Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008

Μαθητεύοντας στο κάλλος



Αντιγράφω λόγια του Γιάννη Τσαρούχη:
«Αλλά το μεγάλο οικοδόμημα της Ορθοδοξίας δεν αποτελείται μόνο από δόγματα και μοναστικούς κανόνες. Τόχτισαν ποιητές, μουσικοί, ζωγράφοι, κεντηστάδες, χρυσικοί και καλαιτζήδες, χτίστες και αρχιτέκτονες»(Ως στρουθίον μονάζον επί δώματος, Αθήνα 1987, σελ.94).

Αυτά τα λόγια μου εφεραν αμέσως στη σκέψη αυτό, που είναι πλέον κοινός τόπος για τους θεολογούντες, ότι δηλαδή το νόημα της ζωής - η αλήθεια φανερώνεται κυρίως και προ παντός στο κάλλος. Το κάλλος – καλεί στην ψηλαφητή εμπειρία, πέρα και εξω από κάθε ιδεολόγημα και αξιωματική αρχή.

Αυτό είναι το κορυφαίο επίτευγμα στην εκκλησιαστική μας λατρεία: Τα χρώματα (αγιογραφία), τα σχήματα (αρχιτεκτονική), ο φωτισμός, οι ηχοι (μουσική), η ποίηση, η δραματουργία, προσλαμβάνονται δοξολογικά και μεταποιούν το αισθητό σε πρόταση ζωής, σε κοινωνία της οντως Ζωής….

Αυτή την ταπεινή σπουδή των δυνατοτήτων που εχει η υλη να σαρκώνει τη σχέση του κτιστού με το Ακτιστο, θα εχουμε την ευκαιρία να διαδηλώσουμε μέσα από την νέα ενότητα του ιστολογίου μας που εγκαινιάζουμε σήμερα…

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Παρατηρω σε σας αλλά και σε αλλους σύγχρονους θεολόγους να υπερτονίζεται το κάλλος η η τέχνη στη ζωή της Εκκλησίας.Πως εξηγείται αυτό με απλά λόγια...Γιατί ειναι σημαντική η τέχνη στην εκκλησιαστική μας ζωή;

Ανώνυμος είπε...

(στην κυρία Ρωρερκάρ)

Να σε παινέσω; Η παινεσιά γυρίζει
και μες στου νου τις αυλακιές βυθιέται ντροπή γεμάτη γιατί την ορίζει
αφέντης που απ’ τα κάλλη σου γελιέται.

και στέλνει λέξεις να τα επαινούνε.
Κι αλήθεια ομορφιά ως τη δική σου
λέξεις ανθρώπινες πώς να την πούνε-
πώς, άγγελε επουράνιου παραδείσου;

Κάκια τα μάτια σου δε θα μου πιάσουν καθένα αν με τον ήλιο τα συγκρίνω;
Και η αγνότη σου αν την παρομοιάσουν
με τήν αγνότη, οι λέξεις μου, του κρίνου:

Παίνεμα θα 'ταν για τα ωραία στην Πλάση
κάποιος με σένα αυτά να παρομοιάσει.

Γιώργης Χολιαστός