Η διαστρεβλωμένη(=αντορθόδοξη) αντίληψη της Εκκλησίας και της σωτηρίας στη θεωρία και την πρακτική του Επισκόπου Αρτεμίου και της ομάδος των μοναχών και των μαθητών του(Μέρος Β)

Αθανασίου Γιέβτιτς
πρώην Επισκόπου Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης
Μετάφραση απο τα Σερβικά π.Ιωάννης Νικόπουλος 
Πηγή:Ι.Μ.Ρασκοπριζρένης (18-7-2010)

Ο Δεσπότης Αρτέμιος και οι μοναχοί οπαδοί του θυμίζουν, με την δική τους περι μοναχισμού και πνευματικότητος  αντίληψη, την οργάνωση των ρωμαιοκαθολικών μοναχικών ταγμάτων: Ο αρχηγός του τάγματος κάθεται στο Βατικανό και διοικεί τα μοναστήρια ανα τον κόσμο, ανεξάρτητα από τους τοπικούς επισκόπους.(Αυτό ερχεται από εκεί, γιατί σ’ αυτούς ο πάπας είναι πάνω από τους επισκόπους και η εξουσία του δεν αναγνωρίζει την επισκοποκεντρική, ευχαριστιακή εκκλησιολογία των Ιερών Συνόδων και των Πατέρων, δηλαδή της Ιεράς Παραδόσεως).Αυτή η φατρία του Αρτεμίου-εναντίον της οποίας είναι σαφώς οι ιεροί κανόνες ομοιάζει επίσης στην οργάνωση στις προτεσταντίζουσες κινήσεις, μεχρι πρότινος αρκετά ισχυρές στην Ελλάδα, όπως είναι ο «Σωτήρ» και η «Ζωή», οι οποίες επίσης ειχαν τους δικούς τους «υπερ ανω εξουσίας» πνευματικούς και δημιουργησαν αναστάτωση στην Ελληνική Εκκλησία. Γι’ αυτο και αποδυναμώθηκαν. Αρκετα ιδιοι με τον Αρτέμιο και τους οπαδούς του είναι και οι ελληνες παλαιοημερολογειτες, διαιρεμένοι εν τω μεταξύ τουλάχιστον σε 10 μεταξύ τους αντιτιθέμενες παρατάξεις οι οποίες συναγωνίζονται στην «υπεράσπιση» της Ορθοδοξίας, στην πραγματικότητα στην καταστροφή της Εκκλησίας του Χριστού.Κοντά σ’ αυτούς στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό εμφανίσθηκαν και οι ψευδοζηλωτές «αντιοικουμενιστές» , οι οποίοι  στην επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος εκπροσωπούν και διαδίδουν την πράξη της αποτείχησης δηλαδή της απόσπασης από την επίσημη Εκκλησία, της διακοπής των κανονικών σχέσεων, της αρνησης να μνημονεύουν τους αρμόδιους επισκόπους και να κοινωνούν με εκείνους οι οποίοι υποτίθεται ότι είναι «οικουμενιστές» και «προδότες της Ορθοδοξίας». Σ’ αυτή την  περίπτωση, είναι κοντινοί στον παλαιοημερολογείτη Κυπριανό και στους «ενισταμένους» του (κακή χρήση της εκφρασης του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου),με τους οποίους ο Αρτέμιος διατηρούσε ειδικές σχέσεις και αυτό το γνώριζαν στην Ελλάδα, και το γνωρίζαμε και εμείς στην Σερβία.

Ο Αρτέμιος δεν ειναι Επίσκοπος Μητροπόλεως, δεν είναι αρχιποιμένας του ποιμνίου του Χριστού, και δεν μπορεί να εχει-ουτε στην πρώην ιδική του, ακόμη δε λιγώτερο σε άλλη επισκοπή- την ομάδα των «πνευματικών του παιδιών».Γιατι τότε τι είναι ο τοπικός επίσκοπος για τους «φιλοξενούμενους» μοναχούς στην κανονική του περιφέρεια;Και τι επίσκοπος είναι αυτός, ξένος στην Ιερά Παράδοση, ο οποίος καθοδηγώντας τους «οπαδούς» του υπο μορφήν «πνευματικών τέκνων», δημιουργεί διάσπαση και σχίσμα στην κοινότητα της Εκκλησίας της αντίστοιχης επισκοπής, αλλά και ολόκληρης της Καθολικής μας Εκκλησίας; Και που τους οδηγεί - δίχως αγάπη εναντι των εν Χριστώ αδελφών, των ζωντανών μελών του Ζώντος Χριστού; Και πως αυτή η ομάδα («παρασυναγωγή») θα σχετισθεί με τον κανονικό τοπικό επίσκοπο και το ποίμνιο του-και όχι του Αρτεμίου;.Ηδη βλέπουμε επι παραδείγματι στην Μητρόπολη Ζίτσης αγνοούν τον τοπικό επίσκοπο.

Ο Αρτέμιος απλά δεν εχει κανένα κανονικό ουτε εκκλησιολογικό ερεισμα για την αντίληψη του αυτή περι Εκκλησίας. Στην Εκκλησία η σωτηρία δεν πραγματοποιείται μέσω «πνευματικού», ιδιαιτέρως όταν εχει τοποθετηθεί αυθαίρετα πάνω από τον επίσκοπο εκτός των κανονικών πλαισίων της εκκλησιαστικής τάξης, αλλά με την ταπεινή και αυτοθυσιαστική τήρηση των κανόνων, με την αγάπη και την διακονία της πνευματόσδοτης τάξης και σειράς της ευχαριστιακής-επισκοποκεντρικής εκκλησιολογίας,
στην οποία και η σωτηρία είναι εγγυημένη στην κοινωνία της πίστεως και της Αγάπης. Γιατί η Εκκλησία είναι ο Οικος του Πατρός, η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος και η κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, υπερ ανω του Οποίου δεν μπορεί να είναι κανένας «πνευματικός» η «πνευματικός πατήρ».Εν κατακλείδι και οι δυο εννοιες είναι αγνωστες στους ιερούς κανόνες.

 (Ο Αρτέμιος πιθανόν αναφέρεται στην μοναχική παράδοση, αλλά αυτή μπορεί να ισχύει μόνο στα πλαίσια της κανονικής αρμοδιότητος και ευλογίας του επισκόπου ως  κεφαλή της τοπικής Εκκλησίας, και όχι αρμοδιότητος κάποιου «επισκόπου ανευ επισκοπής». Το οτι η εξομολόγηση είναι αναγκαία  και σωτηριώδης για τον χριστιανό, ιδιαιτέρως δε για τον μοναχό, αυτό είναι ξεκάθαρο σε ολους τους αγίους Πατέρες. Αλλά ποια, τι ειδους και σε ποιον  η εξομολόγηση; Γράφει ο Αγιος Αναστάσιος ο Σιναίτης: «Εάν ευρεις ανδρα πνευματικό, ειλικρινή, ο οποίος μπορεί να σε θεραπεύσει από την αμαρτία, εξομολογείσου σ’ αυτόν χωρίς εντροπή και με πίστη, σαν στον Κύριο, και όχι σαν σε ανθρωπο».

Όμως παραθέτει την πρώτη επιστολή του Ιωάννου(1,9), και τα συμφραζόμενα δείχνουν ότι μόνο το αιμα του Υιού του Θεού καθαρίζει από την αμαρτία εκείνον που ταπεινά αναγνωρίζει ότι είναι αμαρτωλός και μετανοεί για τις αμαρτίες.(Ερωτήσεις και απαντήσεις, 6: PG 89, 372). Στη συνέχεια ο Αγιος Αναστάσιος αναφέρει πολλούς Πατέρες της Ανατολής, οι οποίοι ομιλούν ότι η εξομολόγηση πρέπει να είναι ειλικρινής εξομολόγηση των ιδίων και όχι ξένων αμαρτιών, και ότι μόνο ετσι συγχωρεί ο Θεός, και όχι ο ανθρωπος.

-Τι λοιπόν εξομολογούνται στον Αρτέμιο τα «πνευματικά του τέκνα» όταν συνεχίζουν να επαναστατούν εναντίον της εκκλησιαστικής τάξης και να συκοφαντούν τους κανονικούς τους επισκόπους, αλλά και την Ιερά Σύνοδο, την Ιεραρχία, τον Πατριάρχη; Η προ καιρού ανοικτή επιστολή τους στον Τοποτηρητή της Μητροπόλεως Ρασκοπριζρένης, Μητροπολίτην Αμφιλόχιο, επιβεβαιώνει κατά τον καλλίτερο τρόπο ποιοι είναι οι καρποί της «πνευματικότητος» του Αρτεμίου επι των εν λόγω μοναχών: Αυτοί δεν εχουν ουτε το γράμμα μ της μοναχικής εντιμότητος και υπόσχεσης, της οποίας η ουσία και ο πυρήνας είναι η ταπείνωση, η υπακοή, η αποταγή του παλαιού ιδίου αμαρτωλού θελήματος, του αυτοέπαινου και της αυτοδικαίωσης).(Συνεχίζεται)

ΜΕΓΑΛΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΘΕΟΛΟΓΟΙ-ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΤΕΚΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ: ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΓΙΕΒΤΙΤΣ-ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΡΑΝΤΟΒΙΤΣ-ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΜΠΟΥΛΟΒΙΤΣ

Συγκεκριμένοι κύκλοι μεσα από αντιεκκλησιαστικά sites προσπαθούν να πλήξουν το κύρος της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εκμεταλευόμενοι το πρόβλημα που δημιούργησε ο Επίσκοπος Αρτέμιος και η ομάδα του. Με αλλεπάλληλες επιθέσεις βάλλουν εναντίον των μεγάλων σύγχρονων Θεολόγων και Επισκόπων  της Ορθοδοξίας μας  Αθανασίου Γιέβτιτς, Αμφιλοχίου Ράντοβιτς και Ειρηναίου Μπούλοβιτς. 

Τώρα κατηγορούν τον Επίσκοπο Αθανάσιο ότι δήθεν αυτός μετέφερε την (οικουμενιστική;) Θεολογία του Σεβασμιωτάτου Περγάμου κ.Ιωάννη Ζηζιούλα στη Σερβία! Πρόκειται όμως για μια σοβαρή παραπλάνηση σε ολο της το μεγαλείο!Και αυτό γιατί ο Σεβασμιώτατος Αθανάσιος είναι αυτόνομος θεολόγος, με πατερική παιδεία και σκέψη διαφορετικού βεληνεκούς. Το αποδεικνύουν τα συγγραφικά του εργα. Από τα 52 βιβλία του, τα 450 αρθρα του, τις 70 μεταφράσεις του κ.λ.π. εκείνα που αφορούν στη θεολογία του Μητροπολίτου Περγάμου κ.Ιωάννη Ζηζιούλα είναι: 1 διάλεξη στην Αθήνα το 1991  και 3 μεταφρασεις (2 αρθρων και 1 ομιλίας).

Το αξιοπεριεργο είναι ότι η πατερική θεολογία του Αθανασίου Γιέβτιτς παρ’ ότι εξέθρεψε γεννιές και γεννιές των νεοελλήνων και προκάλεσε τον θαυμασμό ολων των θεολογων και μη τώρα ξαφνικά αμφισβητείται ως δήθεν Ζηζιουλική (=οικουμενιστική!) από κύκλους ομως σκληροπυρηνικούς – ζηλωτικούς…φιλικά προσκείμενους στον Εφησυχάζοντα Επίσκοπο κ.Αρτέμιο.

Θυμίζω στους νεοελληνες τα βιβλία του π.Αθανασίου Γιέβτιτς «Χριστός αρχή και τέλος», «Φως Ιλαρόν», «Χριστός-Η χώρα των ζώντων», που δείχνουν τον συγγραφέα να ευρίσκεται σε ένα διαρκή διάλογο με τους Πατέρες, δηλαδή, να κυλάει στις φλέβες του –οπως ειπε κάποιος- όχι αιμα αλλά η διδασκαλία των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας.

Πατερικός και ορθόδοξος είναι  ο λόγος όχι μόνο του Αθανασίου Γιέβτιτς αλλά και των αλλων δυο Πατέρων του Αμφιλοχίου Ράντοβιτς και του Ειρηναίου Μπούλοβιτς, που είναι πολύ γνωστοί και πολύ αγαπητοί επίσης στην Ελλάδα.

Σε κάποια παλαιότερη ανάρτηση μου εγραφα:

«Μα αν σήμερα σαν ορθόδοξοι επαναανακαλύψαμε τους Πατέρες, την μυστική θεολογία της καθ’ ημας Ανατολής, εάν σήμερα ηρθαν στην επιφάνεια και τονίστηκαν οι μεγάλες δογματικές διαφορές μεταξύ της Ορθοδοξης και της παπικο-προτεσταντικής θεολογίας με τις ανάλογες υπαρξιακές συνέπειες, εάν σήμερα ξεφύγαμε από την «βαβυλώνεια αιχμαλωσία» μας στον δυτικό σχολαστικισμό και τον προτεσταντικό ηθικισμό, το οφείλουμε στους παραπάνω πατέρες και όχι μόνο βέβαια…

Σήμερα, οσο ποτέ αλλοτε γνωρίζουμε ξεκάθαρα τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ της Ορθοδοξίας και της δυτικής θεολογίας και αυτό είναι καρπός της δουλειάς των ως ανω θεολόγων. Διαβάστε τις διδακτορικές εργασίες τους, τα κείμενα τους. Αυτοί εδωσαν το τελειωτικό κτύπημα κατά του παπισμού, της προτεσταντικής μεταρρύθμισης  και του οικουμενισμού….

       Η δική μου η μαρτυρία είναι ότι ευρισκόμενος κοντά σ’ αυτούς τους Πατέρες επι μια δεκαετία και πλέον δεν διαπίστωσα τίποτε από όλα αυτά για τα οποία τους κατηγορούν. Ακριβώς το αντίθετο: Ότι είναι ακραιφνώς ορθόδοξοι, με ευρεία θεολογική παιδεία, πιστά τέκνα του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, καταπέλτες εναντίον της δυτικής σκέψης και θεολογίας, πρωτεργάτες της ιστορικής μεταστροφής της ορθόδοξης θεολογίας, αναγεννητές του μοναχισμού, ξεγύμνωσαν και κατήγγειλαν την παπικο-προτεσταντική χριστιανοσύνη για την αλλοτροίωση του χριστιανικού ευαγγελίου και τον αντιευαγγελικό τρόπο ζωής και σωτηρίας του ανθρώπου. 

Συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανακάλυψη της ορθόδοξης εκκλησιαστικής γνησιότητας και των πατερικών κριτηρίων όπως επι παραδείγματι  οτι:

1.Ο Θεός είναι πρόσωπο και συγκεκριμένα τρια πρόσωπα. Εχουμε προτεραιότητα του προσώπου εναντι της ουσίας. Η Δύση αρνείται την προτεραιότητα του προσώπου στην ερμηνεία του Τριαδικού Δόγματος. (Βλέπε την εργασία του Αμφιλοχίου Ράντοβιτς: «Το μυστήριον της Αγίας Τριάδος κατά τον Αγιον Γρηγόριον Παλαμάν».

2.Αρνηση της προτεραιότητας του προσώπου σημαίνει αυτόματα αρνηση της διάκρισης ουσίας και ενεργειών στο Θεό.Η δύση την απορρίπτει αυτή τη διάκριση.Η διάκριση όμως αυτή αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της ορθόδοξης Τριαδολογίας, Κοσμολογίας, Χριστολογίας, Σωτηριολογίας.Το ζήτημα δεν είναι αν υπάρχει η δεν υπάρχει θεός, αλλά αν ο Θεός είναι προσωπικός η απρόσωπος, δηλαδή αν εχει σχέση με την δημιουργία Του, τον κόσμο και τον ανθρωπο. (Βλέπε την εργασία του Ειρηναίου Μπούλοβιτς: «Το μυστήριον της εν τη Αγία Τριάδι διακρίσεως της ουσίας και ενεργείας κατά τον Αγιο Μάρκον Εφέσου τον Ευγενικόν»).

3.Η προτεραιότητα της ουσίας επίσης αμέσως σημαίνει προτεραιότητα της λογικής, ταύτιση της γνώσης με το «νοείν», ακριβώς στον αντίποδα του αποφατισμού και της εμπειρίας της προσωπικής κοινωνίας.

4.Κέντρο θεογνωσίας και θεοκοινωνίας του ανθρώπου είναι η καρδιά και όχι η λογική.Η γνώση του Θεού συνδέεται με την κάθαρση της καρδιάς, τον φωτισμό του νου και την θέωση.

5.Ο Θεός είναι αγάπη.Ενανθρώπησε από αγάπη και με την σταυρική του θυσία, δεν εχουμε «ικανοποίηση» της Θ.Δικαιοσύνης, αλλά αποκατάσταση του ανθρώπου στην προηγούμενη δόξα του.

6.Η αμαρτία είναι απώλεια της Θ.Χαριτος. Αρρώστεια της ανθρώπινης φύσης, σκοτασμός του νου.Δεν είναι νομική παραβαση. Δεν τίθεται σε δικανικά αλλά σε ιατρικά πλαίσια.

 7.Η ψυχή είναι «κτίσμα», δημιουργείται μαζί με το σώμα και η σωτηρία συνίσταται στη θέωση ολοκλήρου του ανθρώπου, ψυχής και σώματος.

8.Στην Θ.Ευχαριστία φανερώνεται η Εκκλησία: ο ολος Χριστός.Δεν είναι ιστορικο καθίδρυμα, αλλά εικόνα της Βασιλείας του Θεού (Βλέπε την εργασία του Ιγνατίου Μίντιτς: «Το μυστήριο της Εκκλησίας» και του Αθανασίου Γιέβτιτς: «Η εκκλησιολογία του Αποστόλου Παύλου κατά τον Αγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο».

Αυτές οι θέσεις δίνουν το στίγμα της ορθής πίστης και ενσαρκώνουν υπαρξιακές συνέπειες στον καθημερινό βίο. Καθορίζουν τον τρόπο ζωής μας, την οργάνωση της ζωής μας σε ολους τους τομείς……..Σταθεροί και αμετακίνητοι στην πατρώα πίστη, ελληνομαθείς, που σημαίνει αυθεντική γνωση της πατερική θεολογίας, ευλογημένα τέκνα  του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, οι Σέρβοι Πατέρες Αμφιλόχιος, Αθανάσιος, Ειρηναίος,… κ.λ.π. δίνουν τη μάχη για τον επανευαγγελισμό του λαού τους και την αφύπνιση της ορθόδοξης θεολογίας και ζωής».

Παρα την εκκληση του Αρτεμιου συνεχίζουν την αντιεκκλησιαστική δραστηριότα οι φυγάδες μοναχοί

Στην επίσημη ιστοσελίδα της Ι.Μ.Ρασκοπριζρένης διαβάζουμε:

«Παρά την εκκληση του Εφησυχάζοντος Επισκόπου Ρασκοπριζρένης κ.Αρτεμίου, ο οποίος ομολογουμένως ανταποκρίθηκε στο αιτημα της Ιεράς Συνόδου της ΣΟΕ και κάλεσε τους φυγάδες μοναχούς να μετανοήσουν και να σεβαστούν την εκκλησιαστική τάξη, η ομάδα των φυγάδων μοναχών της Μονής του Μαυροποτάμου συνεχίζουν να διατηρούν την αντιεκκλησιαστική ιστοσελίδα «Σάιτ στην εξορία», χρησιμοποιώντας παράνομα το εμβλημα της ΣΟΕ και το ονομα της Μητροπόλεως Ρασκοπριζρένης.

Εάν λάβουμε υπ’ οψιν ότι αυτοί οι μοναχοί δυνατά ισχυρίζονται ότι ο,τι κάνουν το κάνουν με την ευλογία του πνευματικού τους, του Επισκόπου Αρτεμίου, εξ αιτίας του οποίου, όπως λένε, και εγκατέλειψαν το μοναστήρι τους, τίθεται το ερώτημα: Γι’ αυτήν την αντικανονική και αντιεκκλησιαστική δραστηριότητα πήραν την «ευλογία» ή εν τω μεταξύ εγιναν ανυπάκοοι στον πνευματικό τους;»

Στη συνέχεια δίνονται κάποιες πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες αποκαλύπτεται ο τρόπος με τον οποίο χρηματοδοτούνται οι μοναχοί του Μαυροποτάμου στην διαδικτυακή τους δραστηριότητα. Οι πληροφορίες αυτές βρέθηκαν στο κομπιούτερ του Ιερομονάχου Ναούμ Μίρκοβιτς μετα την φυγή τους από το μοναστήρι. Ολο αυτό το υλικό ευρίσκεται στα χέρια του Επισκοπικού Δικαστηρίου για την περαιτέρω διαδικασία. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό το υλικό μεταξύ των αλλων:
-Φαίνεται η πρόθεση δημιουργίας σχισματος μεσα στους κόλπους της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αποδεικνύεται η σχέση των μοναχών του Μαυροποτάμου με την σχισματική ομάδα του Σαράτσεβιτς στην Αυστραλία και την σχισματική ενορία του Τορόντο, η οποία πέρασε στους ελληνες παλαιοημερολογείτες
-Φαίνεται η σχεση τους με τις πιο ακραίες αντιεκκλησιαστικές ιστοσελίδες, οι οποίες ολο αυτό το διάστημα υβριζαν με χυδαίο τρόπο τον Πατριάρχη και τους Επισκόπους της ΣΟΕ
-Φαίνονται τα ονόματα των συνεργατών εκτός της Μονής και οι διασυνδέσεις τους
Και καταλήγει η ανακοίνωση:
«Αν πιστέψουμε τον Δεσπότη Αρτέμιο και τα οσα ειπε στο δικαστήριο στην Αθήνα, ότι δηλαδή ολες οι δραστηριότητες του Ντέγιαν Βιλόβσκι εγιναν με την ευλογία του και εν γνώσει του, λογικό είναι να θέσουμε το ερώτημα: Μήπως και ολες αυτές οι δραστηριότητες των στασιαστών μοναχών και των ηδη καθαιρεθέντων πρώην συνεργατών του Δεσπότη Αρτεμίου γίνονται εν γνώσει του και με την ευλογία του και μήπως γι’ αυτόν είναι παράνομες. Προς το παρόν μόνο ένα είναι σίγουρο - ότι για τον Επίσκοπο Αρτέμιο οι αποφάσεις της Αγίας Αρχιερατικής Συνόδου της ΣΟΕ είναι αντικανονικές και απαράδεκτες καθώς και η απόφαση του Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου για την καθαίρεση του Βιλόβσκι, τον οποίο συνεχίζει να αποκαλεί «πατήρ Συμεών», και ο οποίος στους σχισματικούς κύκλους εξακολουθεί να παρουσιάζεται ως ο «διωκόμενος Σέρβος Αρχιμανδρίτης».
Πηγή:Γραφείο τύπου της Ιεράς Μητροπόλεω Ρασκοπριζρένης
Πρίζρεν-Γρατσάνιτσα 22-7-201

Η διαστρεβλωμένη(=αντορθόδοξη) αντίληψη της Εκκλησίας και της σωτηρίας στη θεωρία και την πρακτική του Επισκόπου Αρτεμίου και της ομάδος των μοναχών και των μαθητών του

Αθανασίου Γιέβτιτς
πρώην Επισκόπου Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης
Μετάφραση απο τα Σερβικά π.Ιωάννης Νικόπουλος 
Πηγή:Ι.Μ.Ρασκοπριζρένης (18-7-2010)

(Με θεολογική ανάλυση και παραδείγματα από την εκκλησιαστική ιστορία ο Επίσκοπος Αθανάσιος καταδεικνύει την εκκλησιολογική και σωτηριολογική κακοδοξία που σερβίρεται κυρίως μεσω των αντιεκκλησιαστικών σαιτς σαν αυθεντική ορθόδοξη και αγιοπατερική διαδασκαλία, με απώτερο σκοπό να διχάσουν και να διασπάσουν την Εκκλησία).

Ο Δεσπότης Αρτέμιος και η ομάδα των μοναχών του-των αποστατών από την εκκλησιαστική και κανονική τάξη, δηλαδή από την κοινότητα της Εκκλησίας εν τη μια πίστη και αγάπη-αντιπροσωπεύουν μια εκλησiολογία η οποία δεν είναι μόνο sui generis αλλά και διαστρεβλωμένη, αντορθόδοξη και καταστροφική για την Εκκλησία.Το ιδιο επίσης,αντιπροσωπεύουν και την λάθος αντίληψη της σωτηρίας εν Χριστώ, που είναι προσωπικο-συνοδική πραγματικότητα μόνο στην Εκκλησία σαν Σώμα Χριστού και κοινωνία του Αγιου Πνεύματος, προς δόξαν του Θεού Πατρός και σωτηρία του πιστού λαού του Θεού.Περι αυτού θα πούμε δυο λόγια παρακάτω.

Δεν υπάρχει στην Παράδοση της ορθόδοξης Εκκλησίας καμμιά δικαιοδοσία, ιερατική η νομική εξουσία του πνευματικού εξω και πάνω από την κανονικο-λειτουργική δομή της επισκοπισκοποκεντρικής οργάνωσης της Εκκλησίας, δηλαδή πάνω από τους κανονικούς επισκόπους, και των επισκοπικών τους συνοδικών διακονιών και αρμοδιοτήτων(βλέπε το αλφαβητάρι της ορθόδοξης εκκλησιολογίας προς το τέλος αυτού του κειμένου!).

Ο Αρτέμιος ισχυρίζεται ότι αυτός τώρα πλέον δεν είναι επίσκοπος στους μοναχούς του, αλλά παραμένει να είναι ο πνευματικός τους, «ο πνευματικός πατέρας».Τη θέση αυτή αυτός την διαδίδει ευρέως- και με αρκετή αλαζονεία -στις δημόσιες δηλώσεις του,στις ανοικτές επιστολές του και σε παρόμοια κείμενα. Την ιδια θέση εχει και η ομάδα των οπαδών του,-ακριβέστερα:Αυτή τη θέση διδάχτηκαν, κλήθηκαν και υποκινήθηκαν σ’ αυτή,-των μοναχών που διέφυγαν απο την κανονική Μητρόπολη.(Αν πρέπει να τους πιστέψουμε, αρίθμησαν συνολικά 59 μοναχούς και μοναχές,συμπεριλαμβανομένων και των δοκίμων, δηλαδή το ανώτερο το ένα τρίτο του μοναχισμού της Μητροπόλεως Ρασκοπριζρένης, και αυτό κυρίως από τις βόρειες περιοχές της).

Ο Δεσπότης Αρτέμιος δεν παραδέχεται, όπως και σε πολλές περιπτώσεις μέχρι τώρα, ότι οι Ιεροί Κανόνες (Χαλκηδόνος και αλλοι) καθορίζουν το καθεστώς των μοναχών και των μοναστηριών σαν το status υπο την απόλυτη αρμοδιότητα του τοπικού Επισκόπου.Οπως οι ενορίες ευρίσκονται υπο την πνευματική εξουσία του αρμόδιου επισκόπου, ετσι και τα μοναστήρια ευρίσκονται αποκλειστικά και μόνο υπο τον Επίσκοπο.Αυτοί μπορούν να εχουν τους ηγουμένους τους και τους εξομολόγους- πνευματικούς στο μοναστήρι τους, αλλά όχι και «πνευματικούς» εξω και πάνω από τον επίσκοπο ουτε εξω και πάνω από την Μητρόπολη, εξω από την λειτουργική κοινότητα ολων των πιστών στο ένα Σώμα του Χριστού.Μοναχοί και μοναστήρια εξω και πάνω από τους τοπικούς επισκόπους υπάχουν μόνο στην ρωμαιοκαθολική,παπική εκκλησία.

Ξεκίνησαν-ομάδα η ομάδες μοναχών-ακολουθώντας τον Αρτέμιο…προς τα πού;Και σε τι;Στην κατάληψη χωριών(όπως η Λόζνιτσα πάνω από το Τσάτσακ) η στην αρπαγή, κατοχή, σφετερισμό ιδιωτικών εκκλησιών(οπως στο χωριό Λιουλτσι κοντά στην Βρατσεβσνιτσα) σε ξένες Μητροπόλεις!

Σ’ αυτό δεν μοιάζουν με την σέκτα του Miras στο Μαυροβούνιο; Τι ειδους δρόμο η μονοπάτι διάλεξε ο Αρτέμιος γι’ αυτούς τους περιπλανώμενους μοναχούς και μοναχές;Και τι θα γίνει με αυτούς όταν ο Αρτέμιος, όπως και ολοι εμείς, πεθάνει;

Ο Δεσπότης Αρτέμιος σαν να νομίζει ότι οι υπόλοιποι επίσκοποι δεν εχουν πνευματικά παιδιά η ότι δεν γνωρίζουν τι είναι τα πνευματικά παιδιά.Δεν διαννοείται προφανώς μόνο αυτός να αναφέρεται στα λόγια του Αποστόλου Παύλου που απευθύνονται στους θυελλώδεις, ερειστικούς, ευκολοδιαίρετους Κορινθίους; «…Εάν γαρ μυριους παιδαγωγούς εχητε εν Χριστώ, αλλ’ ου πολλούς πατέρας.Εν γαρ Χριστώ Ιησού δια του ευαγγελίου εγω υμάς εγέννησα»(Α Κορινθ.4,15).Αλλά ο Παύλος ηταν απόστολος, και οι απόστολοι ησαν ιδρυτές και θεμελιωτές των Εκκλησιών(εκτός εάν ο Επίσκοπος Αρτέμιος  νομίζει ότι αυτός «ιδρυσε» την Μητρόπολη Ρασκοπριζρένης, όπως απερίσκεπτα εκανε, πιθανόν χαριν κάποιας ανεπαρκούς νομικής πρακτικής και συμφέροντος).

Περαιτέρω, οι επίσκοποι, ως διάδοχοι των Αγίων Αποστόλων, ενδιαφέροντο για τις δικές τους γεωγραφικές συγκεκριμένες Εκκλησίες(παροικίες/ενορίες), σύμφωνα με τα λόγια του Παύλου: «προσέχετε ουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω,-και όχι μόνο τα εκλεκτά «πνευματικά παιδιά», τους ανώριμους καλογέρους και καλογριές- εν ω υμας το Πνεύμα το αγιον εθετο επισκόπους ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού, ην περιεποιήσατο δια του ιδίου αίματος» (Πραξ.Αποστόλων 20,28).Ακόμη ο Παύλος ελεγε: «Εγω εφύτευσα, Απολλώς επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξανεν».Αυτός, δηλαδή, δεν αποδίδει μόνο στον εαυτό του την ιερή επίδραση του Ευαγγελίου της σωτηρίας του Χριστού, του Σωτήρος ολων, ουτε τη σωτηρία των πιστών ανάγει στον εαυτό του. Με αλλα λόγια, αυτός ως επι το πλείστον δεν τους βάπτιζε(Α Κορινθ.1,11-17, που φαίνεται ότι οι Κορίνθιοι ησαν διαιρεμένοι για το ποιος τους βάπτισε), ενώ ο Αρτέμιος ο ιδιος προσωπικά και αποκλειστικά, τους εκανε μοναχούς! Απεναντίας, ο Απόστολος τη σωτηρία την ανάγει στο Χριστό και γι’ αυτό δεν κηρύτει τον εαυτό του αλλά Εκείνον, τον Εσταυρωμένο και Αναστημένο, Εκείνον ο Οποίος είναι η Αγάπη και ο Οποίος δια της πνευματικής αγάπης δημιουργεί, συνιστά, την εκκλησία Του ως Κοινωνία Αγάπης.Στο τέλος δε της προς Εβραίους Επιστολής διαμηνύει προς ολους: «Μνημονεύετε των ηγουμένων υμών, οιτινες ελάλησαν υμιν τον λόγον του Θεού, ων αναθεωρούντες την εκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την πίστιν». Και αυτή η πίστη είναι: «Ιησούς Χριστός χθές και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας». Και προσθέτει: «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμων – όχι μόνο τον ένα τον μοναδικό- και υπείκετε, αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπερ των ψυχών υμών ως λόγον αποδώσοντες ινα μετα χαράς τούτο ποιώσι και μη στενάζοντες αλυσιτελές γαρ υμιν τούτο» (Εβρ.13,7-8,18).

Ο Δεσπότης Αρτέμιος διαίρεσε το ποίμνιο του που του ενεπιστεύθη ο Θεός, καθώς και τους μοναχούς του, και πιο πριν από αυτό ακόμη, - με την ατυχη υποστήριξη μόνο του Συμεών, «του μοναδικού υιού;», οι υπόλοιποι (ο Θεοδόσιος, ο Μιχαήλ και οι αλλοι) ησαν…τι; Γνωρίζουμε τη θλίψη και το στεναγμό τους γύρω απ’ αυτό, - αλλά τώρα ειδικά δημιούργησε διάσπαση και στους μοναχούς, και αυτό προσπάθησε και στο λαό. Αυτός είναι εκείνος ο οποίος εσπειρε, και σπερνει «την ανησυχία και τη διχόνοια» στην Επαρχία του εσταυρωμένου Κοσσόβου και Μετοχίων, και αυτό κάνει και η αιρετική ομάδα των μοναχών του, αλλά τα ρίχνουν στους αλλους, σε μας οι οποίοι ερχόμασταν και τωρα ηρθαμε με αγάπη να βοηθήσουμε τον λαό του Θεού, και από πάνω μας συκοφαντεί.Αυτός και αγορεύει επικαλούμενος τη «φυγή του λαού»! (Ευτυχώς μέσα στην ατυχία που αυτή η «φυγή» εφτασε στην αποχώρηση πενήντα στασιαστών, μοναχών-μη μοναχών και μοναζουσών – περιπλανώμενων.Αυτό ισχυρίζομαι επειδή πολλοί και πολλές από αυτούς ηδη αλλαξαν σειρα μοναστηριών, και στο Κόσσοβο και εκτός Κοσσόβου). Μένει να δούμε τι ειδους διχόνοια και διάσπαση ο Αρτέμιος θα δημουργήσει στην Μητρόπολη Σρεμ, γιατί αυτός εκεί δεν θα ησυχάσει.Ηδη ακούγεται ότι οι δικοί του υποστηρικτές αγόρασαν σπίτι κοντά στο μοναστήρι Σισάτοβατς (Αραγε με τι χρήματα;- Αλλά στην Μητρόπολη αφησαν μισο εκατομμύριο χρέος!) και προσλαμβάνουν δοκίμους.Επίσης μένει να δούμε τι ειδους διάσπαση ετοιμάζεται και στις άλλες Μητροπολεις, πρωτίστως στην Ζίτσης και Σουμαδίας, οπου τέτοιοι αντικανονικοί εγκαταστάθηκαν.(Συνεχίζεται).

Ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος Ραντοσάβλιεβιτς λύνει το δράμα της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας - Καλεί ολους τους φυγάδες Μοναχούς και τις Μοναχές της Ι.Μ.Ρασκοπριζρένης να επιστρέψουν στα Μοναστήρια τους

Το Επισκοπικό Δικαστήριο της Ιεράς Μητροπόλεως Ρασκοπριζρένης χθές βράδυ ανακοίνωσε την ευχάριστη είδηση σύμφωνα με την οποία ο Σεβασμιώτατος κ.Αρτέμιος (κατόπιν παρακλήσεως της Ιεράς Συνόδου) εκάλεσε επίσημα και δημόσια ολους τους φυγάδες Μοναχούς και Μοναχές της Ιεράς Μητροπόλεως Ρασκοπριζρένης να επιστρέψουν στις Μονές μετανοίας και κουράς τους, να αποδεχθούν την συνοδική απόφαση και να καταθέσουν ολη την ελπίδα τους στον Αρχιποιμένα Κύριο Ιησού Χριστό, χάριν της "ειρήνης και της ενότητος της Εκκλησίας".

Ο Πρόεδρος του Επισκοπικού Δικαστηρίου και Τοποτηρητής της Ιεράς Μητροπόλεως Ρασκοπριζρένης Σεβασμιώτατος κ.Αμφιλόχιος Ράντοβιτς ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο κ.Αρτέμιο για την κίνηση του αυτή και εξέφρασε την ελπίδα οτι οι Μοναχοί και οι Μοναχές ηρεμα και με φόβο Θεού θα ανταποκριθούν στο πατρικό κάλεσμα και σύντομα θα επιστρέψουν στις εστίες τους και στις μοναχικές τους υποχρεώσεις στο εσταυρωμένο Κόσσοβο.
Πηγή:Ι.Μ.Ρασκοπριζρένης (20-7-2010)

Αθανάσιος Γιέβτιτς:Να ξέρετε, ότι δεν προδίδουμε την Ορθοδοξία, την Σερβία, το μαρτυρικό Κόσσοβο αλλά ούτε την φίλη Ελλάδα

Νεα επιστολή προς το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr», απέστειλε για ακόμη μια φορά ο Μητροπολίτης πρ. Ερζεγοβίνης Αθανάσιος Γιέβτιτς, με αφορμή την χθεσινή αθώωση του Συμεών Βιλόφσκι.

Η επιστολή του Μητροπολίτη Αθανασίου έχει ως έξης:'

Αγαπητέ κ. Αιμίλιε Πολυγένη,

Προς απάντηση στα αυτοκαυχήματα του Δεϊάν Βιλόφσκι (πρώην Αρχιμανδρίτη Συμεών) σας παρακαλώ να δημοσιεύσετε την παρακάτω επιστολή μου, για όσους ακόμα δεν έχουν πιστέψει στο «αλάθητο» και «αναμάρτητο» του Συμεών, που αθωώθηκε στην Ελλάδα χάρις στην πάλιν και πολλάκις ψευδομαρτυρία του Επισκόπου Αρτεμίου δυστυχώς.

Ο Βιλόφκσι έφυγε κρυφά τη νύχτα από το Κοσσυφοπέδιο με τίνος αυτοκίνητο; Με πόσα χρήματα κλεμμένα από τον φτωχό λαό; Με πόσες εκκλησιαστικό-κανονικές παραβάσεις από το 2006 μέχρι σήμερα;

Και γι’ αυτό κρινόταν στο κανονικό δικαστήριο της Εκκλησίας, και ενώ έλαβε και διάβασε το κατηγορητήριο, και είχε δυνατότητα έφεσης στο Συνοδικό δικαστήριο, αλλά μη αναγνωρίζοντας την Σύνοδο, τον Πατριάρχη και την Ιεραρχία – ψεύδεται και συκοφαντεί τώρα με θρίαμβο.

Όσο για το πολιτικό δικαστήριο αυτό δεν είναι δική μας υπόθεση, είναι καθαρά του Κράτους.
Ο Συμεών (Δεϊαν) ψεύδεται για διωγμό του Αρτεμίου, τον δικό του και γενικά όλων των μοναχών του Κοσσόβου.

Συκοφαντεί όλους εμάς για αίρεση, ότι λειτουργούμε στην Σερβική «γλώσσα», αυτή την μετάφραση όμως την έχει κάνει εδώ και πολλά χρόνια ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς την οποία ενέκρινε όλη Ιεραρχία της Σερβικής Εκκλησίας. Ακόμα και ο Αρτέμιος, χρησιμοποιεί την μετάφραση αυτή.

Επίσης, δεν απαγορεύθηκε από κανέναν το διαβόητο πιστεύω του π. Ζήση για τον αντιοικουμενισμό, αλλά ούτε ενδιαφέρθηκε κανείς στην Σερβία γι΄ αυτό διότι είναι ανεδαφικό. Γιατί εμείς δεν έχουμε πρόβλημα, ότι δήθεν είμαστε οικουμενιστές και ζητάμε τον διωγμό των αντιοικουμενιστών.

Επαναλαμβάνω ότι ο Συμεών και ο Επίσκοπος Αρτέμιος, ανάγκασαν τους τριάντα (30) μοναχούς, για να υπογράψουν αυτό το πιστεύω (σ.σ. Ομολογία Πίστεως) όμως δεν το υπέγραψαν όλοι.

Όπως τώρα ο Αρτέμιος, ανάγκασε τους ίδιους μοναχούς και άλλες 15 μοναχές και δόκιμες, να εγκαταλείψουν τις Μονές τους από το Κόσσοβο.

Στις οποίες τώρα μείνανε άλλοι μοναχοί και μοναχές, και έχουμε πλέον 150 με 160 μοναχούς στο Κόσσοβο. Επομένως δεν «άδειασε» κανένα, ούτε το δικό του Μοναστήρι (Μπανισκα).

Στην Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία λοιπόν δεν διώκουμε κανέναν, ούτε η Σερβική Εκκλησία παίζει την «πολιτική» του ΝΑΤΟ, της Δύσεως η της Σερβικής Κυβέρνησης.

Επίσης, να ξέρετε, ότι  δεν προδίδουμε την Ορθοδοξία, την Σερβία, το μαρτυρικό Κόσσοβο αλλά ούτε την φίλη Ελλάδα

Καλό καλοκαίρι με υγεία και χαρά!

Καλό καλοκαίρι ευχομαι σε ολους  σας!Ειτε αποδράσετε ειτε οχι ο Θεός μαζί σας!

Μητροπολίτης Πατρών για Ομογένεια: «Είστε η ίδια η ψυχή μας»

Πηγή: "Ρομφαία"

Το εγκώμιο της Ομογένειας της Αμερικής πλέκει με συνέντευξή του στον «Εθνικό Κήρυκα», ο Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος, εκ των επιφανέστερων ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος σήμερα.

Ηταν παρών στην 40ή Κληρικολαϊκή Συνέλευση της Ατλάντας προσκεκλημένος του επιχώριου ιεράρχη της Ατλάντα Αλέξιου, ο οποίος κατάγεται από την πόλη των Πατρών.Ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος ο οποίος όλες αυτές τις μέρες μιλούσε στην Κληρικολαϊκή Συνέλευση μόνο με την παρουσία και τη σιωπή του, μιλώντας στον «Ε.Κ.» για την Ομογένεια είπε πως «σας αγαπούμε μέσα από την ψυχή μας, πιστεύουμε ότι είστε η ίδια η ψυχή μας και η ίδια η καρδιά μας».

Τόνισε πως «θεωρούμε ότι μέσα από την δική σας παρουσία εδώ μέσα στη μεγάλη αυτή χώρα έχει μεγαλώσει η Ελλάδα και κάθε φορά που είτε εσείς έρχεστε στην Ελλάδα, είτε εμείς ερχόμαστε εδώ αισθανόμαστε αυτόν τον ωραίο πνευματικό σύνδεσμο μέσα από την Λειτουργική ζωή της Αγίας μας Εκκλησίας, μέσα από την Ελληνική κουλτούρα και τον Ελληνικό Πολιτισμό, ο οποίος θέλω να πιστεύω ότι διατηρείται στη χώρα αυτή μέσα από τα ήθη, μέσα από τα έθιμα, μέσα από τους ελληνικούς χορούς, μέσα από τα παιδιά μας τα οποία μαθαίνουν τον Ελληνικό τρόπο ζωής όσο είναι δυνατόν σ’ αυτή τη χώρα».

Ηταν η τέταρτη επίσκεψή του στην Αμερική, και η πρώτη του φορά ως Μητροπολίτης. Εξήγησε πως «είχα έλθει όταν ήμουν Αρχιμανδρίτης στο Σικάγο όπου υπάρχει εκεί πάρα πολύ Αρκαδικό στοιχείο και ήμουν προσκεκλημένος σε κάποιες εορταστές που είχαν οι Αρκάδες το 1989 και το 1991, επίσης είχα έλθει το 1992 και σε κάποιες εκδηλώσεις που έκανε η Παναρκαδική Ομοσπονδία το Λος Αντζελες».

Συμπλήρωσε «ευχαριστώ το Θεό που οικονόμησε έτσι τα πράγματα ώστε να ευρίσκομαι ανάμεσα σας την 40η Κληρικολαϊκή Συνέλευση της Αρχιεπισκοπής Αμερικής» και πρόσθεσε «ευχαριστώ τον Αγιο Αμερικής για την πολλή του αγάπη, τον Αγιο Ατλάντας για την αγάπη του και την ευγενή πρόσκλησή του να έλθω στην Κληρικολαϊκή Συνέλευση να γνωρίσω τους αγίους αρχιερείς, τους ιερείς και όλους εσάς που εργάζεστε εδώ για την δόξα του Θεού και την εύκλεια της Εκκλησίας κάτω υπό την σκέπη και την ευλογία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου».

Στην ερώτηση ποιες είναι οι σκέψεις του από την Κληρικολαϊκή, είπε, πως «πιστεύω ότι ζω μία πρωτόγνωρη κατάσταση. Εμείς στην Ελλάδα κινούμεθα σε διαφορετικούς ρυθμούς» και συμπλήρωσε «εδώ στην Αμερική οι ανάγκες είναι διαφορετικές κι αυτή η Κληρικολαϊκή Συνέλευση μου έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσω και τον τρόπο εργασίας, το πόσο αγωνίζεται ο Αρχιεπίσκοπος, οι άγιοι αρχιερείς και ο ιερός κλήρος να διατηρήσουν την Ορθοδοξία, την Πίστη μας, την Ελληνορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας, αλλά και τον αγώνα που κάνουν για τη διατήρηση της ελληνικής γλώσσας, αλλά και της στάσεως και του τρόπου ζωής έναντι της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας»….

Σχετικά με το πώς πηγαίνουν τα πράγματα στην Ελλάδα, τόνισε πως «υπάρχουν οπωσδήποτε δυσκολίες, γνωρίζετε την οικονομική κρίση η οποία όπως έχω πει σε κηρύγματά μου και ομιλίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποτέλεσμα μίας γενικότερης πνευματικής κρίσης η οποία υφίστατο από πολλών ετών» και συμπλήρωσε πως «κάθε φορά που ο άνθρωπος απομακρύνεται από τον Θεό είτε μέσα από την αποστασιοποίηση του από την πνευματική ζωή, είτε γενικότερα καταλήγουμε σε αποτελέσματα τα οποία είναι επώδυνα όπως είναι εκείνα τα οποία βιώνουμε πλέον στην Ελλάδα, κι όπως εσείς γνωρίζετε διότι έχετε Θεολογική παιδεία, δίχως Θεός όλα επιτρέπονται.» 

Νέο σχόλιο του Αθανασίου Γιέβτιτς αλλάζει τα δεδομένα!Πολύ βαρειές οι καταγγελίες πολύ σοβαρή η κρίση στους κόλπους της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας

«Το αλάθητο» και «το αναμάρτητο» του Ντέγιαν Βιλόβσκι

Από τα πολλά ψεύδη του στην δεύτερη «απολογία»(στην ιστοσελίδα «Ρομφαία»,οπου του δόθηκε μεγάλος χώρος), θα αναφέρω μόνο δυο:

Λέει ότι, προτού ερθει από την Θεσσαλονίκη στο Κόσσοβο, ο Δεσπότης Αρτέμιος απομάκρυνε τον π.Ζόραν Γκρούιτς Γραμματέα της Μητρόπολης, τον δίκασε και τον εστειλε στη φυλακή. Η αλήθεια είναι: Ότι μόλις ο Συμεών επέστρεψε         από την Θεσσαλονίκη από τις σπουδές του, εζήτησε από τον Γραμματέα π.Ζόραν, να του αγοράσει ως οδηγό του Δεσπότη, καινούργιο αμάξι AUDI( ποιο κατά σειράν;).Και όταν αυτός δεν το εκανε , γιατί δεν υπήρχαν χρήματα, τότε ξεκίνησε η διαδικασία απομάκρυνσης και δίωξης του π.Ζόραν, ο οποίος κατέληξε στη φυλακή και στην καθαίρεση(Δεν μας είναι αγνωστες οι σχέσεις του Σ.Βιλόβσκι με την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες).

Τότε ως αναπληρωτής του Επισκόπου Ζίτσης, βοήθησα χρηματικώς να ελευθερωθεί ο π. Ζόραν, ο οποίος επέστρεψε τα δανεικά χρήματα, ετσι ώστε ουτε η Μητρόπολη Ζίτσης ουτε εγώ είχαμε ζημιά απ’ αυτόν τον δανεισμό.Τότε και ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Παύλος διαμαρτυρήθηκε που τον εστειλαν στη φυλακή, και το εκκλησιαστικό δικαστήριο ακύρωσε την απόφαση Αρτεμίου-Συμεών για την καθαίρεση του π.Ζόραν.(Τι θα γίνει τώρα εάν ο Βιλόβσκι και Σουμποτίτσκι αίροντας από πάνω τους την κατηγορία οδηγήσουν το δικαστήριο στον εντολέα;)

Εν συνεχεία, όταν διορίστηκε νέος Γραμματεύς της Ιεράς Μητρόπολεως Ρασκας Πριζρένης και Κοσσόβου και Μετοχίων ο π.Σρτζαν Στάνκοβιτς και ανέλαβε υπηρεσία, αυτός σε διαστημα 3 ετών εβεβαίωσε ότι ο Συμεών Βιλόβσκι προβαίνει σε οικονομικές ατασθαλίες και λεηλασίες σε βάρος της Μητροπόλεως, και αρχισε να μιλάει στον Επίσκοπο Αρτέμιο γι’ αυτό, ενώ αυτός τον καθησύχαζε: «Θα περάσει, θα διορθωθεί!», η : «Καλά υποθέτω τώρα ότι δεν θα τον διώξουμε;» Και τα παρόμοια.

Όταν ο π.Σρτζαν επέμενε και ειπε στον Δεσπότη Αρτέμιο: «Εσυ με εδίδαξες: Την αλήθεια και μόνο την αλήθεια», αμέσως τον απείλησαν και του Αγίου Γεωργίου του 2006, το βράδυ, ανθρωποι του Συμεών πυροβόλησαν με πιστόλι τον π.Σρτζαν, δηλαδή η απειλή μετετράπη σε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του και της οικογένειας του(στο αυτοκίνητο κοιμούνταν οι δυο κόρες του π.Σρτζαν, πάνω στις οποίες ξάπλωσε η παπαδιά για να τις προστατέψει).

Παρά την προσπάθεια η υπόθεση να αποσιωποιηθεί, σύντομα ανακάλυψαν δυο σφαίρες στις αποσκευές του αυτοκινήτου, ενώ ο Σέρβος που επυροβόλησε συνελήφθη και εδικάσθη με δυο χρόνια φυλακή, αλλά διέφυγε!Η οικογένεια του π.Σρτζαν λογω φόβου για ένα μήνα εζησε στο Μοναστήρι Decani.(Εδώ δεν είναι αραγε η αρχή του μίσους που τρέφει ο Συμεών προς τη Μονή Decani;).

Ο π.Σρτζαν ηταν αναγκασμένος αμέσως να εγκαταλείψει το Κόσσοβο με γραπτή εντολή του Δεσπότη Αρτεμίου(ο οποίος το ιδιο βράδυ, του Αγίου Γεωργίου, εσπευσε να δηλώσει: «Ένα είναι σίγουρο, ότι πυροβόλησαν οι Σύπταροι!(Αλβανοί)».Ο π.Σρτζαν από τότε αρχισε να μιλάει για τα αδικήματα του Συμεών Βιλόβσκι(για τα οποία μίλησαν τότε ο Ηγούμενοι Νικόλαος και Βενέδικτος, αλλά μετα σιώπησαν).

Τότε η Ιερά Σύνοδος απέστειλε την πρώτη Επιτροπή στην Gracanica, τον Μάιο του 2006, αλλά ποια κατάσταση ευρήκε η Επιτροπή στην Μητρόπολη Ρασκοπριζρένης φαίνεται από τις αποφάσεις της Αγίας Αρχιερατική Συνόδου(Μαιος 2006), στις οποίες εντέλλεται ο Δεσπότης Αρτέμιος αμέσως να διαλύσει την εταιρεία των κουμπάρων “Rade Neimar” και τον Συμεών Βιλόβσκι να τον αντικαταστήσει σε ολα τα  εκκλησιαστικά του καθήκοντα και να τον οδηγήσει στο εκκλησιαστικό δικαστήριο.

Και οι δυο, ο Αρτέμιος και ο Συμεών,ενέπαιξαν αυτές τις συνοδικές αποφάσεις, όπως και τώρα  προσπαθούν να εμπαίζουν και τις νεώτερες αποφάσεις της Ιεραρχίας, λέγοντας, ο Αρτέμιος: «ότι είναι στημένες από κάποιους», ο δε Συμεών: γράφει επι λέξει στη «Ρομφαία»:  «Ο Αρτέμιος δεν έπαψε να είναι ο κανονικός Επίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης και – ο μοναδικός-  φυσικός δικαστής μου!»Αυτή είναι η παράλογη «λογική» της ανομίας, του «αλαθήτου».

Αυτό είναι το παπικό «αλάθητο» του κ.Βιλόβσκι Ντέγιανα-Συμεών, το οποίο όπως φαίνεται γίνεται – αλάθητο!(Από μια τέτοια κατάσταση πνεύματος και συνείδησης, δηλαδή από μια τέτοια ατμόσφαιρα- γεννιέται τώρα η παρασυναγωγή των οπαδών του Αρτεμίου).

«Κύριε,μη εκκλίνης την καρδίαν μου εις λόγους πονηρίας του προφασίζεσθαι προφάσεις εν αμαρτίαις συν ανθρώποις εργαζομένοις την ανομίαν, και ου μη συνδυάσω μετα των εκλεκτών αυτών»(Ψαλμός 140,4).

+Επίσκοπος Αθανάσιος

Πηγή:Ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Ρασκοπριζρένης Κοσσόβου και Μετοχίων

Μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρη την δημόσια αλληλογραφία μεταξύ του Σεβασμιωτάτου Επισκόπου Αθανασίου Γιέβτιτς και του πρώην Πρωτοσυγγέλου της Ιεράς Μητροπόλεως Ρασκοπριζρένης - Κοσσόβου και μετοχίων Συμεών Βιλόβσκι στις παρακάτω διευθύνσεις:

1. Ο Συμέων Βιλόφσκι απαντά στον πρ. Ερζεγοβίνης Αθανάσιο (Γιέφτιτς) (26-6-2010)


2. Απάντηση καταπέλτης Γιέφτιτς «Τα ψέματα του Δέϊαν Βιλόφσκι» (30-6-2010)


3. Συμεών Βιλόφκσκι: "Οι κατηγορίες εναντίον μου" (2-7-2010)

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Η πνευματική διάσταση του έργου του

Μοναχού Μωυσή Αγιορείτη (26.2.2010)

Αφού ευχαριστήσω θερμά όσους είχαν την ευγένεια να καλέσουν την ταπεινότητά μου στον αποψινό εσπερινό επετειακής μνημοσύνης θα εισέλθω αμέσως στο θέμα μου, γιατί δεν θέλω να χασομερώ με μακρούς προλόγους. Συμπληρώνονται εφέτος 160 έτη από τη γέννηση και 100 από την κοίμηση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Παρά τις τόσες δεκαετίες η μνήμη του μένει ζωντανή. Συνεχώς γράφουν γι' αυτόν. Δε υπάρχει για άλλο λογοτέχνη μας τόσο πλούσια βιβλιογραφία. Εμείς θα προσπαθήσουμε στον λίγο χρόνο που έχουμε να δείξουμε τη θρησκευτικότητα, την ορθόδοξη πνευματικότητα του Αλ. Παπαδιαμάντη, η οποία σαφώς είναι πηγαία, ανυπόκριτη και θερμή.

Ο Παπαδιαμάντης σπούδασε φιλόλογος αλλά είναι θεολόγος, γιατί θεολόγος δεν είναι αυτός που έχει ανάλογο πτυχίο, αλλά αυτός που αληθινά προσεύχεται, κατά τον όσιο Νείλο τον Ασκητή. Θεολόγος ουσιαστικά είναι ο πιστός που ζει αυθεντική χριστιανική ζωή, ο φίλος του Θεού, ο κοινωνός του Θεού, ο άγιος, ο λυτρωμένος και σεσωσμένος. Μέσα στην Ορθοδοξία μας κανείς ποτέ δεν σώζεται ατομικά, αλλά περνώντας η ζωή του μέσα από των άλλων, συνδράμοντας με διάφορους τρόπους στη σωτηρία κι εκείνων. Ο Θεός του Παπαδιαμάντη είναι ο Δημιουργός του Σύμπαντος, ο πλάστης του ανθρώπου, ο Παντοδύναμος, ο προνοητής, ο φιλόστοργος πατέρας. Πιστεύει στο θέλημα του Θεού, στη θεία Πρόνοια, στη θεία Χάρη, στη θεία μισθαποδοσία και δικαιοκρισία.

Κατά τον Παπαδιαμάντη η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό είναι να τον υπακούει, να τηρεί τις εντολές του, να τον διακονεί θυσιαστικά στο πρόσωπο του κάθε πλησίον. Οι σχέσεις του ανθρώπου διαταράσσονται διά της αμαρτίας. Το παπαδιαμαντικό έργο είναι γεμάτο από αμαρτωλούς. Μέσα από τα μυθιστορήματα και διηγήματά του περιδιαβαίνουν άσωτοι, άθεοι, βλάσφημοι, κλέφτες, φιλόδοξοι, τοκογλύφοι, λαίμαργοι, μέθυσοι, άδικοι, υποκριτές φθονεροί, ακόμη και ιερόσυλοι, αυτόχειρες και φονιάδες. Παρ' όλ' αυτά όλους αυτούς τους αμαρτωλούς ήρωές του τελικά τους συμπαθούμε. Στα πρόσωπά τους συναντούμε τα φιλάμαρτα πρόσωπά μας, αλλά και γιατί συνήθως μετανοούν για τις πράξεις τους. Ο Παπαδιαμάντης γνωρίζει το ευόλισμο της ανθρώπινης φύσεως, αλλά και τη θεραπεία στο θεραπευτήριο της εκκλησίας διά ειλικρινούς μετανοίας και εξομολογήσεως. Για τον Παπαδιαμάντη η Εκκλησία όπως γράφει είναι η "φιλόστοργη μητέρα και η πηγή πάσης παραμυθίας".

Πιστεύει ακράδαντα ότι ο Νεοέλληνας δεν μπορεί εύκολα να μη πιστεύει. Μέσα στην Εκκλησία το έμφυτο θρησκευτικό αίσθημα και συναίσθημα δυναμώνει. Πρέπει να κάνει μεγάλο αγώνα ο Έλληνας για να μη πιστεύει καθόλου και σε τίποτε. Εν τούτοις την απομάκρυνση του κόσμου τη δικαιολογεί ως κλονισμό της αγάπης του στην ελληνορθόδοξη παράδοση, κάτι που συνέτεινε η απώλεια μέρους της αξιοπιστίας, λόγω σκανδάλων εκπροσώπων της Εκκλησίας. Για τον Παπαδιαμάντη παράδοση είναι όπως λέγει "ζην κατά τον θείον νόμον". Τελικά ομολογεί: "Εγώ είμαι τέκνον γνήσιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκπροσωπουμένης υπό των επισκόπων της". Σε άλλη περίπτωση βέβαια δεν δυσκολεύεται να τους κρίνει αυστηρά για διάφορες προκλήσεις τους.

Ο Παπαδιαμάντης δεν πιστεύει σ' ένα ιδεολογικό ελληνοχριστιανικό νεφέλωμα. Η πίστη του είναι ακράδαντη στη μεγάλη ανάγκη που έχει ο ελληνισμός τον Χριστιανισμό. Θεωρεί κίνδυνο γα την ελληνική κοινωνία τον μιμητισμό, την ξενομανία, "το να χάσκη τις προς τα ξένα", την είσοδο στην πατρίδα μας του δυτικού τρόπου ζωής. Έτσι παρατηρεί με βαθύ πόνο την αλλοίωση των ηθών, τη χαλάρωση της ορθοδόξου πίστεως του λαού, την παραχάραξη της πλούσιας και ωραίας ελληνικής γλώσσας. Δυστυχώς γράφει "κηρύττεται πλέον φανερά η αγραμματωσύνη, και το ανωφελές του ορθώς γράφειν ή ομιλείν", ώστε "κατήντησε να γίνει όλη σχεδόν η γλώσσα νόθον και κίβδηλον κατασκεύασμα". Ακολουθούν οι Έλληνες γράφει "τα της χριστιανικής λατρείας άνευ πίστεως και χρηστού συνειδότος". Το άηθες, η ηθοφθορία, η ανηθικότητα, το μισάδελφο αρχίζουν να κυριαρχούν κι επικρατούν. Τι θα έλεγε για σήμερα, εκατό έτη μετά, ο θεσπέσιος Παπαδιαμάντης;

Λύση στο πρόβλημα κατά τον Παπαδιαμάντη είναι η εν μετανοία άμεση επιστροφή στην ανόθευτη και γνήσια εκκλησιαστική παράδοση. Συγκεκριμένα τονίζει: "Άμωνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείραντος το φρόνημα κα εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεωκοπίας". Οι λόγοι του, αγαπητοί μου, όπως αντιλαμβάνεσθε όλοι πολύ καλά έχουν μια σημαντική επικαιρότητα.
Όξυνση του προβλήματος θεωρεί και την απραξία της εκκλησιαστικής αρχής. Την Εκκλησία δεν τη θέλει ούτε εμπορευάμενη ούτε θεατριζόμενη. Η λύση κατ' αυτόν είναι μόνο μία. Επιστροφή εν επιγνώσει στην αγιοτρόφο εμπειρία της Εκκλησίας και βίωσή της. Μέσα στην αγία, σώζουσα και ορθοτομούσα Εκκλησία ο άνθρωπος αναγεννάται, μεταμορφώνεται, οπλίζεται τα όπλα του φωτός και της χάριτος κατά της ποικίλης αμαρτίας και ξανασυναντά τον ζώντα Θεό του ελέους και των οικτιρμών. Στον άνθρωπο ανήκει η μεγάλη επιλογή. Στο πλούσιο έργο του οι πονεμένες μορφές του συνήθως φθάνουν στη λύτρωση διά της ακριβούς μετανοίας και ζουν τότε μια νέα ζωή. Όχι βέβαια πάντοτε. Ορισμένες χρησιμοποιώντας κακώς την ελευθερία τους παραμένουν στο σκοτάδι.

Ο σπουδαίος Σκιαθίτης πεζογράφος μας συχνά περιγράφει "μετ' έρωτος" τη φύση, αλλά δεν είναι ένας φαντασμένος οικολόγος ή ένας ονειροπόλος φυσιολάτρης. Αναφερόμενος και περιγράφοντας περίτεχνα την ωραία φύση πορεύεται προς τον Δημιουργό της και τον μεγαλύνει για την πανσοφία του. Γράφει για κάποιους τέτοιους σ' ένα του διήγημα. "Μικροί ακούσιοι ειδωλολάτραι, διασώζοντες κατόπιν τόσων αιώνων ασυνείδητον την λατρείαν της φύσεως". Λυπάται πολύ βέβαια όταν καταστρέφεται το κάλλος του φυσικού περιβάλλοντος και γράφει με πόνο ψυχής: "το μιαρόν πνεύμα εισέβαλεν εις τα έργα του Θεού". Μελετώντας το όλο έργο του παρατηρούμε πως όχι ήξερε να γράφει, να περιγράφει, να ηθογραφεί, να κρίνει και να προτείνει λύσεις, αλλά ο ίδιος είχε μια ακέραια στάση, επιλογή φιλόθεης ζωής, φιλάρετου βίου, έντιμης εργασίας, φιλότιμης αδολεσχίας, πορεία, στόχο, λόγο και αξία. Από νωρίς είχε συνειδητοποιήσει καλά τη ματαιότητα της εγκοσμιότητος, είχε αφοβία θανάτου, θερμή πίστη. Θέλησε να ζήσει απλά, λιτά, απόμερα, ήσυχα, γαλήνια και νηφάλια. Δεν ψήλωσε ο νους του, δεν υψηλοφρόνησε, στάθηκε πλάι στους ταπεινούς και καταφρονεμένους και τους πέρασε ωραία στο έργο του.

Το έργο του Παπαδιαμάντη διασώζει την αγνή λαϊκή ευσέβεια. Οι ιερείς του έργου του είναι απλοί, φτωχοί, ενίοτε και απλοϊκοί, αλλά βιώνουν υπαρξιακά, ακόμη και όταν δεν μπορούν να το εκφράσουν, το μυστήριο του ζώντος Θεού, τη γνήσια ορθόδοξη βιοτή και λειτουργική παράδοση. Με πλήρη συναίσθηση της αμαρτωλότητάς τους δεν παύουν να δέονται υπέρ ελέους, ζωής, ειρήνης και σωτηρίας των προβάτων του ποιμνίου τους, που τους εμπιστεύθηκε ο ίδιος ο Χριστός. Δεν επιχειρούν "λειτουργικές αναγεννήσεις" αρκούνται και τρέφονται με την υπάρχουσα γνήσια παράδοση, δοξολογώντας συνεχώς τον Ύψιστο κι επικαλούμενοι το άφατο έλεός του.
Ο Παπαδιαμάντης δήλωσε ομολογιακά, χαρακτηριστικά, απερίφραστα και αναντίρρητα: "Το επ' εμοί, ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε... να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου". Τον πονά η αμαρτία, τον στενοχωρεί η βαβυλωνία της Αθήνας, τον κουράζει το κουτσομπολιό του νησιού του, με τους παρασυρμένους της αμαρτίας, αλλά δεν παύει ν' αγωνίζεται, να ελπίζει, να εμπιστεύεται τον Θεό, να παρουσιάζει κάποιους ήρωές του ως αγίους. Η άτεκνη Σεραϊνώ στον "Γάμο του Καραχμέτη" ο απλός τσομπάνος στον "Φτωχό άγιο", ο ένδοξος νεομάρτυς στο "Η χήρα του Νεομάρτυρος" και άλλοι.

Δεν πρέπει να λησμονάμε ότι ο Παπαδιαμάντης είναι υιός ευλαβούς ιερέως, ακολούθου του γνήσια αναγεννητικού, αγιορειτικού κινήματος των ιεροπρεπών Κολλυβάδων. Μεγαλώνει με τις θείες λειτουργίες, τα ιερά βιβλία, τις άγιες εικόνες, τις απαράβατες εκκλησιαστικές παραδόσεις, τα ωραία έθιμα, τα εξαίρετα ήθη. Μελετούσε τα μυροβόλα συναξάρια, τα πατερικά και νηπτικά κείμενα, την καταπληκτική φιλοκαλία, τις ασματικές ακολουθίες. Ήταν αναγνώστης και ψάλτης. Όλη αυτή η γνώση τον έκανε να πάει να μονάσει στο Άγιον Όρος. Πριν κλείσει όμως χρόνο εκεί στη σκήτη Ευαγγελισμού της Μονής Ξενοφώντος, επέστρεψε στον κόσμο, τρέφοντας πάντοτε μεγάλο σεβασμό για τον μοναχισμό και ιδιαίτερα τον αγιορείτικο.
Το εκκλησιαστικό του ήθος τον κάνει να μην είναι οργίλος και φανατικός κατά των αμαρτανώντων ηρώων του έργου του, αλλά και των συνανθρώπων του γενικά. Ελπίζει στη μετάνοια, πιστεύει στην αγάπη του Θεού, θεωρεί προτιμότερη την ελεημοσύνη από τη δικαιοσύνη. Αγαπά να προβάλλει τη μετάνοια, όχι ως ιεροκήρυκας επαγγελματίας, αλλά ως συμπάσχων αδελφός. Η συμπάθεια στον αδύναμο συνάνθρωπο είναι ίδιον του αληθινού χριστιανού, του ευαγγελικού ανθρώπου.

Ο Παπαδιαμάντης λοιπόν μεγάλωσε με βυζαντινές ψαλμωδίες, καθαρά κεριά και αγιορείτικα λιβάνια. Παρέμεινε προσηλωμένος στην Εκκλησία διά βίου. Πίστευε ακράδαντα στον Θεό, στις πρεσβείες των αγίων και της Παναγίας και τα θαύματά τους. Μια φορά, διηγείται ο καλός εξάδελφός του Α. Μωραϊτίδης, έγινε καλά από ισχυρό πονόδοντο ο Παπαδιαμάντης κι έγραψε ολόκληρη ακολουθία στον Άγιο Αντίπα, που προστατεύει όσους πονούν στα δόντια, για να τον ευχαριστήσει. Δεν ήταν ονειροπόλος του παρελθόντος, αλλά θαυμαστής της αλήθειας, που στήριξε γενεές γενεών και δημιούργησαν έξοχα έργα πολιτισμού και ορθότητα βίου εμπνευσμένη.

Ο Παπαδιαμάντης σαφώς δεν είναι άγιος με φωτοστέφανο. Είναι όμως ένας αγωνιστής. Δεν είναι μονόχνωτος, κακομοίρης, απομονωμένος, κομπλεξικός, μειονεκτικός και διχασμένος. Είναι ένας εκούσιος κοσμοκαλόγερος, ακτήμων, ελεήμων, πένης, απλός, λιτός, μόνος, σεμνός και ταπεινός. Δεν είναι φιλόσαρκος αλλά φυσιολογικώς πειραζόμενος άνθρωπος. Αγαπούσε το κρασάκι, αλλά δεν ήταν μέθυσος. Κάποτε ένας μοναχός πήγε να εξομολογηθεί σ' ένα πνευματικό σε μια σκήτη του Αγίου Όρους. Τον βρήκε τον πνευματικό πιωμένο και κάπως ζαλισμένο. Σκανδαλίστηκε και είπε ως άδικα έκανε τον κόπο να έλθει να εξομολογηθεί σ' ένα πνευματικό πότη. Τότε ο πνευματικός, προς μεγάλη του έκπληξη, του είπε: Ναι, τρεις φόρες ήλθες για εξομολόγηση αλλά την αμαρτία εκείνη δεν μου την είπες! Ας μη γινόμαστε τόσο γρήγορα τόσο αυστηροί κριτές και επιτιμητές των πάντων. Την αυστηρότητα καλύτερα ας κρατήσουμε για μας και την επιείκεια για τους άλλους.

Ο Π. Νιρβάνας τον ονομάζει "κοσμοκαλόγερο", τον περιγράφει να βαδίζει σκυφτός με τα χέρια σταυρωμένα πίσω, να κάθεται σε απόμερα καφενεία, συντροφιά με απλούς ανθρώπους, φιλέρημος, ήταν κακοντυμένος, με ξεφτισμένες πάντα τις άκρες των μανικιών του και όταν του πρότειναν 150 δραχμές για ένα του έργο είπε πως του αρκούν οι 100. Έτσι τον παρουσιάζει ιδιότροπο, παράξενο και κοσμόφοβο. Ο μακαριστός λόγιος Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης στο βιβλίο του γι' αυτόν έχει μια άλλη θέση, με την οποία εδώ και συμφωνούμε. Γράφει: "Εάν εμβαθύνουμε στον τρόπο της ζωή του, θα ανακαλύψουμε γνωρίσματα καλογερικής αγωγής και αρετής και τάσεις για υπέρβαση του κοινώς θεωρούμενου καλού. Τι είναι άλλωστε, η ατημέλητη εμφάνισή του, η τάση συνεχούς φυγής από τους πολλούς, η εκούσια πενία του και οι ασκητικές συνθήκες διαμονής του, παρ' ότι είχε την οικονομική δυνατότητα για βελτίωσή τους -"μου φθάνουν οι εκατό δραχμές"-, οι αγρυπνίες και ψαλμωδίες του, το εκκλησιαστικό ήθος του, η ευαισθησία του σε θέματα εκκλησιαστικών παραδόσεων, οι ελεημοσύνες του από το ορατόν υστέρημά του, η ταπείνωσή του, η αγιότητά του και άλλες αρετές του, αν όχι αντανακλάσεις μοναχικού βίου;". Ότι αποτελεί για τους Σλαύους ο πολύς Ντοστογιέφσκυ είναι, θα πρέπει να είναι, για τους Έλληνες ο Παπαδιαμάντης. Πρόκειται για προφήτη του Γένους. Γράφει: "Μη θρησκευτικά, προς Θεού!".

Το ελληνικόν έθνος δεν είναι βυζαντινοί, εννοήσατε; Οι σημερινοί Έλληνες είναι κατ' ευθείαν διάδοχοι των αρχαίων. Έπειτα, επολιτίσθησαν, επροώδευσαν και αυτοί. Συμβαδίζουν με τα άλλα έθνη... Άγγλος ή Γερμανός ή Γάλλος δύναται να είναι κοσμοπολίτης ή αναρχικός ή άθεος ή ο,τιδήποτε. Έκαμε το πατριωτικόν χρέος του, έκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα είναι ελεύθερος να επαγγέλεται χάριν πολυτελείας την απιστίαν και την απαισιοδοξίαν. Αλλά Γρακύλος της σήμερον, όστις θέλει να κάμη δημοσία τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον επ' άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάση εις το ύψος και να φανή και αυτός γίγας. Γι' αυτό όπως γράφει "τα πλείστα των υπ' εμού γραφέντων διηγημάτων... είναι μάλλον θρησκευτικά". Ξέρει τι κάνει ο εμπνευσμένος Παπαδιαμάντης. Με το έργο του καταξιώνεται ως παιδαγωγός του ορθόδοξου ελληνισμού. Φθάνει με πόνο και ιερή αγανάκτηση να γράφει ευρισκόμενος στην Αθήνα: "Εδώ θεοποιείται φανερά ο Μαμμωνάς. Χιλιάκις καλύτερον θα ήτο εάν υπήρχεν ακόμη η αρχαία ποιητική ειδωλολατρία. Τώρα όμως η πράγματι επικρατούσα θρησκεία είναι ο πλέον ακάθαρτος και κτηνώδης υλισμός. Μόνον κατά πρόσχημα είναι η χριστιανοσύνη"! Τι θα έλεγε σήμερα;

Μίσησε τον πλούτο και αγάπησε την πενία. Από τα λίγα που είχε ποιούσε κρυφά και την ελεημοσύνη. Έγραφε αυτό που ζούσε.: "Πρέπει να μένη τις εν τη τάξει εν η ευρέθη απ' αρχής, όσον ταπεινή, όσον πενιχρά και αν φαίνεται αύτη· αιρετωτέρα δε αείποτε η έντιμος ευτέλεια της αδόξου και κομώσης πολυτελείας και τρυφής". Έζησε και πέθανε φτωχός, σεμνός και ταπεινός. Εκοιμήθη στο ωραίο νησί του πριν εκατό χρόνια κι ένα μήνα τα χαράματα της 3.1.1911, αφού μετάλαβε, ψάλλοντας και κλαίγοντας.

Σήμερα οι πολλοί λογοτέχνες μας, οι διανοούμενοι, οι δημοσιογράφοι περί πολλά τυρβάζουν. Αρκετοί ειρωνεύονται τον Παπαδιαμάντη και τον κακολογούν. Τους χαλάει τα σχέδια. Ο γραικυλισμός, ο αθεϊσμός, ο μηδενισμός, η διαφθορά, η φιλοχρηματία, η φιλοσαρκία και η φιλοδοξία επικρατούν και δεν θέλουν να ενοχλούνται από φωνές ισχυρές και αγνές ως του Παπαδιαμάντη, που ο βίος του και το έργο του τους ελέγχει.

Κοιμήσου κυρ Αλέξανδρε στην αγκαλιά του νησιού σου ήσυχα. Έκανες το χρέος σου ως Ορθόδοξος και ως Έλληνας. Η ζωή σου και το έργο σου φωτίζουν το σκοτάδι. Η Ελλάδα που τόσο πολύ αγάπησες, σκοτισμένη, παγιδευμένη, προδομένη, σαγηνευμένη σε ξένες σειρήνες, πάσχει. Φυλακισμένη στα πικρά αδιέξοδα του ατομισμού, του υλισμού και του αθεϊσμού μελαγχολεί και μαραζώνει. Μακάρι οι σελίδες των έργων σου και το παράδειγμα της ζωής σου να γίνουν παράθυρα ελευθερίας, για την επιστροφή σε μια ζωή χαριτωμένα απλή, γνήσια ταπεινή, αληθινά μετανοημένη, αληθινά χριστιανική.

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ήταν πάντα προσηλωμένος στην Εκκλησία. Δεν τον κούραζε και δυσκόλευε ποτέ αυτή η σχέση. Ήταν ένας αληθινός χριστιανός. Ήταν ένας πιστός δούλος του Κυρίου. Ήταν αυτός που άκουσε από την αγία Αναστασία "Ύπαγε, ανίατε· ο πόνος θα είναι η ζωή σου...". Μόνο ένας γνήσιος χριστιανός μετά από αυτό το απρόσμενο άκουσμα μπορεί να γράφει: "Ησθανόμην αγρίαν χαράν, διότι η Αγία δεν είχεν εισακούσει την δέησίν μου". Ο Παπαδιαμάντης δεν είναι απλά ένας ρωμαντικός νοσταλγός μιας περασμένης ωραίας γραφικότητας που δεν υπάρχει, αλλά νοσταλγός μίας ουσιαστικής, αληθινής και καίριας χριστιανικής ζωής, την οποία αξίζει αγαπητοί μου, να βιώσουμε στο έπακρον. Σας ευχαριστώ πολύ για την προσέλευσή σας και την προσοχή σας. 

Πηγή:Ελεύθερο Βήμα των Σερρών

Γιά τόν Μοναχισμό καί τό Γάμο

Από τήν συζήτηση μέ τούς Φοιτητές τής Θεολογικής Ακαδημίας Μόσχας τού Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Ερώτηση: Σέ ποιό βαθμό ο μοναχικός τρόπος ζωής στήν θεολογία τής θεωρίας είναι πιό υψηλά από τήν κατάσταση τού γάμου;

Απάντηση: Όταν κανείς εισέρχεται στήν Εκκλησία καί βαπτίζεται έχει σκοπό νά φθάση στήν θέωση. Η θέωση είναι γιά κάθε άνθρωπο, γιά κάθε Χριστιανό. Αυτό ακριβώς φαίνεται στήν ακολουθία τού Βαπτίσματος καί στήν όλη πνευματική ζωή.

Υπάρχει ο εν Χριστώ γάμος καί η εν Χριστώ παρθενία. Άν ο γάμος δέν είναι εν Χριστώ δέν σώζει. Καί άν η παρθενία δέν είναι εν Χριστώ δέ σώζει. Τό πρόβλημα δέν είναι γάμος ή παρθενία, αλλά τό πώς ο άνθρωπος θά ζή εν Χριστώ καί εν τή Εκκλησία.

Βέβαια, όταν κανείς είναι καλός μοναχός, τότε τού δίνονται μεγαλύτερες δυνατότητες γιά νά σωθή καί νά φτάση σέ υψηλό βαθμό πνευματικής ζωής. Γιατί στόν γάμο πρέπει κανείς νά συνυπάρχη μέ ένα άλλο πρόσωπο καί νά βαδίζουν μέ ένα ζυγό καί οι δυό. Υπάρχουν, όμως, περιπτώσεις πού ένας έγγαμος φθάνει σέ μεγάλο ύψος πνευματικής ζωής καί ένας μοναχός παραμένει στά χαμηλά επίπεδα πνευματικής ζωής.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει ότι ο Προφήτης Ησαΐας ήταν έγγαμος, αλλά αυτό δέν τόν εμπόδισε νά φθάση στήν θεωρία τού Θεού. Γι' αυτό καί λέω ότι, όταν κανείς έχη δίψα γιά τόν Θεό, δέν τόν εμποδίζει ούτε ο γάμος ούτε η παρθενία. Βέβαια υπάρχουν βαθμοί θεωρίας καί αγιότητας.

Ο π. Παΐσιος κάποτε είπε ότι ο Θεός έχει τήν δική του αριθμητική. Η δική μας αριθμητική είναι διαφορετική από τήν αριθμητική τού Θεού. Γιά παράδειγμα, τό εννιά γιά τόν Θεό μπορεί νά μήν είναι άριστα, ενώ τό τέσσερα ή τό δυό νά είναι άριστα. Καί εξήγησε ότι ο Χριστός μέ τήν παραβολή τών ταλάντων είπε ότι στόν ένα δόθηκαν πέντε τάλαντα, στόν άλλο δυό καί στόν τρίτο ένα, γιά νά τά διπλασιάσουν. Εκείνος πού πήρε τά πέντε τάλαντα, έπρεπε νά τά κάνη δέκα γιά νά πάρη τό άριστα. Εάν τά έκανε εννιά, δέν πήρε τό άριστα. Εκείνος πού πήρε τά δυό έπρεπε νά τά κάνη τέσσερα, γιά νά πάρη τό άριστα. Γιά τόν Θεό τό εννέα δέν είναι άριστα, ενώ τό τέσσερα είναι. Έτσι η αριθμητική τού Θεού είναι διαφορετική από τήν αριθμητική τού ανθρώπου.

Τό θέμα είναι ότι ο Χριστιανός ό,τι κάνει στήν ζωή του, πρέπει νά τό κάνη εν Χριστώ. Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος λέγει ότι μερικοί μακάρισαν τόν ερημητικό βίο ως καλύτερο καί άλλοι μακάρισαν τόν κοινοβιακό βίο. Γιά μένα, λέγει ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος, καλύτερος είναι αυτός ο βίος πού γίνεται γιά τόν Χριστό, γιά τήν δόξα τού Χριστού καί σύμφωνα μέ τό θέλημα τού Θεού.

Υπάρχουν έγγαμοι άνθρωποι πού σώζονται, μπαίνουν στόν Παράδεισο, καί υπάρχουν μοναχοί πού δέν θά σωθούν. Οπότε, τό θέμα είναι νά ζούμε εκκλησιαστική ζωή, νά ρωτάμε τόν Πνευματικό Πατέρα τί πρέπει νά κάνουμε στήν ζωή μας καί αυτό πού θά κάνουμε νά τό κάνουμε κατά Θεό.

Ο πατέρας μου ήθελε νά γίνη μοναχός. Πήγε στό μοναστήρι αλλά τήν πρώτη εβδομάδα, πρίν γίνει μοναχός, έγινε πόλεμος μέ τούς Ιταλούς καί τόν επιστράτευσαν. Ο ηγούμενος τού είπε νά πάη στόν πόλεμο καί άν σωθή καί επιθυμεί νά γίνη μοναχός μπορούσε νά επανέλθη στό μοναστήρι. Κατά τήν διάρκεια τού πολέμου προσευχόταν, κοινωνούσε συχνά καί όταν τελείωσε ο πόλεμος ο Πνευματικός τού είπε: «Εσύ πρέπει νά παντρευθής» καί τού υπέδειξε ένα πρόσωπο. Εκείνος έκανε υπακοή καί παντρεύθηκε. Κάποτε μού έγραψε σέ γράμμα: «Εάν παντρεύθηκα τό έκανα γιά δυό λόγους: πρώτον, γιατί ήθελα νά κάνω υπακοή στόν Πνευματικό μου Πατέρα καί δεύτερον, ήθελα νά κάνω παιδιά γιά νά τά υπηρετήσω». Αγαπούσε πάρα πολύ τούς μοναχούς, διάβαζε μοναχικά βιβλία, διάβαζε τό βιβλίο τού αγίου Ιωάννη τής Κλίμακος. Καί η μητέρα μου ζούσε πολύ μοναχικά. Μέ προσευχή, μέ νηστεία. Εισήλθα μιά φορά μέσα στό σπίτι καί τήν είδα νά κάνη μετάνοιες καί νά προσεύχεται. Εγώ δέν έχω τήν πίστη καί τήν πνευματική ζωή πού είχαν οι γονείς μου.

Η μητέρα μου στό τέλος τής ζωής της ήταν γιά πέντε χρόνια κατάκοιτη καί συνεχώς προσευχόταν στό Θεό. Τότε τήν ρώτησα άν είχε κάποιο παράπονο. Μού απάντησε: «Δέν έχω κανένα παράπονο, χίλιες δόξες νά έχη ο Θεός. Δέν είμαι άξια νά Τόν δοξάζω». Καί όμως ήταν κατάκοιτη.

Ο πατέρας μου πέθανε στό Νοσοκομείο. Όταν τόν έφεραν στό σπίτι, κάθισε δίπλα στό φέρετρό του, τόν χάϊδεψε στό μέτωπο καί τού είπε: «Γιατί έφυγες; Γιατί δέ μέ χαιρέτισες; Τόσα χρόνια περάσαμε καλά, γιατί έφυγες τόσο ξαφνικά;». Καί μετά είπε: «Άντε, δέν πειράζει. Πήγαινε στό καλό καί καλή αντάμωση».

Οι γονείς μου σώθηκαν, εγώ δέν ξέρω ακόμη άν θά σωθώ. Γι' αυτό νά προσεύχεσθε καί εσείς γιά νά σωθώ καί εγώ καί νά μή διαψεύσω τούς γονείς μου πού μέ γέννησαν καί μέ αγάπησαν.

Επομένως, η παρθενία είναι μιά ευλογημένη κατάσταση, η οποία δίνει πολλές προϋποθέσεις, γιά νά ανεβή κανείς σέ μεγάλο ύψος πνευματικής ζωής. Όμως, όταν κανείς δέν τίς αξιοποιή, τότε αποτυγχάνει. Αλλά καί ο γάμος ευλογείται από τόν Θεό μέ τό Μυστήριο τού γάμου καί μπορεί ο άνθρωπος μέ τήν υπακοή στό θέλημα τού Θεού νά σωθή. Όλα πρέπει νά γίνωνται εν Χριστώ. Ο Απόστολος Παύλος μιλώντας γιά τόν γάμο καί τήν παρθενία λέγει: «Έκαστος ίδιον χάρισμα έχει εκ Θεού, ός μέν ούτως, ός δέ ούτως» (Α' Κορ. ζ', 7).–

Πηγή: Παρέμβαση