Ο Mακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος (κατά κόσμον Ιωάννης Λιάπης), γεννήθηκε στα Οινόφυτα Βοιωτίας το 1938. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής (Τμήμα Αρχαιολογίας) και της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και διετέλεσε υπότροφος του Ι.Κ.Υ. (1ος σε πανελλαδική κλίμακα) στις βυζαντινές σπουδές. Μετέβη για μεταπτυχιακές σπουδές στο Gratz Αυστρίας και στο Regensburg και το Μόναχο της Γερμανίας.
Εργάσθηκε ως πανεπιστημιακός βοηθός στην Αρχαιολογική Εταιρεία στην Αθήνα δίπλα στον Ορλάνδο και ως φιλόλογος στη Λεόντειο Σχολή της Νέας Σμύρνης, στο 9ο Νυκτερινό Γυμνάσιο Αθηνών, καθώς και στο Γυμνάσιο της Αυλώνος. Εγκατέλειψε την πανεπιστημιακή του καριέρα μετά την ένταξή του στον ιερό κλήρο.
Υπηρέτησε ως Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών & Λεβαδείας (1967-1978), ως Ηγούμενος των Ιερών Μονών Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σαγματά (1971-1977) και του Οσίου Λουκά (1977-1981), ως Γραμματεύς και κατόπιν Αρχιγραμματεύς της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος (1978-1981). Το 1981 εξελέγη παμψηφεί Μητροπολίτης Θηβών & Λεβαδείας.
Συμμετείχε στις Επιτροπές Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως, Εκκλησιαστικής Περιουσίας, Σχέσεων Εκκλησίας-Πολιτείας, Υποτροφιών και εργάστηκε ως Αντιπρόεδρος του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος. Υπήρξε μέλος μεικτών επιτροπών Πολιτείας και Εκκλησίας για την μελέτη θεμάτων για την μοναστη-ριακή περιουσία (1986-1998) και την εκκλησιαστική εκπαίδευση (1986-1998) και Πρόεδρος της επιτροπής Διαλόγου Κοινωνίας-Εκκλησίας (2005-2007).
Η συντριπτική πλειοψηφία των κληρικών της Μητροπόλεώς του (82 στους 110) είναι πτυχιούχοι θεολογίας η διαθέτουν παράλληλα και δεύτερο πτυχίο (φιλόλογοι, αρχιτέκτονες, ιατροί, γεωπόνοι, παλαιογράφοι, καθηγητές πληροφορικής, διδάσκαλοι, οικονομικών επιστημών κ.α). Σε αυτούς συγκαταλέγονται ένας τακτικός καθηγητής της θεολογίας, ένας λέκτορας της θεολογίας, τρεις διδάκτορες και πέντε μεταπτυχιακοί υποψήφιοι διδάκτορες, με αποτέλεσμα να είναι η πρώτη Μητρόπολη στην Εκκλησία της Ελλάδος που διαθέτει κληρικούς με τόσο υψηλό μορφωτικό επίπεδο.
.jpg)
.jpg)
1 σχόλιο:
….η διαρκής αναζήτηση προϋποθέτει αμφιβολία. Αυτή με τη σειρά της είναι εχθρός της πίστης. Δεν έχει νόημα να πιστεύεις και πάει τελείωσε…
Σπυρο,
Αυτά ισχύουν εάν πίστη σημαίνει αποδοχή αρχών και αξιωμάτων.Πιστεύω σε κάτι, πάει να πεί ότι σκύβω το κεφάλι και υποτάσσομαι σε μια αυθεντία θρησκευτική(η ιδεολογική και πολιτική).Αυτό όμως δεν εχει καμμιά σχέση με το νόημα που εδωσε στη λέξη η παράδοση μας.
Πίστη λοιπόν στην καθ’ημας Ανατολή είναι γεγονός και εμπειρία σχέσης: Εμπιστεύομαι κάποιον όταν τον εχω συναντήσει και σχετίζομαι μαζί του.
Εμπιστεύομαι π.χ. τον πατέρα μου και τη μητέρα μου μεσα από ένα τρόπο ζωής(από το θηλασμό και το χάδι εως τη συνειδητή κοινωνία) δεν χρειάζονται λογικές αποδείξεις.
Υπάρχει περίπτωση να αμφιβάλλει ένας αληθινά ερωτευμένος, που δεν ζει, δεν σκεφτεται, δεν υπάρχει παρά μόνο για τον αλλον;Να ζεις στην Εκκλησία και να πιστεύεις θα πεί να εισαι τρελλά ερωτευμένος με ολους και με όλα.
Ο Ισαάκ ο Συρος λέει: να καίγεται η καρδιά σου ακόμα και για τα πουλιά και τα ερπετα, ακόμα και για τον διάβολο! Αυτή η ερωτική παλαβωμάρα είναι η πίστη.
Και ο Θεός αυτής της πίστης δεν είναι μια μονάδα, μια ξεμοναχιασμένη υπαρξη, αλλά τριάδα Προσώπων, το πλήρωμα της ερωτικής κοινωνίας.Ο μόνος ορισμός του θεού που εχουμε στη Γραφή είναι ότι «ο Θεός αγάπη εστί».Η ιδια η ύπαρξή του είναι αγάπη, μανικός ερωτας.
Δημοσίευση σχολίου