Της S.Jovanovic Politika 19-11-2009
Μεταφραση:π.Ιωάννης Νικόπουλος
Gracanica- «Ποτέ δεν μας σήκωσε τον τόνο της φωνής του, μα και όταν κάναμε μεγάλα λάθη. Πάντοτε μας υπεδείκνυε τα λάθη μας ταπεινά και χωρίς νευρικότητα, αλλά επρεπε να τα διορθώνουμε», θυμάται η αδελφή Θεοδώρα Ζάρκοβιτς. Αυτή είναι μια από τις 30 μοναχές οι οποίες παρακολούθησαν το ειδικό σχολείο που ιδρυσε ο Πατριάρχης Παύλος, τότε Επίσκοπος Ρασκοπριζρένης.
«Ηταν δύσκολα, είμασταν μικρές και αμόρφωτες μοναχές, δεν ηταν ευκολο να μάθεις αρχαιοσλαβικά, ωραία να ψέλνεις. Επιθυμία του Δεσπότη ηταν οι μοναχές να είναι οσο το δυνατόν περισσότερο μορφωμένες και σοφές», διηγείται η αδελφή Θεοδώρα στο κoνάκι του Μοναστηριού Γρατσάνιτσα, εκεί οπου κυματίζει μεσίστια μαύρη σημαία.
«Του αρεσε να ακούει την μοναχή να διαβάζει ωραία τη προσευχή η τον ψαλμό, να απαγγέλει ωραία.Σ’ αυτό το σχολείο μαθήτευσα εξι χρόνια», προσθέτει.
Ως Δεσπότης, αλλά και αργότερα ως Πατριάρχης, όταν ερχόταν στην Gracanica, πάντα δεχόταν μεγάλο αριθμό επισκεπτών.Ομως όπως λέει η συνομιλητρια μας, ειχε τη συνήθεια να σταματάει κάθε συζήτηση, με οποιονδήποτε, όταν ακουγε να σημαίνουν οι καμπάνες την ωρα της προσευχής. Σύμφωνα με την αδελφή Θεοδώρα πάρα πολύ ωρα περνούσε προσευχόμενος, πρώτος παρουσιαζόταν στον Εσπερινό και τελευταίος αποχωρούσε από την βραδυνή προσευχή.
Στο κονάκι του Μοναστηριού Gracanica ειχε το δωματιό του, οπου διάβαζε, εγραφε και κοιμόταν. Στο δωμάτιο του Πατριάρχη, όπως σήμερα το αποκαλούν οι μοναχές, υπάρχει μόνο ένα παμπάλαιο κρεβάτι, μικρό τραπέζι με καρέκλες, τόσα χρόνια τίποτε δεν αλλαξε.
Δεν επέτρεπε καμία αλλαγή. Σε μας στην Gracanica κοιμόταν σ’ αυτό το κρεβάτι, αλλά στην Πρίζρεν στο πάτωμα, σε μια ψάθα.Ειχε ιδιαίτερη σχέση με το ψωμί. Μας κατσάδειαζε όταν εβλεπε τα περισσεύματα του αρτου μετά το γεύμα να τα δίνουμε στα ζώα. Μας ελεγε: «Δεν γνωρίζετε εσείς παιδιά μου, τι σημαίνει πείνα και πόσα παιδιά πεθαίνουν μόνο γιατί πεινάνε, και εμείς με ψωμί ταίζουμε τα ζώα». Ηταν μεγάλος ασκητής- λέει η αδελφή Θεοδώρα.
Σύμφωνα πάντα με την Θεοδώρα, από την Πρίζρεν μέχρι την Gracanica πάντα ταξίδευε με το λεοφωρείο, όπως ολος ο κόσμος. Πολλές φορές από την Gracanica μέχρι την Πρίστινα πήγαινε με τα πόδια.
Θυμάμαι, μια φορά του είπα: «Σεβασμιώτατε, είναι ντροπή να πηγαίνετε με τα ποδια μέχρι την Πρίστινα», και αυτός μου ανταπάντησε: «Σώπα» Θεοδώρα, για ποια ντροπή μιλάς όταν Κύριος ο Θεός μου εδωσε τα πόδια με αυτά να περπατάω». Ηταν ενας ζωντανός αγιος που περπατάει, γραψτο αυτό και να με θυμάσαι…..
Μεταφραση:π.Ιωάννης Νικόπουλος
Gracanica- «Ποτέ δεν μας σήκωσε τον τόνο της φωνής του, μα και όταν κάναμε μεγάλα λάθη. Πάντοτε μας υπεδείκνυε τα λάθη μας ταπεινά και χωρίς νευρικότητα, αλλά επρεπε να τα διορθώνουμε», θυμάται η αδελφή Θεοδώρα Ζάρκοβιτς. Αυτή είναι μια από τις 30 μοναχές οι οποίες παρακολούθησαν το ειδικό σχολείο που ιδρυσε ο Πατριάρχης Παύλος, τότε Επίσκοπος Ρασκοπριζρένης.
«Ηταν δύσκολα, είμασταν μικρές και αμόρφωτες μοναχές, δεν ηταν ευκολο να μάθεις αρχαιοσλαβικά, ωραία να ψέλνεις. Επιθυμία του Δεσπότη ηταν οι μοναχές να είναι οσο το δυνατόν περισσότερο μορφωμένες και σοφές», διηγείται η αδελφή Θεοδώρα στο κoνάκι του Μοναστηριού Γρατσάνιτσα, εκεί οπου κυματίζει μεσίστια μαύρη σημαία.
«Του αρεσε να ακούει την μοναχή να διαβάζει ωραία τη προσευχή η τον ψαλμό, να απαγγέλει ωραία.Σ’ αυτό το σχολείο μαθήτευσα εξι χρόνια», προσθέτει.
Ως Δεσπότης, αλλά και αργότερα ως Πατριάρχης, όταν ερχόταν στην Gracanica, πάντα δεχόταν μεγάλο αριθμό επισκεπτών.Ομως όπως λέει η συνομιλητρια μας, ειχε τη συνήθεια να σταματάει κάθε συζήτηση, με οποιονδήποτε, όταν ακουγε να σημαίνουν οι καμπάνες την ωρα της προσευχής. Σύμφωνα με την αδελφή Θεοδώρα πάρα πολύ ωρα περνούσε προσευχόμενος, πρώτος παρουσιαζόταν στον Εσπερινό και τελευταίος αποχωρούσε από την βραδυνή προσευχή.
Στο κονάκι του Μοναστηριού Gracanica ειχε το δωματιό του, οπου διάβαζε, εγραφε και κοιμόταν. Στο δωμάτιο του Πατριάρχη, όπως σήμερα το αποκαλούν οι μοναχές, υπάρχει μόνο ένα παμπάλαιο κρεβάτι, μικρό τραπέζι με καρέκλες, τόσα χρόνια τίποτε δεν αλλαξε.
Δεν επέτρεπε καμία αλλαγή. Σε μας στην Gracanica κοιμόταν σ’ αυτό το κρεβάτι, αλλά στην Πρίζρεν στο πάτωμα, σε μια ψάθα.Ειχε ιδιαίτερη σχέση με το ψωμί. Μας κατσάδειαζε όταν εβλεπε τα περισσεύματα του αρτου μετά το γεύμα να τα δίνουμε στα ζώα. Μας ελεγε: «Δεν γνωρίζετε εσείς παιδιά μου, τι σημαίνει πείνα και πόσα παιδιά πεθαίνουν μόνο γιατί πεινάνε, και εμείς με ψωμί ταίζουμε τα ζώα». Ηταν μεγάλος ασκητής- λέει η αδελφή Θεοδώρα.
Σύμφωνα πάντα με την Θεοδώρα, από την Πρίζρεν μέχρι την Gracanica πάντα ταξίδευε με το λεοφωρείο, όπως ολος ο κόσμος. Πολλές φορές από την Gracanica μέχρι την Πρίστινα πήγαινε με τα πόδια.
Θυμάμαι, μια φορά του είπα: «Σεβασμιώτατε, είναι ντροπή να πηγαίνετε με τα ποδια μέχρι την Πρίστινα», και αυτός μου ανταπάντησε: «Σώπα» Θεοδώρα, για ποια ντροπή μιλάς όταν Κύριος ο Θεός μου εδωσε τα πόδια με αυτά να περπατάω». Ηταν ενας ζωντανός αγιος που περπατάει, γραψτο αυτό και να με θυμάσαι…..
.jpg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου