Η αισιόδοξη προοπτική

Στο επικεντρο του πολυήμερου εορτασμού του κύκλου του Δωδεκαημέρου, βρίσκεται η διπλή εορτή Χριστούγεννα-Φώτα, η για να χρησιμοποιήσουμε ένα παλαιό ορο που συμπεριλαμβάνει και τα δυο γεγονότα: «Τα επιφάνεια».
Πρόκειται για ένα παλαιό ορο που σήμαινε την φανέρωση μιας επίγειας θεότητας. Ηταν μια γιορτή, ένα χαρμόσυνο γεγονός.
Στη θέση αυτών των ψευδών επιφανειών η Εκκλησία μας από πολύ νωρίς τοποθέτησε την επιφάνεια του μόνου αληθινού Θεού, μέσα από την ενανθρώπιση του Σωτήρος Χριστού.
Γρήγορα όμως και συγκεκριμένα τον 4ο αιώνα «τα επιφάνεια χωρίστηκαν σε Χριστούγεννα και Φώτα, στον εορτασμό της γέννησης και της Βάπτισης του Χριστού.Παρά τον διαχωρισμό όμως αυτόν, ο πρωταρχικός χαρακτήρας της εορτής παρέμεινε ο ιδιος: Η διακήρυξη της επιφάνειας του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού. Αλλά και όταν αργότερα επικράτησε το πολιτικό ημερολόγιο πάλι οι δυο εορτές μας υπενθυμίζουν την κάθοδο και την αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο: Ανοίγει το ετος με τα Φώτα και κλείνει με τα Χριστούγεννα.
Η Εκκλησία μας δηλαδή μας υπενθυμίζει διαρκώς, ότι ο Θεός φανερώνεται από αγάπη ανάμεσα μας για να μας αποκαλύψει την αλήθεια και να μας σώσει. Και αυτή η φανέρωση του Θεού μας οδηγεί στην αληθινή γνώση και του Θεού και του κόσμου και του ανθρώπου.
Στη συνέχεια μπορούμε εν συντομία να δούμε πως η αποκάλυψη-φανέρωση του Θεού μας οδηγεί στην αληθινή γνώση του ανθρώπου, στην αληθινή ανθρωπογνωσία.
Με την κάθοδο του Θεανθρώπου Χριστού μας απεκαλύφθη ο αληθινός Θεός και ο αληθινός ανθρωπος. Μας φανερώθηκε η αληθινή φύση του ανθρώπου:
-Γιατί υπάρχει
-Ποια η σχέση του με τον κόσμο
Αυτή η νέα ανθρωπογνωσία δηλαδή βασίζεται στην ανθρώπινη φύση του Χριστού. Ο Χριστός προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση και την ανακαινίζει. Δηλαδή στον Χριστό γνωρίζουμε τον αληθινό ανθρωπο, γιατί ο Χριστός μας τον φανέρωσε ετσι όπως είναι στις σχέσεις του με το Θεό, τον κόσμο και τον συνάνθρωπο.
Με αλλα λόγια γνωρίζουμε ποιοι είμαστε γιατί γνωρίζουμε ποιος είναι ο Χριστός, ο αληθινός ανθρωπος και ο αληθινός Θεός.
Ο χριστός δεν μας πηγαίνει πίσω στην προπτωτική κατάσταση του Αδάμ, αλλά πολύ μακρύτερα: Σ’ εκείνο που επρεπε να φθάσει ο Αδάμ και δεν μπόρεσε, στην θέωση. Και το μεγάλο ερώτημα που τίθεται είναι: Μήπως αυτή η θέωση είναι επικίνδυνη για τον ανθρωπο; Μήπως ετσι εχουμε χάσιμο του ανθρώπου;
Στην ιστορία του ανθρώπου πολλοί είναι εκείνοι που εθεσαν το Θεό σαν το μέτρο του ανθρώπου. Οτι δηλαδή ο ανθρωπος πρέπει να δοθεί στο Θεό, να θυσιασθεί χάριν του Θεού.
Αν όμως ο Θεός είναι το μέτρο μας, τότε σύμφωνα με τις σύγχρονες παραθρησκείες ο ανθρωπος θα πρέπει να απορροφηθεί από το Θεό, να αφομοιωθεί στο Θεό, να ταυτιστεί με το θεό για να γίνει δήθεν ευτυχής.
Μήπως όμως ετσι χάνεται, εξαφανίζεται ο ανθρωπος;
Οι Πατέρες λένε πω ναι, ετσι εχουμε χάσιμο του ανθρώπινου προσώπου και εξαφάνιση του ανθρώπου.
Γι’ αυτό και τονίζουν τόσο πολύ την επιφάνεια του Θεού, την αποκάλυψη και φανέρωση του Θεού στον κόσμο μέσα από την ενανθρώπιση του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Υιού και Λόγου του Θεού, του Σωτήρος Ιησού Χριστού. Γιατί η επιφάνεια του Θεού θέτει στο κέντρο ένα άλλο μέγεθος, τον Θεάνθρωπο, τον τέλειο Θεό και τον τέλειο ανθρωπο, τον Σαρκωθέντα Υιό του Θεού Πατρός. Μέτρο του ανθρώπου πλέον είναι ο Θεάνθρωπος Χριστός, τέλειος Θεός και τέλειος ανθρωπος, ολόκληρος Θεός και ολόκληρος ανθρωπος. Ο Θεάνθρωπος Χριστός, αυτό το νέο μέγεθος είναι το κλειδί για να φθάσουμε στο Θεό χωρίς να χαθούμε και να πραγματοποιηθεί ο ανθρωπος χωρίς να καταργηθεί ο Θεός(Αθανάσιος Γιέβτιτς).
Ο Θεάνθρωπος Χριστός σώζει θα λέγαμε και το Θεό και τον ανθρωπο, από οποιοδήποτε χάσιμο.
Ο Θεός κατεβαίνει μέχρι τον ανθρωπο, για να μπορέσει ο ανθρωπος να ανεβεί μέχρι το Θεό και να μη χαθεί. Ο Θεός ενανθρωπίζεται για να θεωθεί ο ανθρωπος.
Το μυστήριο του Θεανθρώπου δεν είναι απλώς ένα δόγμα της πίστης μας, αλλά ο τρόπος του Θεού να δώσει τον εαυτό του στον ανθρωπο και να δεχθεί τον ανθρωπο στον εαυτό του χωρίς να κινδυνεύει(να χαθεί η να καταργηθεί η να μειωθεί) κανείς εκ των δυο.
Αυτή είναι η νέα ανθρωπογνωσία που κομίζει η Εκκλησία μας και νοηματοδοτεί τη ζωή μας.
Ειναι ελπιδοφόρα, είναι η αισιόδοξη προοπτική για ένα νέο κόσμο, για μια νέα σχέση με το Θεό, για μια νέα αγαπητική σχέση με τους συνανθρώπους μας.