέσα ἀπό τήν ἀπανθρωπία καί τήν ἀλλοτρίωση, τό ἐγωιστικό φρόνημα καί τήν αὐτονόμηση τῆς ζωῆς ἀπό τό Θεό, συνάντηση μέ τό πρόσωπο τοῦ συνανθρώπου δέν πραγματοποιεῖται, ἐφ’ ὅσον ἀγαπητική ἔξοδος ἐκ τοῦ ἑαυτοῦ μας δέν γίνεται καί γ) Μέσα ἀπό κοσμικές θεωρίες καί ψεύτικες χαρές, πού προέρχονται ἀπό τήν ἀπολυτοποίηση, εἴτε τῆς ἀνθρώπινης γνώσης καί λογικῆς, εἴτε τῆς ὕλης, εἴτε τῆς ἡδονῆς, ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ πραγματικά, ἀλλά διέρχεται τόν καιρό του ὡς μία ἁπλῆ βιολογική ὕπαρξη.

Στά ἀγωνιώδη ὑπαρξιακά ἐρωτήματα τοῦ ἀνθρώπου δίδεται ἀπάντηση μέσα στήν Ἐκκλησία, ἀφοῦ διά τῆς Ἀναστάσεως, «τό σκότος ἠλάθη,.....ἡ ἀλήθεια ἔλαμψεν, ἡ κατάρα ἠφάνισται, ἡ φθορά ἐξωστράκισται, ἡ λύπη πέπαυται..... ἐσβέσθη τό πῦρ..... ἡ τυραννίς κατελύθη καί Θεοῦ καταλλαγή πρός ἀνθρώπους γέγονε. Συνήγειρεν γάρ καί συνεδόξασεν ἡμᾶς ὁ Ἀναστάς Χριστός. Ἔδωκε τοῦ πλάσματος τήν εὐγένειαν. Ἀνεκαίνισε τῆς φύσεως τό ἀξίωμα. Τόν θάνατον φροῦδον ἐποίησε καί τήν ἀθανασίαν ἐχαρίσατο .Ἀδελφοί μου, Σήμερα ἡ πλημμυρισμένη ἀπό τό ἄκτιστο Φῶς τῆς Ἀναστάντος Κυρίου, καρδία μας κατανοεῖ, ὅτι ἐλευθερωνόμαστε μόνο μέσα ἀπό τήν κοινωνία μέ τό Θεό, ὅτι ἀνασταινόμαστε μέσα ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο, ὅτι ταπεινούμενοι ὑψωνόμαστε, ὅτι πτωχεύοντες γιά τούς ἄλλους, πλουτίζομε. Σήμερα συνειδητοποιοῦμε, ὅτι μέ τήν ἀγάπη νικιέται ἡ φτώχεια καί ἡ ἀνισότης μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί ὅτι μέ τήν οἰκειότητα πρός τόν Ἀναστάντα Κύριο φυγαδεύονται οἱ πόλεμοι καί βασιλεύει ἡ εἰρήνη. Ὅλα τά δεινά ὑπάρχουν στόν κόσμο γιατί δέν βασιλεύει στίς καρδιές μας καί στήν κοινωνία μας ὁ Ἀναστημένος Χριστός. Ἀδελφοί μου, ὁ Χρυσολόγος Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας, πανηγυρίζοντας, μέσα ἀπό ἕνα ἀνεπανάληπτο θεολογικό Ἀναστάσιμο κείμενο, μέσα ἀπό ἕνα μνημεῖο τῆς παγκοσμίου λογοτεχνίας, πού ἔχει διαχρονική ἰσχύ, διακηρύσσει: «Πάντες σήμερον ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως. Πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος. Μηδείς θρηνείτω πενίαν ἐφάνη γάρ ἡ κοινή βασιλεία. Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα συγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον, ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος. Ποῦ σου ᾅδη τό νῖκος; Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι. Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος. Χριστός ἐγερθείς ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο. Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».