Η διαστρεβλωμένη(=αντορθόδοξη) αντίληψη της Εκκλησίας και της σωτηρίας στη θεωρία και την πρακτική του Επισκόπου Αρτεμίου και της ομάδος των μοναχών και των μαθητών του(Μέρος Γ)

Αθανασίου Γιέβτιτς
πρώην Επισκόπου Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης
Μετάφραση απο τα Σερβικά π.Ιωάννης Νικόπουλος
Πηγή:Ι.Μ.Ρασκοπριζρένης (18-7-2010)

(Με θεολογική ανάλυση και παραδείγματα από την εκκλησιαστική ιστορία ο Επίσκοπος Αθανάσιος καταδεικνύει την εκκλησιολογική και σωτηριολογική κακοδοξία που σερβίρεται κυρίως μεσω των αντιεκκλησιαστικών σαιτς σαν αυθεντική ορθόδοξη και αγιοπατερική διαδασκαλία, με απώτερο σκοπό να διχάσουν και να διασπάσουν την Εκκλησία).

Τι απεικονίζουν οι ομάδες και οι ομαδούλες των οπαδών του Αρτεμίου, διασκορπισμένες ανα την Σερβία, εκτός από το σημάδι ότι ο Αρτέμιος πλέον δημιουργεί στην πράξη εκκλησιολογικό σχίσμα; Αυτός, ο οποίος αποκαλεί τον εαυτό του «αγωνιστή υπέρ πίστεως», - αλλά και η παρασυναγωγή του προπαγανδίζει ότι αυτός είναι «ο μοναδικός αγωνιστής υπερ της πίστεως», - στην ουσία ποδοπατεί και αρνείται και τους Ιερούς Κανόνες και την Ιερά Παράδοση και δημιουργεί, ανευ αγάπης και κοινωνίας, νέες, μη ορθόδοξες, μη εκκλησιαστικές, μη κανονικές, μη λειτουργικές θεωρίες περι κάποιας φανταστικής, αυτοδύναμης εκκλησιολογίας, και ως εκ τούτου περι μιας νεας σωτηριολογίας, εξω και πάνω από τα κανονικο-λειτουργικά, αγιοπαραδοσιακά, κεχαριτωμένα, αγαπητικά ορια της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως θαυμάσια περιγράφεται στον Απόστολο των εθνών Παύλο στην επιστολή που απευθύνεται προς τους εκρηκτικούς Κορινθίους (10,15), οπου κυριαρχεί  η Ιερά Σύναξη = η Λειτουργία της αγάπης, της πίστεως, της κοινής Θείας Κοινωνίας και της ελπίδας στην ανάσταση ολων στον Ένα Προσωπικο-Καθολικό Χριστό. (Δεν θα επιστρέψουμε ενδεχομένως στην εποχή της προ πολλού ξεπερασμένης εντασης μεταξύ της Εκκλησίας και των «χαρισματούχων» οι οποίοι ανήκαν στην σέκτα των ευσταθιανών και των καθαρών, στην αιρεση των μασσαλιανών και των Βογομίλων; Παρεπιπτόντως να πούμε, ότι θα ηταν θλιβερό και αστείο να θεωρούμε την παρασυναγωγή του Αρτεμίου ως κάποιους «χαρισματικούς»).

Μήπως στην Σερβική - Αγιοσσαβική και μαρτυρική - Εκκλησία εγκαινιάζεται κάποια καινούργια, ελιτίστικη εκκλησιολογία και σωτηριολογία; Ακριβώς πρόκειται για μια εκκλησιολογία και σωτηριολογία η οποία διδάσκει περι της σωτηρίας όχι μέσω του Χριστού και εν τω Χριστώ τω Υιώ του Θεού, εν τη Εκκλησία ως θεανθρώπινο Σώμα, δια της Θείας Χαριτος κανονικώς παραδεδομένο και λαμβανόμενο δια των επισκόπων και του κλήρου, δια των αμοιβαία περιχωρητικών ενοριακών και μοναχικών κοινοτήτων, αλλά μέσω κάποιων προσωπικών σχέσεων με τον «πνευματικό», ο οποίος παραμένει ως ο μοναδικός αγωγός της Θ.Χάριτος.


 Η αιρετική  κίνηση των οπαδών του Αρτεμίου δεν εχει μόνο θεολογικώς αλλά και ψυχολογικώς διαστρεβλωμένο, αντορθόδοξο προφίλ, εικόνα  ξένη προς την καθολική Ορθοδοξία. Οι οπαδοί του Αρτεμίου, οσο το δυνατόν, προσπαθούν ενώπιον του αφελούς λαού μας να πλαστογραφήσουν τις αγιες και εκκλησιαστικο-καθολικές μορφές του Αββά Ιουστίνου και του Επισκόπου Νικολάου και να τους παρουσιάσουν κατ’ εικόνα και ομοίωση δική τους, και όχι «κατ’ εικόνα και ομοίωση» του Χριστού. Προσπαθούν με αυτούς τους αγίους, τους σύγχρονους αγίους Πατέρες της απανταχού Ορθόδοξης Συνοδικοκαθολικής Εκκλησίας στον κόσμο, να δικαιολογήσουν τον τωρινό τους απερίσκεπτο, καταστροφικό για την Εκκλησία αγώνα «κατά των ανεμόμυλων», ισχυριζόμενοι υποκριτικά  και επαναστατικά: «Δεν είμαστε σχισματικοί, δεν θέλουμε το σχίσμα, αναγνωρίζουμε τα αγια Μυστήρια της Εκκλησίας, απλά θέλουμε να διαχωρίσουμε τη θέση μας από τέτοιους αρχιερείς οι οποίοι διώκουν τον πνευματικό μας πατέρα και δεν μας δίνουν το κανονικό απολυτήριο..».

Συγχρόνως, φυσικά, «λησμονούν» όλα οσα ειπαν, εγραψαν και εκαναν τους τελευταίους μήνες, από τα μέσα Φεβρουαρίου μέχρι σήμερα. Δυστυχώς συνεχίζουν με τον ιδιο τρόπο να μιλάνε, να γράφουν,  να κάνουν τα ιδια. Ο «πνευματικός» τους, ο Δεσπότης Αρτέμιος, επιλέγει με ποιόν θα συλλειτουργήσει, και εκείνοι επιλέγουν ποιόν θα εχουν για επίσκοπο, εάν θα είναι ανθρωπος των δικών τους απόψεων η κάποιος «νεωτεριστής» η «αντιπρόσωπος» της Συνόδου, ενώ κάποιους εξ αυτών υποπτεύονται - και «αλάθητα» κατατάσσουν – στην «αίρεση», στον παπισμό, οικουμενισμό  και σε κάθε – ισμό. Ο,τι συμβαίνει με τον Αρτέμιο και με αυτούς, αυτοί το θεωρούν «στημένο», αλλά δεν βλέπουν πόσο στημένο είναι το δικό τους ψευδοζηλωτικό πρόσωπο, πόσο διακωμωδούμενο είναι το μοναχικό σχήμα και μέχρι ποίου βαθμού είναι παραμορφωμένη και αλλοιωμένη – οντως αιρετική – η εκκλησιολογία και η σωτηριολογία, στην οποία δεν υπάρχει το ορθόδοξο εθος και ηθος της χριστοειδούς και εκκλησιαστικής  αγάπης που οικοδομεί, της ορθόδοξης ταπεινοφροσύνης και νηφαλιότητος, του εκκλησιαστικού φρονήματος και του χριστο-νού.

Από όλα συμπεραίνουμε ότι ο Αρτέμιος πιστεύει ότι του εχει επιτραπεί η παραμονή σε ένα μοναστήρι για να το χρησιμοποιεί η αίρεση του και να μπορεί να πραγματοποιήσει την διαστρεβλωμένη της εκκλησιολογία και την ελιτίστικη σωτηριολογία, καλύτερα να πούμε την παρασυναγωγή της, την παραεκκλησία της. Αυτός είναι δυστυχώς, ο απομονωμένος επίσκοπος στην Εκκλησία μας ο οποίος πιστεύει για τον εαυτό του ότι είναι η Σύνοδος και η Ιεραρχία, μόνος του με τα «πνευματικά του παιδιά». Αυτός είναι ο θλιβερός, μελαγχολικός και καταστροφικός διαχωρισμός και χωρισμός από το υπόλοιπο εκκλησιαστικό σώμα του λαού του Θεού στη χώρα του Αγίου Σάββα και των Αγίων Νικολάου και Ιουστίνου, οι οποίοι ποτέ δεν θα ειχαν διανοηθεί μια τέτοια βλάσφημη δυνατότητα.  Γιατί αυτοί ησαν οικοδόμοι της εκκλησίας, και όχι ισοπεδωτές της εκκλησίας: Εκαναν τα πάντα για το Χριστό και τίποτε για τον εαυτό τους και την μάταιη δόξα τους και την μικροφιλοδοξία.

Ο Δεσπότης Αρτέμιος επιδιώκει να βρεί το δίκιο του η επιθυμεί την ειρήνη και την αγάπη στην Εκκλησία; Ο Αγιος Χρυσόστομος – του οποίου τα λόγια θα αναφέρουμε παρα κάτω – ομιλούσε και εγραφε και, αν  και αδίκως εδιώκετο, ετσι συμπεριφερόταν όπως ομιλούσε και εγραφε: «Ουδέν ουτω παροξύνει τον Θεόν, ως το Εκκλησίαν διαιρεθηναι» (Ομιλία 11,4 προς Εφεσίους:  PG. 62.85). Εάν ο Δεσπότης Αρτέμιος θεωρεί ότι του εγινε αδικία, γιατί δεν ανέχεται την αδικία, χαριν του Χριστού, αλλά διαιρεί το λαό του Θεού και σχίζει τον αρραφο χιτώνα του Χριστού;

Αυτός γύρω από τον εαυτό του και γύρω από το ονομα του δημιουργεί τον φτηνό μύθο του «μάρτυρος» και του «διωκόμενου»(με την κραυγαλέα αντίθεση- τους μυστικούς λογαριασμού στις τράπεζες), αλλά ακολουθώντας τον το ιδιο  κάνουν και οι μοναχοί του, οι οποίοι επίσης αυτοπαινεύονται ότι είναι «πνευματικοί αντάρτες» (!). Ακριβώς ο Αγιος πατήρ Ιουστίνος  ομιλούσε και εγραφε εναντίον της «ανταρσίας» και της «παγανιάς» στην Εκκλησία, αλλά ουτε και ο ιδιος  «εκανε τον αντάρτη» όπως αυτό επιθυμούν και κάνουν αυτές οι αλλαζονικές καρικατούρες των μοναχών. Αυτοί, συγκεκριμένα, πάλι περιοδεύουν το Κόσσοβο και τα Μετόχια και ομιλούν στον ειρηνικό λαό εναντίον της Εκκλησίας της οποίας ηγούνται ο Πατριάρχης και οι επίσκοποι αν και ο Πατριάρχης και οι επίσκοποι πέρα ως πέρα πρόσφατα, στην συνεδρίαση της Συνόδου, συνεβούλευσαν τον Επίσκοπο Αρτέμιο να τους ηρεμήσει και ειρηνεύσει.(Συνεχίζεται)