ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ .

Η μεγάλη Δεσποτική εορτή του Σταυρού καθιερώθηκε το 335μ.χ. όταν εγιναν τα εγκαίνια του Ναού της Αναστάσεως που εκτισε ο Μ.Κωνσταντίνος πάνω στον τάφο του Κυρίου.

 Η εορτή διαρκούσε 8 ημέρες.Την δεύτερη ημέρα, στις 14 Σεπτεμβρίου, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων υψωνε το Σταυρό του Κυρίου στα τέσσερα σημεία του ορίζοντος, για να τον δουν οι πιστοί και να προσκυνήσουν.

Το παράδοξο όμως είναι, οτι η Εκκλησία μας μας προβάλλει το γεγονός του Σταυρού μεσα σε μια εορταστική ατμόσφαιρα. Πως όμως είναι δυνατόν ένα εργαλείο του θανάτου να μας παραπέμπει στη χαρά; Ο Σταυρός από μόνος του, μόνο θάνατο θυμίζει και μάλιστα οδυνηρό.Αλλά και στην προσωπική μας ζωή  Σταυρός δεν σημαίνει αρώστια, πόνος, εγκατάλειψη, μοναξιά, θλίψη…

Τότε γιατί εορτάζουμε ένα δυσάρεστο γεγονός και γιατί η Εκκλησία μας πανηγυρίζει το γεγονός του Σταυρού;

Μήπως θέλει κάτι να μας πεί; Εδώ θα πρέπει να αναρωτηθούμε:

-Μήπως και ο δικός μας Σταυρός θα μπορούσε να γίνει ένα χαρούμενο γεγονός στη ζωή μας;

-Πως η Εκκλησία ζει τον Σταυρό της χαρούμενη;

-Ο δικός μου Σταυρός μπορεί να με κάνει χαρούμενο;

-Η αρώστια μου μπορεί να με κάνει χαρούμενο; Η μοναξιά μου μπορεί να με κάνει χαρούμενο; Η ανασφάλεια μου μπορεί να με κάνει χαρούμενο; Η φτώχια μου μπορεί να με κάνει χαρούμενο; Η θλίψη μου μπορεί να με κάνει χαρούμενο; Μπορούμε να χαιρόμαστε τον δικό μας Σταυρό;

Απάντηση: Ναι , μπορούμε να χαιρόμαστε τον Σταυρό μας εάν τον αποδεχθούμε!

 Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο ιδρώτας, η ταλαιπωρία, ο σταυρός ισσοροπούν τον ανθρωπο.  Ο Σταυρός φρενάρει τα πάθη μας. Χωρίς Σταυρό ο ανθρωπος εκτροχιάζεται, ξεφεύγει.

 Με την ανεση και το βόλεμα, χάνει την ισσοροπία του, κακομαθαίνει, αφήνεται στα κέφια του, χάνει τον προσανατολισμό του.

Γι’ αυτό λοιπόν οι θλίψεις, οι ταλαιπωρίες, οι ασθένειες κ.λ.π. λένε οι Πατέρες, για να μπεί φρένο στα πάθη μας και να αρχίσουμε την προσωπική μας μεταμόρφωση, για να θυμηθούμε το Θεό.

Ειθε ολοι μας, Αγαπήσουμε τον προσωπικό μας Σταυρό και να ωφεληθούμε από αυτόν!