Το ψευδομόρφωμα

Εχω κουραστεί από τις ενδοεκκλησιαστικές διενέξεις, ιδίως από εκείνους που πιστεύουν ότι « εγω θα σώσω» την Εκκλησία, ότι όλα εξαρτώνται από «εμένα», ότι «για όλα μπορώ να κάνω κάτι».

Αν όμως αυτή η στάση δεν είναι φίλαυτη και εγωκεντρική τότε τι είναι; Το να επιλέγουμε πάντοτε τον εαυτό μας είναι μεγαλύτερη αποτυχία, από την επιλογή ενός Αλλου εστω και αν είναι «αποτυχημένος». Το σίγουρο είναι ότι δεν επηρεάζουμε εμείς την ταυτότητα της Εκκλησίας, αλλά η Εκκλησία επηρεάζει τη δική μας ταυτότητα. Δεν σώζουμε εμείς την Εκκλησία, αλλά η Εκκλησία δηλαδή ο Χριστός είναι εκείνος που μας σώζει. Υπερασπίζομαι την Εκκλησία σημαίνει ότι αυτοπαραιτούμαι από κάθε υπεράσπιση της. Αυτή είναι η κενωτική στάση του Χριστού (Αυτί Μάλχου,μάχαιρα επι την θήκη).
Η καλύτερη υπεράσπιση του Θεού και της Εκκλησίας, δηλαδη η φανέρωση της, ειναι να αντιμετωπίζουμε το Θεό, την Εκκλησία και τον κόσμο οχι με κριτήρια ηθικιστικά και ψυχολογικά, δηλαδή του να κάνω κάτι η να μη κάνω κάτι, του να νοιώθω ετσι η να μη νοιώθω ετσι, αλλά με κριτήρια οντολογικά, δηλαδή εντάσσομαι η όχι στο πλέγμα των προσωπικών σχέσεων της εκκλησιαστικής κοινότητας.
Μόνο μέσα από τη προσωπική σχέση στην εκκλησιαστική κοινότητα ο ανθρωπος αντιλαμβάνεται τη γυμνοτητα του, τη κατάσταση του, την ασθένεια του. Από τον χώρο της φιλαυτίας που γεννιούνται τα πάθη, περνάει στο χώρο της φιλοθείας και της φιλανθρωπίας. Τότε απορρίπτει την απατηλή του εικόνα και βρίσκει τον εαυτό του. Τότε συνειδητοποιεί ότι το πρόβλημα δεν είναι ηθικό η ψυχολογικό, αλλά οντολογικό. Τότε καταλαβαίνει ότι δεν φταίει ο τάδε Επίσκοπος η ο δείνα Πατριάρχης, ουτε και ο Πάπας της Ρώμης, αλλά μάλλον ο Πάπας που κρύβουμε μέσα μας, το ψευδομόρφωμα δηλαδή του «ικανού εαυτού μας», της πήλινης παντοδυναμίας μας.