Του π.Αλεξάνδρου ΣμέμανΠαρασκευή, 16 Φεβρουαρίου, 1973
Η «θρησκεία» είναι ό,τι καλύτερο και ό,τι χειρότερο κατέχει ο άνθρωπος. Όχι μόνο ό,τι καλύτερο, αλλά και ό,τι χειρότερο: το ψεύδος της θρησκευτικότητας, η μικρότητα κάποιων «πιστών», η σκυθρωπή, ατάλαντη σοβαρότητα τους. Είναι αυτό όντως δυνατό αν κάποιος πιστεύει στον Θεό; Στο Αιώνιο και στο Ουσιώδες; «Τα πάντα βρίσκονται αλλού». ( Julien Green : « Tout est ailleurs »).
Τ. Σ. Έλιοτ:
«Δεν με απασχολούν τόσο ζητήματα επιρροής, ή οι δημοσιολόγοι που έχουν αποτυπώσει τα ονόματα τους πάνω στο κοινό, συλλαμβάνοντας την πρωινή παλίρροια και κωπηλατώντας πολύ γρήγορα στην κατεύθυνση που κινείται το ρεύμα, αλλά μάλλον το ότι πάντα πρέπει να υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς που να είναι αποφασισμένοι να διεισδύουν στην καρδιά του ζητήματος, να προσπαθούν να φτάσουν στην αλήθεια και να την προβάλουν, δίχως πολλή ελπίδα, δίχως φιλοδοξία να αλλάξουν το άμεσο ρεύμα των γεγονότων και δίχως να αποθαρρύνονται ή να ηττώνται όταν τίποτε δεν φαίνεται να προκύπτει.»
Πέρασα όλο το πρωινό στο σπίτι. Μετά από μια βδομάδα στην Καλιφόρνια, μετά από μια γιορτή στο Γουΐλκς-Μπαρ (ενθρόνιση επισκόπου Γερμανού(1)) και μετά από ένα ταξίδι στη Φιλαδέλφεια (κηδεία του Ιβάν Κζαπ). Τι ατόφια χαρά! Στην τραπεζαρία δουλεύει ο Θωμάς Χόπκο (2), με τον οποίο πάντα νιώθω την παρουσία του φωτός και της καλοσύνης. Χιόνι έξω από το παράθυρο μου.