Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Θεία Λειτουργία στο τρένο για Βελιγράδι


Πηγή:NOVOSTI
Μετάφραση απο τα Σερβικά: π.Ιωάννης Νικόπουλος
Foto: Krsto Plamenac
PODGORICA- Αρχίζει να σκοτεινιάζει.. Πέμπτη βράδυ, στον σιδηροδρομικό σταθμό Βελιγραδίου σε εκτακτο συρμό με προορισμό το Μπάρ, η συνηθισμένη κοσμοσυρροή.Αλλά πουθενά δυνατές φωνές , σπρωξίματα. Οι ανθρωποι βυθισμένοι στις σκέψεις τους, ακόμα υπο την επίδραση του τελευταίου αποχαιρετισμού στον Πατριάρχη Σερβιας Παύλο.

Η ιδια εικόνα και κατά την αναχώρηση. Την Τετάρτη το βράδυ από το Μπάρ ταξίδεψαν 14 βαγονια τα οποία δωρεάν παραχώρησαν οι Σιδηρόδρομοι του Μαυροβουνίου σε συνεργασία με τους συναδέλφους της Σερβίας. Η καθυστέρηση και ο συνωστισμός κανέναν δεν ενόχλησαν, δεν ειχαμε τρεξίματα για τις θέσεις. Κανείς δεν σκέφτηκε την ανεση. Εδώ και οι Ιερείς της Μητροπόλεως Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας για να επιβάλλουν την τάξη αν χρειαστεί.



Σε ένα κουπέ η Βίντρα Πόποβιτς μας λέει ότι γι’ αυτήν ο Πατριάρχης είναι αγιος.
- Εσωτερικά συναισθήματα με οδηγούν στο Βελιγράδι. Αν και αυτό το ταξίδι είναι για μένα πολύ κουραστικό, δεν στενοχωριέμαι καθόλου και όλα θα τα υπομείνω- λέει αυτή.
Τις ιδιες σκέψεις κάνει και η συνταξιδιώτισσα της Μίλεβα Μπόζοβιτς. Η Ιουλία Παβίτσεβιτς εκφράζει την μεγάλη επιθυμία της να παραστεί στην κηδεία, να υποκλιθεί στον αγιο. Η Πέτκα Στάνισιτς από την Podgorica ταξιδεύει στο Βελιγράδι με την μητέρα της, την αδελφή της και τον αδελφό της. Αν και είναι μόλις 16 ετών κατόρθωσε να συναντηθεί με τον Πατριάρχη την τελευταία φορά που επισκέφθηκε την Τσέτινιε.Δεν ηθελε να χάσει την ευκαιρία να τον αποχαιρετίσει τώρα για τελευταία φορά.
Η μονότονη βοή νανουρίζει τους επιβάτες, αλλά πρίν ακόμη κοιμηθούν ο Ιερέας Γιόβαν Πλαμενατς πηγαίνοντας από κουπέ σε κουπέ τους ενημερώνει ότι ισως και για πρώτη φορά στην αυτοσχέδια τοπική εκκλησία του τρένου , θα τελεσθεί Θ.Λειτουργία με αφορμή την κοίμηση του Πατριάρχη.
Και ακριβώς στις 5 π.μ. αντί για καμπάνες , τους αποκοιμισμένους ταξιδιώτες ξυπνάει το αρωμα από το λιβάνι που διαπερνάει το τρένο.
Σ’ένα κουπέ ο πατήρ Ιωάννης και ο Διάκονος Μπράνκο εφτιαξαν ένα αυτοσχέδιο Ιερό. Και ξεκινάει η ακολουθία σύμφωνα με το τυπικό, αν και η ατμόσφαιρα είναι ασυνήθιστη. Κι αυτό σαν να μην ενοχλεί κανέναν. Το Ευαγγέλιο αντηχεί στο τρένο, ενώ στο τέλος ακολουθεί η Θ.Κοινωνία.


- Τελέσαμε τη Θεία Λειτουργία με την ευλογία του Επισκόπου Νίξιτς-Βουδίμλιε Ιωαννίκιου, γιατί γνωρίζαμε ότι οι πιστοί του τρένου δεν θα προφθάσουν να λειτουργηθούν και να κοινωνήσουν στο Βελιγράδι. Όλα πήγαν καλά.
Και αυτό κατά την διάρκεια της διαδρομής, δίχως στάσεις. Ακόμη μια φορά αποδεικνύεται ότι όταν κάτι γίνεται με ευλογία, είναι ευλογημένο – τονίζει ο πατήρ Ιωάννης.

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Παλλαική διαδήλωση αγάπης και τιμής στον Αγγελο του Βελιγραδίου


Πάνω απο 600.000 ανθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους του Βελιγραδίου για να συνοδεύσουν τον Μακαριστό Πατριάρχη Σερβίας κ.κ.Παύλο στην τελευταία του κατοικία. Οι σημαντικώτερες στιγμές της λιτανευτικής πομπής και της εξοδίου ακολουθίας του Πατριάρχη μεταδόθηκαν απο την κρατική τηλεόραση της Σερβίας.

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Αξιος διάδοχος του Αγίου Σάββα


Ο επικήδειος του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου

Μακαριώτατοι, Ιερώτατοι και Θεοφιλέστατοι άγιοι Αδελφοί,

Εξοχώτατε κύριε Πρόεδρε της Σερβικής Δημοκρατίας

Εξοχώτατε κύριε Πρωθυπουργέ,

Υψηλότατοι

Εξοχώτατοι Άρχοντες,

Ευλογημένα τέκνα της Εκκλησίας!

«Εγήρασεν Ιωδαέ πλήρης ημερών και ετελεύτησεν»! Ο Αγιώτατος Αρχιεπίσκοπος Πεκίου, Μητροπολίτης Βελιγραδίου και Καρλοβιτσίου και Πατριάρχης Σερβίας, ο πολυφίλητος ημίν και σεπτός Αδελφός και Συλλειτουργός κυρός Παύλος, πλήρης ημερών αγίων, επλήρωσε το κοινόφλητον χρέος, και ενέπλησε την θριαμβεύουσαν εν ουρανοίς Εκκλησίαν πολλής χαράς επί τη υποδοχή της μακαρίας και ηγνισμένης ψυχής του, την επί γης όμως στρατευομένην Εκκλησίαν, την στερηθείσαν της γλυκείας σωματικής αυτού παρουσίας, κατεβύθισεν εις μέγα πένθος!

«Τείχη Σιών, της θεοσώστου Σερβίας λέγομεν, καταγάγετε ως χειμάρρους δάκρυα ημέρας και νυκτός»! Ο άγγελος του Βελιγραδίου, ο φωστήρ της πολυπάθου Χώρας των Νοτιοσλαύων, απέπτη εις τους ουρανούς!



Αδελφοί Ιεράρχαι, και ο ευαγής της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Σερβίας Κλήρος, και τα Μοναχικά Αυτής Τάγματα, «επί τα όρη λάβετε κοπετόν και επί τας τρίβους της ερήμου θρήνον», διότι ο άξιος πρωτοστάτης υμών και ακάματος προστάτης και φύλαξ ανύστακτος των ιερών της Εκκλησίας και του Γένους σας υποθέσεων, ο ποιμήν ο καλός και του Αρχιποίμενος Χριστού άριστος μιμητής, ο μέγας Ηγούμενός σας, προσετέθη ήδη εις τους αοιδίμους προκατόχους του και κατέλιπε την Αγιωτάτην Εκκλησίαν σας εν χηρεία!

Σύμπας ο απορφανισθείς χριστώνυμος Σερβικός λαός, ο απολέσας τον φιλοστοργότατον Πατέρα, τον θεόσοφον Διδάσκαλον, τον μέγαν παρηγορητήν και Κυρηναίον του σταυρού του, εις ημέρας κατ’ εξοχήν αυχμηράς και κυριολεκτικώς τραγικάς δια την Σερβίαν, «έναρξαι θρήνου... πίκρανον κλαυθμόν και θέρμανον κοπετόν και ποίησον το πένθος κατά την αξίαν αυτού»!

Αποτελεί, αδελφοί, κοινόν μυστικόν της ανά την Οικουμένην Εκκλησίας ότι ο από Ράτσκας και Πρεζρένης μακαριστός Πατριάρχης των Σέρβων Παύλος ο Στόϊτσεβιτς δεν ήτο εις συνήθων μέτρων Πρωθιεράρχης. Άλλωστε και η μορφή αυτού και η όλη παρουσία ηκτινοβόλει οσιότητα και δικαιοσύνην!



Αδαμάντινος το ήθος, εθελουσίως πάμπτωχος, ασκητής υπενθυμίζων τους αρχαίους Πατέρας της ερήμου, νηστευτής, αδιαλείπτως προσευχόμενος, πράος, ειρηνικός και ταπεινός τη καρδία, αλλά και μαχητής ανυποχώρητος και θυσιαστικός οσάκις παρίστατο ανάγκη, πύρινος λειτουργός του ιερού θυσιαστηρίου, πνευματέμφορος, συνεκέντρωνεν εις εαυτόν, ως θα έλεγε περί Μελετίου Αντιοχείας Γρηγόριος ο Νύσσης, «Δαβίδ την πραότητα, Σολομώντος την σύνεσιν, Μωϋσέως την αγαθότητα, Σαμουήλ την ακρίβειαν, Ιωσήφ την σωφροσύνην, Δανιήλ την σοφίαν, Ηλιού τον ζήλον της πίστεως, Ιωάννου την παρθενικήν αφθορίαν».

Ευρυμαθής άλλωστε Θεολόγος, προφητικός κήρυξ του Ευαγγελίου, φιλάδελφος, φιλότεκνος, ελεημονέστατος, πλήρης σπλάγχνων οικτιρμών, διαλλακτικός, ειρηνοποιός, ανήρ ανοικτών οριζόντων και με άμεσον επαφήν με την σύγχρονον πραγματικότητα, υπήρξε στοιχείον μέγα της Εκκλησίας των ημερών μας, φέρον έκτυπον την σφραγίδα της αγιότητος!

Και αυτοί οι θύραθεν αντελαμβάνοντο ότι είχον να κάμουν με προσωπικότητα ασυνήθη, με άνδρα άλλων μέτρων, άλλης ποιότητος, και εσέβοντο αυτόν, ακόμη και όταν δεν συνέκλιναν αι απόψεις και θέσεις των. Ο Θεός τον εχάρισεν εις την Εκκλησίαν την κατάλληλον στιγμήν, τότε ακριβώς που ο λαός του και η πατρίς του τον εχρειάζοντο περισσότερον!

Αυτός, ο μαθών και παθών τα θεία Άγιος Πρωθιεράρχης, έδωκε την λύσιν εις το οδυνηρόν σχίσμα της λεγομένης «Ελευθέρας Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας», οδηγήσας αυτήν οπίσω εις τους στοργικούς κόλπους του Σερβικού Πατριαρχείου. Δυστυχώς δεν ηυμοίρησε να ίδη ανάλογον ευτυχή κατάληξιν και του ετέρου σχίσματος της Εκκλησίας των Σκοπίων, παρά τας επιμόνους προσπαθείας του. Είμεθα παρά ταύτα βέβαιοι ότι αυτό ακριβώς θα είναι το πρώτον αντικείμενον των θεοπειθών ικεσιών του προς τον Ύψιστον τώρα όπου ευρίσκεται ενώπιόν Του και την χαράν της λύσεως θα την απολαύση ο διάδοχός του.



Αυτός, ο μικρός και αδύναμος το δέμας αλλά γίγας το φρόνημα και το πνεύμα, Πατριάρχης Παύλος εσήκωσε το βάρος του σταυρού και του πάθους του ιστορικού και ευλογημένου Σερβικού Έθνους κατά την δοκιμασίαν των τελευταίων ετών. Αυτός ήτο η ζώσα έκφρασις της ενότητός του, η ενσάρκωσις της αγίας παραδόσεως και τιμαλφούς κληρονομίας του Αγίου Σάββα!

Δύνασθε, Σέρβοι αδελφοί, να λέγετε περί του κοιμηθέντος Πατριάρχου σας: «Τοιούτος ημίν έπρεπεν αρχιερεύς, όσιος, άκακος, αμίαντος»,[5] άξιος διάδοχος του Αγίου Σάββα, άξιος κατά πάντα του υψηλού και πολυευθύνου Πατριαρχικού αξιώματος, αλλά και των πολυπλόκων και οδυνηρών καιρικών περιστάσεων!

Είχομεν προσωπικώς την χαράν να τον γνωρίζωμεν από ετών και να συνεργασθώμεν αδελφικώτατα κατ’ επανάληψιν. Είδομεν την αγωνίαν του δια τον λαόν του, δια την πατρίδα του, δια την όλην Εκκλησίαν, δια τα πανανθρώπινα προβλήματα της αμφισβητήσεως των αξιών, της ηθικής καταπτώσεως, της πτωχείας, της αδικίας, της σκληροκαρδίας και αδιαφορίας των ισχυρών δια τους αδυνάτους, της καταστροφής του περιβάλλοντος.



Δεν εχρειάσθη ποτέ να κουρασθή δια να μας πείση περί της αγνότητος των προθέσεων και των αισθημάτων του, ούτε περί της εν φόβω Θεού και ως κατενώπιον Αυτού αντιμετωπίσεως από μέρους του πάντων γενικώς των θεμάτων, μικρών η μεγάλων.

Εκόσμει όντως την σεπτήν χορείαν των Προκαθημένων των Αγιωτάτων Ορθοδόξων Εκκλησιών, και η συμβολή του εις την λυσιτελή αντιμετώπισιν των μειζόνων εκκλησιαστικών ζητημάτων και πανανθρωπίνων προβλημάτων των ημερών μας υπήρξε πλέον η αξιοσημείωτος.

Η αναστροφή μετά της Μακαριότητός του ήτο πηγή πολλής χαράς, αγαλλιάσεως, εμπνεύσεως και βαθείας πάντοτε συγκινήσεως. Πολύ περισσότερον η συμπροσευχή και η συλλειτουργία, κατά την οποίαν δεν ηδύνατο να αποκρύψη το υψηλόν επίπεδον της πνευματικής του εμπειρίας και καταστάσεως.



Δεν αποτελεί σχήμα λόγου η φράσις ότι θα μας λείψη πολύ! Δια τούτο και θρηνούμεν και αποδυρόμεθα την αφ’ ημών πορείαν του, καίτοι γνωρίζομεν ότι δι’ αυτόν ισχύει το ψαλμικόν «Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος των οσίων Αυτού», και είμεθα απολύτως βέβαιοι ότι η έξοδός του είναι έξοδος ζωής, απόθεσις των αχρήστων πλέον δερματίνων χιτώνων, είσοδος εν ειρήνη εις την επηγγελμένην Βασιλείαν, πανευφρόσυνος συντυχία μετά της Θεοτόκου, των Αγγέλων και πάντων των Αγίων, παραλαβή από των χειρών του αγωνοθέτου Θεού του αμαραντίνου της δικαίας δόξης στεφάνου, φωτεινή παράστασις εις την αιώνιον Λειτουργίαν του επουρανίου θυσιαστηρίου ομού μετά του Αγίου Σάββα και πάντων των θεοφιλώς και θεαρέστως αρχιερατευσάντων και ιερατευσάντων και αυτοπρόσωπος ομιλία μετά του Θεού, κατά την οποίαν ήδη εντυγχάνει υπέρ ημών και παντός του λαού!

Τούτο μας παρηγορεί, τούτο μας ειρηνεύει, τούτο καταπνίγει την λύπην και περιστέλλει το πένθος δια την στέρησιν της σωματικής παρουσίας του!



Διερμηνεύοντες προς την σεπτήν Ιεραρχίαν, τους ευσεβείς Άρχοντας, τον ευαγή ιερόν Κλήρον, τον θεοφιλή μοναχισμόν και άπαντα τον πενθηφόρον Σερβικόν λαόν την πολλήν στοργήν και αγάπην και βαθυτάτην συμπάθειαν της Μητρός Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, τα θερμότατα συλλυπητήρια του Οικουμενικού Πατριαρχείου και την προσωπικήν ημών οδύνην, ευχόμεθα και προσευχόμεθα εκτενώς όπως το Πανάγιον Πνεύμα, δια πρεσβειών του μακαριστού Πατριάρχου, αναδείξη αντάξιον αυτού διάδοχον, πηδαλιούχον δεξιόν της Σερβικής Εκκλησίας και πατέρα του ενδόξου Σερβικού Έθνους, ίνα συνεχίση την ολοφώτεινον εκείνου, θεοφιλή και λαοσωτήριον πρωθιεραρχικήν πορείαν!

Συ δε, φιλόχριστε, αξιόθεε, άξιε πάντων των Μακαρισμών του Χριστού, πολυφίλητε και πολύκλαυστε Αδελφέ Παύλε, αναπαύου εν τω φωτί του Θεού μέχρι της κοινής αναστάσεως! Αιωνία, αγήρως και αγία σου η μνήμη!

Στο δωμάτιο του Πατριάρχη τίποτα δεν αλλαξε


Της S.Jovanovic Politika 19-11-2009
Μεταφραση:π.Ιωάννης Νικόπουλος


Gracanica- «Ποτέ δεν μας σήκωσε τον τόνο της φωνής του, μα και όταν κάναμε μεγάλα λάθη. Πάντοτε μας υπεδείκνυε τα λάθη μας ταπεινά και χωρίς νευρικότητα, αλλά επρεπε να τα διορθώνουμε», θυμάται η αδελφή Θεοδώρα Ζάρκοβιτς. Αυτή είναι μια από τις 30 μοναχές οι οποίες παρακολούθησαν το ειδικό σχολείο που ιδρυσε ο Πατριάρχης Παύλος, τότε Επίσκοπος Ρασκοπριζρένης.
«Ηταν δύσκολα, είμασταν μικρές και αμόρφωτες μοναχές, δεν ηταν ευκολο να μάθεις αρχαιοσλαβικά, ωραία να ψέλνεις. Επιθυμία του Δεσπότη ηταν οι μοναχές να είναι οσο το δυνατόν περισσότερο μορφωμένες και σοφές», διηγείται η αδελφή Θεοδώρα στο κoνάκι του Μοναστηριού Γρατσάνιτσα, εκεί οπου κυματίζει μεσίστια μαύρη σημαία.
«Του αρεσε να ακούει την μοναχή να διαβάζει ωραία τη προσευχή η τον ψαλμό, να απαγγέλει ωραία.Σ’ αυτό το σχολείο μαθήτευσα εξι χρόνια», προσθέτει.
Ως Δεσπότης, αλλά και αργότερα ως Πατριάρχης, όταν ερχόταν στην Gracanica, πάντα δεχόταν μεγάλο αριθμό επισκεπτών.Ομως όπως λέει η συνομιλητρια μας, ειχε τη συνήθεια να σταματάει κάθε συζήτηση, με οποιονδήποτε, όταν ακουγε να σημαίνουν οι καμπάνες την ωρα της προσευχής. Σύμφωνα με την αδελφή Θεοδώρα πάρα πολύ ωρα περνούσε προσευχόμενος, πρώτος παρουσιαζόταν στον Εσπερινό και τελευταίος αποχωρούσε από την βραδυνή προσευχή.
Στο κονάκι του Μοναστηριού Gracanica ειχε το δωματιό του, οπου διάβαζε, εγραφε και κοιμόταν. Στο δωμάτιο του Πατριάρχη, όπως σήμερα το αποκαλούν οι μοναχές, υπάρχει μόνο ένα παμπάλαιο κρεβάτι, μικρό τραπέζι με καρέκλες, τόσα χρόνια τίποτε δεν αλλαξε.
Δεν επέτρεπε καμία αλλαγή. Σε μας στην Gracanica κοιμόταν σ’ αυτό το κρεβάτι, αλλά στην Πρίζρεν στο πάτωμα, σε μια ψάθα.Ειχε ιδιαίτερη σχέση με το ψωμί. Μας κατσάδειαζε όταν εβλεπε τα περισσεύματα του αρτου μετά το γεύμα να τα δίνουμε στα ζώα. Μας ελεγε: «Δεν γνωρίζετε εσείς παιδιά μου, τι σημαίνει πείνα και πόσα παιδιά πεθαίνουν μόνο γιατί πεινάνε, και εμείς με ψωμί ταίζουμε τα ζώα». Ηταν μεγάλος ασκητής- λέει η αδελφή Θεοδώρα.
Σύμφωνα πάντα με την Θεοδώρα, από την Πρίζρεν μέχρι την Gracanica πάντα ταξίδευε με το λεοφωρείο, όπως ολος ο κόσμος. Πολλές φορές από την Gracanica μέχρι την Πρίστινα πήγαινε με τα πόδια.
Θυμάμαι, μια φορά του είπα: «Σεβασμιώτατε, είναι ντροπή να πηγαίνετε με τα ποδια μέχρι την Πρίστινα», και αυτός μου ανταπάντησε: «Σώπα» Θεοδώρα, για ποια ντροπή μιλάς όταν Κύριος ο Θεός μου εδωσε τα πόδια με αυτά να περπατάω». Ηταν ενας ζωντανός αγιος που περπατάει, γραψτο αυτό και να με θυμάσαι…..

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Ο επι γης Αγιος


Γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1914 στο χωριό Κούτσαντσι της σημερινής Κροατίας σε μια αγροτική οικογένεια.Τις Γυμνασιακές του σπουδές περάτωσε στο Βελιγράδι, την εξατάξιο Ιερατική Σχολή στο Σαράγιεβο και τις πανεπιστημιακές του σπουδές στην Θεολογική Σχολή Βελιγραδίου.
Από νωρίς εμεινε ορφανός και από τους δυο γονείς. Ο πατέρας του αναζητώντας καλύτερη τύχη στην Αμερική, αρρώστησε από φυματίωση και «επέστρεψε σπίτι για να πεθάνει»,όταν ο μικρός Gojko ηταν τριων ετών.Το ιδιο αμέσως συνέβη και με τη μητέρα του.Τον ανάθρεψε η θεία του.



- 1925-1929 παρακολουθησε τις πρώτες ταξεις του Γυμνασίου στην Τούζλα
- 1930-1936 Σαράγιεβο Ιερατική Σχολή
- Ακολούθως ενεγράφη στη Θεολογική Σχολή Βελιγραδίου, ενώ παρακολούθησε και τις υπόλοιπες τάξεις του Γυμνασίου για να μπορέσει να γραφτεί στην Ιατρική Σχολή, οπου εφτασε μέχρι το δεύτερο ετος.
Τελειώνοντας την Θεολογία ξεσπάει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Για να συντηρηθεί εργάστηκε στις οικοδομές του Βελιγραδίου, αν και η υγεία του δεν του το επέτρεπε. Το υπόλοιπο του πολέμου το πέρασε σε διάφορα Μοναστήρια οπου και αρχίζει ουσιαστικά την μοναχική του πολιτεία.

- 1946 Ελαβε το μοναχικό σχήμα και τον πρωτο βαθμό της Ιερωσύνης στο Μοναστήρι Blagovestenje.
- 1949-1955 Στο Μοναστήρι Raca.
- 1950-1951 Αναπληρωτής Καθηγητής στην Ιερατική Σχολή Πριζρένης των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου.

- 1954 Ιερομόναχος, Πρωτοσύγγελος.

- 1957 Αρχιμανδρίτης.

- 1955-1957 Μεταπτυχιακές σπουδές στην Θεολογική Σχολή Αθηνών

- Στις 29 Μαίου του 1957 εξελέγη Επίσκοπος Ρασκοπριζρένης. Η χειροτονία του ελαβε χώρα στις 21 Σεπτεμβρίου 1957 στον Μητροπολιτικό Ναό του Βελιγραδίου, ενώ η ενθρόνιση του στις 13 Οκτωβρίου 1957 στον Μητροπολιτικό Ναό στην πολη Πρίζρεν.

- Το 1998 ανεκηρύχθη Επιτιμος Διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής Βελιγραδίου

- Την 1η Δεκεμρίου 1990 εξελέγη Πατριάρχης Σερβίας και την επομένη εγινε η ενθρόνιση του στον Μητροπολιτικό ναό Βελιγραδίου.

Ο Μητροπολίτης Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος εγραψε ότι από ολους του Επισκόπους ο μόνος ο οποίος πραγματικά δεν επιθυμούσε να γίνει Πατριάρχης ηταν ο Παύλος.Εξελέγη σύμφωνα με τον αποστολικό τρόπο διαδοχής: Με κλήρο μεταξυ τριων υποψηφίων και μετα από 9 γύρους ψηφοφορίας.


Ως Επίσκοπος Ρασκοπριζρένης εδωσε την μαρτυρία του στα Ηνωμένα Εθνη ενώπιον ολων των αρχηγών κρατών, για τα δεινά του σερβικού λαού στο Κόσοβο.
Συνέγραψε πολλές εργασίες λειτουργικού περιεχομένου και δάφορα λειτουργικά βιβλία (Σύνοψη, Προσευχητάρι, Μεγάλο Τυπικό κ.λ.π.)
Για μεγάλο διαστημα ηταν Πρόεδρος της επιτροπής μεταφράσεως της Καινής Διαθήκης καθώς και Πρόεδρος της Συνοδικής Επιτροπής για λειτουργικά θέματα.
Επι πατριαρχείας του Μακαριστού Παύλου και συγκεκριμένα το ετος 2002 επανήλθε το μαθημα των θρησκευτικών στα σχολεία και η Θεολογική Σχολή στα πλαίσια του Πανεπιστημίου Βελιγραδίου.



Ηταν απλός στην καθημερινή του ζωή. Τον αποκαλούσαν «Ο επι γης Αγιος»-"Ο ζωντανός Αγιος". Περπατούσε πολύ, ενώ για τις μετακινήσεις του χρησιμοποιούσε το λεωφορείο και το τρένο. Τα παπούτσια του τα εφτιαχνε μόνος του από λάστιχα αυτοκινήτων. Ολοι γνώριζαν ότι δεν ειχε πατήσει «ουτε μυρμήγκι». Ενας Αγιος σε μια ταραγμένη χώρα…Αιωνία του η μνήμη!!!

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Εκοιμήθη εν Κυρίω ο Πατριάρχης Σερβίας κ.κ.Παύλος


Σήμερα 15 Νοεμρίου 2009, στις 10.45 π.μ., στο στρατιωτικό νοσοκομείο του Βελιγραδίου και αφού προηγουμένως κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, εκοιμήθη εν Κυρίω ο Αρχιεπίσκοπος Ιπεκίου, Μητροπολίτης Βελιγραδιου-Καρλοβικίου, Πατριάρχης Σερβίας κ.κ.Παύλος.
«Μεγάλη απώλεια για τον σερβικό λαό» χαρακτήρισε ο πρόεδρος της Σερβίας Μπόρις Τάντιτς το θάνατο του Πατριάρχη της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Παύλου.
«Ο επικεφαλής της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας είχε ταυτιστεί με τον σερβικό λαό και έχαιρε μεγάλης εκτίμησης στον χριστιανικό κόσμο» επισήμανε στη δήλωση του ο Τάντιτς.
Ο Παύλος γεννήθηκε το 1914 σε ένα χωριό της Σλαβονίας - σημερινή Κροατία- και σε πολύ μικρή ηλικία έμεινε ορφανός και από του δύο γονείς.
Σπούδασε στη Θεολογική σχολή του Βελιγραδίου και το 1944 άρχισε να εργάζεται ως καθηγητής θρησκευτικών. Το 1946 έγινε μοναχός και το 1948 χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος. Το 1954 μετέβη στην Αθήνα για μεταπτυχιακές σπουδές. Το 1957 διορίστηκε επίσκοπος Ράσκας και Πρίζρεν, αξίωμα που υπηρέτησε 33 χρόνια.

Την 1η Δεκεμβρίου του 1990 εξελέγη με μυστική ψηφοφορία, Πατριάρχης της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και την επόμενη ημέρα ενθρονίστηκε στο μητροπολιτικό ναό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο Βελιγράδι.

Ο Πατριάρχης Παύλος ζούσε απλοϊκά και ποτέ δεν έχασε την επαφή του με το ποίμνιο. Η φράση του «να μείνουμε άνθρωποι για να μην ντρεπόμαστε ενώπιον των προγόνων μας και να μην ντρέπονται για εμάς οι απόγονοί μας» χαρακτήριζε την συμπεριφορά του στις δύσκολες στιγμές του πολέμου και του μίσους που κυριαρχούσε στο χώρο της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Ειναι η στιγμή που ο Μητροπολιτης Μαυροβουνίου κ.Αμφιλόχιος Ράντοβιτς ξεσπάει σε λυγμούς, οταν ενημερώνει τους πιστούς οτι ο Πατριάρχης μόλις εκοιμήθη!!!






Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Τουρκία-Οικουμενικό Πατριαρχείο

Τουρκία - Οικουμενικό Πατριαρχείο - Άρθρο στη "Ζαμάν" για την στάση της επίσημης Τουρκίας απέναντι στον Πατριάρχη

Του Α. Κούρκουλα
Πηγή:ΑΠΕ

«Αυτός, ο οποίος κλείνει τα μάτια του, σκοτεινιάζει μόνο τον εαυτό του», με την ρήση αυτή του Σαϊντ Νουρσί, ενός σημαντικού διανοητή του Ισλάμ, χαρακτηρίζει ο Αλί Ασλάν, βασικός αρθρογράφος της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία (φιλοκυβερνητικής) εφημερίδας "Ζαμάν", την επίσημη στάση της Τουρκίας απέναντι στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
«Η εκτίμηση και οι διασυνδέσεις του Πατριαρχείου, το οποίο στην Τουρκία υποτιμάται και προσπαθεί να εξοστρακίσει, έχουν περάσει προ πολλού τα σύνορα της Τουρκίας», λέει ο αρθρογράφος αναφερόμενος στην επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Ουάσινγκτον.
«Αυτός, τον οποίο στην Τουρκία θεωρούν ως τον θρησκευτικό ηγέτη μιας μικρής μειονότητας και μάλιστα για θέματα πρωτοκόλλου τον έχουν υπαγάγει στον Έπαρχο της περιοχής Φατίχ της Κωνσταντινούπολης, αναγνωρίζεται από 300 εκατομμύρια ανθρώπων ως ο πνευματικός τους ηγέτης», σημειώνει ο αρθογράφος και συνεχίζει: «Πάρα πολλά κράτη, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, τον αποκαλούν Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη» και προσθέτει ότι «σε κανέναν Τούρκο πολίτη, ούτε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ούτε στον Πρωθυπουργό, ούτε σε κανέναν άλλον δεν πρόκειται να αποδοθούν οι τιμές και ο σεβασμός που αποδόθηκαν στην Ουάσινγκτον στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο».
«Δεν θα ήταν καλύτερα, αντί με ασήμαντα προσχήματα να το πικραίνουμε (σ.σ. το Οικουμενικό Πατριαρχείο) και να αντιμετωπίζουμε έτσι συνεχώς προβλήματα με τη διεθνή κοινότητα, να το είχαμε κάνει ευτυχισμένο και να προσπαθούσαμε να αξιοποιήσουμε την προβολή του προς όφελος των εθνικών μας συμφερόντων;» αναρωτιέται ο αρθρογράφος και συνεχίζει: «Ποιο λόμπι, από το οποίο αναμένουμε υποστήριξη, ποια εταιρία δημοσίων σχέσεων, από αυτές που ταΐζουμε με εκατομμύρια δολάρια, διαθέτουν τέτοια δύναμη, ώστε οι Δυτικοί ηγέτες να στέκονται απέναντί τους όρθιοι σε στάση προσοχής;».
«Αργήσαμε, καλά ξυπνητούρια», καταλήγει ο αρθρογράφος αναπαράγοντας γνωστή τουρκική παροιμία και σχολιάζει: «Χρειάζεται να ξεπεράσουμε ορισμένες παρωχημένες και κοντόφθαλμες αντιλήψεις περί εθνικής ασφάλειας, καθώς και ορισμένα κοινωνικά ψυχολογικά εμπόδια…».

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Παρουσίαση του νέου προγράμματος του Ραδιοφώνου της Εκκλησίας, από τον Δ/ντή κ. Αλέξανδρο Κατσιάρα ( Μέρος 2ο )



Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι άγιοι Συνοδικοί, Σεβασμιώτατοι.
Αξιότιμε κυριε Φράγκε,
Σεβαστοί πατέρες
Κυρίες και κύριοι Καθηγητές
Αγαπητές και αγαπητοί του εκκλησιαστικού ρεπορτάζ και των Μέσων επικοινωνίας
Αγαπητές και αγαπητοί εθελοντές, μόνιμοι παραγωγοί, συνεργάτες,
Φίλες και φίλοι ακρατές,

Είκοσι χρόνια Εκκλησιαστικό ραδιόφωνο. Ο κύκλος των εκδηλώσεων του εορτασμού της επετείου αυτής ανοίγεται σήμερα εδώ, με την επίσημη παρουσίαση του νέου προγράμματος, που από την 29 Σεμπτεβρίου 2009, ήδη βρίσκεται στον αέρα, έχοντας ούριο άνεμο, καθώς οι πρώτες δημοσκοπήσεις μας αναφέρουν με μόνη διαφήμιση μέχρι στιγμής, την δυναμική του ιδίου του προγράμματος. Η διαφήμιση μπορεί να προβάλλει ένα λόγο, αλλά δεν μπορεί να γεννήσει λόγο ή να προβάλλει ένα ανύπαρκτο ή ψεύτικο λόγο. Η δυναμική καλείται να προέλθει από την ίδια την ουσία του προγράμματός μας, από το ήθος και τις αξίες που θα προβάλλει. Και ο λόγος μας καλείται να είναι λόγος Χριστού, που είναι λόγος ελπίδας και αισιοδοξίας, που τα ανάποδα φέρνει στα ίσια, τα δεδομένα ματαιώνει και τα απίθανα πραγματώνει.

Πολλοί λένε ότι η πιο καλή διαφήμιση γίνεται στόμα με στόμα. Αλλά αυτό δεν εμποδίζει να σας καλούμε σήμερα, αγαπητές και αγαπητοί υπεύθυνοι του εκκλησιαστικού και των Μέσων Επικοινωνίας, να μοιραστούμε μαζί σας, αλλά και με άλλους φίλους και με όλους τους αγαπητούς ακροατές τις προσπάθειές μας και ταυτόχρονα να σας παρακαλέσουμε να αναδείξετε και να προβάλετε ουσιαστικά την ελπίδα και την βεβαιότητα ότι και η παρούσα ζωή αξίζει, ότι άνθρωπος και ο κόσμος όπως έχει παρόν έχει και μέλλον.

Και για να μη μακρηγορώ, ας περάσουμε στο νέο πρόγραμμα που καταρτίστηκε με βάση τις αρχές που σας ανάφερα και το οποίο αναπτύσσεται σε ζώνες, σε θεματικές.

Χωρίσαμε λοιπόν το εικοσιτετράωρο σε ζώνες, από Δευτέρα έως Παρασκευή, όπου η κάθε ζώνη έχει την ίδια θεματική, που ξεδιπλώνεται και ολοκληρώνεται με συνέπεια και συνέχεια μέσα από τις εκπομπές της κάθε ζώνης.

Η Ραδιοφωνική μέρα αρχίζει με την αναμετάδοση της Θείας Λειτουργίας, η ακρόαση της οποίας δεν μπορεί να υποκαταστήσει την συμμετοχή στην εκκλησιαστική ζωή.
Η πρώτη ζώνη ξεκινά το πρωί 8.10 και τελειώνει στις 16.00 με ένα πλούσιο πρόγραμμα, με πολλές εκπομπές.

Στις 10 έως τις 10.30 ξεκινάει η δεύτερη εκπομπή με τον ελπιδοφόρο τίτλο : «Κάθε μέρα νέα μέρα», ποικίλης ύλης, όπου ο ακροατής ενημερώνεται για όσα φέρνει μια καινούργια ημέρα όλες τις ημέρες της εβδομάδας. Στις 10.30 έως 11.00 έχουμε την πρώτη μουσική στάση, με παραδοσιακή μουσική και τραγούδια, ανάσα πριν την επόμενη εκπομπή που ξεκινάει στις 11.00 με τίτλο : «Θέσεις αντιθέσεις», όπου θίγονται επίκαιρα ζητήματα θεολογικής και κοινωνικής ιδωμένα από πολλές πλευρές. Από τις 12.00 ξεκινάει ο ακροατής να ταξιδεύει σε όλες τις μητρο(πόλεις), στις έδρες των Μητροπόλεων ανά την Ελλάδα με σκοπό να αναδειχθεί η εν γένει ζωή των εκεί κοινωνιών. Η συνοδικότητα σε εφαρμογή.

Στις 13.30, το ταξίδι αυτό θα διακοπεί για ένα ημίωρο, με ελληνικά τραγούδια και αποσπάσματα από θεολογικά και λογοτεχνικά κείμενα.
Στις 14.00 το κεντρικό δελτίο ειδήσεων με ένθετο τις δράσεις των συνοδικών επιτροπών,ενώ στις 14.30 ένα καθημερινό ημίωρο πρόγραμμα για το περιβάλλον με τον τίτλο : Οικολογία ήτοι περί κτίσεως κόσμου. Στις 15.00 το οδοιπορικό στην περιφέρεια, στην μικρή Ελλάδα, καταγράφοντας την εν γένει ζωή οικονομική, πολιτιστική, προβλήματα και προβάλλοντας τις ομορφιές σε κάθε γωνιά, στους δήμους, στις κοινότητες, στα χωριά, περιγράφοντας την Ελλάδα εκείνη που δεν μας πληγώνει μόνο, αλλά μας χαμογελάει.
Από τις 16.00 το απόγευμα αρχίζει, αν θέλετε να το ονομάσουμε, έτσι «το εξειδικευμένο» πρόγραμμα του Ραδιοφώνου μας με πρώτη ζώνη με γενικό τίτλο : «Γνωριμία με την Ορθόδοξη πίστη» ενημερώνει συστηματικά και σοβαρά τον ακροατή για το περιεχόμενο της Ορθόδοξης πίστης, για το τι είναι και τι δεν είναι Εκκλησία, τα Μυστήρια, με αναφορά στις αιρέσεις, το ασκητικό ήθος.
Στις 17.00 η ζώνη με τον γενικό τίτλο: « Η μουσική των αγγέλων» όπου καθημερινά ο ακροατής μπορεί να αδολεσχεί σε μια ψαλτική πανδαισία με ενδιάμεσα σχόλια αναφορικά με την ιστορία, την θεωρία, το τυπικό, την λατρεία, με εθελοντές διακεκριμένους της ψαλτικής τέχνης εργάτες τους.
Στις 18.00 ο εσπερινός. Οι ακολουθίες όλες συνήθως είναι από την Μονή Πετράκη. Στις 18.40 ξεκινάει ένα 20λεπτο πρόγραμμα με κλασική μουσική με την Εύη Κεχαγιά. Στις 19.00, ο Λάμπρος Λιάβας μας ταξιδεύει μουσικά σε όλη την Ελλάδα, στα παράλια της Μεσόγειο και σ’ όλο τον κόσμο με πολύ ενδιαφέροντα σχόλια και λεπτομέρειες και ιστορίες σε μια εκπομπή με τίτλο το «αλάτι της γής».
Στις 20.00 η ζώνη με θέμα «τις ανθρώπινες σχέσεις». Οι διαπροσωπικές σχέσεις στον γάμο, στην φιλία, στις δομές εξουσίας, στις κοινότητες των ανθρώπων, καθώς και οι ανθρώπινες συναισθηματικές καταστάσεις ιδωμένες από την θεολογική, αλλά και την ψυχολογική ματιά. Στις 21.00 το απόδειπνο, μια εκκλησιαστική ακολουθία, για μισή ώρα.
Και στις 21.30 το βράδυ: ελληνική ιστορία ανά περιόδους και η ελληνική γλώσσα. Ήταν κάτι που με αυτό το συστηματικό τρόπο απουσίαζε ή υπήρχε σκόρπια.
Στις 22.00 αρχίζει η σειρά «Εκκλησία και κόσμος» όπου αναπτύσσεται θέματα που αφορούν τις σχέσεις της Εκκλησίας με τον κόσμο, την μαρτυρία της Εκκλησίας, τον λόγο που αρθρώνει στον διαθρησκειακό χώρο, με βιβλιοκρισίες θεολογικών βιβλίων.
Και 23.00 ζώνη «Εκκλησία και πολιτισμός», ο πολιτισμός ως τρόπος ζωής. Εδώ η μεταξύ άλλων, η κυρία Ελένη Βιτάλη με την αξεπέραστη φωνή της, μας ζωντανεύει ιστορίες με υπέροχες μουσικές από τα πατερικά βιβλία, ενώ στην ίδια ζώνη θα την κλείσει την Παρασκευή η Μάρω Βαμβουνάκη που μας διαβάζει λογοτεχνία με το δικό της τρόπο.
Στις 12.00 τα μεσάνυκτα ξεκινά η νυκτερινή ζώνη. Αυτή την στιγμή καταφέραμε να έχουμε ένα δίωρο μουσικό πρόγραμμα με επιλεγμένα ελληνικά τραγούδια και με σύντομες γέφυρες ανάμεσά τους με αποσπάσματα από πατερικά κείμενα. Εδώ δοκιμάζουμε ένα νέο τρόπο και ένα νέο ύφος εκπομπής, κείμενα ως γέφυρες μεταξύ τραγουδιών. Ο ακροατής δεν ταλαιπωρείται με ατέλειωτους μονολόγους, οι οποίοι κουράζουν, αφού ο ακροατής αποδεδειγμένα δεν μπορεί να ακούει επί μακρόν. Μια εκπομπή που με βάση τις πρώτες ενδείξεις, φαίνεται να κρατά πολλούς άγρυπνους.
Το υπόλοιπο νυκτερινό πρόγραμμα μέχρι της 6.00 το πρωί είναι β΄ μετάδοση αλλά σύντομα θα ανανεωθεί.
Το Σαββατοκύριακο κινείται πάνω κάτω στα ίδιο σκεπτικό, αλλά είναι πιο ελεύθερο.

Στις 10.00 το Σάββατο, ο Δημήτρης Προύσαλλης με παραμύθια θα κρατήσει συντροφιά σε μικρούς αλλά και μεγάλους για μια ώρα.
Μετά, στις 11.00 την σκυτάλη θα λάβει η Μαριάννα Κορομηλά, με την εκπομπή: «στα καθ’ ημάς», η οποία μας ταξιδεύει σε κόσμους και πολιτείες λατρεμένες.
Στις 12.00 θα μοιραστείτε γεγονότα από τον εκκλησιαστικό βίο των άλλων ορθόδοξων Εκκλησιών.
Ενώ στις 13.00 ελληνικό τραγούδι με πρωτότυπα κείμενα από την φιλοκαλία, την ποίηση, την λογοτεχνία. Ο νυκτερινός τρόπος προβολής κειμένων με μουσικές ανάσες δοκιμάζεται και εδώ, με την επιμέλεια του Φώτη Ψυχάρη.
Στις 14.30 για μισή ώρα οι Γιάννης Τσιαμούλης…………………………… με ρωμαίικη μουσική όχι μόνο το Σάββατο, αλλά και την Κυριακή την ίδια ώρα, ενώ ο Φάνης Σουλακέλης κάθε Σάββατο στις 17.00 μας σεργιανίζει με δημώδη άσματα από το Αιγαίο και όχι μόνο.

Στις 15.00 η Ιωάννα Στουφή θα μας μυήσει στο πώς κτίζεται μια Εκκλησία, ενώ στις 15.30 οι καθηγητές Νίκος Ολυμπίου και Χρήστος Καραγιάννης μας βοηθούν να φανταστούμε τα πιο σπουδαία χριστιανικά μνημεία της Μεσογείου, ξεκινώντας από των Ιεροσολύμων.
Η συνδρομή της περιφέρειας ήταν ελάχιστη. Ήδη όμως εμπλουτίστηκε με τέσσερεις καθηγητές από την Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης που εθελοντικά εντάχθηκαν στο Σταθμό μας. Οι Ανέστης Κεσελόπουλος και Πέτρος Βασιλειάδης τις καθημερινές, ενώ δύο ακόμα συνάδελφοί των: ο Ιωάννης Καραβιδόπουλος και Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, κάθε Σάββατο στις 16.00 μας μυούν στην ιστορία της Αγίας Γραφής κάνοντας ενδιαφέρουσες στάσεις σε γεγονότα σε αναφορά με την εποχή μας.
Από την Κυριακή ξεχωρίζω στις 11.00 ένα δίωρο με τον Θανάση Παπαθανασίου και τον Βασίλη Αργύριαδη με θεολογικά θέματα που έχουν απήχηση στην κοινωνία.
Ενώ κάθε Κυριακή, ο γνωστός μας Νότης Μαυρουδής μας κρατά συντροφιά με καλό ελληνικό τραγούδι και σχόλια επ΄αυτού.
Την Κυριακή στις 16.00 ο Δημήτρης Ράπτης και ο Μάριος Μιχαηλίδης για μια ώρα θα εστιαστούν στο πώς περνάμε τον ελεύθερο χρόνο μας, την σχέση μας με την τεχνολογία, ενώ η περιφέρεια έχει και μια άλλη σημαντική παρουσία κάθε Κυριακή στις 17.00 π. Δωρόθεο Πάπαρη. που απάντα σ’ ένα ευαίσθητο θέμα, στο ερώτημα τι είναι Εκκλησία.
Στις 8.00 η Ζωή η Πλιάκου θίγει κοινωνικά και θέματα παιδείας, και το εβδομαδιαίο πρόγραμμα την Κυριακή κλείνει το βράδυ με την εκπομπή τα μεγάλα αφιερώματα από τις 10.00-12.00 την νύκτα. Μεγάλα αφιερώματα για πρόσωπα απόντα, αγίους , ποιητές , ήρωες, λογοτέχνες, ή και παρόντα. Ήδη ο Νίκος Λούντζης αφιέρωσε τρία δίωρα στον Σολωμό και στον Άγιο Διονύσιο της Ζακύνθου. Σύντομα ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Άξιον Εστί του Ελύτη με την ευκαιρία της 28ης Οκτωβρίου, και μετά αφιερώματα στον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και τον Παπαδιαμάντη από τον Θανάση Νιάρχο και μετά την σκυτάλη θα πάρει ο π. Νεκτάριος Πέττας που θα προβάλει άλλες εκκλησιαστικές μορφές.

Στους στόχους μας ακόμα είναι:
1. Το πρόγραμμα μας να ακουστεί παντού. Γι’ αυτό προς αυτή την κατεύθυνση προχωρήσαμε σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες και τεχνικές επιλογές, ώστε τουλάχιστον να απελευθερωθεί ο περιορισμός της επισκεψιμότητας στο Διαδύκτιο σύντομα.


2. Να δημιουργήσουμε δισκογραφικό αρχείο της βυζαντινής μουσικής. Προς αυτή την κατεύθυνση ήδη ξεκινήσαμε διαβουλεύσεις με τους εκπροσώπους όλων των ιεροψαλτικών κινήσεων με σκοπό να συζητήσουμε όχι μόνο τον τρόπο της καλύτερης και πληρέστερης προβολής εκκλησιαστικής μας μουσικής αλλά και της καταγραφής της.

3. Να καταγράψουμε ο,τι έχει απομείνει αναφορικά με την δημοτική μας μουσική και παράδοση, να δημιουργήσουμε και εδώ ένα αρχείο..

4. Να δημιουργήσουμε δισκογραφικό αρχείο φωνών. Ήδη δημιουργείται η πρώτη μαγιά με τις εξαιρετικές φωνές της Ελένης Βιτάλη, της Μάρως Βαμβουνάκη, του Φάνη Μουρατίδη και είναι διαθέσιμοι και άλλοι καλλιτέχνες.

5. Να δημιουργήσουμε αρχείο εκπομπών με σκοπό την δημιουργία τμήματος εκδόσεων του Ραδιοφώνου.

Μακαριώτατε,
Όταν ξεκίνησε να λειτουργεί η τηλεόραση πολλοί ήσαν αυτοί που είπαν ότι το: « Ρ\Φ μας τελείωσε». Όμως δεν έγινε έτσι, γιατί τα δυο αυτά μέσα είναι τελείως διαφορετικά μεταξύ τους. Το Ρ είναι λίγο σαν ένα βιβλίο και ο ακροατής καλείται να συμμετάσχει στην ακρόαση, δημιουργώντας δικές του εικόνες, σκέψεις και προβληματισμούς, να φανταστεί πρόσωπα και πράγματα και αυτή είναι η μαγεία και η ομορφιά του.
Ακόμα το Ρ\Φ είναι προσιτή παρέα, αφού όντας μικρό και εύχρηστο το ραδιόφωνο, μπορεί κανείς να το κουβαλάει μαζί του για να ακούσει ο πρόγραμμα της επιλογής του, όπου και αν βρίσκεται.Στα πρώτα βήματα του το Ραδιόφωνο, μετέδιδε ειδήσεις που τις διάβαζαν από τις εφημερίδες και φυσικά μουσική από ζωντανές ορχήστρες, άρα η ενημέρωση και η ψυχαγωγία δικαιολογούσαν την ύπαρξή του και έγινε με μεγάλο ενθουσιασμό αποδεκτό στο κοινό. Με τα χρόνια οι άνθρωποι του Ραδιόφωνου στην Αμερική και Αγγλία κυρίως, εμπλούτισαν το Ραδιοφωνικό πρόγραμμα με όλα όσα πίστευαν ότι ενδιέφεραν το κοινό των ακροατών και έτσι δημιουργήθηκε το Ραδιόφωνο «απ’ όλα για όλους» που είναι και το δυσκολότερο πρόγραμμα στον σχεδιασμό, αλλά και στο να προσελκύσει το κοινό. Εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει το Ραδιόφωνο το «εξειδικευμένο» που εκπέμπει ένα μόνο είδος μουσικής ή λόγου ή ενημέρωσης, το οποίο και φυσικά απαιτεί και το κοινό να είναι εξειδικευμένο.
Το δικό μας Ραδιόφωνο δεν μπορεί να είναι ούτε «απ’ όλα για όλους» ούτε πάλι ένα απόλυτα «εξειδικευμένο» Ραδιόφωνο. Η φυσιογνωμία πηγάζει από την ίδια την ταυτότητα της Εκκλησίας που ενώ είναι «εν τω κόσμω δεν είναι εκ του κόσμου»(Ιωαν.18,36). Εδώ το περιεχόμενο της «Προς Διόγνητον επιστολής», θα μπορούσε να είναι μπουσουλάς μας. Σ’ αυτή την επιστολή οι χριστιανοί περιγράφονται με τέτοιο τρόπο, που δεν ξεχωρίζουν καθόλου από τους άλλους ανθρώπους, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι όπως οι άλλοι. Ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί. Επομένως το πρόγραμμα οφείλει να στοχεύει σ’ αυτό. Και αυτό θα το πετύχει με το να είναι διαρκώς ανοικτό. Ένα πρόγραμμα που δεν κλείνει. Καλείται να είναι ανοικτό σε διορθώσεις, παρατηρήσεις, επισημάνσεις, σε νέους τρόπους επικοινωνίας, στην γλώσσα της κάθε εποχής και στιγμής, χωρίς όμως να προδίδει την ουσία του. Το ότι τα πρώτα μηνύματα είναι ενθαρρυντικά, λέει και δεν λέει κάτι. Όμως θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω την αυξητική τάση ακρόασης. Πριν την αλλαγή του προγράμματος μας άκουγαν επί συνόλου του πληθυσμού περίπου 35.000 για να φθάσουμε την περασμένη εβδομάδα στις 70.000 χιλιάδες ακροατές. Αξίζουν ένα μπράβο οι παραγωγοί, γιατί αυτοί είναι που τρέχουν το πρόγραμμα.

Θελήσαμε να σχεδιάσουμε ένα πρόγραμμα όπου « όλοι» καλοπροαίρετα να μπορούν κατ’ επιλογή, να ακούν κάποιες από τις ζώνες μας ή τις εκπομπές μας. Το Ραδιόφωνο δεν είναι για χορτασμό, Δεν είναι ο στόχος μας να δημιουργήσουμε εξάρτηση στους ανθρώπους απ’ αυτό. Δεν μπορεί να είναι ο στόχος μας οι άνθρωποι να είναι καλωδιωμένοι με ακουστικά, απομονωμένοι σε αυτό που ακούν, γιατί η ζωή είναι κάτι περισσότερο και από αυτό που ακούν και βλέπουν. Είναι μια ανταλλαγή πέρα από την ακοή και την εικόνα. Κυρίως για όσους πιστεύουν, ο απόστολος Παύλος είναι απόλυτος η πίστη είναι «ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων»(Εβρ..11, 4), δηλαδή η αληθινή ζωή, ποτέ δεν ορίζεται σε σχήματα, ούτε εξαντλείται στο εδώ και τώρα. Θα μας αποκαλυφθεί στο μέλλον. Με βάση αυτό, ο άνθρωπος δεν είναι αυτός που φαίνεται και είναι τώρα, αλλά αυτός που θα γίνει. Να γιατί η μετάνοια έχει τόσο νόημα και αξία.

Ο κόσμος δεν πάσχει από λόγια και εικόνες. Όποιος ζει, δεν μιλάει πολύ. Ο ποιητής είναι σαφής «είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο μεθαύριο κάνει πανιά». Δεν είναι τυχαίο ότι σε δημοσκόπηση πριν από μήνες, οι ακροατές γενικά ζητούσαν περισσότερη μουσική, και λιγότερα λόγια. Ο κόσμος έχει ανάγκη από ένα Όχι. Από το όχι του Χριστού πάνω στο Σταυρό. Ο Χριστός πάνω στο Σταυρό δεν ικανοποίησε την επιμονή των Φαρισαίων για εντυπωσιασμό. Δεν κατήλθε από τον Σταυρό. Δεν ικανοποίησε την ανθρώπινη ανάγκη, την θρησκευτική ανάγκη για συγκίνηση. Δεν εξάρτησε τους ανθρώπους από το κύρος, την εξουσία και την αυθεντία όπως θα σημείωνε ο Ντοστογιέφσκυ. Το ευαγγέλιο είναι ευαγγέλιο του κόστους, της άσκησης και όχι της αφθονίας, της ελευθερίας και όχι της ευδαιμονίας και ευτυχίας. Ο κόσμος χρειάζεται ένα όχι για να ζήσει. Καταλαβαίνουμε ότι ζούμε, όταν μας λείπει κάτι, και όχι στην πλησμονή των βιωμάτων και των συγκινήσεων. Αυτό που χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος είναι ένα όραμα, ένας προσανατολισμός, όχι μια εικονική πραγματικότητα, τα υπόλοιπα τα καταφέρνει και μόνος του. Αν κάτι απ’ όλα αυτά καταφέρει να υπαινιχθεί έστω και λιγάκι το νέο πρόγραμμα, θα ήταν για όλους εμάς σημαντικό.

Ευχηθείτε Μακαριώτατε, εκλεκτή σύναξη, να είναι καλοτάξιδο.
Σας ευχαριστώ.

Υ.Γ. Κάποιους από τους νέους παραγωγούς ανάφερα στην ομιλία μου. Θα ήταν παράλειψη όμως να μην αναφέρω τα ονόματα των εντελώς νέων εθελοντών παραγωγών κατά αλφαβητική σειρά ανά ζώνη, που δεν έδεσε να μνημονεύσω στο κείμενό μου. Αυτοί είναι:
Σταύρος Γιαγκάζογλου, Άγγελος Καλογερόπουλος, π. Παύλος Κουμαριανός, π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, π. Δωρόθεος Πάπαρης, π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος, Σταύρος Τερζής, Ανδρέας Χατζηχρήστου), π. Αδαμάντιος Αυγουστίδης, Ρένα Γιαλουρίδου, Αλέξανδρος Καρυώτογλου, Γεώργιος Κίσσας, Απόστολος Νικολαϊδης, Θεόδωρος Παντούλας, Δημήτρης Μόσχος, Φάνης Μουρατίδης, Μάριος Μπέγζος, Λυκούργος Αγγελόπουλος, Κωνσταντίνος Αγγελίδης, Σταμάτης Κίσσας, Γεώργιος Κωνσταντίνου, Φανούρης Βώρρος, Κωνσταντίνος Γανωτής, π. Γεώργιος Μεταλληνός, Χαράλαμπος Μηνάογλου, Αντώνης Παναγιώτου, Νίκος Διονυσόπουλος, Στέλιος Κατσιάνης, Πέτρος Μουστάκας, Νικίας Λούντζης, π. Χρύσανθος Αλισάφης, π. Πέτρος Μινώπετρος, Μάριος Μιχαηλίδης, π. Νεκτάριος Πέτας, Ζωή Πλιάκου, Δημήτρης Ράπτης.