Εκ βαθέων εξομολόγηση του Αρχιεπισκόπου

Παρουσιάζουμε σήμερα αποσπάσματα απο ομιλία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ.Ιερωνύμου που πραγματοποιήθηκε στο συνεδριακό κέντρο της Ι.Μ.Ευαγγελιστρίας Αλιάρτου Βοιωτίας στη συνδιάσκεψη παιδείας της "Χριστιανικής" στις 17-18/12/2006

Αυτό είναι που με στενοχωρεί
«Ώς ένας κληρικός πού εργάζομαι μέσα στήν Εκκλησία περίπου σαρά­ντα χρόνια καί πού έχω ζήσει τρεις περιόδους εκκλησιαστικές άπό πλευράς άρχιεπισκοπείας, δηλαδή του μακαριστού Ιερωνύμου, του μα­καριστού Σεραφείμ καί του μακαριωτάτου Χριστοδούλου, έχω μερικές απόψεις, τίς οποιες δέν διστάζω νά τίς λέω έκεί πού πρέπει.
Βέβαια, έκεί πού καταλαβαίνω ότι κάνω κακό, όχι. 'Αλλά σέ μιά τέ­τοια συνάντηση σάν καί αυτή πού έχουμε απόψε, δέν μπορώ νά μή θίξω τέ­τοιες σκέψεις, πού μέ βα­σανίζουν καί τίς εκδηλώνω έδώ καί έκεί καμμιά φορά, επειδή μέ πονάνε. Γιατί είπα τώρα έπί τρεις περιό­δους, Ιερωνύμου, Σερα­φείμ, Χριστοδούλου; (...) Συνεχίζεται ή ϊδια κατά­σταση. Αυτό είναι πού μέ στενοχωρεί. Καί όταν βλέ­πω τόν Μακαριώτατο καί του λέω: Εκείνο πού μέ στενοχωρεί είναι ότι περι­μέναμε κάτι άλλο. Αυτό είναι πού μέ στενοχωρεί έμενα. Τό ότι θά φύγω αύριο άπό τή Μητρόπολη Λεβαδείας, τελειώνοντας μετά άπό μιά περίοδο 40-45 χρόνων περίπου καί έφτιαξα τούτο, εκείνα κ.λπ. πού λένε δραστηριότητες, αυτό γιά μένα δέν λέει τίποτα.
Τό θέμα είναι τί ήθος αφήσαμε στό χώρο τής Εκκλησίας, άπ' όπου περά­σαμε. Δέν έχω έγώ διαφορές μέ κα­νέναν καί μέ τούς αρχιερείς πού μι­λάω καί προχθές πού μίλησα σκληρά καί έφυγα άπ' τήν Ιεραρχία. Δέν διεκ­δικώ τίποτα (...)
…………………………………………………………………………………………
Υπάρχει σύγχυση
Ή Ελλάδα υποφέρει άπό τό φαι­νόμενο καί τήν πραγματικότητα τής συγχύσεως... Νά έρθουμε στό χώρο τής Εκκλησίας.
Βγήκαμε σέ ένα χωριό, μίλησα στήν εκκλησία καί βγήκαμε μετά, ώς συνήθως, στό καφενείο. Έρχεται κά­ποιος έκεί καί λέει: «Συγχαρητήρια, Σεβασμιώτατε, γιά τό κήρυγμα, μπρά­βο γιά τά έργα, άλλά λίγο μου φαίνε­ται πώς πάς πρός τό ΠΑΣΟΚ».
—«Βρε κυρ-Κώστα του λέω, ούτε ΠΑΣΟΚ είμαι, ούτε Ν.Δ., ούτε ΚΚΕ, ουτε ΣΥΝ, δέν είμαι τίποτα. Είμαι αυτός ό άνθρωπος πού τά παρακο­λουθεί όλα καί προσπαθεί μέσα άπ' όλα αυτά τά πράγματα νά κινηθεί».
«Άκου νά σου πώ», μου λέει, «διότι έγώ είμαι "οικογένεια, θρη­σκεία, πατρίδα", αυτό δέν μου τό βγά­ζει κανείς, τό 'χω άπ' τόν παππού μου, τόν πατέρα μου κ.λπ. Θά πεθάνω γι αυτο τό πράγμα».
—«Έλα κυρ-Κώστα μου», του λέω, «έγώ έρχομαι κάθε τόσο στό χωριό, κάνουμε λειτουργία, μιλάω στήν εκκλησία, δέν σέ βλέπω μέσα στήν εκκλησία μιά φορά».
—«Έγώ δέν τά 'χω καλά μέ τούς παπάδες, δέν πάω στήν εκκλησία έγώ, όχι! Έρχεται ό έρανος; Στόν έρανο έγώ..., άλλά στήν εκκλησία δέν πάω. Μέ παίρνει ή γυναίκα μου καί πη­γαίνουμε σέ κανένα μνημόσυνο, άλλά στήν εκκλησία έγώ δέν πηγαίνω».
Αυτό είναι τό φαινόμενο, στήν Ελλάδα. Ή Εκκλησία ικανοποιείται άπό αυτό. Ή Εκκλησία μέ τήν ειδικό­τερη έννοια, ή διοίκηση (...) Υπάρχει σύγχυση. Τϊ σημαίνει «Εκκλησία» σήμερα καί μέσα στήν Ιε­ραρχία; Τί σημαίνει «λαϊκοί» στή ζωή τής Εκκλησίας; Τί σημαίνει «Συνοδι­κό Σύστημα»; Είναι τραγικά τά θέμα­τα... Μέ πονάνε αυτά τά θέματα, τά ζω καί μέ πονάνε καί λέω: Τί κάνω τε­λικά. Μέ ποιόν θά τά κουβεντιάσου­με; μέ ποιους θά ανταλλάξουμε από­ψεις;
…………………………………………………………………………………………
Σώμα Χριστού ή ιδεολογία;
Λοιπόν ή Εκκλησία είναι τώρα Ν.Π.Δ.Δ. Δέν είναι πραγματικά, άλλά είναι... διότι πρέπει νά... κ.λπ. Που είναι τό Σώμα Χριστού; Που είναι τά μέλη τής Εκκλησίας; Δέν πρέπει νά μας πονάει αυτό τό πράγμα; Δηλαδή την αποτυχία μας πρέπει νά τή νομιμοποιήσουμε και νά λέμε: «Αυτό είμαστε», ή πρέπει νά πούμε ότι «Ξέρεις... μιά στιγμή βρε παιδί μου, κάτσε νά κουβεντιάσουμε λιγάκι». Λοιπόν, που είναι αυτό το Σώμα τής Εκκλησίας, που μιλάμε όλο στά κηρύγματα;
Έκανα μιά συνάντηση στή Λειβαδιά, μιά μέρα πρίν άπό 2-3 χρόνια. Κουβεντιάζαμε καί είπα αύτα πού λέμε, γιά τήν Έκκλη σία «Σώμα Χριστού αδέλφια κ.λπ. καί σηκώνεται μιά κυρία μέ κλάματα στά μάτια καί μου λέει «Σεβασμιώτατε, πολύ συγκινήθηκα άπό τίς άπόψεις σας. Που είναι μιά τέτοια ενορία, νά πάω νά ζήσω;» Τί να τής πώ έγώ πού έχω 100 ένορίες. Που νά πεις: «Έρχου και ιδε»;
Αραγε τί είμαστε, δηλαδή, μιά ίδεολογία; Είμαστε, δηλαδή, ένα πράγμα ανύπαρκτο, γιά τό όποιο μιλάμε; "Οχι ή Εκκλησία υπάρχει, καί ένας άγιος άμα υπάρχει καί πέντε άγιοι άμα υπάρχουν, καί αμαρτωλοί άμα ύπάρχουν, δέν έχει σημασία, άλλά μέ έπίγνώση τής καταστάσεως τους, λειτουργεί ή Εκκλησία (...)
………………………………………………………………………………………
Συνοδικό σύστημα καί ενορία
Ακουσα προχθές.(...) Δέκα Αρχιε­ρείς δήλωσαν «Εχουμε Συνοδικό Σύ­στημα στήν Εκκλησία τής Ελλάδος άριστο, διότι λέμε τή γνώμη μας ελεύθερα». Μά αυτό είναι τό Συνοδι­κό Σύστημα; Δηλαδή τό ότι μπορώ καί λέω τή γνώμη μου ελεύθερα... είναι Συνοδικό Σύστημα; Τό Συνοδικό Σύ­στημα αρχίζει άπό τή ζωή τής Ενο­ρίας. Ποιοι είναι οί επίτροποι πού είναι μέσα; Ποιοί συμμετέχουν στήν ενοριακή ζωή, ποιοί ενημερώνονται, ποιοί ξέρουν τή ζωή τής Ενορίας καί πάνε στή Μητρόπολη; Γιατί ό δεσπό­της είναι ό αφέντης τής περιοχής; Μέ ποιό δικαίωμα; Που είναι οί άλλοι, ή βάση του γύρω-γύρω, πού θά τόν κάνουν νά ξέρει ότι ζει συνοδικά, δη­λαδή έκει θά ακούσει τή γνώμη, νά δει πώς είναι.(...)
Καί μετά πάμε στή Σύνοδο. Γιά νά γίνει τό Συνοδικό Δικαστήριο...
Πώς λαμβάνονται οί αποφάσεις; Ποιος ξέρει τίς αποφάσεις; Ποιος τίς ακούει; Υπάρχει σέ ένα κείμενο καί παραπέμπω στις 13.12.2002, άν δέν κάνω λάθος.
Δεσπότης είπε: «"Ετσι γινόταν πά­ντοτε. Ή απόφαση λαμβάνεται στά γραφεία καί έμείς τήν επικυρώνουμε στήν Ιεραρχία καί στή Σύνοδο». Λοι­πόν. «Γινόταν»... Γι' αυτό θέλω νά πώ, δέν κάνω εξαίρεση... Κάτι περι­μένουμε.. Στά προβλήματα όμως, πρέπει νά βοηθήσουν καί οί θεολό­γοι, νά βοηθήσετε καί έσείς, νά βοη­θήσουν καί άλλοι, νά τά δουν, νά τά κουβεντιάσουμε μέ έναν τρόπο, βέ­βαια, ευγένειας, όχι μέ έναν τρόπο επαναστάσεως κ.λπ. Νά ανταλλάσ­σουμε απόψεις καί νά δούμε που πη­γαίνουμε. Γιατί νά θέλω έγώ τώρα νά πάω στά παιδιά στά σχολεία νά μιλή­σω καί νά έχω τήν απαίτηση νά μέ σε­βαστούν; (...)
Καί λένε νά κάνουμε τόν κόσμο Εκκλησία. Μά βλέπουμε ότι ή Εκκλη­σία γίνεται κόσμος. (...)».("Χριστιανική" 21-2-2008).