Ο Ιερομόναχος Θεολόγος για τον π. Χαρίτωνα Πνευματικάκη

«Έμοιαζε στόν Απόστολο Ανδρέα»

Ιερομόναχου Θεολόγου, πνευματικού τέκνου του π.Χαρίτωνος, πού μοιράζει τό χρόνο του στό "Αγιον Όρος καί την Αφρική.

"Φως Εθών" τευχος 120 4/2008

Δύο άνθρωποι, δύο πνευματικοί μου οδηγοί, ση­μάδεψαν τήν ζωή μου. Χάρι σ' αυτούς είμαι καί έγώ ανάμεσα σας σήμερα. Αυτοί ήταν ό π. Χαρίτων πού μέ οδήγησε στήν πίστι καί ό π. Παΐσιος πού μέ ενέ­πνευσε καί μέ βοήθησε στήν άφιέρωσί μου.

Είναι πολλά πού δέν λέγονται... Θά σας πω αυτά πού λέγονται. Πρίν άπό δύο χρόνια, στήν Κανάνγκα, προτρέποντας τούς Όρθοδόξους μαθητές, πού συμμετείχαν στήν Θεία Λειτουργία του προστάτου τους Αγίου Ανδρέου, νά του μοιάσουν, τούς είπα: «Άφου δέν έχετε δει τόν Αγιο Ανδρέα, νά μοιάσετε στόν π. Χαρίτωνα πού τόν γνωρίσατε, γιατί εκείνος έμοιαζε στόν Απόστολο Ανδρέα».

Ψηλός,εύθυτενής, λευκός, θαρραλέος,αληθής, γεμάτος αγάπη καί στοργή, ελέγχοντας μέ παρρη­σία, ένας πρίγκηπας της Εκκλησίας μας ήταν στά μάτια μου πάντοτε. Κι όταν αργότερα ό π. Παίσιος μού έλεγε ότι ό Θεός μας ζητά νά είμαστε τά πριγκηπόπουλά του, ήξερα που έπρεπε νά μοιάσω.

Γνώρισα τόν π.Χαρίτωνα στό τέλος τής εφηβεί­ας μου, όταν ανίχνευα τήν πορεία τής ζωής μου. Έάν τό παράδειγμα καί οι προτροπές τής μητέρας μου μέ οδήγησαν στόν δρόμο του Θεου, ή λεβεντιά τού π.Χαρίτωνα μέ έμαθε νά βαδίζω.

Μέ είχε εντυπωσιάσει πρίν τόν πλησιάσω. Τόν θαύμαζα στόν άμβωνα λακωνικό, ειλικρινή, αυστη­ρό. Ηταν απόλυτος, χωρίς νά χαρίζεται, χωρίς νά συμβιβάζεται μέ τόν κόσμο. Ήταν ελεύθερος μέ πολλή διάκρισι.

Ήταν αυστηρότατος μέ πολλή αγά­πη. Ήταν ακέραιος. Γί αυτό ενθουσιάστηκα, όπως καί αρκετοί συνομήλικοι μου. Ακολουθήσαμε τόν δρόμο πού μας έδειχνε σέ μιά εποχή πού τήν νεο­λαία τραβούσαν ελκυστικές «σειρήνες».

Άνέπνευσα πνευματικό οξυγόνο καθώς μου άνοιγε μπροστά μου έναν άλλο ορίζοντα. Τότε ένοι­ωσα τί θησαυρό βρήκα καί έμεινα κοντά του.

Κάπου πρός τό τέλος τού Λυκείου μου είχε ζη­τήσει νά του γράψω πώς σκέπτομαι τό μέλλον μου. "Εδειχνε, ότι αυτό τό γράμμα μου τό κράτησε στήν μνήμη του πάντοτε.

Ό π.Χαρίτων διακονούσε τό θέλημα του Κυρίου έν ελευθερία. Δέν είχε αναστο­λές νά μας προσφέρη τήν Αλήθεια έν αγάπη. Δέν έκρυβε τά συναισθήματα του, ουτε φοβόταν νά κά­νη διακρίσεις, όταν τό έκρινε σκόπιμο. Μας μεγά­λωνε μέ πνευματική αλήθεια.

Είχαμε ακουμπήσει πάνω του, γιατί ξέραμε ότι τραβάει πάντα μπροστά. Καί τράβηξε. Τελικά έκανε ένα άλμα πολύ μεγαλύτερο άπ ο,τι μπορούσαμε νά ακολουθήσουμε. Πέταγε σάν αετός του Ψηλορεί­τη, ακούγοντας μόνο τό κάλεσμα του Κυρίου.

Κάποιοι, ζώντας κοντά του, είδαν μικρές αδυνα­μίες του καί ισως λένε σήμερα:

«Τί θέλουμε νά δεί­ξουμε μέ όλες αυτές τις εκδηλώσεις;» Καί καταλή­γουν: «'0 Ίδιος δέν θά τό ήθελε ποτέ».

"Εχουν απόλυτο δίκιο γιά τις αδυναμίες του καί γιά τήν ταπεινοφροσύνη του. Θά επαναλάβω κάτι πού μου έλεγε ό π. Παίσιος: «Πόσο μου αρέσουν οι αδυναμίες τών Αγίων του Θεου!».

"Ας βρεθούν καί θά βρεθούν, είμαι βέβαιος, αγωνιστές χριστιανοί νά μοιάσουν στόν π.Χαρίτω­να, ειτε Αφρικανοί ειτε Ελληνες. Εγώ δέν τά κατά­φερα ακόμη!

"Ομως όλοι μαζί θά προσπαθούμε νά τόν υπα­κούσουμε κτυπώντας τις καμπάνες τής Όρθοδοξίας σέ όλη τήν Αφρική!