Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου
Θά πᾶμε στά Ἃγια Λείψανα… Αὐτή τήν φωνή ἀκούω στά αὐτιά μου ἀπό τότε πού ἤμουν παιδί, τόσο ἔντονα, πού ξυπνᾶνε μέσα μου μνῆμες καί θύμησες ἀπό τό παρελθόν.
Κάθε χρόνο στίς 22 τοῦ Μάη, ἡ Τρίπολη, λαμπροφορεῖ καί ἀγάλλεται ὑποδεχομένη τόν ἀτίμητο θησαυρό πού φυλάσσεται στό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Νικολάου τῶν Βαρσῶν, τά ἅγια Λείψανα τῶν λαμπρῶν καί κλεινῶν Νεομαρτύρων Δημητρίου καί Παύλου, οἱ ὁποῖοι κατά τά μαῦρα γιά τήν Πατρίδα καί τό Γένος, χρόνια της πικρῆς σκλαβιᾶς, ἔδωσαν τό αἷμα τους, τή ζωή τους, τά πάντα, ὁμολογοῦντες τήν ἀλήθεια, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός καί ὅτι αὐτός ὁ τόπος, ἡ Ἑλλάδα δηλαδή μόνο ἑνωμένη μέ τόν Ἐσταυρωμένο καί Ἀναστάντα Σωτῆρα, μπορεῖ νά σταθῇ ὄρθια, νά προχωρήσῃ, νά ἀποτινάξῃ κάθε μορφή δουλείας, νά μεγαλουργήσῃ, νά διακριθῇ στό παγκόσμιο στερέωμα, ὡς μία χώρα μέ ἀξία πνευματική καί δύναμη, ὥστε νά τήν ὑπολογίζουν καί νά τήν σέβωνται οἱ ἑταῖροι της καί ὅλοι οἱ ἄλλοι.
Αὐτή τή φωνή ἤκουα, ὅταν ὡς Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βαρσῶν, δεχόμουν τούς πονεμένους, τούς ἀσθενεῖς, τούς ἀνθρώπους πού ἤθελαν νά ἀκουμπήσουν στά Ἅγια Λείψανα, πιστεύοντας ἀκράδαντα, ὅτι ἔχουν χάρη ἀπό τόν Θεό καί δύναμη, ἀφοῦ οἱ ἅγιοί μας ἀγωνίστηκαν ψυχοσωματικά καί ἐμαρτύρησαν γιά τοῦ Χριστοῦ τήν ἀγάπη, γιά τήν καταξίωση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, γιά νά ἐμπεδώσῃ ὁ ἄνθρωπος ὅτι πατρίδα μας αἰώνια καί μόνιμη δέν εἶναι ὁ τόπος αὐτός, ἀλλά ὁ οὐρανός.
Ἔβλεπα ἀνθρώπους νά προσπίπτουν, νά ἀγκαλιάζουν τά χαριτόβρυτα Λείψανα καί ἐνωτιζόμουν τόσο ἔντονα τήν φωνή τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου: « Προσπέσωμεν αὐτῶν τοῖς Λειψάνοις, συμπλακῶμεν αὐτῶν ταῖς θήκαις. Δύνανται γάρ καί θῆκαι μαρτύρων πολλήν ἔχειν δύναμιν, ὥσπερ οὖν καί τά ὀστᾶ τῶν μαρτύρων πολλήν ἔχειν τήν ἰσχύν».
Πᾶμε στά ἅγια Λείψανα, ἤκουα νά λένε οἱ εὐεργετηθέντες ἀπό τούς Ἁγίους, οἱ θεραπευθέντες ἀπό ἀνίατες ἀσθένειες, οἱ ἐλευθερωθέντες ἀπό τά δαιμόνια καί τόσοι ἄλλοι οἱ ὁποῖοι παντιοτρόπως ἐδέχθησαν τήν δωρεάν παρά Κυρίου, διά πρεσβειῶν τῶν ἁγίων μας. Πᾶμε στά ἃγια Λείψανα, γιά νά εὐχαριστήσωμε τούς Ἁγίους. Καί πάλι ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ἔρχεται νά δικαιολογήσῃ τήν σπουδήν τῶν εὐεργετηθέντων « Ὅσα γάρ οὐκ ἰσχύει πλοῦτος καί χρυσίον, τοσαῦτα ἰσχύει τῶν ἁγίων τά λείψανα. Χρυσίον μέν γάρ, οὔτε νόσον ἀπήλασε πώποτε, οὔτε θάνατον ἐφυγάδυεσε, μαρτύρων δέ ὀστᾶ ἀμφότερα ταῦτα εἰργάσατο».
Πᾶμε στά ἅγια Λείψανα, ἀκούω κάθε ἡμέρα καί ὡς Ἀρχιερεύς, στήν μεγαλούπολη τῶν Πατρῶν καί βλέπω μετά βαθυτάτης συγκινήσεως καί δέους καί συνοχῆς καρδίας, πλήθη ἀνθρώπων, μικρῶν καί μεγάλων νά γονατίζουν μπροστά στή χαριτόβρυτη Κάρα τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, γιά νά προσκυνήσουν τήν Ἱερά του Πρωτοκλήτου Κεφαλή.
Βλέπω φοιτητές νά προσκυνοῦν μέ δέος τόν τάφο τοῦ Ἁγίου ὅπου φυλάσσεται ἀπότμημα τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τῆς χειρός του, νά κατασπάζωνται τόν Σταυρό τοῦ Μαρτυρίου του καί νά καταφιλοῦν τήν ἁγία Κάρα του. Βλέπω νέα ζευγάρια, νά προσπίπτουν αἰτοῦντες ἐνίσχυση στή ζωή τους.
Συγκλονίζομαι ὅταν εὑρίσκωμαι ἐνώπιον τῆς πολλῆς εὐλαβείας γονέων, οἱ ὁποῖοι ξαπλώνουν τό ἄρρωστο παιδί τους ἐπί τοῦ τάφου τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, αἰτούμενοι τήν ἴαση τήν ὁποίαν ἀδυνατοῦν νά προσφέρουν, ἀνθρωπίνως, οἱ Ἰατροί ( Εὐχηθεῖτε ὃλοι νά γίνῃ καλά ἡ μικρή Δαβιδούλα).
Πᾶμε νά προσκυνήσωμε τόν ἅγιο Ἀπόστολο Ἀνδρέα, ἤκουα στή Ρουμανία, ὅταν μεταφέραμε ἐκεῖ τήν Ἁγία Κάρα τοῦ Πρωτοκλήτου, κατόπιν αἰτήματος τοῦ Ρουμανικοῦ Λαοῦ, διά τοῦ Πατριάχου του. Τότε μιά λαοθάλασσα γιά δέκα ἡμέρες, ἐπί εἰκοσιτετραώρου βάσεως, ἑκατομμύρια Ρουμάνων καί ἄλλων Εὐρωπαίων, προσήρχοντο γιά νά προσκυνήσουν τόν χαριτόβρυτο θησαυρό.
Ἔχει μεγάλη σημασία, γιά τά δικά μας δεδομένα τό γεγονός ὅτι ἐκεῖ, ἐκτός ἀπό τόν Πατριάρχη καί τήν Ἱεραρχία, τόν Κλῆρο καί τόν Λαό, μᾶς ἐδέχθη καί μᾶς εὐχαρίστησε στό Προεδρικό Μέγαρο ὁ Πρόεδρος τῆς χώρας.
Ἔκθαμβος στήν κυριολεξία ἔμεινα, ὅπως καί ὅσοι ἀδελφοί εὑρίσκοντο μαζί μου, ὅταν μεταφέραμε τόν Σταυρό τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου στή Ρωσία, Οὐκρανία, Λευκορωσία, ὅπου ἑκατομμύρια Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἐπί εἰκοσιδύο ἡμερονύκτια, κατέφθαναν γιά νά προσκυνήσουν τό ἱερώτατο ξύλο ἐπί τοῦ ὁποίου ἐτελειώθη ἐν Πάτραις, ὁ Πρωτόκλητος Μαθητής καί μιμητής τοῦ πάθους τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ἐπικεφαλῆς τοῦ ἀμετρήτου πλήθους τῶν πιστῶν, ἡ θρησκευτική καί πολιτική Ἡγεσία τῆς Ρωσίας καί τῶν ἄλλων χωρῶν, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τό στῖγμα καί τό ὀρθόδοξο ἦθος τῶν λαῶν τῶν ὁποίων ἡγοῦνται.
Πᾶμε στά Ἅγια Λείψανα τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, ἀκούομε ὅλες αὐτές τίς ἡμέρες, ἀπό χιλιάδες Ἕλληνες, πού καταφθάνουν ἀπό ὅποια γωνιά τῆς Πατρίδος μας γιά νά προσκυνήσουν τά τιμιώτερα λίθων πολυτελῶν τῆς Μεγαλόμαρτυρος Λείψανα, πού μετεφέρθησαν στήν Ἀττική γῆ, γιά λίγες ἡμέρες, ἀπό τήν Ἰταλία.
Σκέπτομαι κάθε φορά πού πλησιάζω τά ἅγια Λείψανα. Τί θά εἴμασταν χωρίς αὐτή τήν εὐλογία καί τή δωρεά τοῦ Θεοῦ! Τί θά ἦταν ἡ Ἑλλάδα μας χωρίς αὐτή τήν σποράν τῆς χάριτος, τά χαριτόβρυτα δηλ. ὀστέα τῶν Ἁγίων μας, τά ὁποῖα ὡς βοτάνη ἱερά ἀνέτειλαν καί ἀνατέλλουν ἀπό τήν γῆ, ἡ ὁποία φιλόστοργα τά κράτησε στά σπλάχνα της καί πολλά τῶν ὁποίων, ἐξῆλθαν ἀνέπαφα ἀπό τόν χρόνο καί τῆς φύσεως τά στοιχεῖα καί τήν φθορά.
Ποιά παρηγορία θά εἴχαμε ἄν ἐστερούμεθα τῶν ἱερῶν μαρτυρικῶν Λειψάνων, τά ὁποῖα εὐωδιάζουν τήν εὐωδία τοῦ οὐρανοῦ καί ἀποπνέουν τόν ἀέρα τῆς χαρᾶς καί τῆς ἀγαλλιάσεως, τήν δρόσον τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας! Θά συνεχίσῃ ὁ Ἱερός Χρυσόστομος:
«… ἐπί τάς θήκας τῶν μαρτύρων ἔλθωμεν, ὅτι ὑψηλότερον ἡμῶν τό φρόνημα γίνεται, εὐτονωτέρα ἡ ψυχή, μείζων ἡ προθυμία, θερμοτέρα ἡ πίστις…»
Γι’ αὐτό φρίττουν οἱ δαίμονες, γι’ αὐτό ἐνοχλοῦνται οἱ ἄπιστοι, γι’ αὐτό φρυάττουν ἡ τῆς εὐσεβείας πολέμιοι, ὅτι μεγάλη ἡ εὐλάβεια, ὃτι πληθύς τῶν εὐσεβῶν προσέρχεται, ὃτι ἡ ἀπιστία αἰσχύνεται, ὃτι ἡ ἁμαρτία ἀπελαύνεται, ὃτι ἡ χάρις ὁμολογεῖται, ὃτι τό ἔλεος τοῦ Κυρίου διακηρύττεται.
Γι’ αὐτό καί τόσος ὁ θόρυβος, τόσον τό μένος, τοσαύτη ἡ ὄχληση, τοιαύτη ἡ ἀντίθεος σπουδή. Διά τοῦτο μέγας ὁ πόλεμος, διαρκής ἡ φρικτή ἐναντίον τῶν ἱερῶν Λειψάνων μανία καί περίπλοκη ἡ σατανική ἐπίθεση.
«Μήπως ἄλλον τί ἀνέμενες, τῆς εὐσεβείας ἐραστά;» Θά ρωτοῦσε ἅγιος της Ἐκκλησίας μας.
Δέν ἐκπληττόμεθα διά τά ξίφη καί τά δόρατα, δέν ἀποροῦμεν διά τήν χολή καί τό ὄξος, ἀλλά λυπούμεθα διότι ἀκούομε τόν Κύριό μας, ἰδιαιτέρως διά τήν Πατρίδα μας καί διά τούς, ἐκ τῶν Ἑλλήνων, πολεμίους τῆς πίστεως νά ἐπαναλαμβάνῃ… « Περίλυπος ἐστίν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου». Λησμονήσατε, λέγει Κύριος, τήν εὐεργεσίαν. Ἀπεμπολήσατε τήν σωτηρίαν. Ἀγνώμονες ἀνεδείχθητε διά τήν μεγάλη εὐλογία καί χάριν τῆς ἐλευθερίας…».
Ἡμεῖς ἐκ βάθους ψυχῆς τήν συμπαθεστάτην τοῦ Κυρίου ἀγαθότητα καθικετεύωμεν. Μή στήσης ἡμῖν Κύριε τήν ἁμαρτίαν ταύτην. Παίρνομε ἐμεῖς στούς ὣμους μας αὐτήν ἁμαρτία. Ἳλεως γενοῦ ἡμῖν διά πρεσβειῶν τῆς ὑπερευλογημένης Μητρός Σου καί τῶν Ἁγίων Σου ἁπάντων, ὧν τά Λείψανα κατέλιπας ἡμῖν. Μακροθύμησον ἐφ’ ἡμᾶς. Φώτισον τόν ἐσκοτισμένον νοῦν καί τάς ζοφεράς διανοίας τῶν ὑβριστῶν Σου, οἵτινες, ὡς ὁ ἄφρων μαθητής, ἠγνόησαν τήν θυσιαστικήν ἀγάπην καί ἐπρόδωσαν τήν μέχρις ἅδου κάθοδόν Σου καί ἀσέβησαν διά λόγων καί σκέψεων πρός τόν πανάγιον Τάφον Σου, ἀπ’ ὅπου τό Φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Σου τά πέρατα τῆς γῆς καταυγάζει.
Ἀπό τόν Οὐρανό ἀκούετε ἡ θεία φωνή. «Μά εἶναι Ἕλληνες, ζῶντες στή χώρα τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως, τήν ὁποίαν ἐπεσκίασε θαυμαστῶς ἡ χάρις καί ἠλέησε ἡ δωρεά τοῦ Ὑψίστου…»
Ἐμεῖς ἐπιμένομε ἱκευτεύοντες καί ὁρῶντες ἔνδακρυ τήν Θεοτόκο, τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, τούς Ἁγίους Μάρτυρας, τήν Ἁγία Βαρβάρα, τούς Ἁγίους Νεομάρτυρας, νά μᾶς συνοδεύουν στίς προσευχές, ἤ μᾶλλον νά προεξάρχουν, ἐπαναλαμβάνομε.
Μή στήσης αὐτοῖς Κύριε τήν ἁμαρτίαν ταύτην.
Μέμνησο Κύριε τῆς εὐσεβείας τῶν εὐσεβῶν.
Σῶσον Κύριε τόν τόπον τοῦτον καί ἐλέησον ἡμᾶς τούς παίδας τῶν ἡρώων καί μαρτύρων, τούς πολλάς ἁμαρτάνοντας.
Λυπήσου μας Κύριε καί ὁδήγησον τούς ἀγνώμονας καί τούς ἄφρονας, τούς ὑβριστάς καί ἁγιομάχους εἰς ὁδόν θεογνωσίας καί σωτηρίας.
.jpg)
.jpg)
