Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Το δίλημμα

«Που είναι ο Αρχιεπίσκοπος; Μέρες τώρα η Εκκλησία έχει στριμωχτεί στη γωνία και βάλλεται από κάθε κατεύθυνση και ο κ. Ιερώνυμος σιωπά.
Αν ο Αρχιεπίσκοπος δεν βγει τώρα να στηρίξει την Εκκλησία, να μιλήσει για το έργο και την προσφορά της πότε σκοπεύει να το πράξει;

Αυτό που δεν κατάφεραν αιώνες τώρα όσοι θέλουν την Εκκλησία στο περιθώριο το κατόρθωσε μέσα σε ελάχιστους μήνες ο κ. Ιερώνυμος. Όλοι μιλάνε για την Εκκλησία εκτός από τον Αρχιεπίσκοπο….».

Αυτή ειναι η αντιμετώπιση που εχει ο Μακαριώτατος από πολλά Μ.Μ.Ε. και όχι μόνο: «Που είναι ο Αρχιεπίσκοπος…γιατί δεν μιλάει…γιατί δεν απαντάει…τι κάνει η Εκκλησία;», είναι μερικές φράσεις που ακούμε καθημερινά και προβληματιζόμαστε.

Και ξαφνικά ο Μακαριώτατος λύνει τη σιωπή του με μια συνέντευξη που εδωσε στην Κ.Ε. στις 23-11-2008. Η συνέντευξη αποπνέει ενα αλλο ηθος, ενα διαφορετικό υφος, αυθεντικα ορθόδοξο θα ελεγα που μας προβληματίζει ολους και μας ανοίγει αλλες προοπτικές…Σιωπή, αυτομεμψία, ταπείνωση, αγάπη…

Διαβάζοντας και εγω τη συνέντευξη θέλησα να χαράξω κάποιες σκέψεις οι οποίες θέλω να πιστεύω ότι αντανακλούν το ορθόδοξο ηθος!

1. Το καίριο ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει ο Αρχιεπίσκοπος και η Ιεραρχία ολόκληρη αν θέλετε, ειναι το πως νικιέται η αρώστεια η φθορά και ο Θάνατος και όχι στο πως λύνονται τα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά προβλήματα των ανθρώπων. Σ' αυτά απαντά η πολιτεία.

Τώρα εαν η Εκκλησία απαντώντας στο πρόβλημα του θανάτου επηρεάζει και την καθημερινότητα των ανθρώπων, αυτό ειναι ευχής εργον, αλλά δεν μπορεί να μονοπωλεί το ενδιαφέρον της.


2. Σύμφωνα με τα λόγια του Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννη "Η Εκκλησία δεν σώζει μ' αυτό που λέει η κάνει, αλλά μ' αυτό που ειναι", ετσι δηλαδή οπως συγκροτείται και φανερώνεται, σαν Σώμα Χριστού, σαν κοινότητα αγάπης, σαν χώρος που περνάει κανείς απο τη "φιλαυτία" στη "φλαδελφεία, απο την ασθένεια στη θεραπεία.

Η Εκκλησία γνωρίζει οτι οσα εργα και αν κάνει, ότι αυτά δεν συγκροτούν την Εκκλησία.Το Αγιο Πνεύμα «ολον συγκροτεί τον Θεσμόν της Εκκλησίας».Τα εργα είναι παρόντα στη ζωή της Εκκλησίας, αλλά αυτά δεν αποτελούν την ταυτότητα της, την ειδοποιό διαφορά(παράδειγμα οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι που ειχαν εργα και δεν δικαιώθηκαν).


3. Η κρίση που διέρχεται η Ελλαδική Εκκλησία δεν προέρχεται από τις αστοχίες κάποιων ιερωμένων η και λαικών, οι οποίες πάντοτε υπήρχαν.

Το δίλημμα δεν είναι ανάμεσα σε ένα πλούσιο η φτωχό, ηθικό η ανήθικο ιερωμένο, αλλά εχει να κάνει με το ποιος σώζει τον ανθρωπο, με την ιδια την ταυτότητα της Εκκλησίας.

Απο που αντλεί το «εγώ» της, τη συνείδηση της. Από τις επιτυχημένες η αποτυχημένες πράξεις των μελών της; Από ένα άλλο ανθρωπο η από τον ιδιο το Θεό;

Το δίλημμα είναι πως θα εννοήσουμε την Εκκλησία: Σαν μια κοινότητα που εχει τις ρίζες της στο μέλλον, στα εσχατα η σαν μια κοινότητα που δικαιολογεί την παρουσία της από την οποιαδήποτε προσφορά της –κοινωνική, εθνική, πολιτιστική- στην ιστορία;



3 σχόλια:

π.Πέτρος είπε...

Πάτερ pomaze Bog.
H Εκκλησία ασχολείτε < θα πρέπει να ασχολείτε> με το πρόσωπο,την σχέση του πιστού με το Χριστό.
Η Εκκλησία και το κράτος δεν έχουν< δεν θα πρέπει να έχουν > την ίδια αντίληψη περί κόσμου και ανθρώπου.

Ανώνυμος είπε...

DEKAFEINE ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ...

Ανώνυμος είπε...

dekafeine Συγχαρητηρια αγαπητε π.Ιωαννη για την αναρτηση θεματων που ξυπνουν και παρουσιαζουν το πωs θα επρεπε η εκκλησια να αντιμετωπιζει την σκληρη πραγματικοτητα που και η ιδια την βιωνει...Ευχομαι την ευλογια παρα θεου και την εξ υψουs δυναμιν απλοχερα για την δοξα του Κυριου και τηs Ekkλησιαs.