Καλό καλοκαίρι!

Καλο καλοκαίρι αγαπητοί μου φιλοι και φίλες ευχομαι σε ολους .......Για κάμποσες μέρες θα ζήσουμε την αλλη Ελλαδα....Ευλογία μεγάλη!!!Καλή αντάμωση τον Αυγουστο.................

Η “ψυχούλα” της Βίκυς Μοσχολιού

Επειδή σε ενα περίπου μήνα κλείνουμε τέσσερα χρόνια απο την κοίμηση (16-8-2005) της γνωστής σε ολους μας Βίκυς Μοσχολιού, σας παρουσιάζουμε σήμερα, εις μνημόσυνο αιώνιον, ενα καταπληκτικό κείμενο του Αγίου Ναυπάκτου που φιλοτεχνεί την χριστιανική "ψυχούλα" της πολυτάλαντης αοιδού.

Του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ.κ.Ιεροθέου

Πριν λίγο καιρό έφυγε από τον κόσμο αυτό η πολύ γνωστή στο κοινό λαϊκή τραγουδίστρια Βίκυ Μοσχολιού. Και όπως ήταν φυσικό πολλά Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως, έντυπα και ηλεκτρονικά, αφιέρωσαν σελίδες και εκπομπές για να παρουσιάσουν το έργο και την προσωπικότητα της πολυτάλαντης αυτής τραγουδίστριας.

Το βράδυ της ημέρας που εψάλη η εξόδιος ακολουθία της στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών, η κρατική Τηλεόραση μετέδωσε μια παλαιότερη συνέντευξή της, στην οποία η ίδια απεκάλυπτε προσωπικά στοιχεία της ζωής της, από την μικρή της ηλικία μέχρι την εποχή εκείνη που έδωσε την συνέντευξη.
Το μεγαλύτερο μέρος της συνεντεύξεως το παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή, διότι είχαν γραφή και ειπωθή πολλά για το πρόσωπό της. Μου έκανε εντύπωση η ειλικρίνειά της και η απλότητα με την οποία διηγείτο πτυχές της ζωής της. Ιδιαιτέρως, όπως ήταν φυσικό, πρόσεξα αυτό που είπε, ότι πριν από κάθε σοβαρή εργασία της έκανε κομποσχοίνι και παρακαλούσε τον Χριστό και την Παναγία να την βοηθήση.
Βέβαια κατά καιρούς άκουγα ότι είχε σχέση με την εκκλησιαστική ζωή. Ενθυμούμαι ότι κατά τις επισκέψεις μου στο Άγιον Όρος, ιδιαιτέρως στην Ιερά Μονή του Οσίου Γρηγορίου, είχα συναντήσει έναν μοναχό που ήταν θείος της, αδελφός της γιαγιάς της, ο οποίος μας μιλούσε για την ανηψιά του Βίκυ Μοσχολιού, ότι δηλαδή είχε επικοινωνία μαζί της και την συμβούλευε για την χριστιανική ζωή.
Πρόκειται για τον γερο-Ησύχιο, που ήταν όνομα και πράγμα ησύχιος, άγιος Μοναχός, ο οποίος πάντοτε μας μιλούσε πολύ πνευματικά. Κυρίως μας διηγείτο ιστορίες από προηγούμενους γέροντες μοναχούς, που είχαν προβλέψει την έξοδό τους από τον κόσμο αυτό και είχαν προετοιμασθή κατάλληλα και έφυγαν εν μετανοία και προσευχή. Η μορφή του γέροντα Ησυχίου μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση.
Βλέποντας, λοιπόν, το βράδυ εκείνο την συνέντευξη της Βίκυς Μοσχολιού, είδα όλη την ζωή της, όπως την περιέγραφε, θυμήθηκα τον Αγιορείτη Γρηγοριάτη μοναχό και δεν μπορούσα να κοιμηθώ, αλλά συνέχεια αυθόρμητα μου ήλθε να προσεύχομαι για την ανάπαυση της ψυχής της.
Σχεδόν όλη την νύχτα την πέρασα σε αυτήν την κατάσταση. Επειδή, όμως, δεν θυμόμουν επακριβώς το όνομα του γερο-Ησυχίου και το συνέχεα με ένα άλλο όνομα, την επομένη ημέρα το πρωΐ τηλεφώνησα στην Μονή Γρηγορίου για να ρωτήσω πώς λεγόταν ο μοναχός αυτός για να το επιβεβαιώσω. Ο μοναχός που σήκωσε το τηλέφωνο μου είπε ότι επρόκειτο για τον γερο-Ησύχιο. Τον ευχαρίστησα και έκλεισα το τηλέφωνο. Μετά από λίγο, όμως, μου τηλεφώνησε ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής, Αρχιμανδρίτης Γεώργιος, με την ευγένεια και την ευαισθησία που τον διακρίνει και την αγάπη του προς όλους τους ανθρώπους και στο πρόσωπό μου, για να με ρωτήση αν ήθελα κάτι περισσότερο. Μου είπε δε ότι στην Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου, μετά την κοίμηση του γερο-Ησυχίου, που ήταν ένας ευλογημένος μοναχός με εκκλησιαστική συνείδηση και ορθόδοξο φρόνημα, βρέθηκε μια επιστολή της ανηψιάς του Βίκυς Μοσχολιού, στην οποία φαίνεται η προσωπικότητά της, και με ερώτησε εάν ήθελα να μου την αποστείλη για να την χρησιμοποιήσω κατά την κρίση μου.
Τον ευχαρίστησα και την επομένη ημέρα μου έστειλε την χειρόγραφη επιστολή της Βίκυς Μοσχολιού που είχε αποστείλει στον θείο της, αείμνηστο γερο-Ησύχιο, που κοιμήθηκε σε ηλικία 103 ετών, την οποία απέστειλε η Μοσχολιού πριν δέκα χρόνια, ήτοι το 1994 (ήταν τότε ηλικίας 52 ετών) και την διάβασα με πολύ μεγάλη συγκίνηση. Με άδεια του Αρχιμ. Γεωργίου Ηγουμένου της Ιεράς Μονής, θα δημοσιεύσω την επιστολή αυτή με μερικές αναγκαίες περικοπές και θα κάνω μερικά σχόλια, για την ωφέλεια των Χριστιανών και την ανάπαυση της ψυχής της αειμνήστου Βασιλικής (Βίκυς).
1. Η επιστολή
“Αξιοσέβαστε θείε, ευλογείτε. Έχω ακούσει από πολλούς Ιερείς για την αγιωσύνη που έχετε, και από την Μητέρα μου. Εγώ, η τόσο αμαρτωλή και ανάξια αισθάνομαι πολύ τυχερή που σάς έχω θείο, και συγχρόνως λυπάμαι που ποτέ δεν σάς γνώρισα. Είστε ευλογημένος άνθρωπος που από νέος ακολουθήσατε τον σωστό δρόμο του Θεού. Δυστυχώς εμείς μπήκαμε στην βιοπάλη της ζωής, και όσο και να καταλαβαίνουμε τα λάθη μας, δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω. Θείε μου, από παιδάκι δουλεύω και σήμερα αισθάνομαι πολύ κουρασμένη.

Ευχαριστώ πάντα τον Κύριό μας και την Παναγιά για το θείο δώρο που μου χάρισαν (τη φωνή) να μπορέσω να βοηθήσω τους γονείς μου, τα αδέλφια μου και τον κόσμο. Όμως τώρα είμαι 52 ετών και παρακαλώ την Παναγία να με βοηθήσει να τακτοποιηθώ, να σταματήσω, μήπως και βάλω την ζωή μου σε μια σειρά. Κάποτε έκανα καθήκοντα Μοναχής και δούλευα. Όμως αυτό με κούρασε πολύ... Βέβαια ξεμολογήθηκα, έκλαψα και κλαίω πικρά και παρακαλώ την Παναγία και τον Χριστό μας να με συγχωρέσουν και να είναι μαζί μου.
Βλέπετε, θείε μου, ότι ο άνθρωπος όσο και να ξεφύγη, άμα έχει μεγαλώσει με χριστιανικές αρχές, κάποτε συνέρχεται. Αυτό κάνω και εγώ. Προσπαθώ να βρω τον δρόμο του Θεού, που κάποτε ήμουν και που μου άρεσε πολύ. Ας ελπίσω ότι ο Χριστός και η Παναγία θ' ακούσουν τις προσευχές μου γιατί δεν θέλω να χαθή η ψυχούλα μου.
Θείε μου, θέλω να σου πω πώς έχω δύο κοριτσάκια, την Ουρανία και την Βαγγελία, είναι δύο καταπληκτικά παιδιά. Τα έχω παντρέψει και τα δυο με πολύ καλά παιδιά. Η Ουρανία μου έκανε και ένα κοριτσάκι που είναι τώρα 3 μηνών. Θείε μου, θα ήταν μεγάλη η ευλογία, αν μπορούσα να σας δω, γιατί έχω πολλά να πω. Θέλω να ανοίξω την καρδιά μου, να με ακούσετε, να γονατίσω μπροστά σας, να κλάψω. Και τότε να έρθη η θεία φώτιση.
Θείε μου, εσείς που είστε ένας άνθρωπος του Θεού προσευχηθήτε για μένα και για την οικογένειά μου για τα παιδάκια μου και το εγγονάκι μου να τακτοποιηθώ και να φύγω από αυτή την δουλειά που μ' έχει κουράσει. Θα ήταν μεγάλη ευλογία αν κάτι προσωπικό σας αντικείμενο μου στέλνατε, θα το είχα σαν ιερό κειμήλιο από εσάς, κάτι που αγαπάτε πολύ. Δεν θέλω να σάς κουράσω πιο πολύ. Ο Θεός να σάς έχει καλά πάντα. Τις ευχές σας η ταπεινή ανηψιά σας Βασιλική (η Βίκυ) Μοσχολιού.
Υ.Γ. Σάς στέλνω αυτό το γράμμα με τον Πάτερ Νικόδημο, ο οποίος ήρθε στο Σπίτι μου με την Μητέρα του και έφερε την ευλογία. Ο Πάτερ Νικόδημος μου έδωσε δύο φωτογραφίες σας και χάρηκα πάρα πολύ που σάς είδα. Βλέπω ότι μοιάζετε πολύ με την Γιαγιά μου της Μαριάμ. Επίσης, μου έδωσε πολύ ωραίες χάρτινες εικονίτσες και ωραία βιβλία και μοσχοθυμίαμα. Ήταν Θεού δώρο να στείλετε τον Πάτερ Νικόδημο, γιατί είναι σαν να είσαστε εσείς εδώ”.

2. Παρατηρήσεις
Αν και είναι εύγλωττη η επιστολή, ωστόσο θα ήθελα να κάνω μερικά σχόλια, ως ένα μικρό μνημόσυνό της.
α) Και προ και μετά την κοίμηση της Βίκυς Μοσχολιού πολλοί μίλησαν για το ταλέντο της, τις φωνητικές της ικανότητες και την προσφορά της στο λαϊκό τραγούδι. Είπαν ότι “τραγούδησε 1.400 τραγούδια όλων των Ελλήνων Συνθετών και εκ των οποίων τα 450 έγιναν μεγάλες επιτυχίες”. Όλα αυτά είναι αναμφισβήτητα. Αλλά εμένα ως Επίσκοπο με απασχολεί ο εσωτερικός της κόσμος, που φαίνεται να είναι πλούσιος και ευαίσθητος. Στο γράμμα φαίνονται καθαρότατα τα αισθήματα που την διακρίνουν. Οπότε, στο τομέα αυτόν η προφορά της έχει μια διαχρονικότητα, ως προσώπου και κατ' εικόνα Θεού δημιουργημένης.
β) Διαβάζοντας κανείς προσεκτικά το γράμμα της, διακρίνει όλα τα χαρίσματα του επιστολιμαίου κειμένου, δηλαδή τα χαρίσματα της προσωπικής επιστολής. Όταν μιλά κανείς και μάλιστα σε ευρύ κοινό, ή όταν γράφη μια επιστημονική μελέτη, συνήθως αυτοπεριορίζεται, αυτοελέγχεται και αυτολογοκρίνεται. Οι προσωπικές όμως επιστολές που στέλνονται σε αγαπητά πρόσωπα είναι στην πραγματικότητα ξεσπάσματα καρδιακά. Ακριβώς σε αυτήν την επιστολή που είδαμε προηγουμένως φαίνονται όλα τα χαρίσματα της προσωπικότητος της Βίκυς Μοσχολιού, όπως η απλότητα, η μεγαλοκαρδία, η ευαισθησία, η ειλικρίνεια κ.ά. Γράφει σε ένα σημείο: “θέλω να ανοίξω την καρδιά μου, να με ακούσετε, να γονατίσω μπροστά σας, να κλάψω”. Πρόκειται για ένα γράμμα “εξομολογητικό” και καρδιακό, που απέχει όμως από τον συναισθηματισμό. Άλλωστε υφίσταται τεράστια διαφορά μεταξύ αισθήματος και συναισθήματος.
γ) Η επιστολογράφος εκφράζει επανειλημμένως την πίστη της στον Θεό. Ευχαριστεί τον Θεό, “τον Κύριό μας”, όπως γράφει, και την Παναγία για το δώρο της φωνής που της χάρισαν. Επομένως έχει βαθύτατη αίσθηση της δωρεάς του Θεού. Παρακαλεί την Παναγία και τον Χριστό να την συγχωρούν και να είναι μαζί της: “να με συγχωρέσουν και να είναι μαζί μου”. Ζητά “την θεία φώτιση” και γενικά σε όλο το γράμμα φαίνεται η σχέση της με τον Θεό και εκφράζει την γνωστή φράση από τις ευχές της Πεντηκοστής: “σοι μόνω αμαρτάνομεν και σοι μόνω λατρεύομεν”. Συγχρόνως εκφράζει και την εμπιστοσύνη της και τον σεβασμό της στους ανθρώπους του Θεού, όπως είναι ο θείος της. Έχει ακούσει για την “αγιωσύνη του”, θεωρεί ότι είναι ευλογημένος άνθρωπος που ακολούθησε τον δρόμο του Θεού, αισθάνεται “τυχερή” που τον έχει θείο, λυπάται που δεν τον γνώρισε προσωπικά, ζητά τις ευχές του για την ίδια και την οικογένειά της, επιθυμεί μια συνάντηση μαζί του για να ανοίξη πλήρως την καρδιά της και τον παρακαλεί να της αποστείλη κάποιο προσωπικό του αντικείμενο ως “ευλογία” και ως “ιερό κειμήλιο”.

δ) Στην επιστολή αυτή φαίνεται ότι μεγάλωσε “μέ χριστιανικές αρχές” και τα εκκλησιαστικά αυτά βιώματα τα οποία είχε από την μικρή της ηλικία την ακολουθούν σε όλη την ζωή της. Είναι πολύ σημαντικό που γράφει σε ένα σημείο: “κάποτε έκανα καθήκοντα Μοναχής και δούλευα. Όμως αυτό με κούρασε πολύ”. Αυτή η έκφραση “έκανε καθήκοντα μοναχής”, σημαίνει ότι ζούσε ως μοναχή με προσευχή, με εγκράτεια, ακόμη και όταν εργαζόταν στα Κέντρα τις νυκτερινές ώρες.
Και όπως γράφει σε άλλο σημείο, ακολουθούσε τον δρόμο του Θεού που της “άρεσε πολύ” και θυμάται όλη αυτήν την εμπειρία. Γι' αυτό γράφει: “ο άνθρωπος όσο και να ξεφύγει, άμα έχει μεγαλώσει με χριστιανικές αρχές κάποτε συνέρχεται. Αυτό κάνω και εγώ. Προσπαθώ να βρω τον δρόμο του Θεού που κάποτε ήμουν και που μου άρεσε πολύ”. Αυτό μου θυμίζει τον άσωτο υιό της παραβολής, ο οποίος εξεδήλωσε μετάνοια, όχι μέσα από ιδεολογίες, αλλά από την ανάμνηση της αγάπης του πατέρα του, όπως την έζησε στο πατρικό του σπίτι. Συνέκρινε, λοιπόν, αυτήν την πατρική αγάπη με την ζωή της στερήσεως την οποία περνούσε και αυτό αύξησε την μεγάλη αγάπη του για την επιστροφή.
ε) Ακριβώς το προηγούμενο σημείο δείχνει την μετάνοια της Βίκυς Μοσχολιού και την μεγάλη αρετή της αυτομεμψίας που την διακρίνει. Αισθάνεται τα λάθη τα οποία έκανε ως άνθρωπος, αλλά ταυτόχρονα ομολογεί: “εξομολογήθηκα, έκλαψα και κλαίω πικρά και παρακαλώ την Παναγία και τον Χριστό μας να με συγχωρέσουν και να είναι μαζί μου”.
Αυτή η φράση είναι πάρα πολύ σημαντική και δείχνει το όλο περιεχόμενο της μετανοίας της που δεν ήταν απλώς μια τυπική εξομολόγηση, αλλά μια διαρκής κατάσταση κλάματος και δακρύων για να λάβη συγχώρεση από τον Θεό και ο Θεός να είναι μαζί της. Αυτό που παρατηρεί κανείς στην επιστολή της είναι το χάρισμα της αυτομεμψίας, το οποίο τόσο πολύ έχουν εξάρει οι Πατέρες της Εκκλησίας και δείχνει μια κατάσταση πνευματικής υγείας. Μέσα στο πνεύμα της μετανοίας και επειδή έχει ανάμνηση της χριστιανικής ζωής την οποία ζούσε στα παιδικά της χρόνια, παρακαλεί την Παναγία να την βοηθήση να σταματήση την εργασία την οποία έκανε, όπως γράφει: “μήπως και βάλω την ζωή μου σε μια σειρά”. Και όπως ομολογεί: “από παιδάκι δουλεύω και σήμερα αισθάνομαι πολύ κουρασμένη”. Ποιός μπορεί να μη συγκινηθή από αυτήν την έκφραση μιας απλής ψυχής;

στ) Η βασικότερη και σημαντικότερη φράση στο γράμμα αυτό που με συγκίνησε είναι η ακόλουθη: “ας ελπίσω ότι ο Χριστός και η Παναγία θ' ακούσουν τις προσευχές μου γιατί δεν θέλω να χαθή η ψυχούλα μου”. Την ψυχή της την ονομάζει “ψυχούλα”, αφού η ίδια εγνώριζε την ευαισθησία που υπήρχε μέσα της. Επειδή δεν θέλει να χαθή η ψυχούλα της, γι' αυτό προσεύχεται στον Χριστό και την Παναγία και ελπίζει ότι θα ακούσουν τις προσευχές της. Πιστεύει στην μέλλουσα ζωή και στην αιώνια ύπαρξη του ανθρώπου. Και μεις με την σειρά μας ελπίζουμε ότι ο Θεός, ο Οποίος είναι αγάπη, “έρως και εραστόν”, θα ακούση τις προσευχές της και δεν θα αφήση να χαθή η “ψυχούλα” αυτής της γυναίκας με μια τέτοια καρδιακή απλότητα. ζ) Από όλο το περιεχόμενο της επιστολής, αλλά και από το υστερόγραφο φαίνεται και η προσφορά του Αγίου Όρους και των Αγιορειτών Πατέρων. Σε Αγιορείτη Πατέρα –τον θείο της– γράφει μια τέτοια καρδιακή επιστολή, αλλά και οι μοναχοί της Ιεράς Μονής του Οσίου Γρηγορίου με την ευλογία του Ηγουμένου π. Γεωργίου είχαν την επικοινωνία μαζί της και την έκαναν να εκφρασθή εξομολογητικά. Επομένως, βλέπουμε εδώ την μεγάλη προσφορά και την ιεραποστολή των Ιερών Μονών, αλλά θα μου επιτραπή να πω της Ιεράς Μονής Γρηγορίου με το ποιμαντικό “πνεύμα” το οποίο έχει εμπνεύσει ο Γέροντας της Ιεράς Μονής.
Την επιστολή αυτή, μέσα στην οποία εκφράζει όλο αυτό το πνεύμα της μετανοίας και προσευχόταν να την βοηθήση ο Θεός, όπως έλεγε, “νά φύγω από αυτήν την δουλειά που μ' έχει κουράσει”, την έγραψε όταν ήταν σε ηλικία 52 ετών, δηλαδή πριν δέκα χρόνια.
Αν σκεφθή κανείς ότι εκοιμήθη σε ηλικία 62 ετών και μάλιστα τα δύο τελευταία χρόνια πέρασε μέσα από την εξαγνιστική ενέργεια της ασθένειας της εποχής μας, τότε αντιλαμβάνεται ότι αυτή η “ψυχούλα” έγινε ακόμη πιο “ψυχούλα” και επομένως θα έγινε δεκτή από τον Θεό.
Εύχομαι με όλη μου την καρδιά ο Θεός να την έχη κοντά Του και να ψάλη με τους αγγέλους και το χορό των αγίων, όχι τα τραγούδια της, αλλά τον τρισάγιον ύμνο στον Τρισάγιο Θεό, που αγαπά τον άνθρωπο και κυρίως αυτούς που μετανοούν.–
Πηγή: Εκκλησιαστική Παρέμβαση

Αγαθονήσι- Αποστολή Η «μπίζνα» των λαθρομεταναστών

Το «Κ» αποκαλύπτει από το ακριτικό νησί τι πραγματικά συμβαίνει με τα σύγχρονα δουλεμπορικά και τους επιβάτες τους.

Του Νίκου Βαφειάδη - Φωτογραφίες: Νίκος Πηλός

Πυθαγόρειο Σάμου - Αγαθονήσι σε περίπου μία ώρα με το «Νήσος Κάλυμνος».
Μαζί μας αποβιβάζονται ένας μόνιμος υπαξιωματικός και δυο-τρεις φαντάροι, που υπηρετούν στο υπερσύγχρονο φυλάκιο πάνω στο Κάστρο. Κατασκευάστηκε πρόσφατα στην κορυφή της ανατολικής πλευράς του νησιού για την επόπτευση της θαλάσσιας περιοχής μέχρι τα απέναντι τουρκικά παράλια, την αρχαία Μίλητο, όπου εκβάλλει ο Μαίανδρος ποταμός, νοτίως του Κουσάντασι, απ' όπου σχεδόν καθημερινά εισβάλλουν λάθρα με φουσκωτά σκάφη οικονομικοί μετανάστες. Το φαινόμενο έχει πολλαπλασιαστεί τα τελευταία δύο χρόνια και μόνο πέρυσι έφτασαν στο Αγαθονήσι περίπου 5.000 άτομα, ενώ φέτος μέχρι το Μάιο περίπου 1.500. Το διεθνές δουλεμπορικό κύκλωμα γιγαντώνεται, αφού οι διακινητές ψευτοδιώκονται σε βαθμό πλημμελήματος, ενώ οι «συλληφθέντες» (150.000 σε όλη τη χώρα το 2008) επιτυγχάνουν το στόχο τους, που είναι η είσοδος στην Ε.Ε.
Πρώτη εικόνα του επισκέπτη στο λιμάνι, δεκάδες Ασιάτες και Αφρικανοί, στη μικρή διαδρομή μέχρι το κτίριο της αστυνομίας όπου προσωρινά διαμένουν. Ελάχιστοι μπροστά στο καρτοτηλέφωνο, αφού κατά κανόνα έχουν μαζί τους κινητό.
Ανάμεσά τους και ο Ζοάν, που δηλώνει Παλαιστίνιος, μου ζητάει την επόμενη μέρα το τηλέφωνό μου «να τα πούμε στην Αθήνα», αν και ο τελικός του προορισμός είναι, όπως λέει, η Αγγλία. Παλιά, εδώ ήταν το στρατιωτικό φυλάκιο. Τώρα η ταμπέλα έξω γράφει «Αστυνομικό Τμήμα», όμως οι αστυνομικοί μένουν αλλού, σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Ερχονται εδώ μόλις γίνουν οι νέες αφίξεις για να καταγράψουν τους καινούργιους. Από τη στιγμή που καταγράφονται εδώ, ακόμη και στην περίπτωση που καταφέρουν να φτάσουν λάθρα σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, προβλέπεται να επιστραφούν σύμφωνα με τον κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ στη χώρα μας, που αποτελεί την πρώτη χώρα εισόδου στην Ε.Ε.
Στις αίθουσες, με εξαίρεση μία που είναι το γραφείο των αστυνομικών και είναι κλειδωμένη όταν αυτοί λείπουν, κοιμούνται αυτή τη στιγμή περίπου 60 άνθρωποι στο πάτωμα, πάνω σε χαρτόνια συσκευασίας και παλιές κουβέρτες. Τις τουαλέτες τις έχουν κλειδώσει οι Αρχές, διαδίδοντας πως «δεν υπάρχουν χώροι υγιεινής», για να μην αναγκάζονται να αδειάζουν κάθε δύο μέρες το βόθρο, με αποτέλεσμα δεκάδες έως και εκατοντάδες άτομα να κάνουν τις ανάγκες τους στο ύπαιθρο. «Πάνε πίσω απ' το σχολείο. Αν ξεσπάσει γαστρεντερίτιδα, όλο το χωριό θα τρέχει. Οταν γίνει το περιστατικό, την επομένη θα έρθουν εδώ γιατροί και νοσοκόμες. Κανονικά θα έπρεπε να τους κάνουμε κάποιες υποτυπώδεις ιατρικές εξετάσεις, να έχουμε μια πρώτη κλινική εικόνα - στην Αφρική, η φυματίωση έχει επανέλθει», μου λέει ο αγροτικός γιατρός Φώτης Σεπεταδέλης, που έχει έρθει με απόσπαση από τη Λέρο.

Το σύστημα δουλεύει... ρολόι

«Εγώ δεν ήμουν ρατσιστής, τώρα είμαι ο μεγαλύτερος», μου λέει ο Γιάννης Κοπανιάρης, που χρησιμοποιεί απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τους μετανάστες. O ίδιος έχει μία απ' τις ταβέρνες στο λιμάνι και έχει αναλάβει να μαγειρεύει μία φορά την ημέρα το συσσίτιό τους. «Τους κάνω κάθε μέρα ρύζι, που είναι το αγαπημένο τους φαγητό, και τσάι - πίνουν πολύ τσάι». Το αντίτιμο είναι 5,80 ευρώ για κάθε ατομικό γεύμα, ποσό που καταβάλλει το ελληνικό Δημόσιο. Στην προκειμένη περίπτωση, ένα καζάνι πιλάφι για 100 άτομα στοιχίζει περίπου 600 ευρώ. Το ρέμα που κατεβαίνει από τη διασταύρωση πλάι στο δρόμο είναι γεμάτο πεταμένα σκουπίδια, χρησιμοποιημένες αλουμινένιες συσκευασίες απ' το συσσίτιο, κάποια παλιά ρούχα και πλαστικά. Κάποιοι πλένουν τα ρούχα τους στη θάλασσα.
Η στερεότυπη εικόνα των απελπισμένων αλλοδαπών, που εισβάλλουν καθημερινά θαλασσοπνιγμένοι απ' τις ακτές της Τουρκίας, και των Ελλήνων λιμενικών, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να τους αποτρέψουν, δεν αντιστοιχεί στην εικόνα που σχημάτισα στο Αγαθονήσι. Οι πνιγμοί, κυρίως κατά τη διάρκεια του χειμώνα, σε περίπτωση που ανατραπεί η βάρκα τους απ' τη θαλασσοταραχή, αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα, όπως με διαβεβαιώνουν λιμενικοί, αστυνομικοί και κάτοικοι.
Οσοι έχουν φτάσει αυτές τις μέρες στο νησί, σχεδόν όλοι σε παραγωγικές ηλικίες, δείχνουν ήρεμοι. Επικοινωνούν μέσω των κινητών τους τηλεφώνων με συγγενείς και φίλους στις χώρες τους, τους λένε ότι έφτασαν, ότι είναι καλά. Είναι αισιόδοξοι, γεμάτοι ελπίδες. Οι ίδιοι μπήκαν εύκολα στη χώρα μας, που αποτελεί πύλη της Ε.Ε., χωρίς να βραχούν, χωρίς να κινδυνέψουν ιδιαίτερα. Γνώριζαν από ομοεθνείς τους, που βρίσκονται ήδη εδώ, ότι, αν εντοπιστούν απ' το Λιμενικό και κάνουν πως σκίζουν με το μαχαίρι το φουσκωτό, θα θεωρηθούν ναυαγοί και θα διασωθούν. Ακόμη και στην περίπτωση που το φουσκωτό δεν βυθιστεί και δεν αναγκαστούν καν να πέσουν στη θάλασσα, όπως και έγινε στην περίπτωση της φωτογράφισης.
Ξέρουν ότι ύστερα από κάποιες διατυπώσεις και κάποιο μικρό χρονικό διάστημα αναμονής θα βάλουν πλώρη για την Αθήνα. Το πρώτο πρωί που ξύπνησα στο νησί, γύρω στις 8.30, βγαίνοντας απ' το δωμάτιό μου, είδα δύο «φρέσκες» ομάδες των περίπου 25 ατόμων η καθεμία να κατηφορίζουν για το αστυνομικό τμήμα. Δεν είχαν εντοπιστεί στη θάλασσα και είχαν βγει κανονικά στη στεριά. Νεαροί, ως επί το πλείστον Αφρικανοί, με δυτική νεανική ενδυμασία, κάποιοι με επώνυμα αθλητικά παπούτσια. Ανετοι, χαλαροί, πληροφορημένοι για το πού έπρεπε να παρουσιαστούν. Ξέρουν την Ομόνοια, το μετρό και την Πάτρα. Εχουν πετάξει στη θάλασσα τα χαρτιά τους πριν φτάσουν, δηλώνουν όλοι πως έρχονται από εμπόλεμες ζώνες, προκειμένου να έχουν δικαίωμα να υποβάλουν αίτηση πολιτικού ασύλου και, αφού δεν έχουν χαρτιά, υπογράφουν με όποιο ονοματεπώνυμο θέλουν. Εχει παρατηρηθεί πως, όταν το κτίριο της αστυνομίας είναι γεμάτο, καθυστερούν οι νέες αφίξεις από απέναντι. Το σύστημα δουλεύει ρολόι.
Δεδομένου ότι η παράνομη είσοδος στη χώρα αποτελεί ποινικό αδίκημα, βάσει του άρθρου 83 του νόμου 3386/2005, υποτίθεται πως οι αλλοδαποί συλλαμβάνονται. Εξω από το κτίριο της αστυνομίας τούς γράφουν με μαρκαδόρο έναν αριθμό στο χέρι, τους φωτογραφίζουν και τους παίρνουν δακτυλικά αποτυπώματα. Στη συνέχεια όμως αφήνονται ελεύθεροι, αφού οι εισαγγελικές Αρχές κρίνουν πως δεν είναι ύποπτοι φυγής ή επικίνδυνοι για τη δημόσια τάξη, αφού πρώτα υπογράψουν πως θα αναχωρήσουν μόνοι τους από τη χώρα μέσα σε διάστημα 30 ημερών. Δέσμευση την οποία, φυσικά, κανένας απολύτως δεν τηρεί.
Οι περισσότεροι φτάνουν στην Αθήνα, κάποιοι μάλιστα διαμένουν, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, στο κτίριο του παλιού Εφετείου της Σωκράτους, κάποιοι στην Πάτρα και την Ηγουμενίτσα, στο δρόμο για την Ιταλία, οι υπόλοιποι εξαπλώνονται σε όλη τη χώρα, αναζητώντας τρόπους να επιβιώσουν, άλλοι πουλώντας τσάντες, ομπρέλες και CD, άλλοι καθαρίζοντας τζάμια στα φανάρια των λεωφόρων, ενώ άλλοι γίνονται έρμαια των γραφείων ενοικίασης εργαζομένων, δουλεύοντας σε όλη την Ελλάδα για ένα κομμάτι ψωμί. Ακόμη και στο Αγαθονήσι θα έρθουν κάποιοι ξανά στη συνέχεια: τρεις Ινδοί και ένας Αιγύπτιος δουλεύουν στις ιχθυοκαλλιέργειες στο Καθολικό, ενώ ένας Αφρικανός στην ανακαίνιση του σχολείου στο Μεγάλο Χωριό και ένας ανήλικος Πακιστανός στην ταβέρνα στο λιμάνι - «έχουν έρθει νόμιμα από γραφείο της Αθήνας».

«Αν δεν τους ήθελαν, θα τους σταματούσαν»

Αστυνομικοί, λιμενικοί, φαντάροι αλλά και οι κάτοικοι αδυνατούν να κατανοήσουν την επίσημη πολιτική γραμμή. «Ταξιτζήδες είμαστε, κόσμο μαζεύουμε», αυτοσαρκάζεται ένας λιμενικός. «Προφανώς τους θέλουν για φτηνά μεροκάματα. Οταν έρχονται και σε δύο μέρες κυκλοφορούν ελεύθεροι στην Αθήνα, είναι χαρούμενοι, ειδοποιούν και άλλους να έρθουν», τον διακόπτει ένας αστυνομικός. Ενώ και ο πρόεδρος της κοινότητας, Βαγγέλης Κόττορος, είχε προτείνει μεταξύ αστείου και σοβαρού στον υφυπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας Παναγιώτη Καμμένο, «αφού έτσι κι αλλιώς έρχονται, να βάλουμε εμείς ένα πλοίο να τους φέρνουμε από απέναντι και να παίρνουμε εμείς τα 1.000 ευρώ το κεφάλι που παίρνουν τα κυκλώματα». Ο Χαράλαμπος Κυπραίος, που διατηρεί το παντοπωλείο στο Μεγάλο Χωριό, κοινοτάρχης την περίοδο 1959 - 1972, πιστεύει πως είναι καθαρά θέμα πολιτικής βούλησης. Το ίδιο πιστεύει και ο φιλόλογος Φάνης Καρκατζούνης: «Είναι θέμα κεντρικής πολιτικής. Ηταν χρήσιμοι για να ρίξουν τα μεροκάματα σε πολλές περιοχές». Αλλά και ο 27χρονος Μανώλης Κατσουλιέρης, που σπούδασε ηλεκτρολόγος σε τεχνική σχολή στη Σάμο και έχει επιστρέψει στο Αγαθονήσι, υποστηρίζει: «Κυρίως πηγαίνουν στην Αθήνα και δουλεύουν με χαμηλά μεροκάματα. Εάν δεν τους ήθελαν, θα τους σταματούσαν. Είναι προφανές ότι τους θέλουν. Αυτό βλέπουμε, αυτό καταλαβαίνουμε. Το ξέρουμε ότι μπαίνουν και τους καλωσορίζουμε, δεν συλλαμβάνονται». Υστερα απ' το θόρυβο που έκαναν τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ και οι δημοσιογραφικές αποστολές στο Αγαθονήσι, ύστερα απ' τα απανωτά διαβήματα και τις δηλώσεις του κοινοτάρχη πως «τα αισθήματα φιλοξενίας των κατοίκων εξαντλήθηκαν», ιδρύθηκε λιμενικό φυλάκιο, αυξήθηκε η δύναμη του αστυνομικού σταθμού, στάλθηκαν πλωτά μέσα για θαλάσσιες περιπολίες. Οπως το υπερσύγχρονο ΠΑΘ (Πλοίο Ανοιχτής Θαλάσσης) «ΡΩ» - 070 του Λιμενικού, με 25μελές πλήρωμα και θερμική κάμερα συνδεδεμένη με τα οπλικά συστήματα -η οποία καταγράφει τα πάντα ακόμη και στο σκοτάδι-, που αγοράσαμε λίγο πριν από την Ολυμπιάδα της Αθήνας από το Ισραήλ, μαζί με δύο άλλα όμοιά του έναντι 30 εκατομμυριών ευρώ το ένα. «Απ' τα καλύτερα στο είδος τους, 10 εκατομμύρια ευρώ κάνουν μόνο τα οπλικά συστήματα», μου λέει ένα βράδι, που ακολουθούσαμε την περιπολία ο αρμενιστής του Λιμενικού, Σταμάτης Παπανικολάου, ο οποίος είχε εκπαιδευτεί στο Ισραήλ πριν έρθει το πλοίο στην Ελλάδα.
Δεν υστερούμε, λοιπόν, σε τεχνολογικά μέσα. Είναι καθαρά θέμα πολιτικής γραμμής. Εντολές για απώθηση δίνονταν, όπως διασταύρωσα, μόνο κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Από τότε πραγματοποιούνται μόνο διασώσεις. Τόσο από τα σκάφη του Λιμενικού όσο και από τα πλοία του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για τη Διαχείριση της Επιχειρησιακής Συνεργασίας στα Εξωτερικά Σύνορα (FRONTEX), που προστίθενται στις περιπολίες τους καλοκαιρινούς μήνες. Ετσι, τίποτε ουσιαστικά δεν πρόκειται να αλλάξει. Ισως, λόγω της τοπικής πίεσης, που έφτασε μέχρι και σε αποχή των μαθητών απ' την τελετή κατάθεσης στεφάνου την 25η Μαρτίου, οι αλλοδαποί να μην παραμένουν πια για μεγάλο χρονικό διάστημα στο Αγαθονήσι και να μεταφέρονται γρηγορότερα στη Σάμο ή στην Πάτμο και από εκεί στην Αθήνα, όμως η ροή συνεχίζεται κανονικά. «Οταν δεν περιπολεί το Λιμενικό, το φαινόμενο είναι πιο μαζικό. Βγαίνουν κανονικά σαν κύριοι το πρωί στη στεριά. Εμείς τους βλέπουμε, αλλά δεν μπορούμε να αντιδράσουμε ως κάτοικοι, να πάμε να τους διώξουμε. Δεν έχουμε ούτε τα μέσα ούτε τη δυνατότητα ούτε το δικαίωμα. Δεν υπάρχει όμως υποδομή για να τους κρατήσουμε εδώ. Το αίτημά μας είναι να φεύγουν αυθημερόν για Πάτμο και από εκεί κατευθείαν για Πειραιά. Θα μου πείτε, πάει αλλού το πρόβλημα...» λέει ο κοινοτάρχης. Στη Σάμο, όπου λειτουργεί «πρότυπο» κέντρο υποδοχής, καθ' υπόδειξιν της Ε.Ε., έχει επιτραπεί με κάποια διάταξη στους ντόπιους να διαλέγουν κάθε πρωί απέξω όσους θέλουν για σκληρή δουλειά, κυρίως στις ελιές, με αμοιβή 15 ευρώ και την υποχρέωση να τους γυρίζουν πίσω το βράδυ. «Μου είπαν 'γιατί δεν παίρνεις και εσύ για τις ελιές; Κορόιδο είσαι;'» μου λέει ένας αστυνομικός στο Πυθαγόρειο και αποκαλύπτει στη συνέχεια πως στο Βαθύ οι Αλβανοί, που ως παλιοί μετανάστες έπαιρναν 50 - 60 ευρώ μεροκάματο, επιτέθηκαν σε κάποιους Ασιάτες και τους μαχαίρωσαν.

4 AΠOΨEIΣ KAI MIA OMOΛOΓIA ΓIA TH ΛAΘPOMETANAΣTEYΣH

«Οι επιχειρηματίες θέλουν τους μετανάστες γιατί τους βλέπουν ως φτηνή, εύκολα εκμεταλλεύσιμη εργατική δύναμη. Οι εργαζόμενοι βιώνουν τη μετανάστευση ως μοχλό για τη συμπίεση των ημερομισθίων και των κοινωνικών τους δικαιωμάτων. Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα στη ρίζα του είναι να βελτιωθούν οι υποδομές, οι μισθοί και το βιοτικό επίπεδο στις χώρες απ' όπου προέρχονται οι μετανάστες. Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα δεν θέλουν κατά βάση να αντιμετωπίσουν τη λαθρομετανάστευση» (από συνέντευξη στην «Κ» του καθηγητή του Τεχνολογικού Ινστιτούτου Μασαχουσέτης, Νόαμ Τσόμσκι, στον Πέτρο Παπακωνσταντίνου το 2006).
«Η άφιξη μεταναστών δημιουργεί ευκαιρίες και προκλήσεις στις χώρες που τους υποδέχονται, ωστόσο στις χώρες απ' όπου προέρχονται προκαλεί μόνο προβλήματα, αφού συνήθως οι μετανάστες είναι το νεότερο και δυναμικότερο τμήμα της κοινωνίας τους» (εκτιμήσεις της Eurostat, 18/11/2008).
«Στο νέο οικονομικό περιβάλλον, οι λιγότερες θέσεις ανειδίκευτης απασχόλησης θα αποτελέσουν πεδίο διαμάχης ανάμεσα στους γηγενείς, τους παλαιούς μετανάστες και τους νέους μετανάστες. Οι νέοι μετανάστες θα είναι διατεθειμένοι να αμείβονται ολοένα και χαμηλότερα και οι παλαιοί μετανάστες θα βρεθούν στην ίδια θέση που είχαν βρεθεί οι Ελληνες ανειδίκευτοι, πριν από λίγα χρόνια, όταν έχασαν την εργασία τους ή μειώθηκε η αμοιβή τους» (έρευνα που παρουσιάστηκε το 2008 με τίτλο: «Πόσους μετανάστες μπορούμε να έχουμε;» των Σταύρου Ζωγραφάκη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Πατρών, Αντώνη Κόντη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και Θόδωρου Μητράκου της Τραπέζης της Ελλάδος).
«Πιέσεις στους μισθούς των παλαιότερων μεταναστών ασκούνται από τις συνεχιζόμενες αφίξεις παράνομων μεταναστών από την Ασία και την υποσαχάρια Αφρική και τη μαζική νόμιμη είσοδο -αλλά όχι νόμιμη απασχόληση- μειονοτήτων από Ρουμανία και Βουλγαρία» ( έρευνα του 2007, πανεπιστημιακής ομάδας με επικεφαλής τον καθηγητή Χαράλαμπο Κασίμη του Γεωπονικού Πανεπιστημίου ).
«Εμπορεύομαι ανθρώπους για τον απλούστατο λόγο ότι το εμπόρευμα είναι πολύ φθηνότερο από ένα καλάσνικοφ ή ένα κιλό ηρωίνης, κινδυνεύω λιγότερο αν πουλήσω άνθρωπο παρά αν πουλήσω όπλα ή ναρκωτικά και επιπλέον το εμπόρευμα είναι αυτοκινούμενο, το κλωτσάς και προχωράει» (καταγεγραμμένη ομολογία διακινητή ανθρώπων στον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης).

«Υπάρχουν προοπτικές, είναι ωραίο το νησί μας»
Η ζωή στο Αγαθονήσι πέρα από μετανάστες και «γκρίζες ζώνες»

Mια σταλιά τόπος, περίπου 14 τετραγωνικά χιλιόμετρα, 8 ναυτικά μίλια από τις μικρασιατικές ακτές. Μέχρι το 1945 ονομαζόταν Αγκαθονήσι ή Γάιδαρος. Εξι βραχονησίδες υπάρχουν στην ανατολική του πλευρά, η Πίττα (Ψαθονήσι), η Στρογγυλή, το Πράσο, το Νερονήσι, το Κατσαγάνι (Γλάρος) και το Κουνελονήσι. Ως «ο τελευταίος ανέγγιχτος παράδεισος της Δωδεκανήσου» παρουσιάζεται στο τετράπτυχο φυλλάδιο της κοινότητας.
Η Τουρκία περιλαμβάνει το νησί στις «γκρίζες», αμφισβητούμενες ζώνες, επειδή δεν αναφέρεται στη συνθήκη παραχώρησης της Δωδεκανήσου, όπως άλλωστε και τα Ιμια, το Φαρμακονήσι, η Ψέριμος και οι Φούρνοι, με συνέπεια η πολεμική της αεροπορία να πραγματοποιεί συχνότατα υπερπτήσεις, δημιουργώντας ανησυχία στους κατοίκους.
Διοικητικά υπάγεται στο νομό Δωδεκανήσου, οι υπηρεσίες όμως είναι διασκορπισμένες σε διάφορα νησιά: το λιμεναρχείο και η αστυνομία στην Πάτμο, η εφορία και τα ΕΛΤΑ στη Λέρο, το γραφείο συγκοινωνιών και η πυροσβεστική στην Κω και το επαρχείο (τμήμα της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης) στην Κάλυμνο. Εχει καθημερινή συγκοινωνία, τέσσερις φορές την εβδομάδα με Σάμο, μία φορά με Ρόδο και άλλες δύο φορές με Κάλυμνο, Λέρο, Λειψούς και Αρκιούς, χρειάζεται όμως καλύτερος σχεδιασμός σε σχέση με τις ανταποκρίσεις, προκειμένου να εξυπηρετούνται οι ντόπιοι και να μην αναγκάζονται να διανυκτερεύουν στα ενδιάμεσα νησιά.
Φτάνοντας στο μικρό λιμανάκι του Αγίου Γεωργίου, με δυο-τρεις καλοκαιρινές ταβέρνες και κάποια ενοικιαζόμενα δωμάτια, βλέπεις λίγο πιο πάνω αριστερά το σχεδόν ακατοίκητο Μικρό Χωριό και συνεχίζοντας δεξιά, το Μεγάλο Χωριό. Απ' το λιμάνι στο Καθολικό, το ψαροχώρι στη βορειοανατολική πλευρά του νησιού, μόλις τρία χιλιόμετρα δρόμος. Ογδόντα έως εκατό οι μόνιμοι κάτοικοι, καμιά δεκαπενταριά οι νέοι και σχεδόν πενήντα οι δημόσιοι υπάλληλοι - δάσκαλοι και καθηγητές, λιμενικοί, αστυνομικοί και φαντάροι.

Πέντε καθηγητές για πέντε μαθητές.

Οι αλλαγές είναι ορατές σε σχέση με 12 χρόνια πριν, όταν είχα φτάσει αναζητώντας ήσυχες διακοπές. Εχει ανοιχτεί δρόμος για τη γειτονική στο λιμάνι παραλία της Σπηλιάς, που, όπως και το Γαϊδουραύλακο δυτικότερα, έχει απίθανα νερά αλλά κακοτράχαλη ακτή. Πραγματοποιείται μια στροφή προς τον τουρισμό και στο προστατευμένο απ' τα μελτέμια λιμάνι του καταφεύγουν όλο και πιο συχνά ιστιοπλοϊκά σκάφη και θαλαμηγοί. Στα περίπου 50 ενοικιαζόμενα δωμάτια μπορούν να φιλοξενηθούν 100 - 130 τουρίστες. Οι κάτοικοι είναι κατεξοχήν ψαράδες και κτηνοτρόφοι, κάνουν όμως και κανένα μεροκάματο στις οικοδομές για να συμπληρώσουν το εισόδημα. «Το κρέας δεν έχει τιμή, 2 - 2,20 ευρώ το κιλό, πρέπει να πάμε και τα ζώα στο σφαγείο στη Σάμο», μου λέει ο Γιάννης Κατσουλιέρης, υπάλληλος της ΔΕΗ, που εντάχθηκε σε ευρωπαϊκό πρόγραμμα LEADER και κατασκεύασε μια όμορφη μικρή τουριστική μονάδα, ανεβαίνοντας απ' το λιμάνι στο δρόμο για το Μεγάλο Χωριό.
Κάποιοι δουλεύουν στις ιχθυοκαλλιέργειες στο Καθολικό. Η παραγωγή φεύγει κατευθείαν για Πειραιά. «Είμαστε 13 άτομα, είναι καλή επιχείρηση, αφήνει χρήματα στον τόπο. Αλλοι το βλέπουν ότι δεν είναι καλό, ο καθένας με την άποψή του», λέει ο Γιάννης Καρύδης. Κάποιοι άλλοι δουλεύουν στη ΔΕΗ, άλλοι στο ΚΕΠ, στην κοινότητα. Το εμπορικό του Χαράλαμπου Κυπραίου στο Μεγάλο Χωριό υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Ενα δεύτερο άνοιξε τελευταία κάτω στο λιμάνι.
Δύο δάσκαλοι διδάσκουν τους τέσσερις μαθητές του δημοτικού και πέντε καθηγητές (φιλολογίας, μαθηματικών, πληροφορικής, αγγλικών και γυμναστικής) τους πέντε μαθητές του γυμνασίου. Δημοτικό και γυμνάσιο στεγάζονται προσωρινά σε ενοικιαζόμενα δωμάτια στο λιμάνι· από την επόμενη σχολική χρονιά θα λειτουργήσουν ξανά στο Μεγάλο Χωριό, στο παλιό κτίριο, που ανακαινίζεται. «Σβήνουμε μέρες εδώ, είμαστε αποκλεισμένοι, το κινητό δουλεύει στο φουλ», λέει η γυμνάστρια Δώρα Δρουβέλη, που βρίσκεται στο νησί δύο χρόνια.
«Υπάρχουν προοπτικές, το νησί είναι ωραίο, καθαρό, τα προϊόντα του γνήσια, είναι ένα παρθένο μέρος που προσφέρεται για ήρεμες διακοπές», τονίζει ο κοινοτάρχης, που θεωρεί πως τα αιτήματα των κατοίκων σιγά-σιγά ικανοποιούνται. «Είχα βάλει στόχο να διπλασιαστούν οι κάτοικοι, να δημιουργηθούν υποδομές και ανάπτυξη και να επανέλθουν οι κάτοικοι που είχαν αναγκαστεί να φύγουν για λόγους εργασίας ή και εκπαίδευσης. Εχουν γίνει πολλά βήματα.
Εχω κάνει τρεις προσλήψεις μονίμων στην κοινότητα, θα κάνω κι άλλες, θα δημιουργηθεί μια μικρή δημοτική επιχείρηση για να δουλέψουν άλλες 4 - 5 οικογένειες. Παρακινώ τους νέους να δημιουργήσουν ιδιωτικές τουριστικές επιχειρήσεις, ενοικιαζόμενα δωμάτια, εστιατόρια, καφενεία, κάμπινγκ, τους εξηγώ ότι θα επιδοτηθούν από κοινοτικά προγράμματα, δεδομένου ότι ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας. Θέλουμε να μεγαλώσουμε το λιμάνι, να φτιάξουμε βιολογικό καθαρισμό, εργοστάσιο αφαλάτωσης, έχουμε μεγαλόπνοα σχέδια...»
Πηγη: Καθημερινή 18-6-2009

Εστία Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού στο Βελιγράδι

Την Παρασκευή 3-7-2009 εγιναν τα επίσημα εγκαίνια της Εστίας του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού στο Βελιγράδι, από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια.

"Μια εστία ελληνικού πολιτισμού «σιγοκαίει» από σήμερα το βράδυ στην καρδιά του Βελιγραδίου. Στην οδό Κνέζα Μίλοσα, σε ένα ανακαινισμένο από την κυβέρνηση της Σερβίας νεοκλασικό κτίριο, λειτουργεί η Εστία Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, με στόχο την προβολή του ελληνικού πολιτισμού, αλλά και την συνεργασία σε πολιτιστικό επίπεδο με τον σερβικό.
Επισήμως, το κέντρο εγκαινιάστηκε στις 7 τοπική ώρα από τους προέδρους των δύο χωρών, Κάρολο Παπούλια και Μπόρις Τάντιτς, όμως λειτουργεί από τον Νοέμβριο και μάλιστα τα τμήματα του για την ελληνική γλώσσα παρακολουθούν, ήδη, 180 ενήλικες Σέρβοι.
Παρόμοιες Εστίες του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού λειτουργούν στο Βουκουρέστι, τη Σόφια και τα Τίρανα. Μιλώντας στην τελετή των εγκαινίων ο κ. Παπούλιας, υπογράμμισε, μεταξύ άλλων, ότι η παρουσία του κέντρου θα φέρει πιο κοντά τους δύο λαούς, θα δυναμώσει τη βαθιά πολιτιστική και ιστορική σχέση που τους ενώνει.
Ο κ. Παπούλιας έκανε αναφορά στην φυσιογνωμία του Ρήγα Φεραίου και στη συμβολή του στον πολιτισμό και την ιστορία των Βαλκανίων, και πρόσθεσε ότι το όραμα του μπορεί να αποτελέσει σήμερα τη βάση για τη συγκρότηση ενός βαλκανικού πυρήνα στους κόλπους της ΕΕ, όπου η Σερβία έχει τη δική της θέση. Από την πλευρά του ο κ. Τάντιτς, στο σύντομο χαιρετισμό του, τόνισε ότι «το άνοιγμα τέτοιων πολιτιστικών ιδρυμάτων συνεισφέρει στην ενδυνάμωση των πολιτιστικών δεσμών μεταξύ των δύο χωρών» και πρόσθεσε πως Ελλάδα και Σερβία έχουν κοινό μέλλον και ότι η συνεργασία τους και στον πολιτιστικό τομέα πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα και για τους άλλους βαλκανικούς λαούς.
Εν τω μεταξύ, χθες το βράδυ ο κ. Παπούλιας ξεναγήθηκε στον πύργο Νεμπόισα του Βελιγραδίου, που ανακαινίστηκε με κονδύλια του ελληνικού δημοσίου και ένας από τους εκθεσιακούς του χώρους θα αφιερωθεί στον Ρήγα Φεραίο, ο οποίος φυλακίστηκε εκεί από τους Οθωμανούς, προτού τον στραγγαλίσουν μαζί με τους συντρόφους του".
Πηγη: Καθημερινή

Στην κοιλάδα των κοτσυφιών

Η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία και ο Σερβικός λαός γιόρτασαν και φέτος στις 28 Ιουνίου στην Γκρατσάνιτσα, στην «Κοιλάδα των Κοτσυφιών» την 620η επέτειο του Vidovdan, μια γιορτή με την οποία τιμάται , ήδη επί αιώνες, ο Σέρβος βασιλιάς Λάζαρος, και οι Σέρβοι μαχητές, που αντιστάθηκαν γενναία στους Τούρκους, στη θρυλική μάχη του Κοσσυφοπέδιου, το έτος 1389.

Αυτη τη μέρα ολόκληρο το Σερβικό εθνος γιορτάζει την πιο ένδοξη στιγμή στη Σερβική ιστορία, την ημέρα που οι Σέρβοι επέλεξαν τη ζωή στην ολότητά της, αυτό το είδος της ζωής που βιώνεται στην κοινωνία με τον Θεό, και η οποία υποδηλώνει αγώνα και αυτοθυσία για τις πιο ευγενείς πνευματικές αξίες.
Τα επικά λαϊκά ποιήματα που γράφτηκαν από τους Σέρβους και τους Μαυροβούνιους για τη μάχη του Κοσσόβου είναι πολύ δημοφιλή μεταξύ των Σέρβων. Όλα αυτά κάνουν τους Σέρβους να χαρακτηρίζουν το Κόσσοβο ως Ιερουσαλήμ της Σερβίας και να το θεωρούν λίκνο του σερβικού πολιτισμού.



Το πρωί της Κυριακής 28-6-2009 στην Ιερα Μονή της Γκρατσάνιτσας ετελέσθη πολυαρχιερατική Θ.Λειτουργία κατά την οποία χοροστάτησαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας κ.κ. Αμφιλόχιος Ράντοβιτς, ο Ρασκοπριζρένης Αρτέμιος, ο Μιλεσέβου Φιλάρετος και ο Λιπλιάνης Θεοδόσιος. Πλήθος πιστού λαού από ολες τις περιοχές του Κοσσυφοπεδίου, από τη Σερβία, το Μαυροβούνιο και τη Δημοκρατία τη Σερβική κατέκλυσαν το Μοναστήρι, ενώ το παρόν εδωσαν ο Διάδοχος Αλέξανδρος Καραγιώργιεβιτς με την Ελληνίδα σύζυγο του Κατερίνα και οι Υπουργοί Μογκολιουμπ Σιακοβιτς, Γκόραν Μπογκντάνοβιτς, Νεμποισα Μπραντιτς, Μλάνταν Τζορτζεβιτς κ.λ.π.




Μετα τη Θ.Λειτουργία, οι Σεβασμιώτατοι κ.κ.Αμφιλόχιος, Αρτέμιος και Θεοδόσιος ετέλεσαν τρισάγιο στο Γκαζιμεστάν(Στο μνημείο ηρώων της μάχης του Κοσσυφοπεδίου) ενώπιον 10.000 πιστών.

Περι της κατὰ Θεὸν αναγνώσεως

Δεν είναι κακές οι τροφὲς αλλὰ η γαστριμαργία· ουτε τὰ χρήματα αλλὰ η φιλαργυρία· ουτε η ομιλία αλλὰ η φλυαρία· ουτε τὰ ευχάριστα του κόσμου αλλὰ η υπερβολή· ουτε η αγάπη γιὰ τοὺς δικούς μας παρὰ μόνο οταν γίνεται αφορμὴ νὰ μὴν ευγνωμονούμε τὸν Θεό· ουτε τὰ ρούχα οταν τὰ εχουμε γιὰ νὰ σκεπαζόμαστε καὶ νὰ φυλαγόμαστε απὸ τὸ κρύο καὶ τὸν καύσωνα, αλλὰ τὰ περιττὰ καὶ τὰ πολυτελή·

ουτε τὰ σπίτια οταν τὰ εχουμε γιὰ νὰ φυλαγόμαστε απ᾽ αυτὰ ποὺ μόλις είπα καὶ ακόμη απὸ τοὺς εχθρούς, θηρία καὶ ανθρώπους, αλλὰ τὰ διόροφα καὶ τριόροφα, τὰ μεγάλα καὶ πολυδάπανα· ουτε η ιδιοκτησία αλλὰ ο,τι δὲν ανήκει στὰ απολύτως απαραίτητα· ουτε τὸ νὰ εχουν βιβλία βλάπτειοσους επιθυμουν πολὺ τὴν ακτημοσύνη αλλὰ τὸ νὰ μὴν τὰ χρησιμοποιουν γιὰ θεοπρεπή ανάγνωση· ουτε οι φίλοιαλλὰ οι φίλοι ποὺ δὲν κάνουν καλὸ στὴν ψυχή μας·
ουτε ἡ γυναίκα ειναι κάτι κακὸ αλλὰ ἡ πορνεία· ουτε ο πλουτος αλλὰ ἡ φιλαργυρία· ουτε τὸ κρασὶ αλλὰ η μέθη· ουτε η φυσιολογικὴ οργή, εκείνη ποὺ νοιώθουμε εναντίον των αμαρτιών μας, αλλὰ εκείνη ποὺ νοιώθουμε γιὰ τοὺς συνανθρώπους μας· ουτε η εξουσία αλλὰ η αρχομανία· ουτε η δόξα αλλὰ φιλοδοξία καὶ αυτὸ ποὺ ειναι ακόμα χειρότερο, η κενοδοξία·
ουτε η αρετὴ αλλὰ τὸ νὰ νομίζουμε οτι ειναι δική μας· ουτε η γνώση αλλὰ τὸ νὰ νομίζουμε πὼς ειμαστε γνωστικοὶ καὶ αὐτὸ ποὺ ειναι ακόμα χειρότερο, ν᾽ αγνοούμε τὴν αγνοιά μας· ουτε η αληθινὴ γνώση αλλὰ η απατηλή· ουτε ο κόσμος ειναι κάτι κακὸ αλλὰ τὰ πάθη·
ουτε η φύση αλλὰ οι διαστροφές· ουτε η ομόνοια, αλλὰ η ομόνοια των κακοποιών κι εκείνη ποὺ δὲν βοηθάει στὴ σωτηρία της ψυχής· ουτε τὰ μέλη του σώματος αλλὰ η κακὴ χρήση τους· γιατὶ η οραση δὲν μας δόθηκε γιὰ νὰ βλέπουμε οσα δὲν πρέπει αλλὰ γιὰ νὰ δοξάζουμε τὸν Δημιουργὸ βλέποντας τὰ κτίσματά του καὶ νὰ προοδεύουμε σύμφωνα μὲ τὰ αληθινὰ συμφέροντα της ψυχης καὶ τοῦ σώματός μας· ουτε η ακοὴ γιὰ ν᾽ ασχολούμαστε μὲ συκοφαντίες καὶ ανοησίες αλλὰ γιὰ ν᾽ ακοῦμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ κάθε φωνή, ανθρώπων, πτηνῶν καὶ ολων των αλλων, καὶ νὰ δοξάζουμε τὸν Ποιητή τους·
ουτε η οσφρηση γιὰ νὰ γίνει μαλθακὴ η ψυχὴ καὶ νὰ χάνει τὸ φρόνημά της μέσα στ᾽ αρώματα, οπως λέει ο Θεολόγος, αλλὰ γιὰ να αναπνέουμε καὶ νὰ δεχόμαστε τὸν αέρα ποὺ μας χάρισε ο Θεὸς καὶ νὰ τὸν δοξάζουμε γι᾽ αυτό· γιατὶ χωρὶς τὸν αέρα κανένα σωμα δὲν μπορει νὰ ζήσει ουτε ανθρώπου ουτε ζώου ...
Καὶ τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια δὲν μας δόθηκαν γιὰ νὰ κλέβουμε καὶ ν᾽ αρπάζουμε καὶ νὰ κτυπούμε τοὺς αλλους αλλὰ γιὰ νὰ τὰ χρησιμοποιουμε στὶς θεάρεστες εργασίες· οι πιὸ αδύναμοι στὴν ψυχὴ γιὰ νὰ δίνουν ελεημοσύνη στοὺς φτωχοὺς καὶ νὰ βοηθουν οσους εχουν ανάγκη κι ετσι νὰ τελειοποιουνται, καὶ οι ισχυρότεροι στὴν ψυχὴ καὶ τὸ σωμα γιὰ ν᾽ ασκούν ακτημοσύνη καὶ νὰ μιμουνται τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς αγιους μαθητές Του καὶ γιὰ νὰ δοξάζουν τὸν Θεὸ καὶ νὰ θαυμάζουν πως υπάρχει καὶ στὰ μέλη μας η σοφία Του.
Καὶ πως τὰ χέρια αυτὰ καὶ τ᾽ αδύναμα δάκτυλά μας μὲ τὴν πρόνοια του Θεου ειναι ικανὰ γιὰ κάθε ἐπιστήμη καὶ εργασία, γραφὴ καὶ δεξιότητα· απ᾽ οπου προέρχεται η γνώση των αναρίθμητων τεχνών καὶ γραφών, της επιστήμης καὶ των διαφόρων φαρμάκων, τόσων γλωσσών καὶ γραμμάτων· καὶ γενικὰ ολα οσα εχουν γίνει καὶ γίνονται καὶ θὰ γίνουν ειναι δωρα ποὺ μας εχουν δοθεί καὶ μας δίνονται συνεχώς, ετσι ωστε νὰ επιβιώνουμε σωματικὰ καὶ νὰ σωθούμε ψυχικά, αν ολα αυτὰ τὰ χρησιμοποιούμε σύμφωνα μὲ τοὺς σκοποὺς του Θεουκαὶ αν μέσα απ᾽ αυτὰ τὸν δοξάζουμε μὲ απέραντη ευγνωμοσύνη.
Διαφορετικὰ ξεπέφτουμε καὶ καταστρεφόμαστε καὶ ολα στὴ ζωὴ αυτὴ μας οδηγούν στὴ θλίψη, αλλὰ καὶ σὲ αιώνια κόλαση στὴ μέλλουσα ζωή, οπως εχει ηδη ειπωθεί.
(Οσίου Πέτρου του Δαμασκηνού)