Ακραιφνώς Ορθόδοξοι-Πιστά τέκνα του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Στην διένεξη που ευρίσκεται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή μέσα στους κόλπους της Σερβικής Εκκλησίας, παρακολουθούμε τους υπερασπιστές του Σεβασμιωτάτου κ.Αρτεμίου να μετερχονται διαφορες μεθόδους σπίλωσης μελών της Ιεραρχίας: φωτογραφίες, υπαινιγμούς, υβρεις, απειλές…. Πίστη μου ακράδαντη είναι ότι αυτοί οι ανθρωποι με την συμπεριφορά τους πήραν «στο λαιμό» τους τον Σεβασμιώτατο κ. Αρτέμιο, αν και καλύτερα από εμένα γνωρίζει η Αγία και Ιερά Σύνοδος.

Και ερωτώ σαν απλός θεατής:

- Πως είναι δυνατόν να διαβάλλουν και  να συκοφαντούν Πατριάρχη, Ιεράρχες, Σύνοδο ολόκληρη στην περίπτωση της απομάκρυνσης του Σεβασμιωτάτου Αρτεμίου, ενώ στην περίπτωση της αγιοκατάταξης του π.Ιουστίνου Πόποβιτς να εξυμνούν και να συγχαίρουν ολόκληρη την Ιεραρχία;

- Πως είναι δυνατόν να αγνοούν επιδεικτικά τις θέσεις τις θεολογικές του Αμφιλοχίου Ράντοβιτς, Αθανασίου Γιέβτιτς, Ειρηναίου Μπούλοβιτς, Ιγνατίου Μίντιτς κ.λ.π. και να παραπλανούν το λαό του Θεού με φωτογραφίες από εθιμοτυπικές επισκέψεις σε μια μάλιστα κρισιμη πολυεθνική περιοχή;
Μα αν σήμερα σαν ορθόδοξοι επαναανακαλύψαμε τους Πατέρες, την μυστική θεολογία της καθ’ ημας Ανατολής, εάν σήμερα ηρθαν στην επιφάνεια και τονίστηκαν οι μεγάλες δογματικές διαφορές μεταξύ της Ορθοδοξης και της παπικο-προτεσταντικής θεολογίας με τις ανάλογες υπαρξιακές συνέπειες, εάν σήμερα ξεφύγαμε από την «βαβυλώνεια αιχμαλωσία» μας στον δυτικό σχολαστικισμό και τον προτεσταντικό ηθικισμό, το οφείλουμε στους παραπάνω πατέρες και όχι μόνο βέβαια…
Σήμερα, οσο ποτέ αλλοτε γνωρίζουμε ξεκάθαρα τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ της Ορθοδοξίας και της δυτικής θεολογίας και αυτό είναι καρπός της δουλειάς των ως ανω θεολόγων. Διαβάστε τις διδακτορικές εργασίες τους, τα κείμενα τους. Αυτοί εδωσαν το τελειωτικό κτύπημα κατά του παπισμού, της προτεσταντικής μεταρρύθμισης  και του οικουμενισμού….

-        Η δική μου η μαρτυρία είναι ότι ευρισκόμενος κοντά σ’ αυτούς τους Πατέρες επι μια δεκαετία και πλέον δεν διαπίστωσα τίποτε από όλα αυτά για τα οποία τους κατηγορούν.

Ακριβώς το αντίθετο: Ότι είναι ακραιφνώς ορθόδοξοι, με ευρεία θεολογική παιδεία, πιστά τέκνα του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, καταπέλτες εναντίον της δυτικής σκέψης και θεολογίας, πρωτεργάτες της ιστορικής μεταστροφής της ορθόδοξης θεολογίας, αναγεννητές του μοναχισμού, ξεγύμνωσαν και κατήγγειλαν την παπικο-προτεσταντική χριστιανοσύνη για την αλλοτροίωση του χριστιανικού ευαγγελίου και τον αντιευαγγελικό τρόπο ζωής και σωτηρίας του ανθρώπου. 

Συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανακάλυψη της ορθόδοξης εκκλησιαστικής γνησιότητας και των πατερικών κριτηρίων όπως επι παραδείγματι  οτι:

1.Ο Θεός είναι πρόσωπο και συγκεκριμένα τρια πρόσωπα. Εχουμε προτεραιότητα του προσώπου εναντι της ουσίας.                                                                                                                
Η Δύση αρνείται την προτεραιότητα του προσώπου στην ερμηνεία του Τριαδικού Δόγματος. (Βλέπε την εργασία του Αμφιλοχίου Ράντοβιτς: «Το μυστήριον της Αγίας Τριάδος κατά τον Αγιον Γρηγόριον Παλαμάν».

2.Αρνηση της προτεραιότητας του προσώπου σημαίνει αυτόματα αρνηση της διάκρισης ουσίας και ενεργειών στο Θεό.Η δύση την απορρίπτει αυτή τη διάκριση.Η διάκριση όμως αυτή αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της ορθόδοξης Τριαδολογίας, Κοσμολογίας, Χριστολογίας, Σωτηριολογίας.Το ζήτημα δεν είναι αν υπάρχει η δεν υπάρχει θεός, αλλά αν ο Θεός είναι προσωπικός η απρόσωπος, δηλαδή αν εχει σχέση με την δημιουργία Του, τον κόσμο και τον ανθρωπο. (Βλέπε την εργασία του Ειρηναίου Μπούλοβιτς: «Το μυστήριον της εν τη Αγία Τριάδι διακρίσεως της ουσίας και ενεργείας κατά τον Αγιο Μάρκον Εφέσου τον Ευγενικόν»).

3.Η προτεραιότητα της ουσίας επίσης αμέσως σημαίνει προτεραιότητα της λογικής, ταύτιση της γνώσης με το «νοείν», ακριβώς στον αντίποδα του αποφατισμού και της εμπειρίας της προσωπικής κοινωνίας.

4.Κέντρο θεογνωσίας και θεοκοινωνίας του ανθρώπου είναι η καρδιά και όχι η λογική.Η γνώση του Θεού συνδέεται με την κάθαρση της καρδιάς, τον φωτισμό του νου και την θέωση.

5.Ο Θεός είναι αγάπη.Ενανθρώπησε από αγάπη και με την σταυρική του θυσία, δεν εχουμε «ικανοποίηση» της Θ.Δικαιοσύνης, αλλά αποκατάσταση του ανθρώπου στην προηγούμενη δόξα του.

6.Η αμαρτία είναι απώλεια της Θ.Χαριτος. Αρρώστεια της ανθρώπινης φύσης, σκοτασμός του νου.Δεν είναι νομική παραβαση. Δεν τίθεται σε δικανικά αλλά σε ιατρικά πλαίσια.

 7.Η ψυχή είναι «κτίσμα», δημιουργείται μαζί με το σώμα και η σωτηρία συνίσταται στη θέωση ολοκλήρου του ανθρώπου, ψυχής και σώματος.

8.Στην Θ.Ευχαριστία φανερώνεται η Εκκλησία: ο ολος Χριστός.Δεν είναι ιστορικο καθίδρυμα, αλλά εικόνα της Βασιλείας του Θεού (Βλέπε την εργασία του Ιγνατίου Μίντιτς: «Το μυστήριο της Εκκλησίας» και του Αθανασίου Γιέβτιτς: «Η εκκλησιολογία του Αποστόλου Παύλου κατά τον Αγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο».

Αυτές οι θέσεις δίνουν το στίγμα της ορθής πίστης και ενσαρκώνουν υπαρξιακές συνέπειες στον καθημερινό βίο. Καθορίζουν τον τρόπο ζωής μας, την οργάνωση της ζωής μας σε ολους τους τομείς. Και αυτό είναι το σημαντικώτερο: Να μεταδώσεις στον γείτονα σου(πολυ-πολιτισμική πρώην Γιουγκοσλαβία και Ευρώπη) που μπορεί να είναι ενας «Καρδινάλιος» επι παραδείγματι, την Ορθοδοξία και την Ορθοπραξία, όχι με αποκλεισμούς και εσωστρέφειες. Δεν πρέπει να μας σκανδαλίζει και να μας τρομοκρατεί μια κίνηση ανθρώπινης συμπεριφοράς προς τους ετεροδόξους, αλλά να μας προβληματίζει ο εκδυτικισμός της προσωπικής μας ζωής, η «θρησκειοποίηση» της εκκλησιαστικής μας εμπειρίας  και η μεταποίηση της σχέσης μας με το Θεό σε μια «εμπορική συναλλαγή», με ότι αυτό συνεπάγεται.

Σταθεροί και αμετακίνητοι στην πατρώα πίστη, ελληνομαθείς, που σημαίνει αυθεντική γνωση της πατερική θεολογίας, ευλογημένα τέκνα  του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, οι Σέρβοι Πατέρες Αμφιλόχιος, Αθανάσιος, Ειρηναίος, Ιγνάτιος κ.λ.π. δίνουν τη μάχη για τον επανευαγγελισμό του λαού τους και την αφύπνιση της ορθόδοξης θεολογίας και ζωής.