Η διαστρεβλωμένη(=αντορθόδοξη) αντίληψη της Εκκλησίας και της σωτηρίας στη θεωρία και την πρακτική του Επισκόπου Αρτεμίου και της ομάδος των μοναχών και των μαθητών του(Μέρος Β)

Αθανασίου Γιέβτιτς
πρώην Επισκόπου Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης
Μετάφραση απο τα Σερβικά π.Ιωάννης Νικόπουλος 
Πηγή:Ι.Μ.Ρασκοπριζρένης (18-7-2010)

Ο Δεσπότης Αρτέμιος και οι μοναχοί οπαδοί του θυμίζουν, με την δική τους περι μοναχισμού και πνευματικότητος  αντίληψη, την οργάνωση των ρωμαιοκαθολικών μοναχικών ταγμάτων: Ο αρχηγός του τάγματος κάθεται στο Βατικανό και διοικεί τα μοναστήρια ανα τον κόσμο, ανεξάρτητα από τους τοπικούς επισκόπους.(Αυτό ερχεται από εκεί, γιατί σ’ αυτούς ο πάπας είναι πάνω από τους επισκόπους και η εξουσία του δεν αναγνωρίζει την επισκοποκεντρική, ευχαριστιακή εκκλησιολογία των Ιερών Συνόδων και των Πατέρων, δηλαδή της Ιεράς Παραδόσεως).Αυτή η φατρία του Αρτεμίου-εναντίον της οποίας είναι σαφώς οι ιεροί κανόνες ομοιάζει επίσης στην οργάνωση στις προτεσταντίζουσες κινήσεις, μεχρι πρότινος αρκετά ισχυρές στην Ελλάδα, όπως είναι ο «Σωτήρ» και η «Ζωή», οι οποίες επίσης ειχαν τους δικούς τους «υπερ ανω εξουσίας» πνευματικούς και δημιουργησαν αναστάτωση στην Ελληνική Εκκλησία. Γι’ αυτο και αποδυναμώθηκαν. Αρκετα ιδιοι με τον Αρτέμιο και τους οπαδούς του είναι και οι ελληνες παλαιοημερολογειτες, διαιρεμένοι εν τω μεταξύ τουλάχιστον σε 10 μεταξύ τους αντιτιθέμενες παρατάξεις οι οποίες συναγωνίζονται στην «υπεράσπιση» της Ορθοδοξίας, στην πραγματικότητα στην καταστροφή της Εκκλησίας του Χριστού.Κοντά σ’ αυτούς στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό εμφανίσθηκαν και οι ψευδοζηλωτές «αντιοικουμενιστές» , οι οποίοι  στην επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος εκπροσωπούν και διαδίδουν την πράξη της αποτείχησης δηλαδή της απόσπασης από την επίσημη Εκκλησία, της διακοπής των κανονικών σχέσεων, της αρνησης να μνημονεύουν τους αρμόδιους επισκόπους και να κοινωνούν με εκείνους οι οποίοι υποτίθεται ότι είναι «οικουμενιστές» και «προδότες της Ορθοδοξίας». Σ’ αυτή την  περίπτωση, είναι κοντινοί στον παλαιοημερολογείτη Κυπριανό και στους «ενισταμένους» του (κακή χρήση της εκφρασης του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου),με τους οποίους ο Αρτέμιος διατηρούσε ειδικές σχέσεις και αυτό το γνώριζαν στην Ελλάδα, και το γνωρίζαμε και εμείς στην Σερβία.

Ο Αρτέμιος δεν ειναι Επίσκοπος Μητροπόλεως, δεν είναι αρχιποιμένας του ποιμνίου του Χριστού, και δεν μπορεί να εχει-ουτε στην πρώην ιδική του, ακόμη δε λιγώτερο σε άλλη επισκοπή- την ομάδα των «πνευματικών του παιδιών».Γιατι τότε τι είναι ο τοπικός επίσκοπος για τους «φιλοξενούμενους» μοναχούς στην κανονική του περιφέρεια;Και τι επίσκοπος είναι αυτός, ξένος στην Ιερά Παράδοση, ο οποίος καθοδηγώντας τους «οπαδούς» του υπο μορφήν «πνευματικών τέκνων», δημιουργεί διάσπαση και σχίσμα στην κοινότητα της Εκκλησίας της αντίστοιχης επισκοπής, αλλά και ολόκληρης της Καθολικής μας Εκκλησίας; Και που τους οδηγεί - δίχως αγάπη εναντι των εν Χριστώ αδελφών, των ζωντανών μελών του Ζώντος Χριστού; Και πως αυτή η ομάδα («παρασυναγωγή») θα σχετισθεί με τον κανονικό τοπικό επίσκοπο και το ποίμνιο του-και όχι του Αρτεμίου;.Ηδη βλέπουμε επι παραδείγματι στην Μητρόπολη Ζίτσης αγνοούν τον τοπικό επίσκοπο.

Ο Αρτέμιος απλά δεν εχει κανένα κανονικό ουτε εκκλησιολογικό ερεισμα για την αντίληψη του αυτή περι Εκκλησίας. Στην Εκκλησία η σωτηρία δεν πραγματοποιείται μέσω «πνευματικού», ιδιαιτέρως όταν εχει τοποθετηθεί αυθαίρετα πάνω από τον επίσκοπο εκτός των κανονικών πλαισίων της εκκλησιαστικής τάξης, αλλά με την ταπεινή και αυτοθυσιαστική τήρηση των κανόνων, με την αγάπη και την διακονία της πνευματόσδοτης τάξης και σειράς της ευχαριστιακής-επισκοποκεντρικής εκκλησιολογίας,
στην οποία και η σωτηρία είναι εγγυημένη στην κοινωνία της πίστεως και της Αγάπης. Γιατί η Εκκλησία είναι ο Οικος του Πατρός, η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος και η κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, υπερ ανω του Οποίου δεν μπορεί να είναι κανένας «πνευματικός» η «πνευματικός πατήρ».Εν κατακλείδι και οι δυο εννοιες είναι αγνωστες στους ιερούς κανόνες.

 (Ο Αρτέμιος πιθανόν αναφέρεται στην μοναχική παράδοση, αλλά αυτή μπορεί να ισχύει μόνο στα πλαίσια της κανονικής αρμοδιότητος και ευλογίας του επισκόπου ως  κεφαλή της τοπικής Εκκλησίας, και όχι αρμοδιότητος κάποιου «επισκόπου ανευ επισκοπής». Το οτι η εξομολόγηση είναι αναγκαία  και σωτηριώδης για τον χριστιανό, ιδιαιτέρως δε για τον μοναχό, αυτό είναι ξεκάθαρο σε ολους τους αγίους Πατέρες. Αλλά ποια, τι ειδους και σε ποιον  η εξομολόγηση; Γράφει ο Αγιος Αναστάσιος ο Σιναίτης: «Εάν ευρεις ανδρα πνευματικό, ειλικρινή, ο οποίος μπορεί να σε θεραπεύσει από την αμαρτία, εξομολογείσου σ’ αυτόν χωρίς εντροπή και με πίστη, σαν στον Κύριο, και όχι σαν σε ανθρωπο».

Όμως παραθέτει την πρώτη επιστολή του Ιωάννου(1,9), και τα συμφραζόμενα δείχνουν ότι μόνο το αιμα του Υιού του Θεού καθαρίζει από την αμαρτία εκείνον που ταπεινά αναγνωρίζει ότι είναι αμαρτωλός και μετανοεί για τις αμαρτίες.(Ερωτήσεις και απαντήσεις, 6: PG 89, 372). Στη συνέχεια ο Αγιος Αναστάσιος αναφέρει πολλούς Πατέρες της Ανατολής, οι οποίοι ομιλούν ότι η εξομολόγηση πρέπει να είναι ειλικρινής εξομολόγηση των ιδίων και όχι ξένων αμαρτιών, και ότι μόνο ετσι συγχωρεί ο Θεός, και όχι ο ανθρωπος.

-Τι λοιπόν εξομολογούνται στον Αρτέμιο τα «πνευματικά του τέκνα» όταν συνεχίζουν να επαναστατούν εναντίον της εκκλησιαστικής τάξης και να συκοφαντούν τους κανονικούς τους επισκόπους, αλλά και την Ιερά Σύνοδο, την Ιεραρχία, τον Πατριάρχη; Η προ καιρού ανοικτή επιστολή τους στον Τοποτηρητή της Μητροπόλεως Ρασκοπριζρένης, Μητροπολίτην Αμφιλόχιο, επιβεβαιώνει κατά τον καλλίτερο τρόπο ποιοι είναι οι καρποί της «πνευματικότητος» του Αρτεμίου επι των εν λόγω μοναχών: Αυτοί δεν εχουν ουτε το γράμμα μ της μοναχικής εντιμότητος και υπόσχεσης, της οποίας η ουσία και ο πυρήνας είναι η ταπείνωση, η υπακοή, η αποταγή του παλαιού ιδίου αμαρτωλού θελήματος, του αυτοέπαινου και της αυτοδικαίωσης).(Συνεχίζεται)