Σάββατο 9 Μαΐου 2009

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ(Ιωαν.Ε 1-15)

Απο το σύμπτωμα στην αιτία

Από το σημερινό περιστατικό γίνεται σαφές ότι η βάση ολων των κακών τα οποία μας μαστίζουν, δηλ. η απομάκρυνση μας από την πηγή της Ζωής το Θεό, εκδηλώνεται με τρείς διαφορετικούς τρόπους:

-Σαν σωματική αρρώστεια
-Σαν απομόνωση
-Σαν πνευματικό πρόβλημα

1.Η σωματική αρρώστεια.
Το σημερινό περιστατικό δείχνει: α) Την ψυχοσωματική ενότητα του ανθρώπου. Η αρρώστεια δεν ερχεται στον ανθρωπο μ’ ένα μαγικό και ανεξήγητο τρόπο, αλλά είναι αποτέλεσμα ενός τρόπου ζωής. β)Ότι βασικό εργο της Εκκλησίας είναι να φέρει στον ανθρωπο τη Βασιλεία του Θεού, που ειναι ενας τρόπος ζωής που οδηγεί τον ανθρωπο στην πληρότητα και όχι στην μονομέρεια, την αυτοαπασχόληση, την αρρώστεια.
Η σύγχρονη δυτική ιατρική αντιμετωπίζει την αρρώστεια σαν εχθρό, τον οποίο πρέπει να συντρίψει. Όμως, - ο εχθρός δεν είναι η αρρώστεια, αλλά ο τρόπος ζωής - ο εχθρός δεν είναι τα συμπτώματα, αλλά τα αίτια, που είναι τα πάθη της ψυχής.

2. Η απομόνωση. Γι’ αυτό και ο Χριστός σήμερα μπαίνει πιο βαθειά στο πρόβλημα. Προχωράει από τη σωματική αρρώστεια στην γενεσιουργό αιτία, την απομόνωσή του. Ρωτάει τον παράλυτο: «Θέλεις ηγιής γενέσθαι;» και βγαίνει το πρόβλημα: «Κύριε ανθρωπον ουκ εχω», βγαίνει η απομόνωση, η αυτοαπασχόληση, ο εγωκεντρισμός, η δυσκολία στις διαπροσωπικές σχέσεις. Μια δυσκολία για την οποία εχουμε ευθύνη.

3. Το πνευματικό πρόβλημα. Και τελικά ο Χριστός φθάνει στο πρόβλημα που είναι πνευματικό: «ίδε υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε, ινα μη χείρον σοί τι γένηται». Θεραπεύθηκες από την παράλυση, αλλά αν δεν πάψης να κάνεις αυτό που την προκάλεσε θα σε βρεί μεγαλύτερο κακό από την παράλυση. Δεν μπορεί ο Χριστός να απομακρύνει τα συμπτώματα της παθολογίας του σώματος, χωρίς να απομακρύνει την αιτία που είναι τα πάθη της ψυχής. Θεραπεία=ο Χριστός στη ύπαρξή μας.
Εμείς συνήθως,
-Θέλουμε το Χριστό, για να μας θεραπεύει τις αρρώστειες του σώματος,
-Θέλουμε το Χριστό, για να ευλογήσει τα υλικά αγαθά μας,
-Δεν θέλουμε το Χριστό να καθαρίσει την αμαρτωλή ψυχή μας,
-Δεν Θέλουμε το Χριστό σ’ ολόκληρη την ύπαρξη μας, γιατί αυτό απαιτεί νυστέρι, επέμβαση, πόνο και κόστος μεγάλο.
Γι’ αυτό και αναζητούμε, μαγικές λύσεις, ετοιμες συνταγές, να βάλουμε π.χ. τα ρούχα κάτω από την αγία Τράπεζα κ.λ.π.

Αγαπητοί, αν θέλουμε να θεραπευτούμε,
-Δεν πρέπει να μένουμε στα συμπτώματα,
-Αλλά να προχωρούμε βαθύτερα, να βλέπουμε τη παθολογία μας.
Πίσω από μια καρδιακή μας ανεπάρκεια, επι παραδείγματι, θα πρέπει να βλέπουμε το πάθος της απληστίας μας.
-Να αφήσουμε, επομένως, το Χριστό να επέμβει ολοκληρωτικά στη ζωή μας, να ανταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα και να αλλάξει τον τρόπο ζωής μας, που δημιουργεί τα δυσάρεστα συμπτώματα.

2 σχόλια:

apousia είπε...

''Κύριε,άνθρωπον ουκ έχω..''

Τόυτη η φράση-εσωτερική κραυγή, στη συγκεκριμένη ευαγγελική περικοπή,χρόνια τώρα,ξανά και πάντα,δεν σταματά να με συγκλονίζει!
Ν'αγριεύει μέσα μου τα ήμερα.(Όσα και όταν υπάρχουν....)

Κυριάρχη θέση στους τόσο καίριους προβληματισμούς που μας βάζει το post αυτό,έχει για μένα αυτή η περιχαράκωση,η αυτοαπομόνωση,ο ιδιότυπος ''αυτισμός'' του σημερινού ανθρώπου.

Αντιγράφω από τον Ναυπάκτου Ιερόθεο:
''Πρέπει να αποδευσμευτούμε από την αυτάρκεια,που μας κρατά πάντοτε στην ασθένεια και τον πνευματικό θάνατο,που είναι η άγνοια του εαυτού μας.
Να ζητάμε να μας δίνει ο Θεός τη γνώση του εαυτού μας,να μας αποκαλύπτει τις πληγές της ψυχής μας.
Εάν μετά την αποκάλυψη αυτή αισθανθούμε απελπισία,τότε να στραφούμε με ανδρεία στο Θεό και να ζητήσουμε το έλεός Του..''

Εν αφάτω πληγή γράφω σήμερα και δεν πρέπει,ειδικά στην περίοδο που διανύουμε.

Γι'αυτό ξανά και ξανά,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Εύχεσθε Πατέρα Ιωάννη.

Ιωάννης Νικόπουλος είπε...

Αυτή την αυτοαπομόνωση, αυτοαπασχόληση, φιλαυτία κτυπάει η Εκκλησία ετσι οπως συγκροτείται σε Σώμα Χριστού εν Αγίω Πνεύματι,σαν οικογένεια, σαν χώρος οπου αναπτύσσεται η φιλοθεία και η φιλανθρωπία και ο ανθρωπος βρίσκει τον εαυτό του...Γι΄αυτό και δεν ειναι αποδεκτή η μετάδοση της Θ.Λειτουργίας απο την τηλεόραση, οπου ο ανθρωπος δεν εχει φυσική παρουσία στην Σύναξη της Θ. Ευχαριστίας...
Βέβαια ακόμη και στην "Οικογένεια" μπορεί να αναπτυχθεί αυτός ο ιδιότυπος "αυτισμός" του ανθρώπου, αλλά η ευκαιρία παραμένει ανοικτή...
Γι΄αυτό ξανά και ξανά Αληθώς Ανέστη!