Από το Παλαιλώνι μέχρι το Κονγκό, ταπεινός υπηρέτης της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού ο π. Χαρίτων Πνευματικάκις

Στην εκδήλωση για τα εκατό χρόνια από την γέννηση του π.Χαρίτωνος Πνευματικάκι και δέκα από την κοίμηση του, που πραγματοποιήθηκε στο Παλαιλώνι Χανίων την Πέμπτη 21 Αυγούστου, κεντρικός ομιλητής ηταν ο Πρόεδρος του «Πρωτοκλήτου» κ.Νικος Σίμος.

Μίλησε με λογια θερμά για τον λεβέντη κρητικό παπά-Χαρίτωνα που ευαγγελίσθηκε την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό στην Αφρική.

Σήμερα οι φίλοι της «Μαθητείας» θα απολαυσουν την γεμάτη ενθουσιασμό και αγωνιστικό παλμό ομιλία του Προέδρου Νίκου Σιμου καθώς και κάποια φωτογραφικά στιγμιοτυπα από την εκδήλωση.

Μακαριώτατε,

Απεκάλεσαν τον π.Χαρίτωνα κορώνα του Αποκόρωνα και η σημερινή εκδήλωσις με την τιμητική παρουσία σας αυτό επιβεβαιώνει. Με­γά­λη χα­ρά καί συγ­κί­νη­σι ε­δω στό Πα­λαι­λώ­νι. Ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος, ο Σε­βα­σμι­ώ­τα­τος Χα­νί­ων, Αρ­χι­ε­ρεις καί ιε­ρεις, ε­κλε­κτοί του λα­ου Αρ­χον­τες, οι κά­τοι­κοι του χω­ρι­ου καί της ευ­ρύ­τε­ρης πε­ρι­ο­χης, τά πνευ­μα­τι­κά τέ­κνα του μα­κα­ρι­στου Ι­ε­ρα­πο­στό­λου π.Χα­ρί­τω­νος Πνευ­μα­τι­κά­κι από τήν Κα­νάν­γκα του Κογ­κό πού σπου­δά­ζουν στήν Ελ­λά­δα, η Δι­ευ­θύν­τρια των Σχο­λεί­ων «ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ» αδελ­φή Ο­λυμ­πία Χρυ­σι­κου, πολ­λοί συ­νερ­γά­τες του Ι­ε­ρα­πο­στο­λι­κου Συλ­λό­γου «Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ» α­πό τήν Πά­τρα, πού ιδρυ­σε ο π.Χα­ρί­των συ­να­χθή­κα­με εδῶ μέ τήν Υ­ψη­λή πα­ρου­σία σας Μα­κα­ρι­ώ­τα­τε, γιά νά τόν τι­μή­σου­με στόν τό­πο ακρι­βῶς πού ειδε τό φως καί ε­ζη­σε τά παι­δι­κά καί νε­α­νι­κά του χρό­νια.

Εδω στόν Ιε­ρό Ναό του Α­γί­ου Χα­ρα­λάμ­πους α­πέ­ναν­τι α­πό το σπί­τι πού γεν­νή­θη­κε, α­σφα­λως α­να­ψε η πρώ­τη σπί­θα, γιά νά δι­α­θέ­ση τή ζωή του στό Χρι­στό καί στό πλη­σί­ον ο μι­κρός τό­τε κα­τά κό­σμον Χα­ρά­λαμ­πος.

Μα­κα­ρι­ώ­τα­τε ηλ­θα­τε στό Πα­λαι­λώ­νι α­πό τό Βά­μο καί τό Κε­φα­λά δι­α­δρο­μές πού εκα­νε ο π.Χα­ρί­των κα­θη­με­ρι­νά πη­γαί­νον­τας μέ τά πό­δια στό Δη­μο­τι­κό καί τό Γυ­μνά­σιο.

Σ αυτήν τήν Εκ­κλη­σία τε­λει­ό­φοι­τος μα­θη­τής του Γυ­μνα­σί­ου πυρ­πο­λού­με­νος α­πό εν­θεο ζη­λο ε­κα­νε τά πρώ­τα κη­ρύ­γμα­τά του καί κα­λου­σε τούς συγ­χω­ρι­α­νούς του νά ζουν μέ τα­πεί­νω­σι, α­γά­πη καί κα­λο­σύ­νη, χω­ρίς αν­τι­δι­κί­ες καί πά­θη, α­να­λύ­ον­τας μέ τό ζω­η­ρό του υ­φος τά ι­ε­ρά κεί­με­να.

Ο­ταν τε­λεί­ω­σε τίς Θε­ο­λο­γι­κές του σπου­δές στό Πα­νε­πι­στή­μιο Αθη­νῶν καί εκ­πλή­ρω­σε τίς στρα­τι­ω­τι­κές του υ­πο­χρε­ώ­σεις επι­σκέ­φθη­κε τό Α­γιο Ο­ρος καί δι­ά­φο­ρες Μο­νές προ­κει­μέ­νου νά πά­ρη τήν με­γά­λη α­πό­φα­σί του. Τε­λι­κά τόν ειλ­κυ­σε ο ι­ε­ρο­κή­ρυξ του Μη­τρο­πο­λι­τι­κου Να­ου Α­θη­νῶν ο Αρχ. π. Σε­ρα­φείμ Πα­πα­κώ­στας καί εν­τά­χθη­κε αρ­χι­κά στήν Α­δελ­φό­τη­τα Θε­ο­λό­γων της «ΖΩΗΣ» καί αρ­γό­τε­ρα του «ΣΩΤΗΡΟΣ».

Παρών και ο Πρώην Πρωθυπουργός κ.Κωνσταντίνος Μητσοτάκης

Ως λα­ϊ­κός ι­ε­ρο­κή­ρυ­κας πε­ρι­ηλ­θε δι­ά­φο­ρες πό­λεις της Ελ­λά­δος με­τα­ξύ τῶν ο­ποί­ων καί τά Χα­νιά . Χει­ρο­το­νή­θη­κε δι­ά­κο­νος τό 1940 α­πό τόν Αρ­χι­ε­πί­σκο­πο Χρύ­σαν­θο, τόν από Τρα­πε­ζουν­τος καί αρ­γό­τε­ρα ι­ε­ρεύς στήν Ε­δεσ­σα.

Ο μα­κά­ρι­ος π.Χα­ρί­των η­ταν αγω­νι­στής α­κα­τά­βλη­τος. Ο­σοι τόν γνώ­ρι­σαν βε­βαι­ώ­νουν α­νε­πι­φύ­λα­κτα, γιά τήν δυ­να­μι­κό­τη­τα, τό α­νυ­πο­χώ­ρη­το, τόν εν­θου­σι­α­σμό, τό ρι­ψο­κίν­δυ­νο, τό σο­βα­ρό καί αυ­στη­ρό υ­φος του χα­ρα­κτή­ρος του. Δρα­στή­ρι­ος, δη­μι­ουρ­γι­κός, και­νο­τό­μος, δι­ο­ρα­τι­κός τα­κτι­κός, με­θο­δι­κός. Αρ­χον­τας μέ λε­βέν­τι­κη κορ­μο­στα­σιά καί πα­ρά­στη­μα. Ευθυ­τε­νής και ευλί­γι­στος, ως κυ­πά­ρισ­σος, γρή­γο­ρος, αο­κνος.Τα­λαν­του­χος, προι­κι­σμέ­νος μέ πολ­λά προ­σόν­τα καί χα­ρί­σμα­τα. Α­πλός, ανε­πι­τή­δευ­τος, α­με­σος, γλυ­κύς, ευθύς, γλα­φυ­ρός, στό λό­γο μέ ιδι­ά­ζου­σα ικα­νό­τη­τα απο­σπά­σε­ως της προ­σο­χης του ακρο­α­τοῦ καί δό­κι­μος συγ­γρα­φέ­ας. Αγά­πη­σε τά παι­διά καί ασχο­λή­θη­κε μα­ζί τους. Ε­σκυ­ψε στορ­γι­κά πά­νω στά προ­βλή­μα­τά τους. Ζυ­μώ­θη­κε μ αυτά καί βο­ή­θη­σε τή νε­ό­τη­τα. Λά­τρης της βυ­ζαν­τι­νης τέ­χνης. Καλ­λι­τέ­χνης καί θαυ­μα­στής τοῦ ω­ραί­ου. Νοῦς προ­ο­ρα­τι­κός, προ­χω­ρου­σε πιό μπρο­στά απ’ την επο­χή του, ω­στε νά γί­νε­ται «ε­πα­να­στά­της», γιά οσους δέν μπο­ρουσαν νά πα­ρα­κο­λου­θή­σουν τίς ι­δέ­ες πού συ­νε­λάμ­βα­νε. Η­ταν α­συμ­βί­βα­στος. Δέν ειχε σκο­πι­μό­τη­τες. Δέν η­ξε­ρε κο­λα­κει­ες. Ο λό­γος του ηταν λι­τός συ­νο­πτι­κός, δω­ρι­κός. Δέν ε­στό­χευε θέ­σεις καί α­ξι­ώ­μα­τα. Αυ­τά δέν τόν αγ­γι­ζαν.

Ει­χε θέ­σει τόν ε­αυ­τό του τα­πει­νό ερ­γά­τη στόν αμ­πε­λώ­να της Εκ­κλη­σί­ας. Τήν υ­πη­ρε­τουσε μέ υ­ψη­λό εκ­κλη­σι­α­στι­κό φρό­νη­μα, πα­τε­ρι­κή υ­πα­κοή καί ασκη­σι. Η σω­τη­ρία καί μί­ας μό­νον ψυ­χης τόν πλή­ρω­νε χα­ρας καί α­γαλ­λι­ά­σε­ως. Δεν ε­ξιπ­πά­ζε­το α­πό υπε­ρο­ψί­αν, ε­λάμ­βα­νε υπ ο­ψιν του καί τή γνώ­μη ε­νός μι­κρου παι­δι­ου, γιά νά μή πουμε, ο­τι κυ­ρί­ως ε­λάμ­βα­νε υπ’ ο­ψιν τίς γνω­μες των παι­δι­ων. Α­πέ­δι­δε σε κά­θε ε­ναν τό προ­ση­κον. Ἐ­παι­νου­σε καί ε­θαύ­μα­ζε τό κα­λό α­βί­α­στα καί αυ­θόρ­μη­τα. Η­ταν α­νε­πί­φθο­νος, α­νε­ξί­κα­κος.

Ως κλη­ρι­κός μέ πύ­ρι­νο ζηλο αφο­σι­ώ­θη­κε στήν Εκ­κλη­σία. Ως ιε­ρο­κή­ρυ­κας ε­σπει­ρε τό Θειο Λό­γο σέ κά­θε ση­μειο τῆς Ελ­λά­δος, οπου καί αν ευρέ­θη­κε, μέ παλ­μό ζω­ης, μέ εν­θου­σι­α­σμό ξε­ση­κω­μου, α­ψη­φων­τας κά­θε κίν­δυ­νο.

Στίς πό­λεις πού υ­πη­ρέ­τη­σε εν­το­να α­φη­σε τά ιχνη της ποι­μαν­τι­κης δρα­στη­ρι­ό­τη­τος του. Ση­μαν­τι­κή η­ταν ἐν γέ­νει η θρη­σκευ­τι­κή και ε­θνι­κή προ­σφο­ρά του.

Ο­λα αυτά ο­μως θα προ­σπε­ρα­σθουν, για να ε­στι­ά­σου­με την προ­σο­χή μας στα τε­λευ­ταία 25 χρό­νια της ζω­ης του.

Το 1973 παίρ­νει μια ιστο­ρι­κή και γεν­ναία α­πό­φα­σι. Να φύ­γη για την Α­φρι­κή. Να φύ­γη για το Χρι­στό. Να φύ­γη για τους ιθα­γε­νεῖς α­δελ­φούς.

Το ερ­γο του στην Ελ­λά­δα ει­χε ο­λο­κλη­ρω­θει, τον α­νέ­με­νε τώ­ρα η α­πο­κο­ρύ­φω­σις. Η εκ­πλή­ρω­σις ε­νός υ­ψη­λοῦ χρέ­ους, πού α­παι­τουσε ηρω­ική αυ­τα­πάρ­νη­σι και αν­το­χή.

Ο θά­να­τος του α­ει­μνή­στου πρω­το­πό­ρου Ι­ε­ρα­πο­στό­λου Αρχ.π.Χρυ­σο­στό­μου Πα­πα­σα­ραν­τό­που­λου, στήν καρ­διά της Α­φρι­κης, πα­λαι­ου του φί­λου τον ειχε α­να­στα­τώ­σει. Το κή­ρυ­γμα της Ορ­θο­δο­ξί­ας δεν ε­πρε­πε να στα­μα­τή­ση.

Η κλή­σις α­πό τό Θεό του ε­γι­νε. Αυ­τός τα­πει­νά την απο­δέ­χθη­κε. Οι φί­λοι, οι πνευ­μα­τι­κοί α­δελ­φοί και τέ­κνα η­σαν από δι­στα­κτι­κοί μέ­χρι αν­τί­θε­τοι, του υ­πεν­θύ­μι­ζαν τις δυ­σκο­λί­ες. Ο­μως κα­νείς δεν μπο­ρου­σε να εμ­πο­δί­ση αυ­το το πέ­τα­γμα και πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο να του το αρ­νη­θη.

Η­ταν γνω­στός ο αλύ­γι­στος χα­ρα­κτηρας του. Δεν υ­πο­χω­ρου­σε ο­ταν επί­στευε, ο­τι ε­πι­τε­λουσε το θέ­λη­μα του Θε­ου. Πί­σω του δεν υ­πηρ­χαν αν­θρω­ποι να τον στη­ρί­ξουν σε μία τέ­τοια α­πό­φα­σι, αλ­λά α­πε­ναν­τί­ας να τον α­πο­θαρ­ρύ­νουν. Και η η­λι­κία του, τό­τε ηταν 65 χρο­νων, δεν συ­νη­γο­ρου­σε.

Ο Θε­ός ο­μως ει­χε μι­λή­σει στην ψυ­χή του. Αυτός βρι­σκό­ταν πί­σω του. Αυ­τός και μό­νον τον ε­νε­θάρ­ρυ­νε και τον ε­στή­ρι­ζε. Αυ­τός του ε­δει­χνε την κα­τεύ­θυν­σι της πο­ρεί­ας. «Δι­α­βάς εις Α­φρι­κήν». Ο π.Χα­ρί­των ε­σκυ­ψε το κε­φά­λι και προ­χώ­ρη­σε στο α­γνω­στο για την α­γά­πη Ε­κεί­νου.Ο­ταν εφθα­σε στην Κα­νάν­γκα του Κογ­κό ( 19-7-73) τά πρά­γμα­τα δεν η­σαν ιδα­νι­κά. Υ­πηρ­χε μό­νον μία υ­πο­τυ­πώ­δης ο­μά­δα 30 πι­στων πε­ρί­που. Αλ­λοι­ως τά πε­ρί­με­νε και αλ­λα βρη­κε. Ο α­οί­δι­μος π.Χρυ­σό­στο­μος ε­μει­νε ε­κει μι­κρό δι­ά­στη­μα και ε­πι­συμ­βά­σης της εκ­δη­μί­ας του δεν πρό­λα­βε να κά­νη τί­πο­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο.

Συ­νήν­τη­σε δυ­σκο­λί­ες τρο­με­ρές, εμ­πό­δια, αν­τι­ξο­ό­τη­τες, στε­ρή­σεις και της α­πα­ραι­τή­του τρο­φης, α­σθέ­νει­ες, κιν­δύ­νους μέ­χρι α­φα­νι­σμου του ως ιδι­ος α­νέ­φε­ρε: « Αρ­χι­κά βρη­κα εμ­πό­δια και δι­ω­γμό μέ­χρι θα­νά­του, αλ­λά δεν φο­βή­θη­κα, ε­μει­να. Η Ορ­θο­δο­ξία δεν φο­βα­ται. Οι ι­ε­ρεις του Θε­ου του Υ­ψί­στου δεν φο­βουν­ται ουτε το θά­να­το» ( 26-10-88).

Δεν ε­κάμ­φη, δεν ο­λι­γο­ψύ­χη­σε. Πά­λαι­ψε, αγω­νί­στη­κε, πό­νε­σε, δά­κρυ­σε, μά­τω­σε, ε­πέ­με­νε. Ο­κτώ ολό­κλη­ρα χρό­νια δού­λε­ψε ε­ξαν­τλη­τι­κά θέ­τον­τας γε­ρές και α­κλό­νη­τες βά­σεις του Ι­ε­ρα­πο­στο­λι­κου ερ­γου.

Ο π.Χαρίτων με τα μαύρα "διαμάντια" του

Τα πνευματικά παιδιά του π.Χαρίτωνος, επιστήμονες σήμερα, ψάλλουν στην μνήμη του...

Ο Πατριαρχης Αλεξανδρείας κ.Θεόδωρος Β με τα πνευματικά παιδιά του π.χαρίτωνος και τον κ.Νίκο Σίμο

Ο­λα αυ­τά τά σκλη­ρά χρό­νια ει­χε ως δω­ρο θε­ου μο­να­δι­κή βο­η­θό και συ­νερ­γά­τη την α­εί­μνη­στο α­δελ­φή Ολ­γα Πα­πα­σα­ράν­του, γυ­ναι­κα ο­σία, και ευλο­γη­μέ­νη, πού κύρ­τω­σε σκυμ­μέ­νη στην προ­σευ­χή και τον αν­θρώ­πι­νο πό­νο.

Οι κα­λύ­τε­ρες ημέ­ρες δεν αρ­γη­σαν να α­να­τεί­λουν και να ε­νι­σχύ­σουν τον α­κού­ρα­στο Ιε­ρα­πό­στο­λο. Πλαι­σι­ώ­θη­κε α­πό τους πρώ­τους ι­θα­γε­νεις κλη­ρι­κούς. Οι πι­στοί αρ­χι­σαν να γί­νων­ται ε­κα­τον­τά­δες, χι­λι­ά­δες. Ο πε­ρί­τε­χνος Να­ός του Α­γί­ου Αν­δρέ­ου ανυ­ψώ­θη­κε εν μέ­σω α­φαν­τά­στων δυ­σκο­λι­ων και κα­τέ­στη κέν­τρο και ορ­μη­τή­ριο της Ι­ε­ρα­πο­στο­λης. Η ορ­θό­δο­ξος πί­στις ρί­ζω­σε βα­θειά στην πε­ρι­ο­χή του Κα­σάϊ.

Οι ευλο­γί­ες του Θε­ου α­κο­λού­θη­σαν η μία, την αλ­λη. Ηλ­θαν και οι εξ’ Ελ­λά­δος συ­νερ­γά­τες. Α­δελ­φές νο­σο­κό­μες, δα­σκά­λες, κα­θη­γή­τρι­ες των χρι­στι­α­νι­κων αδελ­φο­τή­των , σι­γά σι­γά προ­στέ­θη­καν στό στε­λε­χι­α­κό δυ­να­μι­κό και το ερ­γο ε­πε­κτά­θη­κε κα­τά τρό­πον θαυ­μα­στόν. Το πα­λαιό πνευ­μα­τι­κό του τέ­κνο Αρχ. π. Ιγνά­τι­ος Μα­δεν­λί­δης, ιε­ρο­κή­ρυξ Λα­ρί­σης τό­τε, δι­ά­δο­χος του κα­τό­πιν και σή­με­ρα Μη­τρο­πο­λί­της Κεν­τρώ­ας Αφρι­κης τόν βο­η­θου­σε α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά τά τε­λευ­ταια χρό­νια.

Ε­ζη­σε μέ­χρι τα 90 και ε­λοι­ω­σε σαν και­ό­με­νη λαμ­πά­δα σκορ­πί­ζον­τας το Φως της Ορ­θο­δο­ξί­ας. Ειδε τά α­πο­τε­λέ­σμα­τα των κό­πων του. Χι­λι­ά­δες πι­στούς, δε­κά­δες συ­νερ­γά­τες, ι­ε­ρεις δα­σκά­λους, κα­θη­γη­τές, Να­ούς, Σχο­λεια, μα­θη­τές α­πο­φοί­τους, ι­α­τρεία, Σε­μι­νά­ρια και κτή­ρια πολ­λά.

Μία περιεκτική εικόνα του εργου του μπορειτε να εχετε από την φωτογραφική εκθεσι πού βλέπετε πάνω στο μπεντένι για να χρησιμοποιήσω κρητική εκφρασι.

Επιτρέψατε μου ­να ανα­φέ­ρω ενα μό­νο πε­ρι­στα­τι­κό εν­δει­κτι­κό της γεν­ναι­ό­τη­τος και της πί­στε­ως του αν­δρός πού το περιγράφει ο ιδιος.

«Το 1991 στο Κογ­κό εκ­δη­λώ­θη­κε εμ­φύ­λι­ος σπα­ρα­γμός πού απεί­λη­σε να κα­τα­στρέ­ψει τά πάν­τα, οπως πε­ρι­γρά­φει ο ι­δι­ος οσων συ­νέ­βη­σαν τό­τε.

«Τά πρά­γμα­τα ο­ξύν­θη­καν εως το ε­πα­κρον. Η Κα­νάν­γκα πού αλ­λο­τε η­ταν τό­σο η­συ­χη ε­ξα­φνα εξε­τρο­χι­ά­σθη ε­πι­κίν­δυ­να. Στίς 26 Οκτω­βρί­ου 1991 ε­ξέ­σπα­σε ε­να τρο­με­ρό κυ­μα βί­ας και λε­η­λα­σί­ας! Ο­λη τη νύχ­τα ηκού­ον­το σφο­δροί και αδι­ά­κο­ποι πυ­ρο­βο­λι­σμοί ατά­κτου στρα­του, πού α­να­στά­τω­σε την πό­λι ψά­χνον­τας να βρη σπί­τια και τά κα­τα­στή­μα­τα-μα­γα­ζιά, πού ε­μει­ναν α­κό­μη ορ­θια, για να λε­η­λα­τή­ση, βο­η­θουν­τος πάν­το­τε και του ε­ξα­θλι­ω­μέ­νου λα­ου. Τά ξη­με­ρώ­μα­τα της 26 Ο­κτω­βρί­ου ηρ­θε και η σει­ρά μας! Ει­χαν προ­η­γη­θει βαν­δα­λι­σμοί και φό­νοι σε αλ­λες Ι­ε­ρα­πο­στο­λές και ει­μα­στε τη νύχ­τα ο­λοι στο πό­δι α­γρυ­πνοι. Σε μία στι­γμή α­κούω δυ­να­τούς πυ­ρο­βο­λι­σμούς στη δεύ­τε­ρη με­γά­λη σι­δε­ρέ­νια πόρ­τα στην ει­σο­δο.

Τό­τε ε­πλη­σι­ά­σα την ει­κό­να της Πα­να­γί­ας της Πορ­τα­ιτισ­σας, πού ειναι κρε­μα­σμέ­νη στον τοι­χο ε­ξω της πόρ­τας του δω­μα­τί­ου μου καί φώ­να­ξα «Πα­να­γία, κά­νε το θαυ­μα σου τώ­ρα!»

Οι στρα­τι­ώ­τες ει­χαν μπει ευ­θύς μέ­σα. Α­φου προ­χώ­ρη­σαν λί­γα βή­μα­τα κα­τά­λα­βαν, ο­τι βρέ­θη­καν στην αυ­λή της Ιε­ρα­πο­στο­λης μας καί ειπαν στον φύ­λα­κα : «Μας συγ­χω­ρειτε, κά­να­με λά­θος, δέν ξέ­ρα­με, ο­τι χτυ­πή­σα­με στη Mission Orthodoxe και εφυ­γαν σι­γά σι­γά ».

Χα­ρά καί ανα­κού­φι­σις δι­ε­δέ­χθη τήν ολο­νύ­κτι­ον τρο­μά­ρα, αι­νος δέ καί δό­ξα στόν Μο­νο­γε­νη Υιόν της Παρ­θέ­νου καί στήν Μη­τέ­ρα Του δά, τήν Πα­να­γία μας , τήν Πορ­ται­τισ­σά μας ,πού εκα­νε ον­τως τό θαυ­μα της, α­μέ­σως «τώ­ρα».

Στήν συ­νέ­χεια ε­ξι­στο­ρει, πως η επι­κρα­του­σα ε­κνο­μος καί ε­κρυ­θμος κα­τά­στα­σις, ω­θη­σε τόν Ελ­λη­να Πρέ­σβυ καί τόν Μη­τρο­πο­λί­τη, πού ως υπεύ­θυ­να πρό­σω­πα ε­βλε­παν τούς κιν­δύ­νους , νά δώ­σουν εν­το­λή στό Ι­ε­ρα­πο­στο­λι­κό κλι­μά­κιο να εγ­κα­τα­λεί­ψη, ε­στω καί προ­σω­ρι­νά τή χώ­ρα.

Τό­τε ο πα­τήρ Χα­ρί­των ε­δω­σε τήν ε­ξης α­πάν­τη­σι:

«Κύ­ριε Πρέ­σβυ, σε­βό­μα­στε, ο­σα λέ­τε, ο­μως πα­ρα­κα­λου­με,α­φηστε μας ε­δω, δέν θα πά­θω­με τί­πο­τε. Θά σε­βα­στουν τήν πα­ρα­μο­νή μας.Η κοι­νω­νία της Κα­νάν­γκα , υ­πάλ­λη­λοι, στρα­τι­ω­τι­κοί, τό Κυ­βερ­νει­ον δι­κα­στι­κοί καί λα­ός μή Ορ­θό­δο­ξοι, τι­μα καί αγα­πα το ερ­γο μας , τά Σχο­λεια μας, τήν Ορ­θο­δο­ξία μας.

Στο σπίτι του π.Χαρίτωνος, με τον ανηψιό του κ.Μποτωνάκη

Ε­άν φύ­γω­με, θά μας ε­πι­κρί­νουν. Ωστε μό­νο λό­για η­ξευ­ραν καί αυτοί νά λέ­νε.... Καί τό­τε δι­και­ουν­ται νά κα­τα­στρέ­ψουν πάν­τα ο­σα θά α­φή­σω­με. Δέν θά φύ­γω­με , λοι­πόν κ. Πρέ­σβυ καί­τοι η αγά­πη σας μας συγ­κι­νει καί μας σπρώ­χνει. Θά μεί­νω­με μέ τον κα­κο­πα­θουν­τα λα­όν του Ζα­ιρ. Ε­πί τέ­λους ε­νας θά­να­τος, σέ τέ­τοι­ες στι­γμές, α­ξί­ζει πιό πο­λύ α­πό ε­κα­τομ­μύ­ρια λό­για. Αλλ’ ε­μεις δέν τόν α­ξί­ζου­με τόν θά­να­τον αυ­τόν, γι’ αυτό κα­νείς δέν θά μας πει­ρά­ξη. Ο Πρέ­σβυς δέν ε­πέ­μει­νε πε­ρισ­σό­τε­ρο.

Μό­λις α­κού­σθη­κε, ο­τι τό κλι­μά­κιο της Ορ­θο­δό­ξου Ιε­ρα­πο­στο­λης πα­ρέ­μει­νε στήν θέ­σιν του εχά­ρι­σαν πάν­τες καί α­νέ­πνευ­σαν!

Μπρά­βο στήν Ορ­θο­δο­ξία! ει­πε ο Κυ­βερ­νή­της.

Ο­ταν πα­ρου­σι­ά­στη­καν οι α­σθέ­νει­ες του γή­ρα­τος καμ­μία σκέ­ψι δεν εκα­νε για ε­πι­στρο­φή στην Ελ­λά­δα.

Η ψυ­χή και ο νους του ει­χαν δο­θει ο­λο­κλη­ρω­τι­κά στους Α­φρι­κα­νούς.

Παρ’ ο­τι πάν­τα δι­α­κα­ως νο­σταλ­γου­σε την πα­τρί­δα και προ­σευ­χό­ταν, για την πνευ­μα­τι­κή και ε­θνι­κή δι­καί­ω­σί της, η­θε­λε αυ­τός ο βα­σα­νι­σμέ­νος τό­πος να ειναι η αφε­τη­ρία του τε­λι­κου προ­ο­ρι­σμου του. Ε­κει προ­τί­μη­σε να α­φή­ση το φθαρ­τό του σωμα, οπως και ε­γι­νε. Εφυ­γε ο­σι­α­κά, α­νώ­δυ­να, ει­ρη­νι­κά την Κυ­ρι­α­κή το με­ση­μέ­ρι 29-3-1998, δί­νον­τας ευ­χές και συμ­βου­λές στους συ­νερ­γά­τες του .

Με το «Χρι­στός Α­νέ­στη» στα χεί­λη και τε­λευ­ταία λέ­ξι του την ε­πί­κλη­σι «Πα­να­γία μου», α­φου με­τά­λα­βε το πρωι των Αχράν­των Μυ­στη­ρί­ων.

Κα­τέ­λι­πε ως υ­ψι­κά­ρη­νος κα­τά­καρ­πος ε­λαία, θαυ­μα­στά ε­πι­τεύ­γμα­τα και πνευ­μα­τι­κές υπο­θηκες. Ευ­ηγ­γε­λί­σθη την Ορ­θο­δο­ξία και τον Ελ­λη­νι­σμό στην Α­φρι­κή, εν τα­πει­νώ­σει και α­πλό­τη­τι.

Η­ταν με ε­να λό­γο Α­γι­ος, ο­πως πι­στεύ­ου­με ε­μεις και ο­σοι ε­ζη­σαν κον­τά του και ζη­τουν τώ­ρα τις με­σι­τεί­ες του α­πό τον ου­ρα­νό.

Ο π.Χα­ρί­των προ­ώ­θη­σε ου­σι­α­στι­κά με την ση­μαν­τι­κή προ­σφο­ρά του την ε­πέ­κτα­σι του Ι­ε­ρα­πο­στο­λι­κου ερ­γου. Ε­γι­νε α­φορ­μή με το πα­ρά­δει­γμα του και αλ­λοι να ακο­λου­θή­σουν το δρό­μο της Ι­ε­ρα­πο­το­λης. Ε­μει­νε στα­θε­ρά ε­πί 25 χρό­νια στο Κον­γκό, α­φή­νον­τας κά­θε αλ­λη δρα­στη­ρι­ό­τη­τα η δε­σμούς πού μπο­ρού­σαν να τον απο­σπά­σουν στην Ελ­λά­δα και ε­δω­σε με αυ­τον τον τρό­πο το δι­κό του στί­γμα για κά­θε ε­να πού φλέ­γε­ται α­πό Ιε­ρα­πο­στο­λι­κές ε­φέ­σεις.

Συγ­κρο­τη­μέ­νος, σώ­φρων συ­νε­τός σε­μνός προ­σε­κτι­κός, χα­ρι­τω­μέ­νος από το Θεό καλ­λι­ερ­γου­σε υ­πο­μο­νε­τι­κά χα­ρα­κτη­ρες επλα­θε τις α­ρε­τές στις ψυ­χές των δε­χο­μέ­νων την πί­στι εμ­πέ­δω­νε την Ορ­θο­δο­ξία.

"Δεν ειχε σκοπιμότητες. Δεν ηξερε κολακείες...Δεν εστόχευε θέσεις και αξιώματα. Αυτά δεν τον αγγιζαν".

Οσο θα πα­ρέρ­χε­ται ο χρό­νος τό­σο το μέ­γε­θος και η α­ξία του αν­δρός θα α­πο­τι­μων­ται στίς σω­στές δι­α­στά­σεις τους.

Η Εκ­κλη­σία της Κα­νάν­γκα θα σε­μνύ­νε­ται γι­α­τί απέ­κτη­σε ε­ναν α­κό­μη α­γιο! Οι δι­κές του ε­που­ρά­νι­ες δε­ή­σεις θα ειναι πο­λύ­τι­μες στην πο­ρεία της προς την αι­ω­νι­ό­τη­τα.

Ε­ξε­δί­πλω­σα ε­νώ­πι­όν σας με­ρι­κές πτυ­χές του πο­λύ­α­θλου Πα­τρός, μέ τήν ελ­πί­δα οτι θά προ­ξε­νή­σουν ευ­γε­νη ε­ρε­θί­σμα­τα σέ ο­λους.Ομο­λο­γω ο­μως, ο­τι πα­ρέ­λει­ψα πά­ρα πολ­λά κε­φά­λαια της ζω­ης του. Δέν σας α­νέ­φε­ρα τό­σα καί τό­σα πε­ρι­στα­τι­κά. Τά ε­κτε­θέν­τα η­σαν ελ­λι­πη.

Εκ της πι­έ­σε­ως του χρό­νου καί της δι­κης μου α­δυ­να­μί­ας τόν αδί­κη­σα!

Θά τόν εκ­φρά­σω ο­μως πι­στεύω α­πό­λυ­τα μέ αυ­τές τίς τρεις λέ­ξεις .

Α­νά­στα­σις, φως, καμ­πά­νες.

-Ε­πί­στευε α­κρά­δαν­τα καί ε­δο­νει­το α­πό τό γε­γο­νός της Α­να­στά­σε­ως.

Τή ζουσε καί τή με­τέ­δι­δε. Ο­χι βέ­βαια μό­νο κά­θε Πά­σχα, πού τά συ­ναι­σθή­μα­τα ειναι εν­το­να σέ ολους, αλ­λά κά­θε Κυ­ρι­α­κή, κά­θε μέ­ρα, πε­ρι­πα­του­σε, ως υιός Α­να­στά­σε­ως.Ε­ψα­λε συ­χνά τό « Χρι­στός Α­νέ­στη», παι­α­να πα­νη­γυ­ρι­κό, σέ κά­θε ξε­χεί­λι­σμα της ψυ­χης του.

-Τό φως πάν­τα ει­χε πρό των ο­φθαλ­μων του, τόν Κύ­ριο, τό Φως τό α­λη­θι­νόν. Σ’αυτόν κα­τηυ­θύ­νε­το «φως ταις τρί­βοις μου», «καί τό φως ἐν τη σκο­τία φαί­νει». Μέ­σα στό φως τοῦ Ευ­αγ­γε­λί­ου ε­λαμ­πε καί κα­θι­στου­σε κοι­νω­νούς αυτου του φω­τός, ολους , γιά ο­σους ειχε τήν ευ­θύ­νη, ως πνευ­μα­τι­κός ,ως ιε­ρέ­ας, ως ιε­ρα­πό­στο­λος.

-Οι καμ­πά­νες , ο η­χος τους, οι γλυ­κές με­λω­δί­ες τους , του ησαν τό­σο προ­σφι­λη. Ε­ξέ­φρα­ζαν τήν δύ­να­μι, τήν ορ­μή, τήν μα­χη­τι­κό­τη­τα του, αλ­λά καί τίς ευαι­σθη­σί­ες του ψυ­χι­κου του κό­σμου. Α­κοῦ­στε τί επί­και­ρο γρά­φει σέ ε­να α­πό τά βι­βλία του:

«Ας κτυ­πουν οι καμ­πά­νες, ας με­τα­δί­δουν τό χαρ­μό­συ­νο μή­νυ­μά τους ! Μέ­σα στούς τό­σους κτύ­πους της υ­λο­φρο­σύ­νης καί πα­ρα­φρο­σύ­νης του αν­θρώ­που των μη­χα­νων, των φο­νι­κων οπλων, των βομ­βων των α­ε­ρο­πλά­νων καί των κρό­των των πυ­ρο­βό­λων ο ηχος πού οι καμ­πά­νες θά εκ­πέμ­πουν, θά ξε­χω­ρί­ζη πάν­το­τε. Θά κα­θα­ρί­ζη τήν α­τμό­σφαι­ρα καί θά γί­νε­ται τό αν­τί­βα­ρο καί το αν­τι­φάρ­μα­κο στήν ση­ψι καί τήν κα­τα­στρο­φή.Ο ου­ρά­νι­ος η­χος τους θά σκορ­πί­ζη τά σύν­νε­φα του μί­σους καί της αν­θρώ­πι­νης κα­κό­τη­τας. Κτυ­πα­τε καμ­πά­νες .Τό ει­ρη­νι­κό καί λυ­τρω­τι­κό αγ­γελ­μά τους θά σκορ­πί­ζη στή γη μία πα­ρη­γο­ρία καί μία ελ­πί­δα.

Τή με­γα­λύ­τε­ρη ει­δη­σι καί τό με­γα­λύ­τε­ρο μή­νυ­μα πού ά­κού­στη­κε πο­τέ στή γη. Ο­τι εἶ­ναι μα­ζί μας ο Θε­ός !!

Λί­γο πρίν κλεί­ση τά μά­τια του, γιά νά τ’ ανοί­ξη στήν αι­ω­νι­ό­τη­τα, τίς εν­νοι­ες αυ­τῶν των τρι­ων λέ­ξε­ων ζου­σε. Μ’αυτές πά­λευε, μ’ αυ­τές ει­ρή­νευε.

Μέ ΄΄ στεν­το­ρεία τῆ φω­νη ΄΄ ε­ψα­λε τό ΄΄ Χρι­στός Α­νέ­στη ΄΄. Με­τά α­πήγ­γει­λε τή Δο­ξο­λο­γία.΄΄Δό­ξα σοι, τω δεί­ξαν­τι τό Φως ΄΄

καί κα­τέ­λη­ξε μέ τήν θρι­αμ­βευ­τι­κή ι­α­χή:

«Χτυ­πα­τε τίς καμ­πά­νες της Ορ­θο­δο­ξί­ας

σέ ολη την Α­φρι­κή.

σε ο­λη τήν Α­φρι­κή

σέ ο­λη τήν Α­φρι­κή

Χτυ­πα­τε τίς καμ­πά­νες της Ορ­θο­δο­ξί­ας.

Τίς καμ­πά­νες της Ορ­θο­δο­ξί­ας ,

Της Ορ­θο­δο­ξί­ας ,

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ»